Morgunblaðið - 28.08.1963, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
' Mi!,'''’^ii(ía£rur 28. ágúst 1963
William Drurhmond: MARTRÖÐ
— Kit, elskan! sagði Peggy. —
Mig dauðlangar í tesopa. Verð-
urðu lengi enn?
Kit gekk fram að stiganum. —
Búðu það til strax, góða mín,
sagði hún. Ég er alveg að koma.
Henni hafði dottið nokkuð í
hug.
Meðan þær drukku, sagði hún:
— Segðu mér eitthvað um ykkur
Roy. Hún sagði þetta svo alvar-
lega, að Peggy varð að einu spurn
ingarmerki. — Hvað viltu vita
um okkur? spurði hún og hló.
— Jæja, hverning jikkur kem-
ur saman í raun og veru, sagði
Kit. — Þú ert alltaf að barma
þér yfir því, að hann skuli vera
fjarvistum, en samt ferðu aldrei
út með öðrum karlmönnum.
Treystirðu honum? Og treystir
hann þér? Trúir hann þér?
— Þetta var hermannagifting,
sagði Peggy. — Ég kynntist hon-
um þegar ég var í hjálparsveit
kvenna. Ég varð skotin í ein-
kennisbúningnum. Og Roy í
mínum búningi. Ég ætti ekki að
vera að kvarta. Ég vissi vissi vel
hvað það er að vera gift manni
í flotanum.
— En treystir hann þér sem
konu, eða telur hann þig alltaf
vera stelpukrakka?
— Varla á mínum aldri, góða
mín. Ef ég hef um eitthvað að
kvarta .... jæja, ég vildi nú
gjarna, að ég væri ekki tekm eins
mikið og sjálfsagður hlutur .. .
sem kona Róy Thompson, flota-
deildarforingja, bíðandi sperrt og
uppdregin og gljáfægð eins og
látúnið um borð hjá honum.
— Það sýnir að minnsta kosti,
að hann kann að meta þig, sagði
Kit.
— En aftur á móti tilbiður
Tony þig og það nægir þér ekki,
sagði Peggy og brosti. — Konur
eru aldrei ánægðar . . . ekki frem
ur en karlmennirnir, býst ég
við. Ég gæti vel þegið dálítla til-
beiðslu, svona öðru hverju.
— Ef þú hétir Katrín, sagði Kit,
— vildirðu þá láta kalla þig
Kisu?
— Jæja, þú líkist n.ú dálítið
kettlingi, væna mín. Þú eins og
biður um að strjúka þér.
— Og með hvassar klær líka?
Peggy skildi ekki upp né niður
— Ég skil ekki hvert þetta tal
okkar getur farið með okkur.
Kit hellti í bollana aftur. —
Ég var að velta því fyrir mér,
hvað hefði orðið, ef þetta sama
hefði komið fyrir þig . . . Ef þú
hefðir sagt Roy, að þú hefðir
fengið símahringingar með saur-
ugu tali og hótun um morð, og
þið hefðuð svo bæði farið til Scot
land Yard og talað við Byrnes,
og meðan þú varst að hlusta á
segulbandsupptökur með hinum
og þessum óþverra, þá hefði Roy
hlustað á Byrnes fræða sig á því,
að svona ofheyrnir væru algeng-
ar hjá kynferðilega ófullnægðum
konum, hver hefðu þá orðið við-
brögðin hjá Roy?
Peggy tók vindling upp úr vesk
inu sínu og kveikti í. — Það er
bágt að segja!
— Það er auðvitað honum til
lasts. Það þýðir, að hann hefur
verið svo önnum kafinn að vera
Roy Thompson flotadeildarfor-
ingi, að hann hefur ekki haft
tíma til að fullnægja konunni
sinni. Það er móðgun við hann
sem karlmann. Og ef hann er karl
maður, ætti það að geta gert hann
almennilega .vondan.
Peggy glotti. — Og ef hann er
það ekki, ætti það að geta gert
hann ennþá verri. Hún var orðin
eitthvað óróleg undir þessu tali,
svo að Kit fór að halda, að flota-
deildarforinginn væri kannske
eitthvað atkvæðameiri á sjónum
en í rúminu. En hún var ákveðin
að láta ekki undan í röksemda-
færslu sinni.
— Hvað sem Roy kynni að finn
ast um þig, sagði Kit, — mundi
hann ekki vilja sanna, að Byrnes
lögreglustjóri hefði á röngu að
standa?
— Ekki ef hann tryði því sjálf-
ur, að Byrnes hefði á réttu að
standa, sagði Peggy. — Áreiðan-
lega ekki. Hann mundi bara
skammast sín fyrir það. Af því
að það væri hans vanrækslu að
kenna að konan hans hefði far-
ið að þjást af þessum . . . ofskynj-
unum. Ég held, að Roy mundi
reyna að lækna mig með þessu,
sem hann hefði hingað til van-
rækt. Og sennilega mundi hann
stinga upp á að fara í ferðalag til
útlanda — eins og Tony hefur
þegar gert.
— En góða mín! Kit fann, að
reiðin sauð upp í henni yfir þessu
hvernig þessar ensku konur voru
reiðubúnar til að þola mönnum
sínum hvað sem vera skyldi. —
Yrðir þú ekki alveg fokvond við
hugsunina um, að maðurinn þinn
tryði betur ómerkilegum lögreglu
snáp en konunni, sem hann hefði
gifzt. Það er þó einum of mikið.
— Hvað gat hann annað gert?
sagði Peggy, sem líklega hefur,
að því er Kit hélt, verið móðguð
yfir þessari amerísku gagnrýni á
brezkum karlmönnum. — Það get
ur bara ekki komið heim og sam-
an!
— Eg skal bara segja þér, hvað
hann hefði getað gert, svaraði
Kit. Hann hefði getað heimtað
að láta hlusta símann. Skilurðu
það ekki, að okkur hefði getað
verið innan handar að sanna það
á einn eða annan hátt. Að
minnsta kosti þyrftum við ekki
að vaða svona í villu og svima.
— Það er nokkuð til í því. En
hvers vegna stakkstu ekki upp
á því strax?
— Eg var bara svo ringluð,
sagði Kit. — Og Scotland Yard
. . . hann óx mér einhvernveginn
svo í augum. Eg hélt, að menn
irnir þar vissu hvað þeir voru að
gera. Og auk þess. sat ég þarna
eins og ræfill með heyrnartólin
á höfðinu, meðan þeir töluðu
saman á þennan brezka karl-
manna-hátt sinn. Eg var eins og
hver annar bjáni.
— Kannski Tony hafi líka ver
ið bjáni, sagði Peggy um leið og
hún stóð upp og tók saman boll
ana á bakkann. — Hugsaðu ekki
um þetta, góða min, ég skal þvo
upp.
— Það er allt í lagi með mig,
sagði Kit. — Þessi umhugsun og
tilraunin til að finna út úr leynd-
ardóminum hafði hresst hana við.
Hingað til hafði hún aldrei
fengið svigrúm til að jafna sig
eftir eina árásina, áður en sú
næsta kom. En nú fannst henni
hún vera að sigrast á þessu. Hún
var farin að taka á móti. — Þvo
þú upp bollana og ég skal þurrka
þá og koma þeim fyrir.
Úti í eldhúsinu sagði Peggy:
— Þú getur nú ekki láð Tony þó
hann láti eins hrífast af Scot-
land Yard og þú gerir sjálf —
eða gerðir. Ef út í það er farið
gefur starf hans honum ekki mik
ið tækifæri til að fást við þessa
hlið lífsins hérna í Bretlandi.
Kit þurrkaði bollana með föst
um og einbeittum tökum og kom
þeim fyrir í skápnum. — Hvers
vegna er hann þá að gefa í skyn,
að ég sé eins og einhver krakk:
í þessum efnum? spurði hún. Og
hann er veraldarvanur maður,
sem veit og þekkir allt. Ef. ég
hefði sjálf tekið þetta mál í mín
ar hendur, Peggy, kynni ég að
hafa gert það jafnilla, en minnsta
kosti aldrei verr.
— Já, en nú ætlar hann að
fara með þig til Feneyja, mót-
mælti Peggy. — Þar geturðu
gleymt þessu fyrir fullt og allt.
— Án þess að komast til botns
í því? Vera þjár vikur við Stóra
skurðinn og hugsa um það, og
koma svo aftur í þetta sama- Eg
hef ekki trú á mikið gagn af því!
Þær gengu aftur inn í setustof
una. — Mér finnst þú nú dálítið
ósanngjörn við manninn þinn,
sagði Peggy.
— Finnst þér það? sagði Kit
með beizkju. — Jæja, reyndu að
láta hrinda þér fyrir strætis-
vagn, og sjáðu svo til, hversu
vænt þér þykir um, þegar allir
segja, að það sé bara ímyndun.
Hún gekk út að glugganum.
Storminn hafði lægt og sólin var
að koma fram aftur gegn um blý
grá skýin. — Eg vildi óska, að
síminn hringdi, svo að þú gætir'
einu sinni fengið að heyra í hon
um sjálf. Þá gæti þér kannski
fundizt ég hafa eitthvað til míns
máls.
En það var nú ósanngjarnt að
ráðast svona að Peggy. Ef út í
það var fkrið, hafði hún ekkert
gert nema vera góður nágranni.
Hún var ekkert skyldug til að
eyða hálfum deginum í að hafa
af fyrir nágrannakonu sinni.
Peggy kom og lagði arminn um
— Það er ókurteisi að benda,
axlirnar á Kit. — Fyrirgefðu,
Kit, mér þykir þetta verulega
leitt. Eg skil að minsta kosti, að
þú hefur liðið allar helvítis kvai
•ir, hvað sem þetta kann að
vera.
Kit hratt henni frá sér. Þetta
„hvað sem þetta kann að vera“
kom henni í uppnám. Peggy hélt,
eins og öll hin, að hún væri
brjáluð.
Kit gekk út á svalirnar og
horfði á mennina, sem voru að
vinna við nýbygginguna. Bryan
var þar, karlmannlegur og traust
vekjandi, í rykfrakka. Hann tók
ekki eftir henni, en henni nægði
að sjá, að hann var þarna nær-
staddur.
— Ef þú vilt, að Scotland Yard
hlusti í símann, hversvegna bið-
urðu ekki Byrnes um það?
Kit sneri sér að Peggy, ofsa-
reið. — Eg? Kynþyrsta eigin-
konan frá Grosvennortorginu, er
leggur sig niður við hvert ó-
merkilegt bragð til þess að vekja
eftirtekt eiginmannsins á sér?
Nei, komdu mér ekki til að
hlægja!
— Ef Tony beiddi hann þess,
mundi hann gera það. Hvers
vegna biðurðu ekki Tony?
— Af því að Tony er sann-
færður um, að þetta sé allt sam
an uppgerð í mér, sagði Kit og
talaði hægt eins og hún væri að
tala við heimskan krakka. — Og
hvert nýtt tilfelli, sem síðan hef
ur orðið hefur bara sannfært
hann æ betur um, að hann hafði
á réttu að standa. Hún leit á síma
tólið. — Bara að þú gætir heyrt
það með eigin eyrum. Þú gætir
talið honum hughvarf!
— Kannski hringir hann, sagði
Peggy. — Annars er það skrít
ið að vona það.
Kit smellti með fingrunum. —
Mér dettur nokkuð í hug. Hann
þarf, ekki einu sinni að hringja.
— Hvað í ósköpunum áttu
við?
— Þú manst þarna í fyrsta
skiptið? Þú varst niðri að setja
bréf til Roy í póstinn. Ef ekki
það hefði verið, hefðirðu heyrt
það, er ekki svo?
Óli.
Peggy botnaði ekki neitt 1
neinu.
— Hvers vegna getum við
ekki sagt að við höfum heyrt
það, jafnvel þó að engin hring-
ing hafi komið?
— Það væri bara lygi.
— Já, en meinlaus lygi, sagði
Kit. — Rétt til þess að gera
Tony skiljanlegt, að ég er ekki
veik. Og þá mundi hann kalla á
Byrnes og fá hann til að láta
hlusta símann!
— En, Kit! Peggy Thompsen
var alveg hneyksluð. — Við skul
um hafa þetta á hreinu. Þú vilt
láta hlusta símann, til þess að
sanna, að þessar hringingar séu
raunverulegar. En svo viltu fá
mig til að votta falshringingu-
Ef þeir trúa mér, þá vilja þeir
auðvitað ekki láta hlusta . . . og
ef þeir trúa mér ekki . . . þá er
þetta allt nákvæmlega eins og
Byrnes segir, að það sé.
Kit tók í báða olnboga á vin-
konu sinn. — Eg veit, að það lít
ur þannig út, Peggy. En ég sver
þér, að það er ekki. Þú verður
að trúa mér. Þú veizt ekki hvaða
helvítiskvalir eru, þegar allir
halda, að þú sért að æpa: „Úlfur,
Úlfur!“, eins og heimskur krakki.
— Já, en . . .
— Þú ert eini vinurinn minn,
Peggy. Þú verður að hjálpa mér.
Peggy linaðist. — Gott og vel,
sagði hún. — Mér er nú mein-
illa við það, en ef þú vilt láta
mig koma fram fyrir þig, skal ég
gera það sem ég get. Segðu mér
nákvæmlega, hvað hann segir.
Eitthvað stundarfjórðungi síð
ar heyrðist í lyklinum í forstofu
hurðinni og svo kippti hurðin
í keðjuna. — Kit! kallaði Tony,
— Það er ég! Geturðu ekki los
að þessa bannsettu keðju?
SHlItvarpiö
Miðvikudagur 28. ágúst
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Við vinnuna": Tónleikar,
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Lög úr söngleikjum.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Zara Leander syngur.
20.15 Vísað til vegar: Frá Vatnsfirði
að Núpi (Ingimar Jöhannesson).
20.40 Lög eftir Bjarna Þorsteinsson.
20.55 Upplestur: „Skáldið*4, smásag*
eftir Karel Capek (Hallfreður
Örn Eiríkssop þýðir og flytur).
21.15 Frá tónleikup^im í Austurbæjar*
bíói 27. maí s.l. — Poul Bireklund*
kvartettinn leikur kvartett
D-dúr, K. 285 eftir Mozart.
21.35 Þýtt og endursagt: JÞjóðgerðir
og þjóðareinkenni eftir H. J,
Eysenck (Eiður Guðmundsson,
blaðamaður).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: „Dulariljnur'* eftir
Kelly JRoos; VII. (Halldór*
Gunnarsdóttir þýðir og les).
22.30 Næturhljómleikar: Urá útvarpinu
í Israel. — Hljóðritað á tónleik*
um 31. janúar s.l. — Kol Israel
hljómsveitin leikur undir stjóru
Dr. Kóbert Abrahams Ottósson*
ar: a) Forleikur að óperunni
„Töfraskyttan," eftir Weber.
b) Kímnadanslög eftir Jón Leifs,
c) Sinfónía nr. 2, — „Skapgerð*
irnar fjórar'* eftir ^rl Nielsen.
23.15 Dagskrárlok.
KALLI KUREKI

•-k-
Teiknari; FRED HARMAN
— Gamli, náðu í ferðatöskuna
hennar Mabel. Hún getur verið í kof-
anum þínum fram að brúðkaupinu..
I>ú getur sofið í hlöðunni.
— En sú svínastía. Hvernig getur
þú verið hérna. Þú þarft sannarlega
að fá þér konu.
— Svínastía. Ég eyddi allri síð-
ustu viku í að taka til.
— Allt þetta drasl verður að fara.
Uppstoppaðir dýrahausar, ekki nema
það þó. Og mölétnar húðir. En ömur
legt.
— Heyrðu. Þú mátt ekki gera
þetta. Hevrirðu það, betta -»j:u minja-
gnpir.