Morgunblaðið - 20.03.1963, Blaðsíða 3

Miðvikudagur 20. marz 1963
MORCUMU. 4Ð1Ð
„ÉG VAR niðri í káetu minni,
sem er miðskips, jþegar kvikn-
aði í Gullfossi. Ég var kom-
in á ról. Allt í einu birtist
brytinn í dyrunum, biður mig
að fara í ká.puna og koma
mér frá borði, því kviknað
sé í skipinu. Ég var komin
upp á þilfar eftir augnablik;
þá fyrst sá ég reykinn og log-
ana í afturhluta skipsins“.
Þrír hásetanna, talið fra vrnstri: Þorsteinn, Jfetur og steinpor.
Við litum út um gluggan og sáum:
i
upp með báðum síöum
Þannig fórust Guðrúnu Ól-
afsdóttur, þernu á Gullfossi,
orð, þegar hún ræddi við
fréttamaann Morgunblaðsins í
gærdag. Guðrún kom til
Reyikjavíkur laust fyrir fjög-
ur síðdegis í gær með fflug-
vél Flugfélags íslands, ásamt
12 öðrum skipverjum af Gull-
fossi. Klefafél-agi Guðrúnar,
Bára Angantýsdóttir, þerna,
var meðal þeirra, og sagði hún
svo frá, að hún hefði verið
stödd í matsal vélamanna að
fá sér kaffi. „Ég var komin
í land, áður en ég áttaði mig
á, hvað eldurinn var magn-
aður“, sagði Bára.
„Og urðu þið fyrir eán-
hverj-u tjóni af völdum elds-
ins?“ spurðum við.
„Nei, við náðum öllu okk-
salnum voru, áúk okkar, 5
hásetar og 2. stýrimaður. Þá
verður okkur litið út xun
gluggann og sjáum, okikur til
mikillar undrunar, blossandi
eldtungur upp með báðum
skipssíðunum. í sömu andrá
fengum við skipun frá skip-
stjóra um að fara frá borði.
Gekk það mjög skjótlega.
Mamntal fór fram og kom
í ljós, að engann skip-
verja vantaði, en þeir
voru 40 í þessari ferð.
Þess má geta, að enginn mun
hafa verið staðsettur aftar í
skipinu en við, þegar eldsins
varð vart, nema ein þerna
Guðrún (t. v.) og Bára (t. h.)
Þrettán af skipverjum Gullfoss komu flugleiðis til Reykjavík-
ur í gærdag. Þeir eru: Steinþór Guðmundsson, háseti, Pétur
Hamar Thorarensen, háseti, Þorsteinn Friðriksson, háseti,
Kristján Óskarsson, háseti, Guðmann Sveinsson, aðstoðarvél-
stjóri, Gunnar Pétursson, smyrjari, Sigurður Ægir Jónsson,
smyrjari, Óðinn Már Jónsson, þjónn, Bára Angantýsdóttir,
þerna, Guðrún Ólafsdóttir, þerna og þrír messadrengir: Helgi
Sveinbjörnsson, Kristján Sigurðsson og Þórður R. Valdimars-
•on. Hér sjást þeir stíga út úr flugvélinni.
ar dóti óskemmdu síðair um
daginn, með aðstoð hásetanna,
sem voru okkur afar hjálp-
legir. Það voru eingöngu káet
uirnar aftast í skipinu, sem
urðu fyrir skemmdum og
misstu íbúar þeirra allan sinn
farangur“.
„Fylgdust þið lengi með
eldsvoðanum og slökkviliðs-
starfinu?"
„Nei, það var mjög kalt og
vorum við sendar upp á sikrif-
stofur hjá Burmeister & Wain,
þar sem við fengum kaffi og
ýmislegt góðgætti. Það var
farið afar vel með okkur og
sváfum við á hóteli um nótt-
ina“.
Bára sagði okkur, að hún
væri búin að vinna á Gull-
fossi. síðan í september og
kynni hún afar vel við sig á
sjónum, enda kom á daginn
að ósvikið sjómannablóð renn
ur í æðurn hennar. Sömu sögu
hafði Guðrún að segja; hún
byrjaði að starfa á skipinu um
jólaleytið. Þær stöllur kváð-
ust sakna Gullfbss og skip-
verjanna og hlakka til að fara
á sjóinn á ný.
Pétur Thorarensen, Stein-
þór Guðmundsson og Þoir-
steinn Friðriksson, hásetar á
Gullfossi, voru meðal þeirra
sem komu til Reykjavíkur
í gser. Frásögn þeirra af at-
burðinum s.l. mánudagsmorg-
un er svohljóðandi:
— Við sátum í matsal há-
setanna, sem er aftan til mið-
skips, og drukkum kaffi. í
STAKSTEIIMAR
sem var sofandi í káetu
sinni. Tókst fljótlega að vekja
hana og koma henni heilli
frá borði.
Þeir félagar sögðust hafa
verið á vappi í kringum skip-
ið rnestan hluta dagsins, þótt
þeir hafi fljótlega séð að þeir
gætu ekkert gert að gagni
til hjálpar. Reykjarmökkur-
inn var geysiþykkur, sögðu
þeir, og við og við gusu eld-
súlur upp úr mökknum og
teygðu sig upp í loftið. Mun-
aði litlu að logarnir væru
jafn'háir möstrunum, því þeir
náðu upp í „salningu".
Slökkvistarfið gekk ágætlega
og fylgdumst við vel með því.
Ekki leið á löngu unz vatns-
slöngur hlykkj-uðu sig um allt
skipið eins og risastórir cxrm-
ar og varð mikið tjón á skip-
inu af vöildum vatns. Um nótt
ina var svo hafður vörður
bæði frá slökkviliðinu og
skipasmíðastöðinni.
Pétur sagði, að það hefði
verið óhugnanlegt um að lit-
ast á Gullfossi morguninn eft-
ir, og væri hann aðeins svip-
ur hjá sjón eftir brunann.
Pétur, Steiniþór og Þor-
steinn kváðust ekki hafa orð-
ið fyrir tjóni af völdum elds
né vatns, þar sem klefar þeirra
væru fram í skipinu. Nokkrir
skipverjar hefðu þó orðið fyr-
ir verulegu tjóni, misst all-
an sinn farangur, og hann
væri ekki svo lítill, þar eð
þeir væru útbúnir til sjö
vikna dvalar í Höfn. Hg
Þ’jóíSfylkmgarBTenn deila
Moskvumálgagniö ræðst í gær
harkalega á bandamenn sína i
Framsóknarflokknum. — Deilir
kommúnistablaðið harðlega á
Framsóknarmenn fyrir að langa
ákaflega í stjórnarsamvinnu við
Sjálfstæðisflokkinn. — Kemst
Moskvumálgagnið m.a. að orði á
þessa leið:
„Ráðamenn Olíufélagsins hafa
ásamt öðrum hermöngurum
Framsóknarflokksins „kaffært
sjáIfstæðisviðhorfin“ svo ger-
samlega, að ekki er neinn mun-
ur á stefnu Sjálfstæðisflokksins
og Framsóknarflokksins í þeim
málum. Birtist hin algera sam-
staða til að mynda innan félags-
ins „Varðberg", sem er haldið
uppi með fjárframlögum úr sjóð-
um Atlantshafsbandalagsins.
Framsóknarflokkurinn leggur nú
til formann þeirra samtaka, þótt
honum hafi verið sagt að hafa
hægt um sig meðan verið sé að
tala við vinstri kjósendur fram
að kosningum.
Það stoðar lítið fyrir Tímann
að hampa stórum orðum, þegar
sú staðreynd blasir við hverjum
manni, að tilgangurinn með mál-
flutningnum er sá einn, að kom-
ast í samstöðu með íhaldinu og
ná helmingaskiptum. Þá verður
hver dómur jafnframt sjálfslýs-
ing.“
Hverskonar stjórnarfar?
Vitanlega er það ekki nema
yfirvarp eitt, þegar Framsóknar-
menn og kommúnistar eru að ó-
notast í blöðum sínum um þess-
ar mundir. Þeir hafa myndað
þjóðfylkingu sína, sem á það
mark háleitast að hnekkja þing-
meirihluta Viðreisnarstjómarinn-
ar og komast sjálfir til valda og
áhrifa.
En hvers konar stjórnarfar
yrði það, sem sigldi í kjölfar
nýrrar vinstri stjórnar og stjórn-
arsamvinnu Framsóknarmanna
og kommúnista? Verkin sýna
merkin. Vinstri stjórnir sannaði
þannig að ekki verður um villzt,
hvemig kommúnistum og Fram-
sóknarmönr.um gengur að stjórna
íslandi. Það vantaði svo sem
ekki fjálgar yfirlýsingar af hálfu
þjóðfylkingarflokkanna, þegar
þeir settust í stjórnarstóla
vinstri stjóraarinnar. Öll vanda-
mál átti að leysa með hagsmuni
almennings og verkalýðsins al-
veg 'sérstaklega fyrir augum.
Þessir flokkar lofuðu að tryggja
þjóðinni heilbrigt stjórnarfar og
örugga forystu.
En hverjar urðu efndirnar?
Vinstri stjórnin logaði að inn-
an og hún brann til ösku í eldi
óeiningar og upplausnar, þegar
kjörtímabilið var rúmlega hálfn-
að. Þá sagði hinn mikli vinstri
hertogi Hermann Jónasson af sér
og lýsti því yfir frammi fyrir
alþjóð, að innan stjómar hans
væri ekki samstaða um nokkur
úrræði til þess að koma í veg
fyrir það hrun, sem vinstri stefn-
an hafði leitt yfir land og þjóð.
Oftruin á glej roskuna
Halda Framsóknarmenn og
kommúnistar, að íslenzkur al-
menningur hafi gleymt vesal-
dómi og upplausnarstefnu vinstri
stjómarinnar? Er oftrú þjóðfylk-
ingarmanna á gleymsku fólksins
svo rík, að þeir haldi að þeir geti
fengið íslenzka kjósendur til
þess að leggja grundvöll að nýrri
vinstri stjóm á komandi vori?
Framsóknarmenn og kommún-
istar geta staðið saman hlið við
hlið innan verkalýðsfélaganna
og í baráttunni gegn viðreisnar-
stefnu núverandi ríkisstjórnar.
Þeir geta staðið saman í niður-
rifsiðjunni. En þeir hafa enga
raunhæfa möguleika til þess að
marka jákvæða stjórnarstefnu.