Morgunblaðið - 27.08.1963, Qupperneq 20

20
MORGUNBLADID
í>riðjudagur 27. ágúst 1963
Williám Drummond:
MARTRÖÐ
— Ég tek konuna mína alltaf með á veiðar, því að þá vantar
mig aldrei skot.
20
Umferðin um þessa götu var
óregluleg eins og vanalega. Stræt
isvagninn, sem hún sá til yrði
nokkrar mínútur að komast
götuna á enda. En þegar hann var
á síðasta sprettinum, var fólk
þegar farið að hlaupa að honum
síðustu þrjátíu metrana.
En rétt þegar vagninn var að
koma að, gerðist það, að annað
hvort manngrúinn á gangstétt-
inni eða einhver í þeim mann-
grúa, hratt henni svo harkalega,
að Kit datt fram af stéttarbrún-
inni, missti jafnvægið og lá flöt
fyrir framan vagninn, sem nálg-
aðist óðum.
Á einu skelfingar-augnabliki
leit hún upp og sá digru hjólbarð
ana, suðandi lúðuþurrkurnar.
andlitið á ökumanninum, skelf-
ingu lostið. Það hvein í heml-
unum og vagninn rann á þeim
í áttina til hennar.
—Ó, guð! hugsaði hún. —
Fyrirgefðu mér! Og svo lokáði
hún augunum.
Hún heyrði óp. Það var gamla
konan. Hún leit upp og opnaði
augun aftur og sá hjólin rétt
fyrir framan sig og andlitið á
ökumanninum, sem laut yfir
hana og sagði: — Eruð þér
meidd, frú?
Var hún það? Hún vissi það
ekki sjálf vissi ekkert nema
að hendurnar á henni voru út-
ataðar og hjarfað barðist í
brjósti hennar um leið og hún
tautaði þakkir til guðsr
Afsakið, sagði hún. Ég vissi
ekki hvernig þetta gerðist. Öku-
maðurinn hjálpaði henni á fætur
og lögreglumaður hélt mann-
þrönginni frá og skipaði fólki
að fjarlægja sig. Og umferðin
suður eftir sniglaðist í hina átt-
ina og hver ökumaður horfði for
vitinn á hana, eins og hún hefði
verið einhver skrípasýning,
ókeypis sýning — eitthvað til að
tala um yfir tebollanum.
Enginn skaði hafði skeð nema
hvað hún var aum í úlnliðnum
og sokkurinn hennar eyðilagður
og svo var hún öll útötuð í for.
— Mér þykir þetta svo leitt,
endurtók hún við ökumanninn,
— það var ekki yður að kenna.
En þá sá hún Peggy, sem ætl-
aði að ryðjast gegn um þröng-
ina en var stöðvuð af lögreglu-
manninum. Hún var að rífast
við hann og sagði: — Ég þekki
þessa konu. Hún er vinkona mín.
Lofið mér að hjálpa henni.
Það tók lögreglumanninn dá-
lítinn tíma að átta sig á þessu,
svo önnum kafinn sem hann vai
að halda reglu á umferðinni, en
þegar hann loks áttaði sig,
hleypti hann Peggy í gegn. —
Þá ættuð þér að sjá um, að hún
komist heim, heil á húfi. Og í
sama bili vildi svo til, að laus
leiguvagn kom úr hinni áttinni,
sem stanzaði þegar Peggy æpti
til hans og þær komust báðar
upp í hann og burt frá þessu
leiðinda-atviki.
— Hvað var þetta? spurði
Peggy. — Það var eins og hver
önnur forsjónarinnar ráðstöfun,
að ég skyldi vera þarna nærri
Meiddirðu þig? Ég er hrædd um,
að regnkápan þín sé ekki • ti!
stórræðanna héðan af. Ég sá
þennan mannsöfnuð og hljóp að
og þar varst þú! Ef bíllinn hefði
farið feti lengra! En við skulum
nú ekki hugsa um það, úr því
ekki varð úr þvi!
Kit lofaði henni að vaða og
reyndi að hugsa um það, sem
raunverulega gerðist, því að hún
hafði sagt, að hún hefði bara
runnið til þess að forðast frek-
ari málarekstur, enda gaf hún
varla trúað þvi, að sér hpfði
verið hrint viljandi. Einhver
hefði líka séð það, ef svo hefði
verið, til dæmis gamla konan,
sem stóð rétt að baki henni.
Legiuvagninn hafði verið að
fara í öfuga átt til að komast tii
Grosvernortorgsins, og þegar
hann beygði fyrir síðustu húsa-
samstæðuna, varð stanz á um-
ferðinni og Kit hallaði sér aftur
í sætið og hlustaði á skrjáfið í
rúðuþurrkunum á glerinu og
regnið. á þakinu. — Ég rann
ekki, sagði hún, — heldur hrinti
mér einhver.
— Hrinti þér? Hvað áttu við’
sagði Peggy. Enginn færi að
hrinda þér — ég á við viljandi.
— Hann gerði það, sagði Kit
Ég sá hann ekki, en ég fann, að
hann var þarna einhvers staðar
nálægur. Hann var að elta mig.
Ég varð þess vör oftar en eirru
sinni.
Peggy klappaði á arminn á
Kit, en gætti þess að fora sig
ekki á regnkápunni. — Ertu
viss? sagði hú lágt. — Ég á við,
úr því þú sást hann ekki. En þú
fannst virkilega, að þér var
hrint?
— Það var maðurinn, sem
hefur verið að hringja, sagði Kit.
— Það er ég alveg viss um.
Bíllinn losnaði út úr þvögunni
og beygði yfir í hliðargötu, þar
sem hann komst greiðlega áfram
svo sem fimmtíu metra.
— Þú fyrirgefur, að ég segi
það, sagði Peggy, - en ég skil ekki
hvernig þú getur verið svona
viss um þetta, ef þú gazt ekki,
séð, hver hrinti þér, og svo hef-
urðu aldrei séð manninn, sem
hefur verið að hringja. Ég er
hrædd um, að þetta væri lítils
virði fyrir rétti, eða hvað finnst
þér.
— Æ, farðu nú ekkj að tala
eins og þessi lögreglustjóri! Kit
var alveg að því komin að sleppa
sér. öllum fannst .þeim þetta
vera eitthvað, sem hún væri
skyldug til að sanna. Þau höfðu
aldrei reynt að skilja, hvað það
væri að vera undir morðhótun,
og aldrei, að þessi hætta, sem
hún var í stödd, væri raunveru-
leg hætta. Þau voru góð og nær-
gætin, rétt eins og hún væri
sjúklingur. Þau gerðu sér það
ekki ljóst, að með því að trúa
henni ekki, voru þau að gera
hana að sjúklingi. — Þetta þýð-
ir ekkert, sagði þún. Þú skilur
þetta ekki. Enginn skilur það.
Og til hvers ættuð þið líka að
vera að skilja það?
Bíllinn fór framhjá nýbygg-
ingunni og litla hættumerkinu,
sem þar var og stanz^ði fyrir
framan húsið.
— Ég veit, að þetta er vitleysa.
Peggy, sagði hún, — en vildirðu
koma upp og vera hjá mér þang-
að til Tony kemur heim. Það er
svo komið, að ég get ekki verið
ein í þessari hræðilegu íbúð.
15. kafli
Peggy bjó til te meðan Kit fór
í bað og hafði fataskipti. Þegar
keðjan var á hurðinni og Peggy
í íbúðinni, var húntkkert hrædd.
Meira segja óskaði hún þess, með
an hún lá í baðinu og þvoði af
sér götuforina, að síminni vildi
hringja, svo að Peggy gæti sjálf
heyrt sönglröddina og kynnzt
henni. Enda þótt Tony væri ekk-
ert hrifinn af Peggy og útliti
hennar, bar hann mikla virðingu
fyrir dómgreind hennar. — Hún
kann að þjást af fjarveru haiis
Roy síns, en hún ber það að
minnsta kosti vel.
Þetta var hlægilegt. En ef
Peggy staðfesti, að það væri raun
verulega til rödd, sem væri með
hótanir í símanum, mundi Tony
strax trúa henni, enda þótt hon-
um dytti ekki í hug að trúa kon-
unni sinni. Nei! Þetta var nú ó-
sanngjarnt! Tony tortryggði kon-
una sína sumpart vegna þessa
andstyggilega Byrnes lögreglu-
stjóra og kannske enn meir vegna
þess, að fyrir einhverja einkenni
lega tilviljun hafði hún alltaf
verið ein„ þegar hringingarnar
komu.
Var það þá einkennileg tilvilj?
un? Eða var það af ásettu ráði?
Var það hugsahlegt, að sá sem
var að hringja, vissi alltaf, hve-
nær hún væri ein? Ef svo væri
þá hlyti þetta að vera einhver,
sem hefði tök á að horfa á hús-
ið að staðaldri, einhver sem byggi
eða ynni í húsinu eða þar rétt
hjá. En hver? Á þriðju hæð bjó
Carl Krumpaeker, prófessor, mið
aldafræðingur frá Iowa, sem var
við einhverjar vísindarannsóknir.
Fyrir neðan hann var einhver
iðjuhöldur frá Wales, sem var
heima svo sem fjórar uætur á
mánuðf, en var annars sífellt á
einhverju ferðalagi vegna at-
vinnurekstrar síns og skipti sér
víst lítið af öðru.
Svo gæti það verið einhver af
þeim mörgu, sem voru að vinna
við nýbygginguna þarna við hlið
ina á húsinu — einhver kynóra-
seggur. En þó ekki hver sem
væri, því að maðurinn í símanum
var menntamaður, þrátt fyrir all
an óþverrann, sem hann lét út úr
sér. Og eini menntamaðurinn við
bygginguna var Bryan Younger.
En það kom þó að minnsta kosti
ekki til nokkurra mála!
Og þó, hugsaði hún meðan hún
var að fara í fötin. Hver sem of-
eóknari hennar kynni að vera,
hlaut hann að vera einhver kleyf
hugi, sennilega einhver, sem hún
hefði hitt og þá verið alveg al-
mennilegur að sjá, en gæti feng-
ið þessi hræðilegu köst. Og
Younger hafði sjálfur sagt henni,
að það gæti komið fyrir, að hann
hefði enga hugmynd um, hvað
hann væri að gera! Hún vissi, að
honum leitzt vel á hana — gæti
það snúizt upp í djöfullegt hat-
ur?
Hún var alveg í vandræðum.
f Bandaríkjunum hefði hún
máske vitað, hvernig hún ætti að
snúast við slíku sem þessu, jafn-
vel án hjálpar vina sinna. Hún
skildi andann í amerísku mann-
lífi, að hve miklu leyti hverjum
einum var að treysta, hvað lá að
baki orðum fólks. En í London
var þetta allt öðruvísi. Bretar
sögðu aldrei nema hálfan sann-
leikann og leyndu þannig svo
miklu af hugsunum sínum. Það
kom meira að segja fyrir, að
henni fannst hún ekki skilja
mann sinn. Allur hugsanagangur
hans var henni svo framandi, til
dæmis eins og það, hvernig hann
hafði talað við Malcolm í leikhús-
inu, rétt eins og hann væri ein-
hver óæðri manntegund. Og þó —
hver vissi nema þetta væri alveg
rétt hjá Tony, að Malcolm væri
raunverulega óæðri manntegund,
sem gæti vel fundið upp á öllum
þeim skepnuskap, sem Tony bar
honum á brýn.
í London var hún alveg ósjálf-
bjarga án nokkurs bandamanns,
án einhvers, sem tryði sögu henn-
ar og gæti neytt lögregluna til að
hafast eitthvað að. Hún hugsaði
um ségulbandsupptökurnar, sem
hún hafði hlustað á hjá Scotland
Yard. Þessar upptökur höfðu ver-
ið gerðar þegar lögreglan hlust-
aði í einkasíma. Ef svona upptöku
tæki hefðu verið sett hjá henni,
eftir viðtalið við Byrnes, hefði
hún getað sannað þeim, að saga
hennar væri sönn, og kannski
væri maðurinn þá þegar á bak
við lás og slá. En ef þeir hefðu
á réttu að standa og hún væri
raunverulega með ímyndanir -—
þá væri hún að minnsta kosti viss
um það og gæti leitað viðeigandi
læknishjálpar!
En nú hafði þetta allt dregizt
úr hömlu og árásirnar á hana
voru svo óútreiknanlegar, að hún
virtist æ minna trúverðug. Það
virtist ómögulegt að sannfæra
Tony, nema þá þessi sími vildi
hringja meðan Peggy væri stödd
inni í íbúðinni.
ailltvarpið
Þriðjudagur 27. ágúst
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
1^00 TóTileikar ai plötum.
14.00 Frá prestastefnunm að Hólum
í Hjaltadal: Biskup íslands set-
ur prestastefnuna og flytur á-
varp og yfirlitsskýrslu um störf
og hag íslenzku þjóðkirkjunnar
á synidusárinu. íHljóðritað á
Hólum í Hjaltadal s.l. sunnud.),
15.30 Síðdegisútvarp (Fréttir og tilk.
Tónleikar.
16.30 Veðufregnir. — Tónleikar.
17.00 Fréttir. —« Endurtekið tónlistar-
efni).
18.30 Þjóðlög frá ýmsum löndum.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Einsöngur: Teresa Berganza
syngur ítölsk lög. Felix Lavilla
leikur með á píanó. '
20.20 Frá Afríku: III. erindi: Austur
Nigeria (Elín Pálmadóttir).
20.50 Karlakór Vestur-íslendinga í
Vancouver syngur nokkur lög
undir stjórn 'Sigurbjörns Sig-
urðssonar.
21.00 Synoduserindi: Róðólfur biskup
í Bæ (Séra Einar Guðnason.
Reykholti).
21.30 ..Dumbarton Oaks** —- konserts
í Es-dúr fyrir kammerhljóm-
sveit eftir Stravinsky Ensk
kammerhljómsveit leikur. Colin
Davis stjórnar.
21.45 íþróttir (Sigurður Sigurðsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnii.
22.10 Lög unga fólksins (Bergur
Guðnason).
23.00 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 28. ágúst
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Við vinnuna“: Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Lög úr söngleikjum.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Zara Leander syngur.
20.15 Vísað til vegar: Frá Vatnsfirði
að Núpi (Ingimar Jáhannesson),
20.40 Lög eftir Bjarna Þorsteinsson.
20.55 Upplestur: ,3káldið“, smásaga
eftir Karel Capek (Hallfreður
Örn Eiríksson þýðir og flytur),
21.15 Frá tónleikunum í Austurbæjar-
bíói 27. maí s.l. — Poul Bireklund-
kvartettinn leikur kvartett i
D-dúr, K. 285 eftir Mozart.
21.35 Þýtt og endursagt: þjóðgerðir
og þjóðareinkenni eftir H. J.
Eysenck (Eiður Guðmundsson,
blaðamaður).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: „Dularilmur" eftir
Kelly Roos; VII. (Halldófa
Gunnarsdóttir þýðir og les).
22.30 Nðeturhljómleikar: Frá útvarpinu
í Israel. — Hljóðritað á tónleik-
um 31. janúar s.l. — Kol Israel
hljómsveitin leikur undir stjóm
Dr. Róbert Abrahams Ottósson-
ar: a) Forleikur að óperunni
„Töfraskyttan,“ eftir Weber.
b) Rímnadanslög eitir Jón Leifs,
c) Sinfppia nr. 2, — „Skapgerð-
irnar fjórar“ eftir Carl Nielsen,
23.15 Dagskrárlok.
KALLI KUREKI

•*”
Teiknari; FRED HARMAN
WELL, COJSSATLlLATlOMS*
WE'LL HAVE THE WEPDINS-
CIS-HT HEE£ OM TH6 EANCH/
WHEM'S IT SOMMA BE ? -
WE WEED TIME TO S-ET ACCUJAINTED
AMD ALLTHAT* AFTER ALL, WE ONLY,
MET THIS MOEWIWGs WHEN MY FlANCE
PULLED A GUM ON ME AND I KWOCKED
HIM FLATWITH MY SUITCASE.'
ALEEADY X SEE TLL HAVE TO MAKE 1
SOME CHANGES' MY OEAR BCY WILL
HAVE TO DRESS NEATEE, AND THAT
BEARD HASTOGO' bacheloes aee .
SOSLOPPY'/
— Eg óska ykkur þá til hamingju.
Við höldum brúökaupið hérna á bú-
garðinum. Hvenær á það að verða?
við fyrst í morgun og þá miðaði
kærastinn minn á mig byssu en ég
iamdi hann í höfuðið með ferðatösk-
— Við þurfum einhvern tíma til að unni.
kynnast. Þegar á allt er litið hittumst
— Ég sé strax að hér verða að
verða einhevrjar breytingar. Þessi
elska verður að hverfa. Piparsveinar
ta’u svo hirðulausir.