Morgunblaðið - 15.06.1963, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
LaU'gardagur 15. júní 1953
HliLBlRT FOOTMER:
H
Æ
T
T
IJ
L
E
G
IJ
R
FARMUR
12
— Nú, já. I>á hefðum við ver-
ið sælir að losna við hann.
— Ég verð víst úr þessu að
segja þér alla söguna, sagði hús-
móðir mín, — svo að þú getir
gert varúðarráðstafanir. Rétta
nafn Johnsons er Harry Holder!
Horace snarstanzaði og glápti.
— Hvað segirðu Holder?
— Só er maðurinn sami. Og
mér skilst hann vera lögiegur
eiginmaður Adelu.
Andlitið á Horace blossaði
upp af reiði. — Hversvegna sagð
irðu mér þetta ekki fyrr?
— Ég vildi ekki láta þig drepa
manninn, að okkur áhorfandi. Ég
taldi hann og Adelu á að fara
heim til sín á Orizaba, af því að
mér fannst það auðveldasta leið-
in til að forðast vandræði. En
Alela brást, eins og þú veizt, og
nú virðist helzt sv_ sem Holder
hafi heldur ekki farið.
— Guð minn góður. Er þér al-
vara að segja, að Adela hafi ver-
ið svo ósvífin að koma með....?
— Biddu hægur. Við megum
nú ekki gera henni rangt til. Það
var einhver annar, sem smygl-
aði Holder um borð og reyndi að
æsa hann nægilega upp til að
skjóta þig. Adela varð þrumu
lostin, þegar hún vissi, að hann
var hérna.
— En eftir að hún hafði skilið
hann eftir í landi, kom hún hing-
að, öll eitt bliðubros. Sagðist
hafa komið svona snemma, af
þvi að hún vildi ekki, að ég
skyldi þurfa að borða einn! Guð
minn góður og ég, sem hélt, að
ég þekkti á kvenfólk! En þær
geta alltaf gengið fram af manni.
— Þú skilur, að hún var enn
ekki búin að fá demantinn hjá
þér, sem þú lofaðir henni.
— Fjandinn hirði þetta allt-
saman! æpti Horace. — Hvernig
vissirðu, að Holder fór ekki held-
ur?
Hún rétti honum skeytið.
— Charlie snapaði þetta upp,
svona rétt að gamni sínu.
Þegar Horace hafði lesið skeyt-
ið, var hann frá sér af reiði.
Hann gekk burt frá okkur bölv-
andi í, hálfum hljóðum og hristi
ósjálfrátt kreppta hnefana. Svo
kom hann aftur urrandi:
— Ég ætla að láta leita í skip-
inu. Ég skai finna hann. Ég skal
finna þau bæði! Nú er bezt að
iáta til skarar skríða!
— Eins og þú vilt, sagði frú
Storey með hægð. — En ef leitin
verður framin af mönnunum,
sem hafa áhuga á að fela há-
setana, geturðu ekki haft mikla
von um árangur, eða hvað?
— Ég ætla að stjórna leitinni
sjálfur, urraði hann.
Adela kom upp stigann frá
lægra þilfarinu. Hún kom til
okkar og setti á sig stút eins og
krakki, sem er viss um að fá
vilja sínum framgengt. — Hvað
ætlarðu að láta mig bíða lengi,
Horace? sagði hún.
Hann snerist að henni með
leiftrandi augu. Ég hélt, að hann
ætlaði að berja hana, en hann
stillti sig. Hann sagði ekki orð.
Það var heldur ekki nauðsynlegt.
Hitinn í reiðiofsa hans ógnaði
henni nægilega. Hún hrökk til
baka, skelfd, og hönd hennar
greip eins og ósjálfrátt um
demantinn á brjósti hennar.
Þegar Horace tók eftir því, hló
hann harðneskjulega og gekk
burt og fram eftir skipinu.
X. kafli.
Það sem mér fannst skemmti-
legast þarna um borð í Sjóræn-
ingjanum, var sundpollurinn,
Honum var komið fyrir neðst í
lest skipsins, fyrir framan véla-
rúmið, þannig að botninn á hon-
um var alveg niðri á kili og
vatnið notaðist þannig fyrir bar-
lest.
Það hafði verið hugm,ynd
Horace að láta fóðra þarna allt
með svörtum marmara, með röð
af grönnum súlum allt í kring.
Uppi yfir var hvelfing úr lituðu
gleri með ljósum bakvið, svo að
þarna leit út eins og sólin skini
úti fyrir. Svo var röð af fata-
klefum fram með fjarlægari end-
anum með tjaldi fyrir framan,
en þeir voru aldrei notaðir, því
að við klæddum okkur og af-
klæddum í káetunum okkar.
Reglulega klukkan átta á
hverjum morgni var ég vön að
hlaupa þarna niður og fá mér
dýfu. Á þessum tíma var ég ein
um laugina. Horace, sem var mik
ill morgunmaður, hafði þá þeg-
ar lokið sínu sundi en hin öll
voru annaðhvort oflöt eða kulvís
til að hafa ánægju af köldu vatn-
inu beint upp úr rúminu.
Morguninn eftir að við sigld-
um frá Willemstad, klæddi ég
mig eftir sundið og fór upp til
morgunverðar. Þetta var eins
konar standandi veizla, að ensk-
um sið. Það var rafmagnsborð
í borðsalnum, tii þess að halda
matnum heitum, og svo gat mað-
ur fengið sér bita, hvenær sem
vera vildi.
Ég borðaði morgunverðinn ein
þennan dag. Þegar ég var að
ljúka við það, heyrði ég í banjó,
sem verið var að leika á, uppi
á þilfari. Þetta var kátt og kæru
leysislegt lag, sem lét einkenni-
lega í eyrum á þessu drunga-
lega skipi. Ég fór því að athuga
þetta nánar.
Ég fann hljóðfæraleikarann
djúpt sokkinn niður í hæginda-
stól með lappirnar uppi á borði
og með banjóið milli handanna.
Mér tókst að athuga hann vel,
áður en hann sá mig. Þetta var
langur, mjór og ófríður ungur
maður með gleraugu. Hann var
að leika eitthvert dillandi lag,
sem maður mundi helzt setja í
samband við farandsöngvara
fyrri alda, en þegar hann keyrði
höfuðið á bak aftur og söng,
heyrði ég, að þetta var spænskt
ljóð. Eitthvað um Simbolico
Nombray.
Ég vissi, að þetta hlaut að vera
Martin Coade, einkaritari Hor-
ace. Þegar hann varð mín var,
gerði hann ekki svo mikið sem
að depla augum, né hætta að
leika, en gall við:
— Halló, Bella!
— Halló sjálfur! sagði ég.
Hann lét eins og hann yrði
skelfdur. — Hvert í veinandi,
Bella! Það er kviknað i þakinu
á þér. Komdu ekki nærri mér,
stúlka! Mér er nógu heitt fyrir.
Ojæja. Hárið á mér er nú að
vísu rautt, en svo rautt er það
samt ekki. Hann var að gera til-
raun til að stríða mér, en ég
stillti mig. — Þú ert furðu kjaft-
for, sagði ég.
— Þú sérð nú minnst af því.
Hann var einn af þessum
skrítnu mönnum, sem hlæja
aldrei sjálfir. Gráu augun voru
hvöss undir gleraugunum, og
hann hafði þann vana að bora
mann í gegn með þeim, eins og
sum börn, sem ég hef þekkt, og
koma svo með eitthvað meinlegt.
Ekki veit ég hvernig hann gizk-
aði á óbeit mína á nafninu Nellie.
— Komdu og sittu hjá mér,
Nellie, sagði hann. — Yið þurf-
um að kynnast betur.
Ég stóð kyrr þar sem ég var.
— Þakka þér fyrir, það ,er betra
að vera hérna, sagði ég. — Það
er loftbetra.
Hann varð alvarlegur. Hann
tinaði augunum undir gleraug-
unum og sagði: — Nellie, hvern-
ig er ástandið um borð í þessum
dalli? Ég dumpaði hingað í gær,
alls óviðbúinn. Einhvernveginn
leggst það í mig, að hér sé állt
á glóðum. Upplýstu mig um það,
góða mín svo að ég heimski mig
ekki á neinu.
— Fyrir mér máttu gjarna
heimska þig eins og þú vilt,
sagði ég.
— Nei, mér er alvara, Nell,
segðu mér, hvernig ástandið er.
— Ég veit ekkert um það,
sagði ég.
Hann sló einn tón og lét hann
glymja áfram. — Nú ertu að
ljúga, væna mín!
— Það á bezt við, að Horace
segi þér það.
— Geturðu hugsað þér mig
fara að spyrja hann Það má
ekki snerta Horace nema með
silkihönzkum, elskan. Við tvö
ættum að stofna félag einkaritara
okkur til verndar og hjálpar.
— Það gæti verið ágætt, sagði
ég.
— Komdu þá og seztu hjá mer
og við skulum skipuleggja það.
En nú var hitt fólkið farið að
koma upp á þilfarið. Sú fyrsta
sem gekk framhjá okkur var
frú Storey. — Þetta er meiri
kvenmaðurinn! tautaði hann.
Ég fyrtist við þennan dóna-
skap og líklega hefur það sézt á
svip mínum, er ég sneri mér að
honum. Að minnsta kosti tinaði
hann með auguum og reyndi að
gera gott úr því með því að
spyrja:
— Hversvegna kynntirðu mig
ekki?
— Þú varst ekkert að bíða eft-
ir neinni kynningu, þegar ég
kom.
— Já, en þú ert svo sæt, Bella,
að mér fannst þess alls ekki
þurfa. Erum við kannski ekki
stéttarsystkin? En Rosika er svo
glæsileg... .svo höfðingleg, að ég
fer alve,g hjá mér.
— Er það nú líka hægt?
— Já. Hvílík kona, hvílik
kona, sagði hann og klóraði í
strengina á hljóðfærinu.
Brátt komu Soffía og Adrian
og gengu hratt framhjá okkur.
Þau voru bæði málgefin og annað
gat varla beðið eftir að hitt lyki
v . setninguna. Þau hlustuðu
ekki hvort á annað. Martin fylgdi
þeim eftir með háðsglotti.
— Hvað hefur komið þessum
tveimur svona saman? spurði
hann.
— Það er nú eðlilegt á sjóferð,
að fólk pari sig saman.
— En þarna passar parið bara
ekki saman, kelli mín. — Þa-u
elskast svona álíka og Kínverjar
og Japanir.
Þau næstu, sem nálguðust,
voru Emil og Celia, sem reyndu
að leyna því, hve hamingjusöm
þau voru hvort í annars félags-
skap, og tókst það ekki betur en
vel.
— Hm! sagði Martin. — Dreng
urinn sá arna var nú leigður til
að hamra á píanóið en ekki til
að hoppa kring um stúlkuna hús-
bóndans. Það er ekki ætlazt til
þess, að óbreyttur píanóglamrari
hafi mannlegar tilfinningar.
— Það vill nú svo til, að Emil
er mikill listamaður, sagði ég
og var móðguð.
— 0,jæja,jæja. Hlustaðu á
þetta! Og svo hamaðist hann
áfram á banjóinu.
Loksins kom Adela í fylgd
með Tanner lækni. Ég hef ekki
haft tækifæri til að nefna hann
fyrr í þessari frásögn. Staða hans
var einhversstaðar á milli þess
aL vera yfirmaður á skipinu og
gestur. Þetta var ungur maður
með útstæð, svört augu og silki-
mjúkt yfirskegg. Mér leizt ekk-
ert á hann. Adela var að tala við
hann með mikilli tilfinningasemi
og han hlustaði á hana með svip-
laust andlit, en kinkaði kolli
öðru hverju með spekingssvip.
— Ég held, að karlinn sé orð-
in- leiður á henni Híalinu, sagði
Martin.
— Af hverju heldurðu það?
— Þegar konu eins og Adelu
er varpað fyrir borð, verður hún
að ná sér í annan karlmann, þó
ekki sé nema til að sýnast . . .
Nú, en það hlaut að þessu að
koma.
— Af hverju það?
Martin tinaði í ákafa undir
gleraugunum. — Hvað á kjúkling
ur að gera þegar paradísarfugl
kemur á vettvang?
Þagar frú Storey hafði gengið
nokkra hringi um þilfarið, eins
og hún var vön, lét hún fallast
í stól hinumegin við Martin. Hún
hafði engin svif á því, heldur hóf
mál sitt eins og hún hefði þekkt
hann frá öndverðu:
aflíltvarpiö
LAUGARDAGUR 15. JÚNÍ.
8.00 Morgunútvarps (Bæn. — 8.05
Fréttir. — 8.35 Tónleikar. ^
10.10 Veðurfregnir).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
Fréttir og tilkynningar).
13:00 Óskalög sjúklinga (Kristín Anna
Þórarinsdóttir).
14:30 Laugardagslögin. — (15:00
Fréttir).
16:30 Veðurfregnir.
Fjör í kringum fóninn: Úlfar
Sveinbjörnsson kynnir nýjustu
dans- og dægurlögin.
17:00 Fréttir. — Þetta vil ég heyra
Helga Kalman velur sér hljóm«*
plötur.
18:00 Söngvar 1 léttum tón.
18:30 Tómstundaþáttur barna og ung«
linga (Jón Pálsson).
18:55 Tilkynningar. — 19:20 Veður-*
fregnir
19:30 Fréttir.
20:00 „Pinafore,” úrdráttur úr gaman
óperu eftir Gilbert og Sullivan, flutt-
ur af D’Oyly Carte óperufélagim und-
ir stjórn Sir Malcolms Sargent. Meðal
söngvara: Henry Lytton. Georgn
Baker, Darrell Fancourt, Leo Shef-
field, Derek Oldham, Elsie Griffin og
Bertha Lewis. — Magnús Bjarnfreðs-
son kynnir.
21:00 Leikrit: , Við þjóðveginn** „efti*
Anton Tjekhov, í þýðingu Gein
Kristjánssonar. Leikstjóri: Lár-
us Pálsson. Leikendur: Valur
Gíslason, Rúrik Haraldsson, Her
dís Þorvaldsdóttir, Gestur Páls«
son. Anna Guðmundsdóttir,
Guðbjörg Þorbjarnardóttir, Arni
Tryggvason, Róbert Arnfinnsson.
Þorsteinn Ö. Stephensen, Bessi
Bjarnason og Valdimar Lárus-
son.
22:00 Fréttir og veðurfregnir
22:10 Danslög, þ.á.m. leikur hljómw
sveit SVAVARS GESTS íslenzfc
dægurlög. Söngvarar Ellý VU-
hjálms og Ragnar Bjarnason,
24:00 Dagskrárlok.
S— ÞJÓ'NUSTA
fRÖNSK ÞJOHUSÍA
andlitsböó
fiandsnurtincj
fyárqreiosla
Ceitbeint met i/a!
Snyrti vöru.
valhölliXS
KALLI KÚREKI — -X — — Teiknori: Fred Harman
— Það er ekki flókið mál. Gamli
— Ég ætla að fara til lögreglu-
stjórans og kæra gamla manninn fyr-
ir morð.
— Þú getur gert það, þegar þar að
kemur, en fyrst vil ég að þú segir
xnér alla málavextL
maðurinn sagði að Sam Aikens hefði
stolið belju, dró upp byssuna og skaut
hann.
— Hvar er gamli maðurinn núna?
— Hann reið héðan eins og sá
vondi sjálfur væri á hælunum á hon-
um.
— Þá laugstu á frænkunni, þegar
þú sagðir að þú hefðir falið hann.
Það kynni kannski að vera að öll
sagan væri lygi.