Morgunblaðið - 01.05.1963, Blaðsíða 21

1M O R GU'W B L 4 Ð 1Ð ^
21
t Miðvikudagur 1. maf 1963
er úrvals jurtafeiti frá Banda—
ríkjunum, sem tryggir hús-
móðurinni öruggan bakstur.
Ekkert jafnast á við CRISCO.
Allar kökur verða betri sé það
notað. Enda eru vinsældir CRISCO ótví-
ræðar. Auk þess tekur CRISCO öllu öðru
fram, þegar þér þurfið að steikja fisk eða
kjöt. Reynið það sjálf og þér munið aldrei
nota annað sé CRISCO fáanlegt. CRISCO
ar auðmelt og algjörlega bragðlaust.
Q.Johnson & Kaaber "
VeitingasaSan Hótel Garði
Ein framreiðslustúlka og tvær aðstoðarstúlkur, ósk-
ast 1. júní n.k. Upplýsingar í síma 17489 kl. 12—13
og kl. 18—19 í dag og á morgun.
I. O. G. T.
Stúkan Mínerva nr. 172
.heldur fund í kvöld kl.
20.30. Hagnefndaratriði o. fl.
Mætið stundvíslega.
Æt.
Stúkan Andvari nr. 265
Fundur fimmtudaginn 2.
maí. Kosning og innsetning
embættismanna og kosning
fulltrúa á umdæmisstúkuiþing.
Kaffi eftir fund. Hagnefndar-
atriði.
Æt.
TJmdæmisstúkan nr. 1
Voiþing Umdæmisstúkunn-
ar nr. 1 verður sett í Bind-
indishöllinni í Reykjavík, Frí-
kirkjuvegi 11, laugardaginn
25. maí 1963 kl. 2 e. h. —
Nánar kynnt stúkunum bréf-
lega.
Umdæmistemplar.
Hið viðurkennda danska prjónagarn.
fæst nú af mörgum tegundum og
í fallegum litum
MARTEÍNI
Morgunblaðið vantar nú þegar unglinga eða eldra
fólk til að bera blaðið til kaupenda þess í þessum
hverfum.
Bergstaðastrœti — SörSaskjói og
Herskólakamp við Suðurlandsbr.

4
LESBÓK BARNANNA
li
Sagan af Vellýgna - Bjarna
5. Bjarni hafði þá drepið
keilu heldur væna. Bjarni lét
draga upp stjóra og halda
til lands. Á leiðinni flatti
hann keiluna og lagði hana
aftur í skut, en þegar vika
var til lands, kom þorsk-
hausahríð svo mikil úr landi,
að þeim lá við bana, fuku
fjallháir hausahlaðar sem
lausamjöll. Þeir hertu nú á
róðrinum sem mest máttu
þeir, létu koli fylgja kili,
rykktu á og rifu aftur úr,
Loksins komust þeir til lands
við illan leik.
6. Bjarni var þá orðinn
heldur matlystugur, eiida át
hann þá svo mikið, að furðu
sætti. En át hans dró dilk
á eftir sér, því að hann
fékk vindgang mikinn. Tók
hann þá stjóra og lét hann
fyrir óæðri endann á sér, en
svo var vindgangurinn mik-
ill, að stjórinn þeyttist aust-
ur undir Eyjafjöll.
Það er frá keilu Bjarna
að segja, að hún var orðin
sleggjutæk, þegar þeir komu
í land, og var hún þó hálf-
ur annar fjórðungur á þyngd.
7. Bjarni býr nú ferð sína
©g heldur að Görðum á Álfta-
nesi; réri hann þaðan
inemma morguns. Hann sigl-
ir í landsynning veslur á
Svið. l»ax er nógur fiskur og
meðal annars dregur Bjarni
þar lúðu. Hún var svo stór,
að þeir gátu ekki innbyrt
hana og urðu að hafa hana
4 efUr sér. Veðrið tók nú
að hvessa og fylgdi því svo
mikill gnýr, aö allir héldu
að það væri galdraveður, þeir
héldu því til lands sem fljót-
ast.
8. Bjarni sá þá svarta flygsu
í loftinu, rís upp og nær í
hana. Þetta var þá Garða-
kirkja. Hana hafði tekið
upp í veðrinu. Bjarni hnýtti
henni lika aftan í skipið.
Þeir komast nú til lands með
hcilu og höldnu og draga
upp aflann, en Bjarni nennti
ekki að para lúðu sína' um
kvöldið.
Morguninn eftir kemur
fjósamaður frá Mosfelli. Mos-
íeliskýrnar hafði hrakið eitt-
hvað út í buskann kvöldinu
áður, og var fíósamður að
leita að þeim.
Umskiptingurinn
„ÞAÐ er fjölskylda að
flytja í gamla húsið hérna
við hliðina á okkur,“
sagði pabbi, þegar við
vorum að borða hádegis
matinn. „Maðurinn byrj-
aði að vinna í verzlun-
inni hjá mér í dag. Kon-
an hans kemur ekki fyrr
en eftir viku, en Hans
sonur hans kom með hon
um, — dökkhærður dreng
ur á aldur við þig. Þú
ættir að skreppa til hans
á morgun og leika þér
við hann, því ég er hrædd
ur um, að honum leiðist."
Daginn eftir fór ég á-
samt Lappa, hundinum
mínum, sem fylgdist með
mér. Hanntrítlaði á undan
upp að húsinu. Lappi gat
ekki stillt sig um að
gelta af kátínu um leið
og hann kíkti inn um einn
gluggann rétt hjá útidyr-
unum. Á næsta andar-
taki rak hann upp ýlfur
og hljóp heim með skott-
ið milli fótanna eins hratt
og hann gat.
Það var ekki laust við,
að mér hætti að standa
á sama. Lappi var ekki
vanur að verða svona
hræddur að ástæðulausu.
Ég veigraði mér við að
berja þarna að dyrum,
svo ég fór að svipast um
eftir bakdyrunum. Þær
voru á hinni hlið húss-
ins og ég herti upp hug-
ann og barði nokkur létt
högg. Enginn svaraði. Þá
barði ég aftur, fastara og
beið stundarkorn. Ég
ætlaði að fara að berja í
þriðja sinn, þegar ég
heyrði, að einhver inni í
húsinu kallaði: „Hjálp!“
Fyrst datt mér í hug
að fara að dæmi Lappa
og hlaupa heim, en þá
heyrði ég sagt á bak við
mig: „Pabbi er ekki
heima.“
Ég sneri mér svo snöggt
við, að ég var næstum
dottinn niður tröppurn-
ar. Drengur á aldur við
mig (og er tólf ára)
stóð við húshornið — og
horfði á mig. En hár hans
var ekki svart, — það
var eldrautt!
Hann var góðlegur á
svipinn. „Ert þú Hans
Sand,‘ spurði ég, — „ég
heiti Óli Hansen.
„Já, eftirnafn mitt er
Sand“, svaraði hann. Það
var fallegt af þér að líta
til mín. Dyrnar eru læst-
ar, en nú skal ég fara og
opna.“
Hann hvarf aftur fyrir
hornið. Mér varð litið á
hárið á honum. Pabbi
hafði sagt að hann væri
dökkhærður en það er
ekki rétt. Nú var lyklin-
um snúið í skránni og
dyrnar opnuðust.