Morgunblaðið - 12.11.1961, Blaðsíða 16

10
MORGVNBL 4 r> * Ð
Sun/vudagur 12. nóv. 1961

Raftækjadeild
Þvottavélar
M e ð
... Rafmagns vindu
... Rafmagns dælu
... Klukku rofa
... Hitaeinangruðum
belg
Hogkvæmir
greiðsluskilmólar
Q.Johnson &Kaaber ha
Hafnarstræti 1
Söluturninn
KAMBSVEG 18
Sími 38475.
Seljum 51. gosdrykki, sa.lgæti, tóbal', ís, blöð, tímarit
og margt íleira. — Mikið úrval. Opið alla daga frá
kl. 9 f.h. til 23.30. Borðið ís utn hclgina.
Söluturninn
Kambsvegi 18 — S.mi 38475
Söluskattur
Dráttarvextir falla á söluskat; fyrir 3. ársfjórðung
1961, svo og viðbótardráttarvexíir á vangreiddan
söluskatt eldri ára. háfi gjöld þessi ekki verið greidd
í síðasta iagi hinn 15. þ.m. — .Að þeim degi liðnum
verður stöðvaður án frekari aðvörunar atvinnurekst-
ur þeirra, setii eigi hafa þá skilað giöldunum.
Reykjavík, 10. nóv. 1961.
rollstjóraskrifstofan, Arnarhvoli
2
LESBÖK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
Maðurirm
er oð
mestu leyti
— vatn!
þann, sem hljóta skal fíls-
ungann, sagði höfðinginn.
„Eg vil fá hann“, sagði
Rata. Hann var yngsti
sonur höfðingjans.
„Farðu þá til hans og
segðu honum að elta þig.
f>ú mátt lokka hann eins
vel Og þú getur. Ef hann
vill fylgja þér, skal hann
vera þín eign“, sagði höfð
inginn.
Rata gekk tíl fílsungans
og sagði blíðlega og iokk-
andi:
„Komdu, komdu, litli
vinur. Eg skal gefa þer
eins mikið af vatni og
þú vilt“.
En litli fíllinn leit varla
við honum og hreyfði sig
ekki úr sporunum.
„Nei, ekki getur þú
fengið litla fílsungann“,
var dómur höfðingjans.
Nú reyndu drengirnir
hvef af öðrum, en þeim
gekk etoki betur en Rata.
Fílsunginn stóð alltaf graf
kyrr, hvernig sem þeir
reyndu a8 lokka hann til
sín. Loks höfðu allir
reynt, nema Tajo.
Tajo gekk til litla fíls-
ins og hvíslaði að honum,
lágt Og innilega:
„LitÚ vinur minn. —
Komdu með mér, svo að
við getum alltaf verið
saman“.
Þá lyfti fílsunginn upp
rananum og lagði hann á
öxlina á Tajo. Þannig
gengu þeir fram fyrir
höfðingjann.
„Þú átt að eiga hann,
hrópaði höfðinginn, „því
að þú hefur verið honum
góður og yktour þykir
vænt hvorum um annan“.
j „Það er réttlátt", svör-
AGÚRKA eða tómati eru
næstum því eingöngu
vatn, í þeim er sama sem
ekkert af föstum efnum.
Eií það gegnir sama máli
um menn og dýr —, í
líkama þeirra er furðu
lega lítið af föstum efn-
um í hlutfalli við vatnið.
Vatnsinnihald í líkama
fullþroska manns er 67
hundraðshlutar, í lík-
ama nýfædds barns er
hlutfallið 77 prósent og
í fóstri hvorki meira né
minna en 97 prósent.
Fimm prósent af vatn
inu er í blóði okkar, 50
prósent í hinum ýmsu
frumum, sem byggja upp
líkamann, en afgangur-
inn, 45 prósent, er á víð
og dreif í holrúmum lík
amans.
Þegar við erum heil-
brigð og getum drukkið
vatn eftir því sem okkur
uðu börnin, hann hefur
sjálfur valið Tajo.“
Eftir það voru Tajo og
fílsunginn alltaf saman.
En Tajo gleymdi ekki
Heru litlu, og þegar þau
langar til, helzt eðlilegt
jafnvægi milli þess vatns,
sem við drekkum, og
hins, sem berst út úr
líkamanum.
Einkennilegt er, hversu
mismunandi vatnsþörfin
er hjá ýmsum dýrateg-
undum.
Lítil mús þarf t. d. að
drekka þyngt sína af
vatni á fjórum dögum.
Kýrin er hálfan mánuð
að drekka jafnþyngd sína
af vatni — og úlfaldan-
um myndi endast það í
þrjá mánuði. Skjaldbakan
þarf þó ennþá minna
vatn, því henni endist
þyngd sín af vatni í heilt
ár. Maðurinn notar til-
svarandi af vatni eða
vökva á einum mánuði.
Ef við svipumst um í
jurtaríkinu eru öll þessi
met slegin. Kaktusinn er
29 ár að drekka jafn-
þyngd sína af vatni.
þrjú voru að leika sér
saman, settust Hera og
Tajo á bak fílnum og
héldu niður að ánni. Þar
fyllti fíllinn ranann af
vatni og sprautaði því yf
J. F. Cooper
•.30-**
ir litlu leiksystkinin. Þá
hlógu Hera og Tajo svo
mikið, að þau urðu að
kasta sér niður og velta
sér í grasinu til að fá
gleði sinni útrás.
1 SÍÐUSTU Uesbók urðu
þau mistök að síðurnar í
blaðinu rugluðust, þann-
ig að það byrjaði á öft-
ustu síðu.
Þeir, sem safna Les-
bókinni geta skrifað af-
greiðslu Morgunblaðsins
og fengið sent nýtt ein-
tak, þar sem mistökln
hafa verið leiðrétt.
*
Skrítlur
Skrif tarkennarinn:
„Hvernig gengur þér að
skrifa, Pési?“
Pési: „Ágætlega, ég á
bara eftir að setja rófuna
yfir o-ið“.
Kennarinn: „Þú átt
ekki að kalla það rófu,
heldur kommu“.
Pési lofaði því. Daginn
eftir kom hann of seint
í skólann og kennarinn
spurði, hvernig á því
stæði.
„Ég var að toga í komm
una á kettinum og hann
klóraði mig, svo að
mamma varð að setja
plásur á sárið.
— ★— .
Feimni maðurinn herti
upp hugann og spurðí
sessunaut sinn: ,Hver er
þessi ljóti maður þarna?“
„Það er bróðir minn“,
40. Illkvittið bros lék
um varir indíánans um
leið og hann sagði háðs-
lega: „Nú skulu vinir min
ir fá að sjá, hve mikið
bleikskinni getur þolað,
án þess að hljóða“.
Hann gekk aftur á bak
út að einu dyrunum, sem
voru á kofanum til þess
að varna Heyward út-
göngu, ef hann skyldi
reyna að flýja. En í dyr-
unum stóð „björninn". —
Hann greip Magúa Og hélt
honum föstum eins og í
skrúfstykki. — Heyward
hljóp til og batt Magúa á
höndum og fótum, með
nokkrum skinnreimum,
sem lágu á gólfinu. Þeir
var honum svarað.
„Ó, fyrirgefið þér,
mikill bjáni er ég ann-
ars“ sagði sá feimni, „ég
hefði þó átt að sjá, hvað
þið eruð líkir“.
kefluðu fangann, svo
hann gæti ekki kallað á
hjálp, og nú reið á að
forða sér sem fyrst í
burtu!
Alísa hafði fallið í yfir-
lið af hræðslu, en Fálka-
auga greip nokkur teppi,
sem þeir sveipuðu um
hana. Heyward litaði aft-
ur andlit sitt og þeir
komu sér saman um hvað
þeir ættu að segja indíán-
unum. Þar næst gengu
þeir út úr kofanum. Hey-
ward bar Alísu í fanginu.
„Hefur bróðir minn yf-
irbugað hinn illa anda?“
spurði höfðinginn. „Já“,
svaraði Heyward. „Sjúk-
dómurinn hefur verið rek
inn á flótta, en nú ber eg
konu þina inn í skóginn,
svo hún geti nærst á
styrkjándi rótum. Farðu
etoki inn í kofann, því að
ég hefi lokað illu and-
ana þar inni“.