Morgunblaðið - 11.11.1964, Blaðsíða 3

Miðvikudagur 11. nóv. 1964
MORCUNBLAÐIÐ
3
— ÞETTA átti nú bara að
verða tómstundagaman. Mér
þykir gaman að syngja. Það
er yndisleg dægrastytting. Og
þegar aðstæður loks leyfðu,
fór éig að reyna að læra
að syngja svolítið betur,
úr því ég var að því. Svo er
eins og boltinn vellti og hlaði
utan á sig....Þetta saigði frú
Aðalheiður Guðmundsdóttir
eins og afsakandi, þegar við
hittum hana á heimili hennar
og manns hennar, Sveins Ein-
arssonar, verkfr., suður í Kópa
vogi, rekin þangað af forvitni
um þennan nýja meðlim í
hópi íslenzkra einsöngvara.
En Aðalheiður ætlar að koma
í fyrsta sinn fram í Reykjavík
sem einsöngvari á Pressuball-
inu á Hótel Borg á lauigar-
daginn. Hún var að koma
heim frá námi í Miinchen um
sl. helgi með ákaflega lofsam-
leg meðmæli bæði frá söng-
kennara sínum og kennar-
anum í óperuleikskólanum.

Aðalheiður og Rögnvaldur að æfingu heima hjá Aðalheiði
í gær.
Þetta átti bara að
vera tómstundagaman
og svo fór boltinn að hlaða utan á sig
Og þar sem við látum okk-
ur ekki þetta svar nægja,
segir hún okkur að hún hafi
haft gaman af að syngja frá
því að hún var lítil telpa og
söng með systrum sínum, sem
stóðu kringum píknóið í stof-
unni heima. Aðalheiður er
dóttir Guðmundar Jónssonar,
sem stofnaði verzlunina
Brynju. — Pabbi hafði svo
mikinn áhuga á tónlist. Ég
man að hann átti t.d. allar
sinfóníur Beethovens og lék
þær og önnur verk á grammó
fón með trekt. En það varð
samt ekki til þess að mig
dreymdi neina söngkonu-
drauma. Ég fór til Kaup-
mannahafnar og giftist Sveini
18 ára gömul. Með honum fór
ég svo til Bandaríkjanna og
eftir það settumst við að
norður á Hjalteyri, þar sem
við höfum hvorki píanó né
grammófón. En eftir að við
fluttum hingað suður, fór mig
að langa til að syngja, og brátt
var ég fcomin í Samkór
Reykjavíkur hjá Róbert A.
Ottossyni og fór með kórnum
í söngför um Norðurlönd.
Þegar Fílharmoníukórinn var
stofnaður, var ég í honum og
var kosin fyrsti formaður
hans. Þá fór ég auðvitað að
hafa afskipti af því að útvega
kennara fyrir fólkið, Maríu
Markan fyrir konurnar og
Demetz fyrir karlmennina.
Og ég fór sjálf í sönigtíma til
Demetz árið 1954 og svo til
Maríu. En þetta var auðvitað
allt í molum og ég gat ekki
kallað þetta nám þó ég færi
í einn og einn söngtíma, því
Óg hafði nóg að gera með
heimili og auk þess var ég for-
maður í Sjálfstæðiskvenna-
félaginu 1 Kópavogi. Það
gerði reyndar ekkert til, því
það átti aldrei að verða neitt
meira.
En boltinn hélt áfram að
velta. Þegar Sveinn fór á róð-
stefnu til Rómaborgar og
bauð mér með, þá fannst mér
alveig tilvalið að koma í leið-
inni við í Salzburg og vera
þar á sumarnámskeiði í
Mozarteum. Bæði börnin
voru í sveit og þetta var jú
alveg í leiðinni. Mig hafði
áður langað með Sigurveigu
Hjaltested og Snæbjörgu
Snæbjörnsdóttur á slíkt sum-
arnámskeið. Kennarinn minn í
Salzburg fór að róa í mér með
að gera eitthvað í að þjálfa
röddina og vera þarna áfram.
Það gat ég ekki vegna heimilis
ins, en ákvað að reyna næsta
sumar aftur. Þessi dvöl í
Salzburg var heilt æfintýri
fyrir mig. Að geta fengizt við
sönginn allan daginn og ekki
hugsa um neitt annað. Sum-
arnámskeiðin í Mozarteum
eru haldin meðan hljómleika-
hátíðin stendur yfir. í skól-
anum fær maður miða á tón-
leika með afslætti og þar gefst
tækifæri til að hlusta á heims-
ins frægustu sönigvara. Alltaf
voru tónleikar í kirkjunum
og auk söngnámsins var ég
hjá kennara, sem fólk
sti-eymir til, hvarvetna að úr
heiminum, til að fá tilsögn í
túlkun á ljóðasöng og píanó-
undirleik. Þetta var yndisleg-
ur tími, sem ég igleymi ekki.
Og þarmeð hélt ég að þessu
væri lokið.
Eftir að ég kom heim færði,
Filharmoníukórinn upp Mess-
ias ef tir Handel. Sigurður I
Björnsson kom til að syngja
með okkur. Hann spurði
hvort ég ætlaði ekki að koma
til Munchen. Þar væri þekkt-
ur kennari, Le Lingeman, sem
áreiðanlega gæti gert eitthvað
fyrir mig. Þetta kveikti í mér.
Og þegar hann svo skrifaði
að frúin vildi taka mig í tíma
og jafnframt að um sumarið
yrði laus íbúð, sem íslending-
ur einn hefði á leigu, þá
fannst mér þetta of gott
tækifæri til að hafna því. Oig
auk þess var sumar og heim-
ilið þurfti mín ekki eins mik-
ið með. Þegar við Le Linge-
man fórum að vinna saman,
urðum við víst báðar jafn
ánægðar hvor með aðra og
þegar Sveinn kom til að
sækja mig, sagði hún honum
að ég mætti’til með að halda
áfram. Oig það er nú svona
þegar kennarar ýta undir
mann og segja að söngurinn
geti orðið svo miklu betri á
skömmum tíma. Ég fór ekki
heim fyrr en 18. desember.
Frú Lingeman sagði, að ég
hefði einsönigsrödd og bann-
aði mér að syngja í kór. Og
þegar árangurinn af tilsögn
hennar varð svona góður, þá
freistaðist ég til að koma
aftur og halda áfram náminu
hjá henni í sumar. Svo þið
skiljið hvað ég á við, þeigar
ég segi að boltinn hafi bara
farið að velta og hlaða utan á
sig.
— Varstu ekki í leikskóla
í Múnchen?
— Jú, ég fór í skóla sem
kennir óperuleik ásamt þeim
Sigurveigu Hj altested, sem
kom út til söngnáms í haust,
og Elísabetu Erlendsdóttur,
sem er líka að læra að syngja
í Tónlistarskólanum í Mún-
chen. Við skemmtum okkur
ákaflega vel við að láta líða
yfir okkur, fá taugaáfall og
þessháttar, sem kennt var.
Kennarinn, sem ég hafði, var
heldur ófríð og luraleig full- I
orðin kona, sem virtist geta |
brugðið sér í líki hvaða per-
sónu sem var. Þegar hún lék
Madame Butterfly, þá varð
hún svo nett og falleg. Hún
lét mig æfa hlutverk Suzuki
á móti sér í þeirri óperu.
— Söngstu nokkuð opinber-
lega áður en þú komst heim?
— Rétt áður en ég fór, söng
ég fyrir þýzka útvarpið 8 ís-
lenzk lög, sem verður út-
varpað eftir 6 vikur. Þetta
voru mest þjóðlög. Og þeir
buðu mér að syngja annan
þátt, sem ég kannski igeri ef
ég fer aftur út. í útvarpsstöð-
inni heyrði ég til Stínu Brittu
Melander, sem vár að syngja
þar. Hún söng í vetur í óperu
eftir Rimsky Korsakoff,
Gullni haninn, sem sjaldan er
uppfærð, og hún þykir orðið
geysilega góð sönigkona, ekki
aðeins í Þýzkalandi, heldur
víða um heim. Mér var sagt
að hún mundi sennilega eiga
að syngja hér Madame Butter
fly í Þjóðleikhúsinu í vor.
— Og hvernig tekur eigin-
maðurinn söngnáminu og
fjarvistum?
— Vel, Sveini þykir gaman
að músik og þegar söngurinn
fer að batna svona hjá mér,
þá finnst honum það
skemmtilegt. Ekki svo að
skilja, að hann þurfi ekki enn
að batna mikið. Þegar ég gift-
ist, þá var allt slíkt auðvitað
úr sögunni. Fjarvistir og nám
konunnar eru truflandi fyrir
heimilið og hjónabandið. Auk
þess hefði ég ekki getað farið
meðan börnin voru lítil. Þeg-
ar þau eru orðin stálpuð,
lætur maður það frekar eftir
sér, þó það sé aldrei gott. Og
þegar hjónabandið er orðið
svona lanigt, þolir það frekar
truflun og fjarvistir. Enda
létu kennararnir mínir hvatn-
inguna dynja á Sveini engu
síður en mér og unnu hann til
fylgis við hugmyndina, bætir
Aðalheiður við brosandi.
— Og hvað nú? Hvað er
næst á dagskrá?
— Það er ekki ,gott að segja.
Þetta átti einungis að vera
tómstundagaman. En þegar
búið er að kosta miklu til,
langar mann til að gera eitt-
hvað meira. Hvort hægt er að
koma því við, veit ég ekki.
Ég var að huigsa um að halda
kirkjuhljómleika í vetur hér
heima. En fyrst er það Pressu-
ballið, ætli sé ekki nóg að
hugsa um það í bili.
— Hvað ætlarðu að syngja
fyrir okkur?
— Aríuna „Ach, ich habe
sie verloren“, úr óperunni
Orfeus og Euredice eftir
Gluck, aríu úr Samson og
Dalila eftir Saint Saens og
ljóð sem nefnist „Zueiignung“.
eða Tileinkun eftir Richard
Strauss.
Við hlökkum til að heyra
það.
STAKSTEINAR
UM NÓNBILIÐ var lægðin
djúpa suðvestur í hafinu farin
að valda vaxandi austaíiátt við
suðurströndina og komin 10
vindstig á Stórhöfða. Norðan-
lands var vindur enn þá hæg-
ur, bjart veður og vægt frost.
Þrýstingur í miðju lægðar-
innar er 945 mb og er það
dýpsta lægðin, sem sézt hef-
ur á Norður-Atlantshafi í vet
ur. Hún mun þokast norðaust
ur og valda austan hvassviðri
í dag.
Hvað gera
repúblikanar ?
New York Times birtir sl.
föstudag forystugrein um fram-
tíð repúblikanafiokksins. Spyr
blaðið, hvað flokkurinn hyggist
nú fyrir. Goldwater öldungar-
deildarþingmaöur hafi leitt yfir
hann stórfelldan ósigur, sem
jafna megi við algert hrun. Þessi
flokkur, sem fyrir fjórum árum
hafi aðeins þurft að fá 100 þús.
atkvæði til viðbótar til þess að
vinna forsetakosningarnar hafi
nú beðið mesta ósigur sinn á síð-
ari tímum.
New York Times segir, að sl.
16 ár hafi hægri armur repú-
blikanaflokksins verið í stöðug-
um minnihluta. Hin frjálslyndari
öfl flokksins hafi verið ofan á og
haft forystu hans. Á meðan svo
var hafi flokkurinn notið mikils
trausts og haft möguleika á að
komast til valda.
New York Times lýkur for-
ystugrein sinni með því að segja,
að því fyrr sem repúblikana-
flokkurinn afneiti „goldwater-
ismanum“, þeim mun meiri mögu
leika hafi hann til þess að öðlazt
á ný traust og fylgi bandarísku
þjóðarinnar.
Stóriðja d Rifi
Alþýðublaðið birtir i gær for«
ystugrein um landshöfnina á
Rifi og framtíðarmöguleika á
.staðnum. Lýkur forystugreininni
með þessum orðum:
„Rifshöfn hefur sofið eins og
Þyrnirós í meira en áratug. Hún
vaknaði þegar ríkisstjórnin gerði
fyrstu framkvæmdaáætlun sína
og útvegaði stórfé til fram-
kvæmda eftir henni. Þá var veitt
'tugum milljóna til hafna- og
vegaframkvæmda á utanverðu
Snæfellsnesi, þar sem miklir af-
komumöguleikar eru nærri gull-
kistu hafsins. Þarna á eftir að
rísa voldug og blómleg byggð og
hin nýja jökulbyggð fær aftur þá
þýðingu fyrir afkomu þjóðar-
innar, sem hún einu sinni hafði
— og meiri.
Landshöfnin á Rifi er stórátak.
Þeirri höfn hæfir ekkert minna
en stóriðja í fiskvinnslu.“
Hdsætisræða
New York Times birtir nýlega
forystugrein um hásætisræðu
Elísabetar II. Bretadrottningar,
þegar brezka þingið kom sam-
an um daginn, en í ræðu þess-
ari var gerð grein fyrir stefnu
hmnar nýju stjórnar Verka-
mannaflokksins. New York Tim-
es segir, að ræðan sem samin
er af hinum nýja forsætisráð-
herra sýni, að Harold Wilson sé
hugrakkur maður. Hann hafi að-
eins 5 atkvæða meirihluta í
Neðri málstofunni, en stefnuskrá
hans sé í senn djörf og veki and-
stöðu. Engu sé líkara en Wilson
haldi að hann hafi 50 atkvæða
meirihluta í málstofunni til þess
að knýja stefnu sína fram. Minn-
ist blaðið m.a. á yfirlýsingu
V erkamannaf lokksst jórnarinnar
um að hún hyggist þjóðnýta járn-
og stáliðnaðinn, þrátt fyrir það
þó vitað sé að bæði íhaldsflokk-
urinn og Frjálslyndi flokkurinn
verði því andvígir.
Auðsætt sé, segir New York
Times, að Harold Wilson hyggist
ekki taka lífinu með ró. En eins
ljóst megi það vera að stjórnar-
andstaðan muni ekki líkleg til
þess að mæta hinni veiku stjórn
Wilsons af mildi og umburðar-
lyndi. New York Times minnir
á að Clement Attlee liafi haft 17
atkvæða meirihluta í Neðri mál-
stofunni 1951, en treysti sér þó
ekki til að stjórna með þeim
meirihluta og rauf þingið og
efndi til nýrra kosninga. t þeim
kosningum beið Verkamanna-
flokkurinn ósigur og íhaldsmenn
komust til valda, er þeir héldu
næstu þrettán ár.
i