Morgunblaðið - 08.12.1963, Blaðsíða 3

f Sunnudagur 8. des. 1963
MORGUNBLAÐIÐ
3
Ustamennirnir i Eymundsenshúsinn. Frá vinstri Björn Halldórsson, Paul Heide, Guðmundur
Björnsson og Ulrich Falkner. (Ljósm. Sv. Þ.)
Það eru góðir .andar hérna
í gamla Eymundsenshúsinu
FYRIR nokkrum dögum
'rakst blaðamaður Mbl.
Iipp á loft í gömlu húsi hér
í miðbænum nánar tiltek-
ið á horni Lækjargötu og
Austurstrætis, og erindið
var að hitta þar gamlan
kunningja, merarkóng
hinn mesta og gamansam-
an náunga, sem alltaf er
hressandi að heilsa uppá
í skammdeginu. Þessi
gamli háðfugl sat um-
kringdur ungum mönnum
á hvítum sloppum. Þótt
hann só lægstur þeirra í
loftinu er hann í sniðun-
um miklu stærri en þeir,
enda gamalreyndur nas-
istaforingi, eins og við
kunningjar hans segjum
við hann í spaugi. Munn-
urinn á honum gengur
eins og vélbyssa, ef því er
að skipta, svo stærstu
menn falla saman undan
skothríðinni, og kitlandi
hláturinn smitar mann
eins og bráðapest holdug-
an gemling á haustdegL
Við erum kidwnnir in,n til list-
fengra handverksmanna, gxill-
smiða, úirsmiðs og leturgrafa.
Letungraifarann þekkj a víst
allir Reykvíkingar og það var
hann sem við nefnduim í upp-
hafi þessa greinarkorns, Björn
Heide úrsmiður innan við vinnuborðið
Halldórsson.
— Blaðaimenn eru hinir
hœttulegustu menn, segir
hann. Strákar blessaðir hald-
ið þið kjafti. Hann er viss
með að hlaupa með vaðalinn
í ykkur í blöðin.
Þessi kynning er ætluð mér
þegar ég birtist í dyrunum og
Bjössi skáblínir á mig yfir
stækkunargierin.
Hann Íeggur frá sér forláta
silfurbakka, sem hann er byrj
aður að krota á og vindur sér
inn x það „helgasta,“ þar
sem kaffið er látið malla og
kjaiftastólar, (sem hæigt er að
hækka og lækka) standa í
hverju horni. •>
— Hér kann ég vel við mig,
segir Bjössi. Það eru góðir
andar hérna í gamla Eym-
undseinshúsinu. Mér finnst
eins og ég sé kominn heim.
Sigfús var afabróðir minn og
móðir mán átti hér heima
fyrst eftir hún ko«m til Reykja
víkur. Það andar góðu frá
veggjumum þótt hvorlci sé hér
hátt til lafts né vítt tiil vegigja.
Sr. Eiríkur J. Eiriksson:
Kom þú, Drottinn
II. sd. í aðventu.
Guðspjallið. Lúk. 21, 25-33.
,SANNLEGA segi ég yður: Þessi
kynsióð mun ekki liða undir lok,
unz þetta all* kemur fram.“ Tæp-
lega skiljum við, hve huggunar-
rík þessi orð voru, er þau voru
töluð.
Hinir fyrstu kristnu voru f
skammdegismyrkrum. Yfirleitt
var í söfnuðunum margt olnboga-
barna. Lausn var þessu fólki þýð-
ingarmikið 'orð. Koma Krists
táknaði dóm, en dómurinn vakti
ekki ótta: „Sælir eru fátækir.
Hina fyrstu söfnuði einkenndi
fagnaðarblandin eftirvænting:
.Kristur kemur*
En menn dóu án þess, að Krist-
ur kæmi. Sumir létu sér vel líka,
að koma Krists dróst og predik-
uðu, að friður væri og öllu óhætt,
aðrir lögðu árar í bát og biðu
þess óvirkir, að Kristur kæmi.
En þess var ekki langt að bíða,
að reyndi á trú manna á endur-
komu Krists. Ofsóknir skullu yf-
ir. Liklegt er, að margir hafi
reynzt þá svo sterkir, vegna þess
að þeir voru glaðir í voninni, að
Kristur væri í nánd.
Enn dregst koma hans, og sið-
asta bæn biblíunnar er: „Kom
þú, Drottinn Jesú.“ Með þessa
bæn á vörum fórna píslarvottarn-
ir blóði drifnum höndum til him-
ins.
Allt var dimmt við upphaf heil-
agrar ritningar og einnig, er
henni lýkur. En kynslóðirnar
geyma í hjarta sér síðustu bæn
hennar, eins og elding leiftrar
hún gegnum skammdegismyrkr-
in.
Og enn er þessarar bænar beð-
Og strákamir, sem eiru héma
með mér eru fyrimiyndar
strákar, léttlyndir og kát-
ir. Það er heilsusamlegt fyrir
svona gamla skrögga eins og
mig að vera innan um glaða
æskuroenin. Þuniglyndisdroll-
arar ætla mig alveg að drepa.
Ungur maður kemur inn til
okkár.
— Þetta er niú Ulrich
Falkner, segir Bjössi. Hann
lærði gullsmíði hjá Óskari
Gíslasyni og nú er hann að
kenna stráknum mínuim, þess-
um slána þarna, og hann
bendir á Guðmund son sinn,
sem raunar er alltaf kallaður
Muiggur. í samtalinu kemur
fram að Ulriah hafði um
skeið verið í Ka.liforniu, en
festi þar ekki rætur.
— Þú hefir ekki náð þér í
konu þar, sem haldið hefir í
þig, skjótum við inn í?
— Nei hann flutti munaðar-
vöruna með sér vestur gellur
í Bjössa.
Ulrich kiom hingað heim um
Framhald á bls 30.
I
Gullsmiðirnir Falkner og Mug gur við vinnuborðið
Björn við leturgröftinn
ið. Sárþjáður sjúklingur biður,
að Jesús komi til sín með líkn
sína. Maðurinn," eldri og yngri,
er fer villur vegar hefur þörf fyr-
ir þann, er heldur á ljósi hans.
Heimurinn bíður komu Jesú
Krists, þótt hann vilji ekki viður-
kenna það, fyrr en í hinar ýtrustu
raunir rekur, og gerist tómlátur
um hana, er aftur lengir daginn.
Mönnum verður að vera frjálst
að hugsa sér komu Krists, eins
og þeim er gefið að skiija frá-
sagnir ritningárinnar um hana.
Ef til vill eru lýsingar Jesú á
endurkomunni líkingamál. 'Það
þarf ekki að skyggja á dýrð
hennar. Það er éinmitt óeðlilegt
að hugsa sér Jesúm sem fjarlægt
vald, er bíði einhvers sérstak*
tíma og verki þá af sjálfu sér.
-Ég minnist kuldalegs skamm-
degis árið 1919. Maður nokkur,
sýslumaðurinn í Árnessýslu, sem
þá var, gaf mér tveggja krónu
pening, er ég var sendur heim
til hans. Ég minnist enn birtunn-
ar, sem mér fannst ljóma um gef-
andann og hversu mér var hlýtt
á heimleiðinni í öllum kuldan-
um. Slíkir menn, sýslustjórn
þeirra getur orkað tvimælis, gera
heiminn hlýrri og bjartari,
Koma Krists verður á vegum
hjartahlýrra manna, bjartmenna
í skammdegismyrkrum. Stór-
merki á tungli og stjörnum get-
um við látið tákna þann himin
sjálfra okkar, er hlýtur að hrynja
við komu Krists. Við byggjum
himin þann af alúð og leggjum
í mikinn kostnað. En, ef til vill
þarf það hús allt að hrynja fyrir
guðshúsi á grýttri braut aftur-
hvarfs og viðlditni til hins var-
anlega. . !
Viðreisn hjartalags og hugar-
fars skiptir mestu um farnað okk
ar þessa skammdegisdaga sem
ávallt. Það er ekki fyrst og fremst
á vegum hins ytri viðbúnaðar,
sem Kristur kemur, höfum það í %
huga, er nú kemur til undirbún-
ings jólanna. Gullið yfirborð get-
ur blekkt og skyggt á sjálft gull-
ið í manninum, guðseðlið, sem
þarf að birtast sem þrá, að Krist-
ur komi og viðleitni að undirbúa
komu hans.
Er yið svo hugleiðum komu
Krists, gleymum ekki hinu mikla
viðnámi myrkraaflanna. En gæt-
um þess, að láta ekki þá stað-
reynd buga okkur. Gefum gaum
að orðum frelsarans, er hann seg-
ir í guðspjalli dagsins: „Sumarið
ef í nánd.“ Látum hugina öðlast
djörfung, ljósið mikla, sem fram-
undan er, slá brú á skammdegið.
Minnumst þess, að það sem
varir er birtan, en myrkrin eiga
eftir að bíða ósigur. Flýtum för
okkar undir vængi þeirrar guð- *
dómlegu staðreyndar. Látum líf
okkar mótast af henni, von okk-
ar, trú og kærleika. Þá mun Krist
ur vissulega koma og verða var-
anlegur veruleiki lífs okkar í
blíðu og stríðu.
Eitt sinn átti að selja upp í
skuld allar eigur Jónasar Hall-
grímssonar Norðmanna, Henriks *
Wergelands, þar á meðal húsið
„Hellinn“, sem nú er heiðurs-
bústaður höfuðskálds þjóðarinn-
ar. Þung sekt hafði fallið á skáld-
ið, vegna þess að það hafði varið
norska þjóðbræður of hvössum
orðum, að mati dómstóla. Um
þetta yrkir Wergeland kvæði.
Hugsun fyrsta erindisins er þessi: ,
„Það á að fara að selja á upp-
boði allt, sem ég á: húsið, hest-
inn og hundinn minn. En ég á I
brjósti mér það. sem þeir ná ekki
til.“ Hann á við skáldgáfu sína,
en hjarta heillar þjóðar sló þar á
myrkum tímum, og sjá, dögunin
var í nánd.
Hugleiðum niðurlag guðspjalls
ins: „Himinn og jörð munu líða
undir lok, en mín orð munu alls
ekki undir lok iíða.“
Amen.