Morgunblaðið - 01.11.1961, Qupperneq 6

6
MOR'GftNBlVA Ð1Ð
Miðvikudagur 1. nóv. 1961
»1
Kviksandur", leikrit
um eiturlyfjanautn
— er fyrsta verkefni Leikfél. Rvikur
Gunnar Ragnars, Asgerður Höskuldsdóttir gluggaútstillingarstúlka og Björa Pétursson,
verzlunarstjóri, vinna að uppsetningu bókasýningarinnar dönsku.
Dönsk bdkasýning
opnuð í vikunni
— Er hún í umsjá þinni,
Gunnar?
— Bókaverzlun Sigfúsar Ey
mundssonar hefur veg og
vanda af sýningunni, en ég
og Björn Pétursson, verzlunar
stjóri, höfum umsjón með upp-
setningu hennar.
NÆSTKOMANDI fimmtudag
verður opnuð sýning á dönsk-
um bókum í bókaverzlun Sig-
fúsar Eymundssonar í Austur-
stræti. Taka þátt í henni átta
dönsk bókaforlög: Forlaget
Fremad, Gyldendal, Hassel-
balch, Carrit Andersens For-
lag, P. Haase & Söns Forlag,
Jespersen og Pios Forlag,
Hassing Forlag og Schönberg.
7—800 titilar
Þegar blaðamður Morgun-
blaðsins leit inn í bókaverzlun
Sigfúsar Eymundssonar í gær,
voru þar á borðum fjallháir
hraukar af bókum og var
Gunnar Ragnars önnum kaf-
inn við að raða þeim inn í hill
ur.
— Sýningin verður innst
inni í búðinni, eða í suðaustur
horni hennar, og búumst við
jafnvel við að þurfa að taka
nokkrar hillur á austurveggn
um undir sýninguna. A sýn-
ingunni verða milli 7 og 800
titlar, um þrjú eintök af hverri
bók, þannig að heildartala
bókanna er á þriðja þúsund.
Bækurnar verða til sölu.
— Hvað er markt merkra
bóka?
— Þetta er að mestu leyti
fagurfræðilegar bókmenntir,
mikið af þýðingum en einnig
töluvert eftir danska höfunda.
Til dæmis má nefna Gylden-
dals-útgáfuna af Islendinga-
sögunum, einnig þýðingar á
bókum Laxness, Gunnars
Gunnarssonar og Kristmanns
Guðmundssonar.
Kennir margra grasa
Annars kennir hér margra
grasa, eins og sjá má: ævisög-
ur frægra málara, skreyttar
listaverkum, kokkabækur,
ljóðabækur, o. s. frv. Sérstök
athygli skal vakin á bóka-
flokki frá Hasselbalch. Þær
bækur eru litlar Og ódýrar og
fjalla um 19. aldar bókmennt-
ir. Þær eru ýmist þýddar eða
eftir danska höfunda. AUs
hefur Hasselbaloh gefið út yf-
ir hundrað titla í þennan bóka
flokk, en því miður höfum við
þær ekki allar, því margir eru
löngu uppseldir.
Þá eru hér átta bindi af
verkum Steinbecks og eru þau
seld saman og kosta um 900
krónur. Hér er „Den anden
verdenskrig" eftir Churchill,
margar bækur eftir Peter
Freuchen, Bör Börsson eftir
Falkeberget, „Min vej til Ber-
lin“ eftir Willy Brandt, bók
rituð af H. C. Hansen um Hans
Hedtoft, Ijóðabækur eftir Jo-
hannes V. Jensen og Frank
Jæger, að ógleymdu ævintýra-
safni H. C. Andersens.
Hér er einnig mjög vönduð
bók, „Kulturhistorie" eftir
Hartvig Frisch, en hún tilheyr-
ir nú ekki sýningunni, þar sem
hún er gefin út af Politiken.
— Þetta er ekki í fyrsta sinn
sem bókasýning er haldin í
þessum húsakynnum?
— Nei, nei, við höfðum
norska bókasýningu í vor, en
þessi er töluvert stærri.
FYRSTA verkefni Leikfélags
Reykjavíkur á 65. starfsári þess,
leikritið „Kviksandur“ eftir Mic-
hael Vincente Gazzo. verður
frumsýnt n.k. fimmtudag. Er
þetta 261 verkefni félagsins síð-
an það hóf starísemi sína 11.
jairúar 1896.
—★—
65. starfsár Leikfélagsins hófst
1. okt. með sýningu á gaman-
leiknum „Sex eða sjö“, en hann
var frumsýndur s. 1. vor og þá
sýndur 11 sinnum. Hefur leikur-
inn verið sýndur fjórum sinnum
í haust, en hlé varð á sýningum
hans vegna utanfarar eins leik-
andans. Vcrða sýningar hafnar
á ný er hann kemur heim. Á
‘þessu hausti hefur félagið einnig
sýnt „Allra meina bót“. nokkr-
um sinnum.
—★—
Hið nýja viðfangsefni „Kvik-
syndi“ eftir Grazzo, fjallar um
eitt af vandamálum mannkyns-
ins, eiturlyfjanautn.
Ungur maður, sem ný kominn
er úr hernum og hefur orðið
eiturlyfjunum að bráð. Lýsir leik
urinn samskiptum hans við fjöl-
skyldu sína annars vegar og eit->
urlyfjasala hins vegar.
Leikendur eru níu og fara
Steindór Hjörleifsson, Helga
Bachmann og Gísli Halldórsson
með aðalhlutverkin. Önnur hlut-
verk eru í höndum Brynjólfs Jó-
hannessonar, Helga Skúlasonar.
Erlings Gíslasonar, Birgirs Bryn
jólfssonar, Bryndísar Péturs-
dóttur og Richards Sigurbaldurs-
sonar.
Leikstjóri er Helgi Skúlason,
Ásgeir Hjartarson þýddi leikinn
og leiktjöld málaði Steinþór Sig-
urðsson. ,
Talið frá vinstri: Brynjólfur, Gísli, Steindór og Helga í hlutverkum sinum.
* Enn um ókurteisi
kennara
Velvakanda hefur borizt
bréf frá menntaskólanemanda
í Reykjavík, sem kvartar
undan ókurteisi sumra kenn-
ara. Hann hafi verið ýmsu
vanur hvað snerti framkomu
ýmissa gagnfræðaskólakenn-
ara, en hann hafi búizt við
meiri kurteisi „þarna efra,
þar sem allir verða að þér-
ast og mikils er krafizt af
nemendum hvað við víkur
kurteisi og umgengnisvenj-
um“ — enda gefin sérstök
hegðunareinkunn. — Tekur
hann sem dæmi, að í upphafi
skólaárs hafi einn kennarinn
geystst inn úr stofudyrum
hjá nýjum nemendum, varla
gefið þeim tíma til að rísa úr
sætum í heiðursskyni (eins
og til er þó ætlazt), ekki virt
þá viðlits, ekki boðið góðan
dag eða þakkað þeim fyrir
að rísa á fætur, ekki beðið
nemendur um að setjast aft-
ur, heldur sagt án þess að
kynna sig: Eg á víst að
kenna ykkur...., þið eigið
að kaupa þessar bækur....
Síðan hafi hann gengið út án
þess að kveðja eða líta til
hægri eða vinstri.
Velvakanda skilst á bréf-
inu, að slík framkomulýsing
eigi við fleiri kennara, enda
segir nemandinn, að þótt
þessir menn séu e.t.v. há-
menntaðir og umtalaðir og
búist við, að allir þekki sig,
’þá sé það samt ekki nema
almenn kurteisi að kynna sig
fyrir fjölmennum nemenda-
hópi, sem þeir ætla að vinna
með daglega í heilan vetur.
Einnig sé óþægilegt að geta
ekki svarað þeirri spurningu,
hverjir kenni manni tiltekn-
ar námsgreinar.
Velvakandi vonar, að kenn-
arar skilji, að hrokafull ple-
bejaframkoma er sízt til þess
fallin að innræta nemendum
kurteisi eða virðingu fyrir
ítroðslumeisturunum.
• Farið yfir ffötu
E. S. sendir Velvakanda
línu og ræðir um það m. a.,
hve ógætnir göngumenn fari
sér oft að voða í umferðinni.
Segir hann frá dæmi, sem
hann varð sjónarvottur að á
horni Nóatúns og Laugaveg-
ar. Stór vörubíll á Nóatúni
beið við gatnamótin, vegna
þess að götuvitinn sýndi
/■ 1

rautt, en við hlið hans vest-
an götunnar tvísteig maður,
sem þurfti auðsjáanlega að
komast yfir. Bílfjandinn stóð
nú þama í vegi fyrir honum,
en þarna og hvergi annars
staðar virtist hann geta farið
yfir. Ekki var hægt að fara
í gegnum bílinn, nokkuð ó-
þægilegt að fara yfir hann,
því að bíllinn var hár,
líklega fært að skríða undir
hann, en ekki virtist maður-
inn ánægður með þá lausn
á þessum vanda. Fyrir fram-
an bílinn var hvít rönd mál-
uð á götuna og gangbrautin
greinilega afmörkuð með stál
bólum þvert yfir götuna.
Þar gat hin gangandi ekki
farið yfir, og heldur ekki
fyrir aftan bílinn, þó nóg
væri rúmið þar. Nei, hann
skyldi yfir þar sem bíllinn
stóð og hvergi ella. Tíminn
leið án þess að göngumaður
fyndi neina lausn á sínum
vandræðum, svo kom gult
ljós og síðan grænt. Þá ók
vörubíllinn af stað og aðrir
bílar í slóð hans, en þá var
tími hins gangandi kominn.“
Ganaði hann nú út í umferð-
ina og dansaði þar á milli
bifreiðanna góða stund, áður
en honum skolaði einhvern
veginn (þá algerlega tauga-
biluðum) á land hinum meg-
in, en bílstjórar lofuðu sig
sæla fyrir að hafa getað
sveigt fram hjá þessumsprell
andi angurgapa. — Segir síð-
an í bréfi E. S., að slíka menn
eigi ekki síður að hirta en
óvarkára bílstjóra. — í þessu
tilviki virðist hafa verið um
furðu algengt fyrirbæri að
ræða: vegfaranda, sem ber
ekkert skynbragð á umferð-
arreglur, jafneinfaldar og
auðlærðar og þær ættu þó
að vera hverjum þeim, sem
á annað borð hættir sér út
fyrir dyr.