Morgunblaðið - 09.01.1964, Síða 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
Fimmtndagur 9. jan. 1964
G A VIN H O L T:
26
ÉZKUSÝNING
— Þú gleymdir þvi mikilvægasta
Hvernig sem ég velti þessu fyr
ir mér, var eins og ég kæmi allt
af að Sally Dutton, en mér var
ómögulegt að trúa því, að hún
hefði tekið snúruna og notað
hana. Hún hafði verið frá sér af
skelfingu þegar hún opnaði skáp
inn. Hún hafði hrokkið til baka,
dauðskelfd og legið síðan í yfir-
liðL
En hversvegna hafði henni
brugðið svona við?
Auðveldasta svarið við því var
það, að þessi hræðilega sjón
hefði orkað svona á hana, en
samt var það nú svo, að þegar
ég rifjaði upp fyrir mér atvikið,
fannst mér ég geta séð aðra skýr
ingu á þessu. Hún hafði áður far
ið í skápinn. Hún vissi, hvað þar
var falið innan um loðfötin. En
hún hafði hert sig upp í að fara
þangað aftur og standa þannig
við samning sinn við Thelby. En
svo þegar líkið kom dettandi i
áttina til hennar, hafði hún misst
móðinn. Hún gæti hafa haldið,
að Selina væri enrt á lífi, og
reiðubúin að ákæra hana.
Þetta var náttúrlega mjög hæp
in skýring, en viðbrögð manna
undir svona kringumstæðum geta
líka verið einkennileg. Eg hefði
getað sagt sem svo, að morðingi
mundi aldrei koma aftur á vett-
vang glæpsins, í þeim eina til
gangi að setja kjól og kápu inn
í skápinn, en svo mátti hinsveg-
ar líka segja, að þetta ómerki-
lega erindi hefði verið þýðingar-
mikið eins og á stóð. Og í versta
falli hefði mátt nota það til þess
að útvega sér fjarverusönnun.
Já, þessi morðingja-sálfræði
gat verið flókin.
En nú virtist Sally einmitt
vera óvenju heilbrigð andlega.
Eða hafði mér kannski algjör-
lega mistekizt að þekkja hana
rétt?
Ef út í það var farið, vissi ég
ekkert um hana nema það, sem
hún hafði sjálf sagt mér. En míg
langaði að vita meira.
XVI
Eg þurfti ekki lengi að bíða
eftir tækifærinu, og greip það.
Þegar ég kom aftur á staðinn,
stóð lögreglubíllinn ennþá fyrir
framan húsið, en búðin leit út
eins og búið væri að loka henm,
þann daginn. Klukkan var næst-
um orðin sjö, svo að ekkert var
við það að athuga. Eg barði að
dyrum. Eg hélt, að ég mundi
þurfa að fara hina leiðina, sem
ég þekkti nú orðið svo vel, þ.e.
gegn um skrifstofuhúsið, en þá
kom Gussie Ochs og opnaði fyrir
mér.
Hún var skrafhreyíin, og sagði
mér, að allir væru farnir nema
ungfrú Dutton, frú Firnes og
Benton Thelby. Sýningarstúlkun
um og búðarstúlkunum hafði
verið skipað að vera viðbúnar
heima hjá sér, ef þeirra skyldi
þurfa við, en annars var búið
að spyrja þær allar í þaula. Guss
ie sjálf var einnig búin að vera
í eldinum. Hún hafði fengið
leyfi til að fara, en hún ætlaði
samt að vera kyrr þangað til all
ir væru farnir. Hr. Clibaud væri
svo miður sín af öllu þessu uppi
standi, að henni fannst hún verða
að bera ábyrgð á húsinu.
— Mig langar að tala við hr.
Clibaud, sagði ég. Er hann far-
inn?
Hún hristi höfuðið. — Eg hef
verið að reyna að fá hann til
þess, en hann vill ekki fara úr
skrifstofunni sinni. Eg held ekki
að það væri rétt að ónáða hann.
— Eg skal ekki ónáða hann
mikið, lofaði ég.
Hún fór með mig að baki búð
inni og gegnum bogadyrnar, bak
við stigann. Þar voru litlar skrif
stofur og mátunarherbergi og ef
til vill eitt verkstæði til. Eg for
vitnaðist ekkert um það. Gussie
barði á dyrnar og opnaði síðan.
Clibaud sat á brúninni á legu
bekk, rétt eins og honum hefði
ekki hugkvæmzt að leggjast á
hann, og var líkastur því sem
hann væri útúrdrukkinn. Stóru
pokarnir undir augunum drógu
eins og andlitið á honum niður,
og hann virtist eiga erfitt með
að halda höfði. Eg vorkenndi
honum. Ekki af því að hann félli
mér neitt betur í geð en áður, er*
ég vorkenndi honum samt. Eg
var nú farinn að skilja, hvernig
Selina hlaut að hafa þveitt hon-
um kringum sig — en þannig
hafði hún reyndar farið með alla.
En nú hafði hún gefið þjónum
sínum síðasta sparkið, sem betur
fór. Fyrirtækinu René Clibaud
h.f. var lokið.
— Mér þykir leitt að ónáða
yður, sagði ég.
Hann heyrði ekki til mín. Hann
sat bara þarna og lét handleggina
hvíla á lærunum, en hendurnar
héngu niður milli fótanna. Eg
horfði á hann og hugsaði um
hann. En svo var eins og hann
lifnaði ofurlítið við og leit kring
um sig til hægri og vinstri. Aug
un störðu í eina áttina, eins og
hann væri að rýna á eitthvað
fjarlægt. Eg hélt, að þau mundu
fara yfir mig og áfram, en þau
staðnæmdust við mig.
— Þér skiljið, sagði hann, rétt
eins og hann hefði þegar verið
búinn að tala eitthvað við mig
og væri nú kominn að lokarök-
um sínum. — Þér skiljið, að ef
þetta hefði verið sjálfsmorð,
hefði það ekki verið svo slæmt.
Þá hefði fyrirtækið og nafnið
mitt með, getað sloppið við þetta.
Hún var alltaf að tjaldabaki og
hefði verið það áfram. Ef út í það
er farið, þá gerðist þetta í henn
ar skrifstofu, sem er afsíðis. Eng
inn tekur neitt sérstaklega eftir
einu sjálfsmorði. En morði . . .
— Alveg rétt. Morð er sama
sem að fara að stilla henni út í
glugga. Þetta er bölvað fyrir yð
ur, en þér komizt nú samt yfir
það. Enginn getur ásakað yður
fyrir það, sem gerist í næsta
húsi, jafnvel þótt svo vilji til, að
fjármálastoð yðar eigi í hlut. All
ir munu vorkenna yður. Og í
allra versta falli getið þér sett
upp fyrirtæki undir öðru nafni.
— Nei, svaraði hann. — Þér
skiljið ekki, hvaða barátta þetta
hefur verið. Nafnið er fyrir öllu.
Eg var einmitt farinn að verða
þekktur.
— Ef þér hafið réttu vöruna,
getið þér selt hana.
Eg trúði þessu ekki sjálfur.
Maður verður að hafa eitthvað
meira en vöruna eina.
Hann sagði: — Hr. Tyler, ef
þér hefðuð komið til mín, hefði
öðruvísi farið. Hversvegna sögð-
uð þér mér ekki frá þessu með
silfurkjólinn? Ef ég hefði haft
Claudine grunaða . . .
Eg beið eftir, að hann lyki
setningunni, en það gerði hann
ekki.
— Hefur ungfrú Dutton sagt
lögreglunni frá öllu saman?
spurði ég.
Gussie Ochs greip nú fram L
— Já, hún var að segja mér ein*
hverja tröllasögu um að fá kjól-
inn til láns. Dáfalleg saga, sem
hún hefur víst samið í félagið
við Benton.
Eg sneri mér að Clibaud. —
Þér trúið ekki þeirri sögu?
Hann svaraði: — Eg veit ekkL
Hún er nú líkust upploginni fjar
verusönnun, en samt get ég ekki
trúað, að stúlkan hafi neitt ver
ið við morðið riðin.
— En þér eruð ekki eins viss
um Thelby?
— Hvað get ég um það sagt?
Lina fór skammarlega með hann,
og þau voru alltaf að rífast.
Hann gæti hafa notað stúlkuna í
einhverjum sérstökum tilgangL
til þess að ná sér niðri á frænku
sinni. En það er ekki trúlegt, að
hún hafi verið með honum í ráð
um að undirbúa morð.
Gussie lagði nú sitt til mál-
anna. — Það er ég nú ekki svo
viss um. Hún var alltaf á eftir
honum, og ég veit, að þau hitt-
ust í laumi. Eg held, að Lina
hafi komizt að þessu. Einhverju
komst hún áreiðanlega að. Hún
dró hann inn í skrifstofuna sína
í morgun og þar varð voðalegt
uppistand. Hún æpti og öskraði
SSlíItvarpið
Fimmtudagur 9. Janúar
7.00 Morgunútvarp (Veðurfregnir
Tónleikar — 7.30 Fréttir — Tón-
leikar — 7.50 Morgunleikfimi
8.00 Bæn — Veðurfregnir — Tón-
leikar — 8.30 Fréttir — Tónleikar
— 9.00 Útdráttur úr forustugrein
um dagblaðanna — 9.10 Veður-
fregnir — 9.20 TónJtikar — 10.00
Fréttir).
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 ,,Á frívaktinni'*, sjómannaþáttur
(Sigríður Hagalin).
14.40 „Við sem heima sitjum“: Hús-
mæður í Reykjavík fyrir alda-
mótin (Sigríður Tborlacius).
1*5.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í frönsku og
þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna
(Bergþóra Gústafsaóttir og Sig-
ríður Gunnlaugsdóttir).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Lög leikin á blásturshljóðfæri.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Kórsöngur: Sænskur kammer-
kór syngur fáein sálmalög úr
Dölunum. Söngstjóri: Eric Eric-
son.
20.10 Raddir skálda:
Kristín Guðmundsdóttir les úr
„Landsvísum" Guðmundar Böð-
varssonar. Hannes Pétursson les
smásögu og Þorstemn frá Hamri
flytur grænlenzk Ijóð í þýðingu
Halldóru B. Björnsson.
.20.55 Jónleikar Sinfóniuhljómsveitar
íslands í Háskólabió; fyrri hluti
Stjórnandi: Dr. Róbert A. Ottós-
son. Einsöngvari: Betty Allen
óperusöngkona frá Bandarikjun-
um.
a) Sorgarforleikur eftir Brahmi,
b) „Ljóð farandsöngvara", laga-
flokkur eftir Mahler.
21.35 Erindi: Þórsdæla hin nýja
(Guðmundur Jósafatsson fr4
Brandsstöðum).
22.00 Fréttir og veðurfregnír.
22.10 Kvöldsagan: „Þrír í hlut'* eftir
Bjartmar Guðmundsson; síðari
hluti (Lárus Pálsson leikari).
22.35 Harmonikuþáttui (Ásgeir Sverri*
son).
23.00 Skákþáttur (Sveinn KristinssonL
23.35 Dagskrárlok.
JÚMBÓ og SPORI
Teiknari: J. MORA
F
Eins og þið kannske munið
eftir, hafði prófessor Mökkur verið
að fitla við tímavél Inkanna og vinir
ckkar höfðu horfið margar aldir aft-
ur í tímann. Nú var hinn blómlegi
bær aftur orðinn að rústunum sem
þeir höfðu fyrst séð .... og galdra-
maðurinn sat þar fyrir utan og beið Jumbó,
gesta sinna. höfum
— „Galdramaðurinn! Honum var ég „Góðan
alveg búinn að gleyma,“ sagði maður .
prófessorinn og var áhyggjufullur. ur, en
,.Hann hefur sennilega notað tímann aldeilis
til þess að fá sér blund,“ sagði íerðast
leyfis,“
„nema það séum við sem
sofið .,..-og dreymt?
daginn, kæri herra galdra-
...“ byrjaði prófessor Mökk-
galdramaðurinn var ekki
blíður á manninn. „Þið hafið
um margar aldir án míns
sagði hann.
KALLI KUREKI
rfs kem wieks smce.ru
POC DU& THAT SULLET OUTA
YOUE BACK/ YOU OOMWA TAK£
E00T THEEe?R—^
->f- —>f ’
-Xr~
Teiknari; FRED HARMAN
„Nú eru liðnar margar vikur síð-
an læknirinn skóf kúluskömmina úr
bakinu á þér. Ertu kannske að hugsa
um að skjóta þama rótum?“
„Ætli ég sjád ekki hvað þú ert að
fara. Segðu mér, hvers vegna færðu
þér ekki svipu svo þú getir betur
rekið mig að verkunum?
Mér er engan veginn batnað í bak-
inu enn. Og ég hef verið að hugsa
um að fara í smáferðalag, aleinn. —
Nokkrar vikur í eyðimerkursólinni
ættu að bræða úr mér allan stirð-
ieika.
„Eyðimerkursól, það var og. Þú ert
kominn með gullæði einu sinni enn.
Þú kynnir að hafa rétt að mæla.