Morgunblaðið - 29.08.1964, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 29. ágúst 1964
HEHIHieVA BLACK:
Eitur og ást
Corina gieymdi að íhuga hvers
vegna henni hvarf allur leiði á
svipstundu. Hún tók ekki einu
sinni eftir hve miklu hraðar
hjartað í henni sló núna. Það
eina sem hún fann, var að hún
hafði aldrei glaðst jafn inni-
iega yfir neinu og þriðja sam-
fundi sínum við þennan mann,
sem henni hafði fundist and-
styggilegur stórbokki í fyrsta
skiptið sem hún sá hann.
■— Hvað eruð þér að gera
hérna? spurði hún. — Eg hélt að
þér væruð óralangt. í burtu.
— Ég ætti líka að vera það,
sagði hann. — En það kemur oft
fyrir mig, sem ég á sízt von á —
þó að sjaldan hafi það verið mér
jafn geðfelt og núna. Nú skulum
við fá okkur saeti — mér er sagt
14
að Josephine frænka komi bráð-
lega.
Hann dró fram stól, og Corina
spurðL meðan hún var að setjast:
— Er yður alvara, að segja að
hún víti ekki að þér eruð hérna?
— Já, blá alvara. Ég kom fyrir
nálægt tuttugu mínútum. Ég
vona að það líði ekki yfir hana
þegar hún heyrir að þetta barn,
sem hún hélt undir skírn einu
sinni, sé að hugsa um að setjast
upp hjá henni fyrst um sinn.
— Hún verður eflaust mjög
glöð, sagð: Corina. Þetta var þá
ekki skyndiheimsókn — hann
ætlaði að dvelja þarna!
— Hvernig kunnið þér við yð-
ur hérna? spurði hann með bros
í bláum augunum. Henni fannst
það sérstaklega aðlaðandi, að
hann brosti með augunum áður
en brosið kom á varirnar. Hún
fann að hún roðnaði af því að
horfa á mann meðan hann beið
eftir svarinu.
.— Mér finnst vndislegt hérna,
svaraði hún. — Ég get ekki lýst
hve gaman mér finnst að vera
komin aftur til Egyptalands.
— Þér hlutuð að koma aftur,
•agði Blake. — Munið þér ekki
máltækið: „Sá sem einu sinni
drekkur vatn Nílar ....?“
— Jú, svaraði hún alvarleg.
•- Og ég held að það hafi verið
ðhjákvæmilegt að ég yrði að
koma hingað fyrr eða seinna. En
kannske hefði það dregist mörg
ár, ef Lediard prófessor hefði
ekki komið til skjalanna.
— Hvernig líður prófessom-
um? Og hvað gengur rannsókn-
unum hans? spurði Blake.
— Ég er hrædd um að hann
sé vonsvikinn yfir árangrinum.
— Það var leiðinlegt. En þér
eruð ánægð með lífið?
•— Prýðilega. En ég er ekki
byrjuð að vinna ennþá.
— Þér hafið heldur ekki verið
hérna nema tæpan sólarhring,
sagði hann.
— Nei, en mér finnst ég hafa
verið hérna miklu lengur ....
— Ég breytti áætluninni minni
réttum tólf tímum of seint til
þess að geta orðið yður og frú
Glenister samferða til Kaíró,
sagði hann. — Og svo seinkaði
mér enn. Loks komst ég af stað,
en ég tafðist líka á leiðinni. Ég
kom hingað sumpart með bíl og
sumpart fljúgandh
— Annar maður kom hingað
fljúgandi líka, sagði Corinna. —
Hr. Zenoupous, sem þér þekkið.
— Zeneoupous! Röddin varð
allt í einu hörð. — Hafið þér
hitt hann?
Hún sagði honum að hann
hefði komið í heimsókn til
Söndru Lediard daginn áður,
ásamt fleira fólki, og hvað hann
hefði sagt við hana. Blake hnykl-
aði brúnirnar. — Jæja, vildi
hann vita heimilisfangið mitt.
sagði hann kuldalega. — Hann
skal fá það von bráðar . . . .
Þarna kemuf þá Josephine
frænka.
Hún var að koma inn úr hliði
á háa grjótgarðinum kringum
blómagarðinn og gekk nú yfir
þvera flötina og með þálsbindi.
Þegar hún sá fólk á svölunum
bar hún höndina fyrir augun 'og
herti á sér.
— Hvað er nú þetta, ert þú
þarna, Blake? Hvaðan ber þig
að? spurði hún. — Og hvað ertu
að vilja hingað?
— Vitanlega að sjá þig. Þú
veizt að ég get ekki án þess
verið, Josephine frænka, sagði
hann alvarlegur. — Hef ég ekki
sagt þér fyrir löngu, að þú varst
fyrsta ástin mín. Og þú hefur
ekki hugmynd um hve tryggur
ég er.
— Haltu þér saman. Tryggir
karlmenn eru ekki til. Þú kem-
ur hingað af því, að þú þarft
að fá húsaskjól í nótt.
Hún tyllti sér á tær til þess
að kyssa hann á kinnina. Svo
sneri hún sér að Corinnu. — Ef
þér hefðuð ekki komið sjálf-
krafa, væna mín, mundi ég hafa
sent eftir yður. Og svo rekst hann
hingað, þessi hrappur, og truflar
okkur.
— Ég er ekki að biðja um að
lofa mér að vera eina nótt, sagði
Blake. — Eg býst við að verða
hérna nokkrar vikur.
— Hérna?
— Ég er í fríi.
Frú Glenister starði á hann.
— Þá er bezt að þú farir og
biðjir fólkið um að taka til í
herbergi handa þér. Og á eftir
geturðu talað við Corinnu meðan
ég er að hafa fataskipti.
Hann fór bg frú Glenister og
Corinna settust.
Frú Glenister tók af sér hátt-
inn og spurði: — Hvernig semur
ykkur Söndru?
— Ágætlega, sagði Corinna.
Hún fór eitthvað í hádegisverð í
dag.
— Ætli hún sé ekki einhvers
staðar að dingla við þess flug-
menn sína, tautaði frú Glenister.
— Aumingja Philip! En vitan-
lega er þetta honum sjálfum að
kenna.
Corinna gaf ekkert út á það,
og frú Glenister bauð henni vindl
ing. — Mér þætti gaman að vita
hvað Blake er að vilja hingað,
einmitt núna? sagði hún svo.
— Ætli hann þurfi ekki að
fá sér hvíldarstund við og við,
svaraði Corinna.
— Ég hef aldrei vitað hann
taka sér hvíld af frjálsum vilja,
sagði frú Glenister og brosti. —
Seinast þegar hann sýndi mér
þann sóma að verða hjá mér
nokkrar vikur, var það til þess
að ná sér eftir bílslys, sem hafði
verið undirbúið til þess að hon-
um hlekktist á — á leiðinni frá
Kairo til Fayem.
— Undirbúið? Corinna giennti
upp augun og horfði á hana.
— Já, það voru mín eigin orð,
sagði frú Glenister. — Þessháttar
kemur oft fyrir Blake — þó ekki
verði alltaf ung og falleg stúlka
til þess að afstýra voðanum! Það
er svo að sjá sem hollvættir
haldi verndarhendi yfir honum.
— Um hvern ertu að tala,
Josephine frænka? spurði Blake,
sem hafði komið án þess að þær
tæki eftir honum.
— Ég var að tala um þig, sagði
hún ofur rólega.
— Verndarhendi — hvaða
bull! sagði hann hlæjandi og sett-
ist. — Þú veizt að gamalt mál-
tæki segir: „Fjandinn hirðir um
sína!“
— En kóraninn segir að örlög
manna séu ákveðin fyrirfram.
— Kannske, en þá með undan-
tekningum, sagði hann.
— Hefur nokkur reynt að
drepa þig, síðan seinast? spurði
frú Glenister.
Hann hló. — ekki svo ég viti.
— Og geturðu ekki sagt okkur
neitt spennandi?
— Ekkert. Og viltu leyfa mér
að segja, að ef þú lest ekki neitt
spennandi á hverri síðu í eld-
húsreyfurunum þínum, þá lang-
ar þig mest til að skila þeim
aftur og fá aurana til baka.
—• Hvað sem því líður þá eru
bækurnar nú orðnar of dýrar
núna, sagði Josephine frænka.
— En segðu mér hvort nokkuð
nýtt er að frétta af þessum
manni, sem réðst á þig þegar þú
varst með henni Corinu.
Nú kom innfæddur þjónn með
tevagn, og Blake hristi höfuðið,
og hleypti brúnum til að aðvara
hana um að tala gætilega. Frú
Glenister skildi bendinguna og
sneri sér strax að Corinu og fór
að spyrja hana hvað fornleifa-
greftri prófessorsins liðh
'— Ég er hrædd um að hann
sé ekki ánægður, svaraði Corina.
Árangurinn verður líklega ekki
eins góður og þeir höfðu búizt
við. Han’n var að tala um að
reyna á öðrum fjarlægari stað,
í gærkvöldi.
— Hvað ætli Sandra segi um
það? sagði frú Glenister. — Ég
hugsa að hún hafi haft lag á að
hreiðra vel um sig hérna.
Nú var hellt i tebollana og und
ireins og innfæddu þjónarnir
voru farnir út, sagði frú Glen-
ister við Blake: — Þú hefur
kannske áhuga á að frétta, að
einn af hestastrákunum mínum
fannst dauður í nótt. Stunginn
gegnum hjartað með rýtingi. Ég
hef að vísu gaman af að lesa
um morð, en líkar alls ekki að
þau séu framin við bæjardyrnar
hjá mér.
•— Ætli þetta sé ekki einhver
nágrannakritur, sagði Blake, en
hann varð allt í einu mjög alvar-
legur á svipinn.
— Hann kom hingað snemma
í fyrri viku. Mér er sagt að hann
hafi verið ókurlnugur á þessum
slóðum, en hitt fólkið hérna
kunni vel við hann, sagði frú
Glenister. — Hassan hafði ágæt
meðmæli. Mér er þetta hrein og
bein gáta, og hún alls ekki geðs-
leg. Ég skil þetta þannig, að yfir-
völdin séu að snuðra hérna, og ..
— En nú er ég hérna, óg þú
skalt láta mig um þau.
— Þakka þér fyrir það, ef þörf
verður á því. En ég hef nú talað
við sum þeirra nú þegar ....
Hún hrærði hugsi í tebollan-
um. — Annars er ég að hugsa
um að fJytja héðan. Ég sendi
hestana til Arabíu — nota mér
tilboð Ibramins um að taka þá
af mér. Ef ég fer heim. til
Englands veit ég að klárarnir
verða í góðra manna höndum —
en vitanlega hefði ég mest gam-
an af, að fara með nokkra þeirra
með mér.
— Er það alvara að þú sért
að hugsa um að fara til Eng-
lands?
■— Já, það er mér, svaraði hún.
— Ég á góðan vin sem á hesthús
í Sussex. Ég veit ekki hvort þú
hefur nokkurntíma hitt hann.
— Áttu við Ahmed Hassari?
spurði Blake.
—• Já, einmitt.
— -Ég þekki hann mjög veL
Bæði hann og glessaða frúna
hans. — Ég var búinn að gleyma
að hann átti eignir í Englandi.
— Hann er að hugsa um að
flytjast til Provence, sagði frú
Glenister. — Hann er franskur
í aðra ætt, eins og þú veizt.
Blake kinkaði kolli. — Ég
hitti hann í Norður-Afríku í
stríðslokin. Mér gengur alltaf illa
að skilja, að börnin hans skuli
ekki vera hreinir Evrópumenn
— og helzt Englendingar.
— Já, þetta er skrítin fjöl-
skylda, sagði frú Glenister og fór
að útskýra fyrir Corinnu, að
maðurinn sem þau væru að tala
um, væri fransk-arabiskur sheik,
sem hefði gifzt enskri stúlku og
ætti nú að mestu leyti heima í
Englandi.
— Ég held að það væri réttast
fyrir þig að verða á burt úr
Austurlöndum um tíma, sagði
Blake. — Hér eru — já, dimm
ský við sjóndeildarhringinn, eða
hvernig ég á að orða það.
— Mér er bæði um og ó aS
eiga að fara strax, sagði gamla
konan. — Mér mundi verða
óhætt hjá Ibramin?
— Vafalaust — ef Ibramin fær
að ráða.
— Arabar eru vinir mínir,
sagði frú Glenister. — Ég er ekk-
ert hrædd.
— Ungfrú Langly kynntist
Ibramin í Kairo, sagði Blake.
— Ó, er það Seyyid Ibramin
sem þið eruð að tala um? sagði
Corinna áköf. — Mér féll svo
dæmalaust vel við hann. En á
Reyðarfjörður
KRISTINN Magnússon,
kaupmaður á Reyðarfirði, er
umboðsmaður Morgunblaðs- ft
ins þar í kauptúninu. Að- í
komumönnum skal á það /
bent að hjá Kristni er blað-
ið einnig selt í lausasölu.
Raufarhöfn
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Raufarhöfn er
Snæbjörn Einarsson og hef-
ur hann með höndum þjón-
ustu við fasta-kaupendur
Morgunblaðsins í kauptún-
inu. Aðkomumönnum skal á
það bent að blaðið er selt
í lausasölu í tveim helztu
söluturnunum.
KALLI KUREKI

Teiknari; J. MORA
Daginn eftir:
■ — Millie og Jake Smith eru rúm-
föst vegna gigtar. Ég ætla til þeirra
til þess að annast um heimilið.
— Hvernig væri annars að þú ækir
mér þangað í vagninum? Mig langar
til að hafa með mér eitthvað af niður-
soðnum mat og eggjum og svoleiðis.
— Sjálfsagt! Ég skal vera þar
nokkra daga og annast búverkin fyrir
Jake.
— Vel á minnzt, — búverkin.
Hvar eru duglegu vinnumennirnir
okkar tveir?
— Litli bjór og gamli Skröggur?
Þeir hafa ekki staulazt á iappir enn-
þá.... eða eru kannski ennþá að
hanga yíir morgunkafiinu.