Morgunblaðið - 05.09.1964, Side 20

20
MORG UN BLAÐIÐ
Laugardagur 5. sept. 1964
E1ERMIIMA BLACK:
Eitur oa
Corinna horfði á þau þrjú, þar
sem þau stóðu niðri í garðinum.
Mikið glæsimenni var Blake —
og svo öruggur- Er þau gengu
að bílnum var Sandra símasandi
við Zenoupous og horfði brosandi
framan í hann.
Ég hugsa að hún geri sér ails
ekki grein fyrir hve ögrandi hún
er! hugsaði Corinna með sér.
En hún aetti að hafa vit fyrir
sér, að gefa ekki svona bósa und-
ir fótinn. Hvernig lætur hún sér
detta það í hug? Svo tók hún
eftir að frú Lediard hreyfði sig
snöggt og lét hvíta tösku detta
úr hendinni á sér.
Blake beygði sig samstundis
til að taka hana upp, og hin tvö
stönzuðu í svipinn. Þegar Sandra
tók við töskunni, sá Corinna
augnaráð Zenoupous er hann leit
til Blake, sem sneri sér undan.
Og hún fékk hjartslátt. Aðeins
svipstund var brosandi gríman á
Zenoupous horfin en óstjórnlegt
hatur skein úr andlitinu. Ef
augnaráð gæti drepið, hefði
Blake dottið niður steindauður.
Corinna þrýsti hendinni að
munninum, til þess að kæfa niðri
í sér aðvörunarópið sem hún var
að reka upp. En nú brosti Zenou
pous aftur, og svo beygði hann
sig og kyssti á hönd Söndru.
Corinna sneri sér ósjálfrátt
undan, og sá að Robin Wrayman
hafði ekki hreyft sig þaðan sem
hann sat á svölunum. Það var
líkast og hann vissi ekki af Cor
innu þarna — augu hans ein-
blíndu á Söndru, og í þeim var
kvöl, eins og hann væri stadd-
ur í helvíti. Hann hijóðaði lágt
um leið og hann rak meiddu
höndina I grjótgarðinn. Svo stóð
hann upp, vatt sér yfir lágan
garðinn og fór. Corinna horfði
skelkuð á eftir honum. Henni
fannst hún hafa gægzt gegnurn
skráargat og hlustað á leyndar
mál, sem henni var ekki ætlað að
heyra — leyndarmál, sem hún
vildi helzt ekki vita neitt um.
Robin Wrayman var ástfanginn
af konu Philips Lediard! Hams-
laus af ást til hennar . . .
Corinna horfði enn á eftir Rob
in þegar hin komu aftur. Hún
reyndi að hrista af sér kvala-
kenndina, sem hafði gripið hana.
Sandra talaði við hana, en þó
Corinna brosti þá skildi hún ekki
hvað Sandra var að segja. Þetta
var svo áberandi að Sandra
spurði:
— Hvað er að — eruð þér
veik, Corinna?
— Mér líður ekki vel, sagði
hún eins og satt var.
— Það stafar kannske af hitan
um. Þér hafið líklega ekki verið
of lengi úti í sólskininu, vona
ég
— Nei, það var ekki svo heitt
í morgun að mér hefði átt að
verða meint af því. Þetta er lík
lega venjulegur höfuðverkur . . .
Nú var Corinna orðin ráleg aft-
ur, en greinilegt var samt að eitt
hvað var að. Sandra horfði íhug
andi á hana og spurði:
19
— Hversvegna fór Robin svona
allt í einu?
— Ég veit ekki, svaraði Cor-
inna og roðnaði, eins og þetta
væri henni að kenna. — Hann
— hann er líkiega vanur að
hverfa svona upp úr þurru.
— Mér datt í hug hvort þið
hefðuð verið að rífast, sagði
Sandra.
— Vitanlega ekki, svaraði Cor
inna dálítið ergileg. — Um hvað
hefðum við átt að rífast? Ég
þekki varla manninn.
Einkennilegur hreimur var í
hlátri Söndru. — Æ, það skiftir
Robin litlu hvort hann þekkir
mann eða ekki, sagði hún. •—
Hvar er hann Philip?
— Hann fór inn, sagði Corinna
og fann að Blake horfði fast á
hana.
— Ég verð að fara inn og leita
að honum, sagði Sandra. •—
Það legigst í miig að honum hafi
mislíkað við mig. Hann hefur
ýmigust á hr. Zenoupous, og er
eflaust fokreiður við mig af því
að ég þáði boðið um að koma í
samkvæmið. En ég gat ekki stað
izt freistinguna, sagði hún og
hló. — Ég er ólm í að fá að sjá
húsið hans. Og auk þess skal ég
játa, að mér fellur mjög vel við
hann.
— Ég efast um að yður líki
betur við hann við nánari kynni,
sagði Blake.
Sandra hnyklaði brúnirnar.
Svei mér ef mér finnst ekki, að
þér séuð fjandsamlegur honum.
Þetta er afar eftirtektarverður
maður. Vinnustúlkan mín, sem
þekkir alla í grenndinni, segir
að hann sé feikn ríkur, og að
eitthvað dularfullt sé við hann.
Hvað sem öðru líður skulum við
öll fara í samkvæmið hans, það
er afráðið mál . . . það varð ekki
betur séð en að hún hefði gleymt
prófessornum, því að nú settist
hún og tók fram vindlahylkið.
— Viljið þér ekki reyna vindl
ingana mína? spurði Blake.
— Nei, þökk fyrir, en þér meg
ið gjarnan kveikja í hjá mér.
Þegar hann hafði gert það and
aði hún að sér löngum teyg og
blés reykjarskýi upp í loftið.
— Yður dettur varla i hug að
þessi dularfulli vinur okkar sé
maðurinn, sem þér eruð að eltast
við? sagði hún.
Ekkert var hægt að ráða af
svip Blakes. — Nú er ég -hrædd
ur um að þér hafið lesið fullmik
ið af glæpasögum, sagði hann.
— En fyndist yður ekki spenn
andi af það væri hann? eða
kannske rekur hann bara eitur-
lyfjaverzlun í frístundum sínum
— hvað sem öðru líður skal ég
reyna að ná í þesskonar vindl-
inga hjá honum. Stundum dett-
ur mér í hug, að það hljóti að
vera indælt að neyta eiturlyfja.
Maður ætti að minnsta kosti að
reyna það, þó ekki væri ne'ma
einu sinni.
— Gerið það fyrir mig að tala
ekki svona. Væri ég maðurinn
yðar skyldi ég taka yður alvar-
lega til bæna fyrir það! sagði
hann hvasst. — Ég hef sagt yður
hve hörmulegt þetta er.
Hún roðnaði undir þessari ó-
væntu áminningu, sem tvímæla
laust var gefin í fullri alvöru.
— En það vill nú svo til, að
þér eruð ekki maðurinn minn,
sagði hún kuldalega. — E.n þarna
kemur hann þá!
Hún stóð upp og gekk á móti
prófessornum. Hann var kominn
í gott skap aftur, en nú var það
Blake sem var óánægður — við
sjálfan sig. Hann átti ekkert með
að ávita konu Philips, og hann
fann að minnstu munaði að hann
hefði gert þá ófyrirgefanitegu
skyssu að vera ósvífinn við hús-
móðurina.
En það varð ekki betur séð
en að Sandra hefði þegar gleymt
þessu, og þá var réttast að láta
við svo búið sitja.
— Kannski þér vi'lduð biðja
um meira kaffi, ungfrú Langly?
sagði Sandra. — Ég held hr.
Ferguson og Philip hafi ekki get
að talað eitt orð saman ennþá.
— Það skal ég gera, sagði Cor
inna. —r Og síðan held ég að mér
sé bezt að fara upp til mín og
halda áfram að vinna. Verið þér
sælir, hr. Ferguson, og þakka
yður einu sinni enn fyrir túrinn
í morgun.
•— Þakka yður sjálfri. Og gleym
ið ekki — á sama tíma í fyrra-
málið — ef þér hafið ekki annað
betra að gera.
— Nei, það hef ég ekki, og ég
skal ekki láta standa á mér ... .
Hún brosti til hans og fór.
Þegar Blake kom aftur heim

A
til fru Glenister og inn í her-kvölina af Zenoupous. Hun hafði
bergið sitt, tók hann upp lykil-
inn að læsta skjalakistlinuhi sín-
um. Hann hnyklaði brúnirnar
er hann minntist tveggja atvika
úr hádegisverðinum, sem höfðu
gert hann órólegan.
Hann hafði verið of langt und
an til þess að geta heyrt hvað
Wrayman hafði sagt uppi á svöl
unum, en hann hafði tekið eftir
að Corinna hafði svarað honum
lágróma, og yfirleitt var svo að
sjá, sem þau ættu ýmislegt ótalað
saman. Og þó að þau hefðu ekki
þekkzt nema stutt, gat hann ekki
sett það fyrir sig ef hann hefði
vitað minna um Wrayman — mun
að færra frá háskólaárunum. En
þó Wrayman væri smáskrítinn
maður, hafði hann alltaf haft
kvenhylli. Og Blake gat ekki var
izt að taka eftir svipnum á Cor-
innu þegar Wrayman hvarf. Og
líka því, að hún roðnaði þegar
Sandra Lediard spurði hvað orð
ið hefði af honum. Gat það hugs
azt að eitthvað væri milli Cor
innu og hans? Honum datt ekki
í hug, að hann hefði ger-misskil
ið það sem hann sá. En eitt var
hann viss um: — honum var
meinilla við þá tilhugsun að eitt
hvað væri milli Corinnu og Ro-
bins Wraymans . . .
Corinna festi flibbann á reið-
skyrtunni með gullnál og setti
upp hattinn.
Eftir fimm mínútur mundi
Blake verða þarna fyrir neðan
með hestana, og hún mundi fara
til hans. Nú höfðu þessar dag-
legu útreiðir staðið næri því hálf
an mánuð, og þær voru henni
mestu ánægjustundirnar. Hún
varð að játa, að það var ekki
alltaf gaman að eiga heima hjá
Lediard. Henni hafði létt er hún
heyrði að veizlunni hjá Zenou-
pous hefði verið frestað, vegna
þess að hann hafði alveg óvænt
orðið að fara í ferða'lag. En nú
varð henni ekki frestað lengur.
Veizla Zenoupous átti að verða
annað kvöld.
En Corinna hafði ekki mesta
nærri því gleymt augnaráðimi
sem hann gaf Blake. Og þó hon^
um væri illa við Blake þá skipti
það ekki miklu máli, því að
Blake var alltaf á verði og var
maður til að standast Zenoupous
snúning. Það var hugur Wray-
mans til Söndru, sem Corinna
hafði áhyggju af . . . Hún var
orðin enn vissari um að sér hefði
ekki skjátlast. Vissi Sandra um
þetta? Hún var oft í bílferðum
með Wrayman. Vegna meiðsl-
anna í hendinni hafSi hann ekki
getað unnið neitt í heiia viku, og
varla hafði það flýtt fyrir batan
um, að Wrayman hafði lamið
hendinni í grjótgarðinn, í bræði
sinni. Því oftar sem hún sá hann
því kynlegra þótti henni ailt
háttalag hans. Það var ekki um
að villast að manninum leið herfi
lega illa.
Hún heyrði lágt blístur og
flýtti sér út að glugganum. Hún
hallaði sér út og sá Blake standa
fyrir neðan gluggann.
— Eruð þér ekki tilbúin?
sagði hann í aðfinnslutón.
— Jú, ég er tilbúinn. Ég kem
niður eftir augnablik.
Og nokkrum mínútum síðar
riðu þau úr hlaði saman.
Þeir voru dásamlegir þessir
egyptsku - morgnar. Corinnu
fannst þeir svo hressandi og fagr
ir, að þeir hlytu að tilheyra ann
arri veröld. Hún gerði sér ekki
ljóst, að henni fannst þetta vegna
þess að henni sjálfri var að opn
ast nýr undrahéimur. Hún vissi
ekki að það var Blake, sem
geymdi lykilinn að þessari ver-
öld. Hún var ekki í vafa um að
vinátta þeirra var orðin henni
dýrmæt og ómissandi, en þó ekki
nema vinátta.
Hún vissi ekki heldur að einn
góðan veðurdag — kannske þá
og þegar — hlaut allt þetta að
taka enda. Hann var bundinn
starfi sem hann varð að hverfa
að aftur. Hún hafði aldrei sagt
við sjálf sig: ég er ástfangin. Ef
til vill vissi hún ekki sjáif, að
ástin var að færast nær henni,
dag frá degi. Hún var ótrúlega
KALLI KÚREKI

Teiknari; J, MORA
IT’S 8AP LUCK T ’
COUMT OUEIM' TH’ 4
löAMe.-'BUTi Fisuge
A80UT SIX PUCKS'
' J>egar þeir félagarnir hafa spilað
i klukftutíma, er Gamli Skröggur
kominn í mikinn gróða. Brandur sér,
að við svo búið getur ekki staðið,
hann dregur athygli Skröggs frá
sprlinu, þegar hann sér færi á, og
flýtir sér að stokka spilin upp að
nýju
— Hver var að koma inn núna?
segir Brandur við Skrögg.
Skröggur horfi í áttina ti] dyr-
anna.
— Hver? Hann? Ég þekki hann
ekki.
— Við skulum spila póker, segir
Skröggur. Þú átt að gefa.
— Kannski æiti ég að hætta þessu,
segir Brandur. Ég hef sjaldan verið
svo-na óheppinn í spilum.
— Þú getur ekki bætt fyrir það
sem þú ert búinn að tapa með því að
hætta.
Brandur viðurkennir það, og eftir
nokkrar umræður ákveða þeir að
hakk. spilamennakunni áfram.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
og víðar.
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins á Akureyri er Stef-
án Eiríksson.
fHorpmMnMKi