Morgunblaðið - 28.01.1964, Blaðsíða 17

Þriðjudagur 28. ian. 1964
MORGUNBLAOIÐ
17
Soffía Sckeving
Thorsteinsson
Hfiitning
SOSSA, látin.
Þessi ógnarfrétt kom mér eins
og reiðarslag, mín unga, glaða
Bálasala
Bíla- og benzínsalan, Vitatorgi
Sími 23900.
Ford Anglia ’64. Ekinn 2000
km. Skipti á diesel-jappa.
Volkswagen ’62—’63.
Volkswagen-rúgbrauðjfijl með
gluggum.
Zephyr 4 ’62. Kr. 145 þús.
Rambler-station ’55.
Kr. 30 þúsund.
Austin, árg. ’50. Skipti á 6
manna bíl.
Chevrolet ’57, 2ja dyra.
Chevrolet ’56, 2ja dyra. Hard
top.
Chevrolet ’55, 2ja dyra.
Moskwitch ’59. Góður. Skipti
á yngri 4—5 manna bíl.
Bedford ’62 með veltisturtum
og 17 feta stálpalli. Góðir
skilmálar.
Benz ’61 vörubíll. Ekinn 80
þús. km. Kr. 270 þús.
Við seljum bílana
SIMI 23900
Tii sölu
Höfum til sölu 65 tonna bát,
byggðan 1960.
Báturinn er með öllum nýj
ustu siglingar og veiðitsekj
um, ásamt veiðarfærum til
línu-, þorskanetja- og síld-
veiða.
Austurstræti 12
Símar 14120 og 20424

V,

& h **'•A-v, *•
X, X 5
«<J J
«
I

re
ÍO
í
o'í 4
mm
kýlreimar og
reimskífur
ávalf fyrirliggjandi
VALD.POULSENf
Klappirstig 29 - Simi 13024
vinkona, full af tápi o§ fjöri,
þetta gat ekki verið.
Torskilin er skikkan Skapar-
ans og aldrei torskildari en þeg-
ar svo ung manneskja er hrifin
í burt í blóma lífs síns. Tómið,
sem eftir er skilið getur aldrei
fyllzt, en tilfinnanlegastur er
missir hennar ástkæra eigin
manns, Davíðs, og þeirra þriggja
kornungu bama. Vera má, að
sorginni létti, þó ofur lítið, með
þeirri vitneskju að hér lifði um
sitt lifsins stutta skeið fullkom-
lega hamingjusöm kona og geisl-
aði lífshamingjan og gleðin frá
henni s«m vita, er lýsti leið allra
þeirra er kynntust henni.
Mína leið lýsti hún um tuttugu
og sei ára skeið, allt frá því er
leiðir. okkar fyrst lágu saman er
við vorum báðar sjö ára gamlar
og urðum þá óaðskiljanlegar vin-
konur, bekkjarsystur og leik-
félagar. Varð ég heimagángur í
föðurhúsum Sossu, hjá foreldrum
hennar, Jakobínu og Jóni Mat-
hiesen, þar sem hún ólst upp við
allsnægtir, án óhófs, aðhald,
mildað af kærieika, sem hún bjó
að allt sitt líf og myndaði*hið
sterka, háttprúða og heilbrigða
líf hennar, sem gerði hana að
fyrirmynd allra ungra kvenna.
Minnisstæð em okkar bernsku-
brek, oftast hlátur, sjaldan grát-
ur, þvi að Sossa, íifsgleði, ham-
ingja og kátína gengu hönd í
hönd og alltaf var fullt af lífi
og fjöri, þar sem Sossa var stödd.
Leiðir okkar lágu saman gegn-
um barnaskóla, Flensborgarskól-
ann og Menntaskólann og voru
vináttu og tryggðarböndin sem
við bundumst á þessum árum
órjúfanleg, þó að ég flyttist bú-
ferlum til fjarlægs lands að
Menntagkólanáminu loknu.
Hjónaband þeirra Sossu og
Davíðs Soh. Thorsteinson var
með slíkum farsældum að þau
gáfu öðrum ungum hjónum hug
sjón að stefna að. Var hamingja
þeirra fullkomnuð er þau urðu
foreldrar þrisvar sinnum, eign
uðust tvær dætur og einn son
og var Sossa jafn frábær móðir
sem eiginkona. Nú hefur hún
verið kölluð burt fyrirvaralaust
og að óloknu ævistarfi, en hún
hefur reist sér ævarandi minnis-
merki í huga allra þeirra ér nokk
urn tíma þekktu hana.
Er leiðir skiljast nú á ný,
hugljúfa æskuvinkona, kveð ég
þig í þeirri vissu að við hittumst
á ný handan hinnar miklu móðu,
sem nú aðskilur okkur og alla
þína ástvini.
Halla G. Linker.
Ögmundur Sigurðsson
— rafvirki — Kveðja
í rökkrunum roðar af degi,
nú rís þér Guðs náðarsól.
Við kveðjum þig klökkir á vegi.
Kristur, hann veiti þér skjól.
Þökk fyrir handtakið hlýja,
hreystina, störf þín og dáð.
Vermi þig vorið hið nýja.
Þú vist hafðir plægt og sáð.
Þar ofar í fögnuði, friði
nú fagna þér göfugir menn.
Þeir safna í ljósheimi liði.
Þeir lifa, þeir starfa þar enn.
Þar uppi við orkunnar blossa,
þar ilma hin lifandi blóm
við gullbjarmans fallandi fossa,
við friðsælan, blíðan órru
Klukknanna himnesku hljómar
þar helga sinn bjarkarlund.
Stöðin hans Steingríms þar
Ijómar
við strauminn, á ræktaðri grund.
Hvert logabál Iyft getur fargi,
hver lind virðist jöklinum skyld.
Allt það, sem byggt er á bjargi,
gr blessað af hugrænni snilld.
Á velsældar hóglífi hyggja
menn hreyknir, sem vantar þor.
Víða á landi hér liggja
um leiðir þín karlmennsku spor.
Menn helgustu rökfræði rengja.
Hvert ríki skal Guðk lögum háð.
Þú kunnir þá töfra, að tengja
með tækni hvern háspennuþráð.
Hólmfríður Bergsdóttir IViinning
SJÁ dagar koma, ár og aldir líða,
engin skilur tímans þunga nið.
— Þó þessar ljóðlínur skáldsins
hafi óneitanlega mikið við sig,
þá er það nú svo að flest mann-
anna börn vita að svona er þessu
farið. Menn fæðast. og deyja,
miklir viðburðir gerast. Vor kem-
ur að vetri. Öld af öld er borin
og tíminn flýgur áfram.
Manneskja á langri vegferð frá
vöggu til grafar, lítur til baka frá
önnum dagsins, og sér að þrátt
fyrir þrotlaust erfiði, fátækt og
margs konar mótlæti, er lifið
steinsnar eða eins og þægileg
næturvaka.
Ein slík kona, norður í Skaga-
firði, slitin að kröftum, örþreytt,
er dáin. Hólmfríður Bergsdóttir,
Yzta Hóli í Sléttuhlíð, andaðist á
Sjúkrahúsi Sauðárkróks 8. nóv.
sl. eftir stutta legu og var jarð-
sungin að Felli 18. s.m., við fjöl-
menni.
Hólmfríður var fædd á Ólafs-
firði 29. marz 1886. Foreldrar
hennar voru Ragnhildur Helga-
dóttir og Bergur Jónsson, dugnað
ar og sæmdarhjón, enda ekki
heiglum hent að sjá fyrir 14 börn
um sem flest komust til fullorðins
ára. Aðeins tvö þeirra systkina
eru nú á lífi þegar þetta er skrif-
að. Það gefur auga leið að fjöl-
skyldan hefur orðið að vera
samhent til lífsbjargar, börnin
orðið að vinna hörðum höndum,
þegar stætt var, án þess að fá
gæsir á silfurfötum. Tíminn líður
og systkinahópurinn fer í vinnu-
leit. Hólmfríður fór til Siglufjarð
ar, þar vann hún í ýmsum vistum
eða að hverjú sem að höndum
bar, því allir vildu hafa Hólmfríði
í vinnu, alls staðar var hún auð-
fús fyrir dugnað og trúmennsku.
Árið 1915 verða tímaskipti í lífi
Fríðu, en svo var hún kölluð af
vinum hennar í Sléttuhlíð. Trygg
og góð vinátta hafði tekizt með
fóstursystrum mínum og henni
sumurin áður á Siglufirði og
þær boðið henni í sveitina. —
Fyrstu kynni okkar voru þau að
um haustið þetta ár, var ég í
kindastúási nokkuð langt frá
heimili mínu svo ekki sást þang-
að heim, þá sá ég konu sem ég
ekki kannaðist við og auðséð var
að hún var ókunnug þar eða hún
fór ekki alfara leið. Mér var
ekki um ókunnugt fólk þegar ég
var krakki og þess vegna tók ég
þann kostinn að ganga þvert úr
leið. En þá kallaði þessi vegmóði
ferðalangur til mín mjög vin-
samlega: -— Ert þú ekki frá Mýr-
um, elskan? Eða er ég ekki á
réttri leið? Á meðan ég greiddi
úr svörum hennar var hún alltaf
að slá mér gullhamra og klappa
mér og að síðustu gaf hún mér
döðlupakka óg einn léttan koss
á vangann. Engin móðir gat tek-
ið barni sínu betur en þessi
óþekkta kona gerði við óþekktan
drengstaula. Þannig var hún mér
ætíð og öllum sem höfðu minni
hlut. Nærri má geta hvort þessi
kona hefur ekki skipað veglegt
rúm í brjósti 10 ára barns.
Fríða fór ekki aftur. Hún var
um árabil hjá fósturforeldrum
mínum og tengdist sterkum vin-
áttuböndum bæði fjölskyldu
minni og öllum þeim er henni
kynntust.-
Árið 1917 byrjaði hún sinn eig-
in búskap með Finnboga Sveins-
syni, sem var húsmaður Hjá okk-
ur. Ekki var prestur þar til
kvaddur, þau gáfu hvort öðru
hönd sína og hjarta og aldrei bar
þar neinn skugga á, að ég til veit.
Það hefur verið þeim nóg til að
blása í glæður þess varma, sem
fylgir báðum að leiðarenda.
Fríða var myndarleg gæðakona
sem alltaf var fjörleg í viðmóti
hvað sem í móti blés. Segja mátti
að oftast hlægi hún hæst þegar
freklegast gekk henni sjálfri í
móti. En ef eitthvað þjakaði aðra
sem hún þekkti eða vini hennar,
var hún harmi slegin og vildi
'bæta það á allan hátt, bæði í orði
og verki. Hún var mikill höfðingi
í orðsins fyllstu merkingu, Herku
les í starfi, stór í lund, sterk þeg-
ar eitthvað á móti blés en hjart-
að gott sem undir sló. Eins og
áður segir var Fríða eftirsótt til
vinnu og þeir sem til þekktu
vissu að engin tók af henni við
■ »
rakstur. Því var það eftir lang-
an óþurrkakafla á engjaslætti að
Tómas Jónasson, þá bóndi að
Miðhóli og síðar kaupfélagsstjóri
í Hofsós, falaði Fríðu í vikutíma
til heyvinnu, og lofaði góðu
kaupi. Tómas var rómaður á-
huga- og afkastamaður að hverju
sem hann gekk og gerði miklar
kröfux til hjúa sinna sem og til
sjálfs síns. Fríða byrjaði kl. 8
á mánudagsmorgni. Seinna segist
honum svo frá um frammistöðu
kaupakonunnar: — Ég veitti
henni athygli á mánudagsmorg-
un og fannst mikið til koma, mér
datt í hug hvort hún kastaði svo
létt af hrífunni á laugardags-
kvöld en einmitt þá fór hún á
sínum beztu kostum og anzaði
ekki kalli mínu svo að ég varð
að skipa henni að hætta. Bæði
voru ánægð með viðskiptin, því
Fríðu voru borgaðar kr. 10 fram
yfir umsamið kaup. Eins og vitað
er fór ekki mikið fyrir menntun
alþýðufólks fyrir og um aldamót,
enda það föndur ekki sett í ask-
ana. Að sjálfsögðu hefur Fríðu
langað til að menntast eins og
svo marga aðra, því hún var vel
greind og kom skemmtjlega fyrir
sig orði, skrifaði snotra rithönd
og las svo vel að unun var á að
hlíða.
Þau Fríða og Finnbogi bjuggu
á ýmsum bæjum í Sléttuhlíð við
lítil efni en snotur. Allt var prýtt
og fágað úti og inni, því að þrifn-
aður var þeim báðum í blóð bor-
inn. Ekki var þeim barna auðið
en tóku fósturbarn sem þau
gengu í foreldrastað.
Elsku Fríða mín. Við vinir
þínir sem þekktum þig bezt, vott-
um að þú varst hetja í starfi,
einnig í gleði og sorgum og von-
um að þú sért það líka í dauð-
anum. Fólk mitt sem til þín
þekkti þakkar þér allt elskulegt
og óskar þér Guðs blessunar í
landinu eilífa.
Ennfremur vottum við Finn-
boga Sveinssyni og fósturdóttur,
Sigrúnu Hansdóttur, dýpstu
samúð.
Bjarni M. Jónsson.
Þú lauzt þínum herra hljóður,
þú heyrir þann blíðasta róm.
Nú skín þér hver eilífðar óður
við upphimins leyndardóm.
Niðar í húminu hljóða,
hrynjandin, straumþunginn blár.
Allt lofar goðann hinn góða,
glitrandi stjarnan, hvert tár.
Sigfús Elíasson.
Valdimar
Benónýsson
á áttræðisafmælinu 28/1 1964.
Ætti ég Ijóðstafa listfagurt mál
og léki á strengina skæra,
skyldi ég, vinur minn, skenkja
þér skál
og skörunginn áttræðan mæra.
i
Þó ættirðu stundum í erfiðisraun
í einyrkjans torsótta starfi,
— en vantaði kannski á kostnað-
arlaun
að kvöldi í gulltryggðum arfi?
Víst munu börnin þin bera þann
vott,
og birta með verðugum sanni,
að veganestið var göfugt og gott
er gafst þeim í foreldra ranni.
Ævin þó liði við störf og við strit,
stopult sé tíðum með gjaldið,
skerti það ekki þitt skáldmærings
vit,
skáldguðinn átti þar valdið.
Ljóðin og vísurnar vitni þess ber,
vandi er sizt um að dæma,
að verði þau Ianglíf í landinu hér
og lofinu höfundinn sæma.
Þó líði á veginn og komið sé
kvöld,
krýnir þó endaðan daginn,
er síbjartur kvöldroði situr við
völd
Þá sólin er hnigin í Æginn.
Verði þér kvöldið sem vorkvöldln
löng
vafin í ljósgeislatrafið.
íslenzku svanirnir syngi þér
söng
unz sólin er runnin í hafið.
Pétur Ásmundsson.