Morgunblaðið - 01.08.1963, Síða 20

20
MORCVISBLAÐ f Ð
Fimmtudagur 1. ágúst 1963
William Drummond: MARTRÖÐ
9
skipun, kömið sér þannig fyrir,
að hann gat séð vangasvip henn
ar í speglinum.
Byrnes bauð Newton vindling,
en Newton tók upp guilveski og
opnaði það. — Eig vil þessar
heidur, sagði hann. — í>ér ættuð
að reyna þær.
Byrnes fékk sér eina og leit
á merkið. Það var nákvæmlega
sama tegund og hann var með
sjálfur, að því undanteknu, að
Newton hafði keypt þessar. —
Þér eigið væntanlega enga óvini
hx. Newton? sagði hann.
— Nú, ég get vitanlega látið
mér detta ýmsa í hug, sem ekki
mundu senda blóm á kistuna
mína, sagði Newton. — En lík-
lega getið þér sagt það sama.
— En engan, sam gæti fundið
upp á bragði eins og þessu?
— Það held ég ekki. En það er
reyndar aldrei að vita. Eg býst
við, að þessi maður sé einhvers
konar kleyfhugi. Getið þér þekkt
hr. Hyde, ef þér hittið dr. Jekyll?
— Mín hrelling liggur nú aðal
lega í því, hve margir halda að
þeir hafi hitt hr. Hyde, þegar
þeir hafa bara hitt dr. Jekyll,
sagði Byrnes. — Þessar veslings
piparmeyjar, þegar þær eru
komnar á vissan aldur.... En frú
Newton er bara ekki komin á
þann aldur. Og ég býst við, að
hún sé heilsugóð. Líkamlega.
— Eins og bezt verður á kosið
svaraði Newtön. — En vitanlega
er hún dálítið.... hvað á Sg að
kalila það.... yfirspennt. Byrnes
leit yíir til frú Newton. Hún var
enn að hlusta á segulbandið. Er
það sama sem læknarnir mundu
kalla taugaveikluð? hr. Newton.
— Eg er nú enginn læknir,
svaraði Newton. — Það mætti
kannski heldur kalla það ímynd
anir. Hún er næm fyrir utanað
komandi áhrifum, bæði frá hlut-
um og fólki. Þér skiljið, að í kaup
skap, þarf maður ekki annað
en vita, hvað hinn maðurinn er
að hugsa, til þess að geta fengið
hann til að hugsa eins og maður
sjálfux. En hún er alltaf að reyna
að hugsa sér, hvað hinri aðilinn
sé að hugsa.... bara af eintómri
samúð.
Bandið var nú á enda og slóst
áfram. Foster gekk að og stöðvaði
tækið, Þræddi bandið í og renndi
því til baka. Frú Newton tók af
sér heyrnartólið. — Mér hefði
aldrei dottið í hug, að svona
fóik væri til.... og sízt svona
margt.
— En yðar maður var þarna
ekki, eða hvað? spurði Byrnes.
Hún hristi höfuðið. — Nei,
hann var allt öðruvísi en þessir
allir. Allt öðruvísi.
— Á hvaða hátt? spurði Byrn
es snöggt.
— Það er erfitt að útskýra.
En.... þér skiljið.... allir þess
ir eru að reyna að fá einhverja
kynferðislega nautn út úr þessu.
Kétt eins og þeir séu að sýna sig
bera.... en bara t orðum. En
það sem minn leggur mesta á-
herzlu á, er morðfýsnin. Kyn-
ferðisþátturinn, sem hann bætti
inn í.... það er eins og það sé
bara til uppfyliingar hjá honum
.... ég veit ekki hversveigna. Til
þess að hræða mig? Kannski hef
ur hann líka heyrt um þessa kyn
viilinga og sé að látast vera
einn úr þeirra hópi? Það fór kipp
ur um hana, tók Byrnes eftir, að-
allega þó þannig, að hún hristi
höfuðið. Og Newton gekk til
hennar og laigði arminn um axlir
hennar. — Þú ert víst búin að
fá nóg að þessu, Kisa, sagði hann
— Eg vil ekki koma þér í æsing
aftur.
— Hugsaðu ekki um mig, elsk
an, sagði hún. — Ef lögreglustjór
inn vill láta miig hlusta á fleira,
ætla ég að gera það.
— Hvað segið þér um það, Fost
er? Hina spóluna?
— Eg held ekki, að það sé ó-
maksins vert. Eftir því sem frú |
Newton lýsir þessu.... þeir eru
allir eins, að undanteknum hon
um Growther, kannski en hann
er hann er nú í þriggja ára vist
í Dartmoor.
— Þá er víst bezt, að við "geL
um ykkur næði til að hugsa,
saigði Newton og greip arm konu
sinnar, huggandi.
Byrnes reis úr sæti sínu. —
Mér þykir leitt, að hafa ekki get
að orðið yður meira að liði. Hann
gekk fram fyrir skrifborðið sitt
og kvaddi þau með handabandi.
— Það sem þér sögðuð um
muninn á yðar manni og þessum,
sem þér heyrðuð, frú Newton er
mjög eftirtektarvert. Mjög svo.
En það fær mig til að spyrja sjáif
an miig einnar spurningar.
— Og hver er hún? spurði
Newton.
— Hver er tilgangurinn hjá
þessum náunga?
Newton kinkaði kolli og leit á
konu sína.
— Auðvitað nákvæmlega það,
sem hann segir, sagði frú New
ton. — Hann ætlar að myrða
mig.
— En ef svo væri, þá hefði
hann gert það í gærkvöldi, í
allri þokunni, sagði Byrnes. —
Betra tsekifæri hefði hann ekki
getað fengið.
Newton kinkaði aftur kolli. —
Það er ekki nema satt. Kisa.
Allir karlmennirnir þrír litu á
hana. Hún opnaði munninn til að
tala, en lokaði honum aftur, án
þess að segja orð.
— Mér finnst þetta vera tals-
verð huiggun, sagði Byrnes.
— Fyrir mig? spurði hún beisk
lega og horfði á öll andlitin þrjú,
sem áttu bágt að dylja vantrú
sína.
— Já, fyrir yður alveg sérstak
lega, sagði Byrnes. Jafnvel brjál
aður maður getur haft sína sér-
stöku, rökréttu hugsun, sem við
verðum annars að geta okkur til
um. En eftir öllum sólarmerkjum
að dæma, hefur hann ekki í
hyggju að myrða yður hvað sem
hann annars kann að segja.
— Nei, ekki strax, sagði frú
Newton.
— Og aldrei, held ég svaraði
Byrnes með festu./— En ef þess
ar árásir verða endurteknar, skul
uð þér leita til mín tafarlaust.
Hann tók í höndina á frú New
ton og um leið og hún var kom
in út úr dyrunum í fylgd Fost-
ers, sneri hann sér að eiginmanni
hennar. — Eg skal hringja til
yðar í skrifstofuna í fyrramálið,
ef ég má, saigði hann lágt. — Ef
til vill hefði frúin gott af ein-
hverju róandi meðali.
Byrnes gekk aftur að skrif-
borðinu sínu og tróð í pípuna sina
Síðan greip hann innanhússím-
ann. — Biðjið Foster að koma til
mín, sagði hann.
Foster kom inn samstundis.
— Hvað lízt þér á þetta?
— Eg veit svei mér ekki. Hún
mundi verða gott vitni fyrir
rétti, finnst þér ekki?
— Já, hún skáldaði það ekki
iafnharðan eins og sumir gera,
sagði Byrnes. — Gallinn er sá,
að það sem hún er allra sann-
færðust um, talar mest gegn
henni.
— Já, það vill ekki almenni-
lega koma heim og saman, sam-
þykkti Foster.
— Nema hún þjáist beinlínis af
ímyndunarveiki og ofskynjunum,
sagði Byrnes og saug pípuna. —
En hvað finnst þér um manninn?
— Eg hafði nú aðallega augun
á stúlkunni, sagði Foster og
glotti. — Samkvæmt skipun!
Hann.... jú hann er einn þessara
sem eru fæddir með silfurskeið
í munninum, eins og við segjum.
Og skeiðin verður víst orðin úr
hvítagulli áður en hann deyr.
Að öðru leyti er hann ósköp al-
vanalegur.
— Ef þú værir ríkur og ættir
ættarfyrirtæki, mundir þú þá
bíða til þrjátíu og níu ára aldurs
með að gifta þig? saigði Byrnes,
og ef þú svo giftist svona girni-
legri stúlku, mundirðu þá kalla
hana Kisu? Hann hristi höfuðið.
—Eg ætla að hringja il hans í
fyrramálið og stimga upp á því
rrwð allri lagni, að ef hann eyddi
svolítið meiri tíma í konuna sína
og minna á fyrirtækið, yrði frú
Newton ekki fyrir svona aðkasti,
að öllum líkindum.
— En ef það sem þú segir,
stendur heima....
— Það verður ekki að neinu
gagni. Byrnes stundi. — Það veit
ég manna bezt sjálfur. En hvað
getur veslings lögreglumaður
gert? Hann færi ekki eftir nein
um ráðleggingum frá mér ef ég
segði honum, að hann væri að
gera konuna sína brjálaða með
því að huigsa meira um fyrirtæk
ið sitt en hana, og það eina, sem
hún þarfnaðist, væri svolítil ást.
Hann sló úr pípunni sinni. — Til
þess að geta leyft sér að segja
annað eins, þarf maður að vera
í Harleystræti og taka tíu pund
fyrir hvert viðtal.
7. kafli.
Þeir sem hittu Beu fræn^^. .
fyrsta sinn, fannst hún vera ægi
leg, eða aumkunarverð .. eða
þá hvorttveggja í senn. Hún var
afskaplega rík og afskaplega fín
til fara. Fæturnir voru eins og
á ungri stúlku. Mittið grannt, bak
ið beint og hún bar sig afburða
vel. Fatnaðurinn var af fínustu
tegund og áberandi einfaldur.
Hárið var hreinasta listaverk, þar
sem blátt, grænt og rauðleitt skol
duldi hvíta litinn, sem því var
étlilegur. En enda þótt hún not-
aði öll hugsanleg fegrunarmeð-
öl, svo að tilsýndar virtist hún
ung, gat ekkert dulið ellimörkin,
e nær var komið. Hún var ein
þessara kvenna, sem þola ekki
að eldast á eðlilegan hátt. Hún
hélt dauðahaldi í æskuna, rétt
eins og drukknandi malðuir í
stráið, og það, að hún orkaði frá
hrindandi á fólk á stuttu færi,
stafaði eingönigu af þessari löngu
un til að vera yngri en hún var
í raun og veru.
Tony sagðist dást að þessari
viðleitni hennar, en vorkenndi
henni að hafa farið á mis við
alla hamingju. Sjálf hafði hún
verið auðug og því valið sér
þrjá eiginmenn á sama hátt og
hún valdi sér föt. Þeir tolldu í
tizkunni og hæfðu henni. En svo
fóru þeir sömu leið og fötin —
slitnuðu og úreltust.
Hún hafði lagt sér til kaldrana
legan talsmáta] Hún gat komið
með athugasemdir eins og þessa:
„Eg veit, að það er auðveldara að
vera hamingjusamur í fátækt en
ef maður er óhamingjusamur er
þægilegra að vera rikur“. Aðal
sorgin í lífi hennar var sú, að
hún hafði aldrei eignast barn
En það var ekkert sorgarefni
fyrir Kit sem hafði misst móður
sína átta ára göpiul. Bea frænka
hafði — á sinn kaldranalega hátt
— sýnt henni alla þá ást, sem
hún annars hefði sýnt eigin barni
og ef til vill enn meiri, þar eð
hún hitti hana ekki nema svo
sem tvisvar á ári.
Þegar Kit var að bíða eftir
henni á flugvellinum, fór hún að
hugsa um, að umgengnin við
Beu frænku væri býsna miklu
auðveldari en umgengni barns
við móður sína. Hún gat sagt
Beu ýmislegt sem ekki hefði kom
ið til mála að segja við móður
hennar. Bea hafði einhvern und
ursamlegan hæfileika til að gera
gaman úr öllu — þangað til henni
fannst tírni til komin að slá yfir
í alvöruna
ífllltvarpiö
Fimmtudagur 1. ágúst.
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:00 „Á frívaktinni", sjómannaþáttur
(Eydís Eyþórsdóttir).
15:00 Síðdegisútvarp.
18:30 Danshljómsveitir leika. — 18:50
Tilkynningar. — 19:20 Vfr.
19:30 Fréttir.
20:00 Einsöngur: Elisabeth Schwartz-
kopf syngur vinsæl lög; undir*
leik annast Gerald Moore.
20:15 María Curie; IV. erindi: Síðarl
starfsárin (Sigurjaug Arnadótt-
ir).
20:30 Létt-klassísk músik frá vestur-
þýzka útvarpinu (Pýzkar hljóm-
sveitir leika).
20:55 Aldarminning Stefáns Stefáns-
sonar skólameistara:
Erindi flytur Ingimar Óskarsson
náttúrufræðingur, en Óskar
Ingimarsson og Andrés Björns-
son lesa úr ritum Stefáns.
21:50 Organleikur: Árni Annbjarnar-
son leikur forleik, sálm og fúgu
eftir Jón Þórarinsson.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: „Keisarinn 'í Al-
aska“ eftir Peter Groma; XX.
(Hersteinn Pálsson).
22:30 „Oklahoma": Rafn Thorarensen
kynnir lög úr söngleik eftir
Rodgers og Har^erstein.
23:15 Dagskrárlok.
Föstudagur 2. A,r**t
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:00 „Við vinnuna": Tónleikar.
15:00 Síðdegisútvarp.
18.30 Harmonikulög.
Tilkynningar. — 19:20 Veðurfr,
19:30 Fréttir.
20.00 Efst á baugi (Tómas Karlsson
og Björgvin Guðmundsson).
20.30 Gamlir húsgangar: Sinfóníu-
hljómsveit íslands leikur. Stjórn
andi Páll Pampichlef Pálsson.
20.45 „t»orgeir í Vík“t söguljóð eftir
Henrík Ibsen, í þýðingu Matt-
híasar Jochumssonar (Þor-
steinn Ö, Stephensen).
21.10 Einsöngur: Maria Callas syngur
þrjá söngva úr óperunni
„Macbeth“ ^f^r Verdi.
21.30 Útvarpssagan: „Herfjötur* eftir
Dagmar Edquist; I. (Guðjón
Guðjónsson þýðir og flytur).
22:00 Fréttir og veðurfregmr.
22:10 Kvöldsagan: „Keisarinn í Al«
aska“ eftir Peter Groma; XIX,
(Hersteinn Pálsson)
22.30 Menn og músík; V. þáttur: Moz-
art (Ólafur Ragnar Grímsson
hefur umsjón með höndum).
23.15 Dagskrárlok.
16250 VINNINGARI
Fjórði hver miði vinnur að meðaltalil
Hæstu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1(XX) krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.
KALLI KUREKI
* — * —
Teiknari: Fred Harman
LAITri HE S RJLLED THIS
STUWT BEFORE ! AMSWERS
AM AD, THEM B£TS COl ~
FEET' WAIT'LLX &ET
MTHAMDSOMHIM/
HE JUST WOEKS FOE ME,
MA’AM' IF YOUSTILL
WAMTHIM AFTERYOUSEE
HIM, I GUAKANTEE YOU
G0T Y0UCSELF A HUSBAND*
— Frú mín góð, hann hefur leikið
þetta áður. Hann sendir svar við aug-
lýsingu, en sér sig svo um hönd og
hleypst á brott frá öllu saman. Bíðið
J>ér bara þangað til ég næ í hann.
— Þessi Bláskeggur. Hvar get ég
náð í hann?
/
— Leigið yður vagn og hraðið yður
út á búgarð Kalla kúreka.
Ég ætla að stytta mér leið
yfir sléttuna og verða á undan
honum heim.
— Búgarð Kalla kúreka? Eigið þér
við að hann búi hjá yður?
— Allir þessir nautgripir, sem hann
skrifaði um í bréfinu. Hann á þá ekki.
— Hann er bara vinnumaöur hjá
mér. Ef þér viljið hann eftir að þér
sjáið hann, er ég viss um að þér hafið
náð yður í mann.