Morgunblaðið - 05.04.1964, Síða 20

20
MOHGUNBLAÐIO
Sunnudagur 5. apríl 1964
Guðmundur Þorleifsson
byggingarmeistari
A MORGUN, 6. apríl, á Guð-
mundur Þorleifsson, byggingar-
jneistari, Rauðarárstíg 3, Reykja-
vík, 80 ára afmæli. — Hann er
fæddur á Fornusöndum við Eyja-
fjöll, sonur hjónanna Ástriðar
Biríksdóttur og Þorleifs Þorleifs-
sonar frá Tjörnum við Eyjafjöll.
Hann ólst upp með foreldrum
sínum.
Ungur að árum byrjaði Guð-
mundur á smíðum. Það kom
fljótt í ljós að hann var vel hag-
ur og verkhygginn og hefur hann
æ síðan smíðað jöfnum höndum
hús, bryggjur og skip. Lengst af
ævinni hefur Guðmundur verið
yfirsmiður og farnazt vel.
Guðmundur er að eðlisfari
glaður í skapi og góðviljaður
maður. Hann er þó nokkuð skap-
stór og áræðinn.
í Súðavík við ísaf jörð bjó hann
í 35 ár með konu sinni, Ágústínu
Jónsdóttur, sem var fædd og upp
alin í Súðavík, dugnaðar- og fríð-
leikskona. Hún andaðist árið
1957 eftir 48 ára hjónaband. Guð-
mundur hefur árum saman
gegnt trúnaðarstöðum. Þegar við
stofnun Brunabótafélags íslands,
var hann skipaður virðingarmað-
ur í sínu umdæmi, Súðavik, öll
árin þar til að Guðmundur flutt-
ist alfarinn til Siglufjarðar 1944.
í Súðavík var Guðmundur skip-
aður af Magnúsi Torfasyni bæj-
arfógeta og sýslumanni ísafjarð-
arsýslu, skipaskoðunarmaður, og
reyndist Guðmundur vel í því
vandasama starfi. Það bar sjó-
mannastéttinni í Súðavik saman
um hvað Guðmundur var hárviss
í að finna leka og skemmdir í
skipum, enda var hann góður og
vandaður skipasmiður sjálfur.
Hinn landskunni stórskipa-verk-
fræðingur, Bárður Tómasson á
ísafirði, sagði einu sinni um Guð-
mund Þorleifsson að allur frá-
gangur og handbragð í smíðum
hans væri aukþekktur. Þegar
Gtiðmundur fluttist til Siglufjarð
ar var hann af Iðnráði bæjarins
kosinn prófdómari í skipasmíði
þar. Guðmundur er sannarlega
fæddur Völundur. Séra Sigurður
Stefánsson, prestur og alþingis-
maður í Vigur, landskunnur
gáfumaður, sagði um Guðmund
við jarðarför í Súðavík, að það
væru fáir jafnmiklir snillingar
að smíða líkkistur og Guðmundur
væri.
íslenzka þjóðin stendur í þakk-
arskuld við Guðmund Þorleifs-
son fyrir öll hans góðu og vel
unnu störf.
Ég veit að frændur og vinir i
Guðmundar hugsa vel til hans á I
80 ára afmælisdaginn.
Guðmundur er góður félagi, !
hjálpsamur og frjálslyndur.
Ég óska þér af heilum hug til
heilla og hamingju með 80 ára
afmælisdaginn þinn um leið og
ég þakka þér fyrir allt gott, sem
þú hefur gjört fyrir mig. Lifðu
heill, vel og lengi í sæmd verka
þinna, kæri vinur minn.
Guðmundur verður fjarver-
andi á afmælisdaginn sinn, hann
verður hjá góðum dætrum í
Keflavik.
Vinur.
— Grasræktin
Framhald af bls. 13
ir í ljós, að um tífaldan uppskeru
mun getur verið að ræðá í fyrsta
árs nýrækt eftir því, hvort not-
aður er harðgerður eða lingerður
stofn sömu grastegundar. Þessi
mismunur nemur um 7 milljón-
um króna, ef hann er talinn sam-
bærilegur á helmingi allrar ný-
ræktar ársins 1963. Að þessum
upplýsingum fengnum og fyrri
athugunum er nú ákveðið, að
þeir stofnar, sem reyndust beztir
verði teknir upp í fræblöndu árs-
ins 1964, en þeir hafa að litlu
leyti verið notaðir áður.
Allt frá aldamótum hefur það
verið kappsmál að fá fræ af inn-
lendu grasi til sáningar. Eftir að
jurtakynbótadeild var stofnuð
við Atvinnudeild Háskólans hef-
ur það verið eitt aðalverksvið
hennar að safna efnivið í ís-
lenzka fræstofna. Að tilraunastöð
inni á Korpúlfsstöðum er nú til
alimikiil fjöldi einstaklinga af
helztu nytjagrösum okkar til úr-
vals. Hafa nú þegar verið valdir
úr stofnar sumra tegunda, sem
eru hæfari þeim erlendu, t.d. hef
ur íslenzkur túnvingulsstofn
reynzt mun betur til sáningar á
hálendi heldur en sambærilegur
danskur stofn, sem annars er
mest notaður í sáðblöndur. Þessi
stofn var sendur til fræræktunar
erlendis, og er þar hafin fram-
ræktun á grasfræi til íslenzkra
nota. Ef þessi og aðrir íslenzkir
stofnar bæta uppskeruna, þó
ekki væri meira en um einn hest
á hektara á ári hverju, er það
mikill fengur fyrir ræktunina.
Með kynbótum á grasi einu
saman getum við þannig aukið
uppskeruna og gert töðuöflunina
arðbærari. Meðaltöðuuppskera af
einum hektara er nú um 45 hest-
ar og hefur aukizt um 5 hesta af
hektara frá því um 1952. Má það
að mestu þakka aukinni notkun
áburðar, en því má heldur ekki
gleyma, að á sama tíma hafa ver-
ið valdir uppskerumeiri og harð-
gerðari stofnar til ræktunar en
áður höfðu verið notaðir í fræ-
blöndur. Einnig má ætla að upp-
skera hafi aukizt vegna vals teg-
unda í sérhæfar grasfræblöndur.
Sú uppskeruaukning, sem við
það hefur fengizt, kemur bezt
fram í fjárhag bóndans, því bónd
inn kaupir góðan og vondan fræ-
stofn sama verði.
Með úrvali og kynbótum á enn
hæfari grasstofnum og með auk-
inni ræktunarþekkingu ættum
við enn að geta stóraukið meðal-
uppskeru túna. Ræktun úrvals-
grasa er eitt af þem mörgu við-
fangsefnum, sem tilraunir í þágu
landbúnaðar geta leyst, og það er
með hagnýtingu þeirrar þekk-
ingar, sem við getum gert land-
búnaðarvörur samkeppnishæfar á
heimsmarkaði.
Beint frá Tjong Pong í Hong Kong
Barnagallar og úlpur frá 1 til 5 ára.
Falleg og ódýr vara.
Heildverzlunin AMSTERDAM sími 23 0 23.
Forsetahjonin aka yfir vatnsl'all á bugaröi sinum.
Fréttamenn segja
Johnson aka of hratt
Johnson City, Texas (AP).
JOHNSON Bandaríkjaforseti
ekur oft stórrj bifreið hratt
um búgarð sinn í Texas og
nágrenni hans. Mestur hraði,
sem þar er leyfður eru rúm-
lega 110 km á klukkustund.
Grunur leikur hins vegar á,
að forsetinn brjóti þessar
reglur, en til þessa hefur eng-
inn getað sannað það, þótt
fréttamenn hafi fullyrt það í
fréttum sínum. Einn sagði t.d.,
að forsetinn hefði ekið á 130
km hraða nálægt búgarði sin-
um fyrir skömmu. Blaðafull-
trúi Johnsons, George Keedv
var siðar spurður hvort þetta
væri rétt. Hann kvaðst ekkert
geta fullyrt, en sagði sér alls
ókunnugt um að forsetinn æki
hraðar en heimilt værL
M eð a 1 blaðaljósmyndara,
sem undanfarin ár hafa haft
það aðalstarf að elta forseta
Bandaríkjanna, er mikið rætt
um akstur Joihnsons. Þeir
segja að hann aki vel, en láta
í Ijós áhyggjur vegna hinna
tiðu slysa á þjóðvegum og
benda á að Bandaríkin hafi
nú engan varáforseta. Ljós-
myndararnir kvarta einnig
undan því, að bifreiðir leyni-
þjónustunnar aki mun hægar
en bifreið forsetans og þar sem
Ijósmyndararnir komist ekki
framhjá leyniþjónustunni nái
þeir sjaldan myndum af for-
setanum á ferðalögum.
Sunnud. einn fyrir skömmu
fór Johnson t d. í eftirlitsferð
um búgarð sinn eftir að hann
hafði hlýtt á messu. Frétta-
menn og ljósmyndarar, sem
fylgdu Johnson eftir á þess-
ari ferð segja, að hann hafi
ekið á 110 til 130 km hraða,
en þeir hafi ekki kcxmizt hrað-
ar en 100 km vegna bifreiða
leyniþjónustunnar. Eftir þess-
um sama vegi þar sem há-
markshraði er 110 km, eins og
fyrr segir, ók frú Johnson fyr-
ir nokkrum dögum á leið til
hárgreiðslustofu. Fréttamað-
ur, sem reyndi að fylgja bif-
reið hennar eftir segir, að bif-
reiðarstjóri frúarinnar hafi
ekið á milli 120 og 130 km
hraða.
Blaðið „The World-Tele-
gram and Sun“ í New York
hefur það eftir fréttaritara
sínum, að hraðamælir bifreið-
ar hans hafi eitt sinn sýnt 145
km hraða, er hann fylgdi for-
setanum eftir nálægt búgarði
hans. Blaðið sagði ennfremur,
að forsetínn hefði lagt hatt
sinn yfir hraðamælinn, er far-
þegi í bifreið hans hefði bent
honum á að mælirinn sýndi
140 km hraða.
Kristján Sveinsson
MINNING
HANN var einn af þeim sem
settu svip sinn á Lorgina, en nú
er hann farinn til þeirrar borgar
er hann þráði, borgarinnar eilífu.
Hann var morgunmaður. Það var
ekki einungis að hann væri ár-
risull, en hann var það i orðs-
ins fyllstu merkingu. Hann var
trúmaður og ófeiminn að vitna
um reynslu sína í þeian efnum.
Það bar ekki sjaldan við að
heyra mátti rödd hans, sem var
sérkennileg, berast sér að eyrum
á götunni, í umferðinni og önn-
unum. Þó var hann að benda
samferðamanninum á rétta veg-
inn, veginn til lífsins, eða hann
var að útbýta smáritunum sín-
um og sálmunum, og lét þó hug
fylgja máli. Hann notaði tæki-
færin. Þó var hann ekki tæki-
færissinni. Það var sama við
hvem hann talaði. Það urðu
allir að heyra vitnisiburðinn.
Hann vissi á hvern hann
trúði. Það sýndi hann líka þegar
mest reyndi á, í sorgum og veik-
indum. Hann var lika vel heima í
Guðs orði, og lét það oft svara
þá er á hann var ráðizit á vett-
vangi trúarinnar. Hann vissi að
það var „beittara hverju tvíeggj-
uðu sverði" og hann notaði það
sverð. Hann var tíður gestur í
samkomusölunum, þar sem Guðs
riki var boðað, og notaði líka
tækifærin sem þar gáfust, til þess
að vitna um Drottin sinn og
Herra. Hann var orðheppinn,
enda greindur að eðlisfari. Hann
var hreinlyndur og hlýr. Dauða-
stríð sitt háði hann með karl-
mennsku, þó var það strangt.
Einn vina hans spurði hann:
„Hvernig líður þér“? Hann sv^r-
aði brösandi, í þjáningarstriðinu.
„Þrautirnar eru miklar, en það
er létt að bera þær, þegar maður
veit hvað í vændum er. Það er
sárt að vita um þá sem eru
hérna inni í sjúkrastofunni hjá
mér, en þekkja ekki hjálpræðis-
veginn. Það er mesta áhyggju-
efnið mitt.“
Stuttu áður en Kristján and-
aðist, var hann s ttur heim af
blaðamaxmi frá „Timanum" og
ræddu þeir lengi saman um það
helzta sem á daga hans hafði drif
ið um æfina, og það birtist í blað
inu. Sunnudaginn 8. sept. 1963
og visaði ég til þess. Ég ætlaði
heldur ekki að fara að skrifa
neina ævisögu hans, heldur vildi
ég senda kveðju mína og þakk-
læti fyrir góða kynningu og þau
frækom er hann sáði í mitt unga
hjarta, er ég kom fyrst til Reykja
víkur, og þekkti fáa. Ég fann að
þarna var maður, sem átti trú á
bjargi byggða og þekkingu sam-
fara henni. Og þegar harm 78 ára
gamall kvaddi þetta jarðneska lif
átti hann mörg sáðkornin í and-
legum vermireitum, sem síðar
bera eilífðarblóm. Hann sagði
sjálfur að uppeldi sitt hefði mót-
að sig til hins jákvæða og hjálp-
að sér til þess að komast inn á
rétta braut. Guðs orð kemur aldr
ei tómt til baka. Hann var alinn
upp hjá fósturforeldrum, frá
barnæsku, eftir að faðir hans dó
frá honum ungum, og móðirin
varð að senda hann frá sér. Hann
talaði með virðingu um fóstur-
foreldrana Jón Samúelsson og
Sesselju Jónsdóttur á Hofstöðum
á Mýrum, og við þann stað
kenndi hann sig. Foreldrar hans
voru Ingveldur Einarsdóttir frá
Hvítsstöðum og Sveinn Sigurðs-
son frá Álftanesi, á Mýrum. Kona
hans er Margrét Guðmundsdóttix
Og eignuðust þau 6 börn, af þeim
eru 2 á lífi. Með j essum línum
vil ég senda þeim öllum samúð-
arkveðju, og svo kveð ég þig
Kristján með hjartans þakklæti
fyrir bróðurlega samfylgd. Nú
syngur þú þína söngva í borg-
inni eilífu.
F. K.
— Reykjavikurbréf
Framh. aí bls. 17
satt og rétt, en því miður gengur
bæði þjóðum og emstaklingum
erfiðlega að læra af reynslu ann-
árra. Þó að löngum hafi verið
sagt, að ekkert nýtt sé undir sól-
inni, þá er ævin ný fyrir hvern
og einn og hann hyllist til að
halda, að um sig og sína náunga
standi alveg sérstaklega á. Marg-
ir gleyma og furðu fljótt og átta
sig þess vegna ekki á þegar á þá
er leikið. Tökum einungis síð-
asta dæmið: Úlfaþytinn, sem sum
ir reyna nú að blása upp af á-
kvörðun kjaradóms, um að laun
opinberra starfsmanna skuli
haldast óbreyttt. Þeir, sem gang-
ast undir að dómur skuli skera
úr um kröfur þeirra, verða auð-
vitað jafnt að sætta sig við hann,
er hann virðist vera þeim I óhag
í bili, eins og þeir undu vel við
þegar dæmt var þeim í vil. Á
sama veg eru það helzt til mikil
óheilindi, þegar sömu málgögn-
in, sem fyrir áramót héldu þvl
fram, að kjaradómurinn hefði á
sl. sumri haggað launahlutföll-
um í landinu svo, að ekki mætti
með neinu móti við una, óskap-
ast nú yfir, að reynt er að stöðva
óheillaþróun og leiðrétta einmitt
það, sem þeir fyrir skemmstu
töldu ofgert. Þeir, sem slíkan mál
flutning hafa í frammi minna um
of á apann, sem átti að skipta
ostbita jafnt og gerði það með
þeim hætti að kljúfa hann fyrst
í tvennt en bíta síðan af á víxl
svo mikið, að bitarnir urðu aldrei
jafnir, fyrr en báðir voru upp-
etnir. Á sama veg veg vilja þess-
ir málflytjendur halda áfram að
bíta af íslenzku krónunni þang-
að til hún verður að engu gerð.