Morgunblaðið - 13.08.1961, Blaðsíða 6

6
MORCTJNRL AÐIÐ
Sunrmdagur 13. Sgúst 19©n
Dðnsk stjarna
Það kom öllum að óvör-
um, þegar tilkynnt var á
kvikmyndahátíðinni í Berlín,
að ung, dönsk stúlka hefði
verið kjörin bezta leikkona
ársins. Stúlkan, sem um ræð-
ir, heitir nú Anna Karina, áð
ur Hanne Blarke, og er að-
eins 20 ára gömul. Verðlaun-
in hláut hún fyrir leik sinn
í frönsku kvikmyndinni
„Kona er kona“, þar sem hún
lék nektardansmey.
Anna Karina er lítt kunn
utan Frakklands og Danmerk
ur. Hún kom til Parísar fyrir
2 V2 ári, fékkst í fyrstu aðal-
lega við fyrirsætustörf, en
snerí sér síðan að kvikmynda
leik. Fyrsta kvikmyndin, sem
hún lék í, hét „Litli hermað-
urinr.“, en sú mynd var strax
bönnuð af stjórnmálalegum
ástæðum Anna Karina giftist
leikstjóia þeirrar myndar,
Jean-Luc Goddard, fyrir
rúmu hálfu ári. Goddard
stjómaði einnig kvikmynd-
inni „Kona er kona“ og hlaut
hún 2. verðlaun á hátíðinni,
silfurbjörninn.
Gullbjörninn til ftaliu
Gullbjörninn fór að þessu
sinni til Íialíu. Það var leik-
Johnnie“, sem er stjórnmála-
leg ádeila. Finch leikur þar
streðara, sem leggur allt í
sölurnar til að ná valdastöðu.
Tvennum aukaverðlaunum
var úthlutað til landa, 1
hverjum kvikmyndagerð er
á byrjunarstigi. Þau verðlaun •
hrepptu Kórea og Holland.
Eftirtekt vakti, að engin 4K , T * j
verðlaun runnu til Banda- S-
ríkjanna að þessu sinni.
*
ic Skortur á háttvísi
Þýzk blöð eru ákaflega
gröm og hneyksluð yfir ósæmi
legri hegðun margra smá-
stjarnanna. Mjög fáir heims-
frægir leikarar og leikkonur
voru mættar á hátíðinni og
því skapaðist gullvægt tæki-
færi fyrir nýliðanna að vekja
á sér athygli. Begja blöðin,
að hátíðin í Berlín eigi að
vera hátíð góðra kvikmynda
en kvikmynda-kapelánar og
siðlausar leikkonur spilli
h snni með skorti á háttvisi.
Anna Karina
I

Rennilás bilar
Á einum næturklúbbnum
bar það til, að rennilás á
tildurslegum kjól Laya Raki
bilaði, — ekki af tilviljun,
segja sumir. Gestirnir hljóð-
uðu upp yfir sig, en Laya var
hin ánægðasta og naut þess
að vera miðdepill skemmtun-
arinnar, þar til hóteleigand-
inn varpaði henni á dyr.
Layja Raki var þýzk nætur-
klúbbadansmey áður en hún
fór til Hollywood og hét þá
Brunhilde Jörns. Hún var
ekki fyrr stigin út úr flug-
vélinni á Tempelhoferflugvell
inum, er hún hneykslaði menn
með óviðelgandi klæðaburði.
„Betra að hún hafi aldrei
komið,“ segja blöðin illkvittn-
islega.
Jayne Mansfield var stödd
í þessum næturklúbb og það
fór í taugarnar á henni, þeg-
ar öll athyglin beindist að
Raki. Eiginmaður hennar,
fyrrv. herra Alheimur, brá
skjótt við, hóf hana á loft og
lét hana fljúga í nokkrar
mínútur, gestum til mikillar
ánægju, enda var hún í „rétt-
um“ fötum.
Þannig gengur það fyrir sig
á kvikmyndahátíðinni í Berlín.

Rennilás á kjól Layja Raki
bilar
stjórii.n Michelangelo Anton-
ioni sem gekk með sigur af
hólmi fyrir sinn sálfræðilega
hjónabandsharmleik, er hann,
nefnir „La Notte“ — Nóttin.
Bezti leikarinn var kjörinn,
Englendingurinn Peter Fineh
fyrir leik sinn í „No love for

* Hvernig er að vera
rithöfundur og
blaðamaður
Þegar út kemur bók eftir
einhvern kollega minn, ég
tala nú ekki um þegar það
er góð bók, hefur sú spurn-
ing oft vaknað hjá mér,
hvernig það fari saman í dag
lega lífinu að afgreiða við-
fangsefnin með bægslagangi
og hraða blaðamannsins, þar
sem allt verður áð koma „í
blaðinu á morgun“, og vand-
virknisleg vinr.ubrögð rit-
höfundar, sem oftast fæðir af
sér skáldverkin með miklum
og langvinnum þrautum, að
mér skilst.
Til að svala forvitni minni
um þetta, sló ég á þráðinn
til Indriða G. Þorsteinssonar,
rithöfundar og blaðamanns
hjá Alþýðublaðinu, og lagði
fyrir hann þessa spurningu.
Hann svaraði:
• Öflug mæðiveikis-
girðing á milli
Þegar Velvakandi hringir í
mann og spyr svona spurning-
ar, þá finnst manni, að nær
væri að hann spyrði einhvern
annan, eins og til dæmis
Matthías Johannessen, Gísla J.
Ástþórsson, Jökul Jakobsson
eða Baldur Óskarsson, vegna
þess þeir eru allir blaða-
menn og > rifa bækur. Kannski
þeir hafi verið spurðir, og þá
mundi ég vilja svara eins og
þeir. Það eru nefnilega alltaf
nokkrir blaðamenn starfandi,
sem vinda sér í að skrifa bók,
svona eins
og þ e g a r
búandfólk
snarast í
hnakkinn og
s n ý r reið-
skjótanum
h e i m að
um

FERDINAIMH
&

Bólstr-
uð hús-
gögn
AKUREYRI, 3. ágúst. — Um sl.
helgi var fréttamönnum boðið
að skoða ný húsakynni, sem
Bólstruð húsgögn hf. hafa flutt
í, en fyrirtækið var áður til
húsa í 48 fermetra húsnæði. —
Hið nýja pláss fyrirtækisins er
á neðstu hæð hins nýja Amaro-
húss í Hafnarstræti 99, og hefur
fyrirtækið þar til umráða 380
fermetra húsrými. Á næsta ári
mun hinsvegar fást um 450 fer-
metra pláss á 2. hæð sama húss,
og mun þá öll starfsemin flytj-
ast þangað, bæði verzlunin og
bólsturgerðin.
Húsgagnavinnustofan Þór á
Akureyri framleiðir eingöngu
grindur og annað tréverk fyrir
Bólstruð húsgögn, en auk þess
kaupir fyrirtækið húsgögn af
Ólafi Ágústssyni & Co., Stefáni
Þórarinssyni, Akureyri, Hús-
gagnaverzlun Austurbæjar og
Trésmiðjunni Víði, Reykjavík,
en vegghillur og skápa frá
Hansa. Þau stálhúsgögn, sem
fyrirtækið hefur á boðstólunum,
eru einkum frá Sindraverk-
smiðjunni hf. og Húsgagnaverk-
smiðju Atla og Kristjáns I
Reyk'javík. Þá hefur fyrirtækið
einkaumboð hér á Vilton-tepp-
um frá Álafossverksmiðjunni.
Útibú er rekið í Neskaupstað,
og mun' það flytja á næstunni
í gott húsnæði við aðalgötu
bæjarins.
Allir hluthafar eru hér á Ak-
ureyri. — Stjórnarformaður er
Ágúst Ólafsson, framkvæmda-
stjóri Eiríkur Stefánsson og
verzlunarstjóri Halldór Her-
mannsson. Bólstruð húsgögn hf.
var stofnað árið 1941 af Jóni
Kristjánssyni, bólstrara, og var
sölubúð opnuð fáum árum síð-
ar með ýmiskonar húsgögn.
— St. E. Sig.
vel hvað er að vera blaðamað-
ur og gæti ýmsu um það svar
að. Aftur á móti veit ég ekk-
ert hvað er að vera rithöf-
undur, enda hef ég ekki skrif
að nema nokkrar stuttar sög-
ur. Ég held að þeir viti mest
um hvernig er að vera rithöf
undur, sem hafa einsett sér
'að verða það og geta ekki
orðið annað og hafa ekki
vinnufrið ' fyrir tilhugsuninni
um það. Það skilst mér að
gæti verið eitthvað í ætt við
þá þjáningu, sem svo mjög
er haldið fram að skáldskap*
argáfan valdi mönnum, og
jaðrað getur við vondan
heilsubrest eftir lýsingum að
dæma. Með þessu er ekki ver
ið að gera lítið úr þjáning.
unni. Hún er merkileg tilfinn
ing, þegar hún er ekki líkam
leg. Um blaðamennskuna verð
ur ekki annað sagt en að
hún er helvítis puð, hlaup og
staut og röfl í prentsmiðjum,
og ég mundi ekki vilja hætta
henni. Aftur á móti er ósköp
auðvelt að hætta að skrifa
sögur, kannski vegna þess að
þjáningin er öll í blaðamennsk
unni. Ég held að farsælast sé
að biaðamaður og rithöfund-
ur í sama manni kássist ekkl
hvor upp á annan. Það er
ekki hægt að vera nema ann-
að í einu. Rithöfundur og
skáld er vondur blaðamaður
og blaðamaður er afleitur rit-
höfundur. Þess vegna þarf
öfluga mæðiveikigirðingu þar
í milli með rúlluhliðum og
vagtpóstum sem hafa hund.