Morgunblaðið - 18.02.1965, Side 24

24
MORGU N BLAÐIÐ
Fimmtudagur 18. febrúar 1965
Victoria Holt:
Höfðingjasetrið
— Ef þú hefur hita, ættir þú að vera heima.
«— Hvað þú getur verið klaufa
leg, Carlee! æpti hún. — í>ú hár
reytir mig! Það er ekkert gagn í
þér . . . ekkert gagn. Stundum
er ég að hugsa um, til hvers ég
er að halda í þig. Varaðu þig nú,
annars losa ég mig við þig. Ég
ætla sjálf að velja mér stúlkur.
Nú er ég aðalsfrú Larnston og
engin skal segja mér fyrir verk-
um.
Ég reyndi að róa hana. — Yður
líður ekki vel, frú. Þér ættuð
að leggja yður svolítið.
Mér .var meinilla við að vera
nokkuð að nota aðalsfrúartitil-
inn. Ef Mellyora hefði verið í
sömu stöðu, hefði ég grobbað af
kunningsskapnum við hana.
— Stattu ekki þarna eins og
þvara! Fáðu mér hann!
Hún hrifsaði af mér burstann
og um !eið og hún gerði það
meiddist ég á fingrunum á hár-
unum, svo að úr blæddi. Ég
horfði á þetta, miður mín, en hún
fleygði burstanum yfir þvera
stöfuna.
— Nú, það hefur þá verið farið
illa með þig, sagði hún. — Verði
þér að góðu. Og augnaráðið var
æðisgengið. Ég hugsaði með mér.
Skyldi frú Larnston eftir nokkur
ár fara út í móann og dansa þar,
þegar tungl er fullt? Það hvíldi
skapadómur yfir þessari Derrise-
ætt, hún var dæmd til vitfirring
ar! Og Judith var ein af ættinni.
Ég var gröm og reið allt þetta
kvöld. Ég hataði þá, sem lítils-
virtu mig, og Judith var ein
þeirra.
Loksins leyfði hún mér að
fara. Ég fór í herbergið mitt, og
enda þótt áliðið væri orðið, setti
ég upp hárið á mér á spænska
vísu, með kambi og höfuðdúk.
Þetta róaði mig alltaf og var kom
ið upp í vana. Með svona hárupp
setningu varð mér alltaf hugsað
til dansleiksins, þegar ég dansaði
við Kim, og hann sagði mér, að
ég væri töfrandi. Og innst í huga
mínum leyndist draumurinn um,
að Kim kæmi aftur, og væri fyr
ir eitthvert kraftaverk orðinn
eigandi Klaustursins og við vær
um gift og ættum börn og buru.
Ég sat þarna við gluggann og
horfði á tunglskinið. Það var
komið yfir miðnætti þegar ég
heyrði fótatak nálgast. Dyrnar
opnuðust og Johnny kom inn.
En þetta var allt annar Johnny
Ekki vissi ég, hvað hafði breytt
honum svona, en hitt vissi ég, að
svona hafði ég aldrei séð hann
áður. Hann var rólegur og alvar-
legur og einhver einkennileg ein
beitni skein út úr svipnum.
— Hvað viljið þér? spurði ég.
— Ég þarf að tala við þig,
Kerensa, og þú verður að hlusta
á mig. Nú verðurðu að standa
með mér.
— Mig langar ekkert að segja
neitt. Ég skil yður ekki.
Allur æsingur hjá honum var
horfinn. Hann var rétt eins og
krakki, sem er að biðja um eitt-
hvað.
— Ég vil giftast þér, sagði
hann.
— Hvað?
19
— Ég sagði, að ég vildi giftast
þér.
— Hvað er nú á seiði?
— Þú veizt það. Það er það
verð, sem ég er fús að greiða.
Ég endurtek það, að ég vil gift-
ast þér.
— En fjölskyldan, hvað segir
hún?
— Það fer auðvitað allt í háa-
loft, en hún getur bara ekkert
sagt eða gert.
— Ég er ekkert viss um, að ég
vilji giftast þér, sagði ég.
— Vitanlega viltu það. Ekki
hefurðu verið að bíða eftir öðru.
Mér er alvara, Kerensa . . . Mér
hefur aldrei verið meiri bláköld
alvara á ævinni. Sjáðu tiL Ég
er að fara til Plymouth.
— Hvenær
— Núna í nótt . . . Nei . . .
það er þegar kominn morgunn. f
dag þá, eins fljótt og ég get. Ég
verð tilbúinn í dögun. Kemurðu
með mér?
Ég starði á hann og var alveg
ringluð. — Hversvegna hefurðu
tekið þessa snögglegu ákvörðun?
— Það veiztu. Við skulum ekk
ert vera að hræsna. Ég hef allt af
þráð þig. Og það getur ekki orð-
ið öðruvísi en svona. Kemurðu
þá?
— Ég treysti þér ekki, sagði
ég.
— Við verðum að treysta hvort
öðru. Ég ætla að giftast þér. Ég
ætla að fá leyfisbréf. Ég sver
það!
— Hvernig veiztu, að . . . ?
— Þú veizt alveg, hvað gerzt
hefur. Við verðum saman. Þeg
ar það er gert, verður það ekki
aftur tekið.
— Ég þarf að geta hugsað mig
um.
— Þú getur það til klukkan
fjögur, sagði Johnny. — Vertu
tilbúin. Ég þarf að láta dáiítið
dót niður, og þú líka. Svo förum
við ú,t áður en nokkur kemur á
fætur.
— Þetta er brjálæði, sagði ég.
Hann þrýsti mér að sér og ég
gat ekki áttað mig á því, hvern
ig hann faðmaði mig að sér . . .
það var girnd, ástríða og ef til
vill hatur. — Þetta er það, sem
þú vilt. Og ég líka . . . Svo fór
hann út.
Ég settist við gluggann. Ég
hugsaði um auðmýkinguna, sem
ég hafði orðið fyrir um kvöldið.
Ég hugsaði um uppfyllingu
drauma minna. Þeir gátu rætzt.
Ég elskaði Johnny alls ekki.
En girndin hjá honum vakti eitt
hvað hjá mér. Ég átti að giftast
og fæða börn . . . börn, sem áttu
að bera nafnið Larnston.
Draumurinn var tekinn að ger
ast enn aðgangsharðari en áður.
Justin og Judith voru barnlaus.
Ég sa son minn í anda: Sir Just-
in! Ég, móðir erfingjans að allri
dýrðinni! Allt var til þess vinn-
andi.
Ég settist niður og skrifaði
Mellyoru bréf. Innan í lagði ég
annað, sem eg bað hana að koma
til ömmu. Ég hafði ákveðið mig.
Við fórum í dögun og til Ply-
mouth. Johnny stóð við öll sín
orð og brátt var ég orðin frú
Johnny Larnston.
5. KAFLI
Dagarnir næstu eftir flótta okk
ar frá Klaustrinu, standa enn
fyrir mér eins og draumur, og
það var ekki fyrr en ég kom
þangað aftur sem frú Larnston,
að ég þurfti á öllu mínu að halda,
til þess að berjast fyrir þeim
sessi, sem ég ætlaði uér að skipa
— að raunveruleikinn kom í ljós.
Ég var ekkert hrædd daginn
sem við komum heim, þá komst
ekkert að nema sigurgleðin. Það
var Johnny, sem var hræddur.
Ég átti að komast að því, að ég
var gift tusku.
Á ferðinni, snemma þennan
morgun, til Plymouth, hafði ég
ráðið ráðum mínum. Ég ætlaði
alls ekki að koma heim í Klaustr
ið aftur nema sem frú Larn-
ston. En ég hefði engar áhyggjur
þurft að hafa. Johnny gerði eng
ar tilraunir til að fara kring um
loforð sitt; hann var meira að
segja reiðubúinn að halda sig frá
mér þangað til sjálf athöfnin
væri afstaðin, en svo vorum við
nokkra daga í Plymouth á eftir.
Þessir hveitibrauðsdagar með
Johnny voru hlutur, sepi ég kæri
mig ekkert um að rifja upp. Sam
band okkar byggðist mest á lík-
amlegu aðdráttarafli. Ég elskaði
hann ekkert raunverulega, né
hann mig. Ef til vill hefur hann
samt, móti vilja sínum, dáðst að
staðfestu minni. Stundum fannst
mér eins og hann vera hrifinn af
styrkleika mínum, en líkamlegt
samband okkar nægði báðum til
þess að rannsaka það atriði ekki
neitt frekar.
Því að þetta var hámarkið af
draumnum, sem ég hafði svo
lengi alið með mér, en upp úr
þessum draumi hafði svo vaxið
annar, sem var engu síður met-
orðagjarn. Ég þráði innilega að
eignast barn, dreng, sem gæti orð
ið erfingi Larnstoneignanna —
baión.
Þessa daga og nætur eftir brúð
kaupið var ég í sæluvímu, af því
að nú var ég að öðiast þetta vald
sem ég hafði svo lengi þráð. Ég
gat látið draumana mína rætast.
Ég ásetti mér að verða tafar-
laust barnshafandi. Ég þoldi ekki
að biða eftir því að halda á syni
mínum í fanginu.
Ég nefndi þetta ekki á nafn
við Johnny, og auðvitað mis-
skildi hann alveg þessa kæti
mína.
— Ég sé ekki eftir neinu!
sagði ég, og hann hló og minnti
mig á fyrri tregðu mína.
— Þú, ert galdranorn, Kerensa,
sagði hann við mig. — Það hef
ég líka alltaf haldið. Þessi amma
þín er það, og þú ert alveg eins.
Stundum var hann að víkja að
sambandi okkar, á þann hátt,
sem ég undraðist. Ég hefði neytt
hann út í þetta, sagði hann, en
líklega sæi hann nú hreint ekk
ert eftir því, þegar allt kæmi til
alls. Við skildum hvort annað.
Við skyldum standa saman, og
hefðum við kannski ekki séð það
gætum ekki hvort án annars ver
ið?
Þegar við vorum ferðbúin
heim, skrifaði Johnny og bað um
að senda Polore á móti okkur.
Ég gleymi aldrei vesældar-
svipnum á Polore þegar hann
hitti okkur. Hvað átti nú að segja
við konu, sem hafði setið við
þjónaborðið, en var nú orðin
ein frúnna í húsinu? Han var
alveg í vandræðum með þetta
og honum virtist líða illa.
— Góðan daginn, herra Johnny
. . . herra . . . Góðan daginn
. . . frú.
Góðan daginn, Polore. Ég hafði
strax lagt mér til rétta tóninn. —
Ég vona, að öllum líði vel 1
Klaustrinu.
Polore skágaut augunum á
mig. Ég sá alveg fyrir mér, þeg
ar hann færi að segja frá þessu
við kvöldmatinn.
Við skröltum eftir veginum og
þarna sást Klaustrið, dásamlegra
en nokkru sinni fyrr, því að nú
var ég orðin þar meðeigandi.
Polore sagði, að gamla frúin
hefði mælt svo fyrir, að okkur
yrði fyglt til hennar jafnskjótt
sem við kæmum. Johnny varð
eitthvað hjálegur við þessi boð,
en ég lét mér ekki bregða. Ég
var ekkert hrædd. Ég var sjálf
orðin frú Larnston.
Sir Justin og Judtih voru hjá
henni. Þau litu á okkur stein
hissa, þegar við komum inn.
— Komdu hérna, Johnny, sagði
gamla frúin. Hún skalf af reiði,
og ég gat svona rétt hugsað mér,
hvernig henni hefði orðið við
þegar hún heyrði fréttirnar. Hún
leit ekki á mig, en ég vissi, að
hún varð að taka á öllu sínu til
að stilla sig um það. í nýju föt
unum, sem Johnny hafði keypt
handa mér, var ég hvergi hrædd
við að horfa framan í þau öll.
— Þér nægði ekki öll fyrri
vandræðin, heldur þurftirðu að
bæta þessu ofan á. Aldrei hefur
nokkur af ættinni gert henni
neina slíka skömm.
Garðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, sími
51247.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlckkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allau Eyjaf jörð
og víðar.
Blaðburðarfólk
öskast til blöðburðar 1 eftirtalin hverfi
JlliregtfitMtafrfr
Sími 22-4-80
TJARNARGATA
LINDARGATA
SKÓLABRAUT
á Seltjarnarnesi
LAMBASTAÐAHVERFI
KALLI KUREKI
-Xr~
-X-
Xr~
Teiknari: J. MORA
SOME
DAYS
LAT£R.-
/WVTHIN& YOU
WAMT1NT0WN?|
X GOTTA &IT
SHELLS FOEMV)
JVIMCHESTEE'
Nokkrum dögnm seinna. Er það
nokkuð sem þig vanhagar um? Ég
eetla að bregða mér til bæjarins og
kaupa skotfæri í Winchesterinn
minn.“
j£g held ekki. En þú ai.tir að
1 HUM&UPMYOL’CAP-AM-BALLY MAYBEYOU'ee N
YEARS A&O * I AIM T’5TAY J Rl&HT! IF YOU WAS
PEACEABLE AM' KEEP r-'í PACKIM'A &UM TH'
OUTA TBOUBLEf j—^ ) OTHEE PAY, THAT
KIPMI&HTA FOECED
A SHOOT-OUT/
kaupa þér nýja sexhleypu eins og ég
sagðL“
„Ég lagði mína gömlu ti'l hliðar fyr
ir mörgum árum síðan og ég ætla að
vera friðsamur og halda mér fyrir
uian vandræði. „Kannski hefur þú
rétt fyrir þér. Hefðir þú verið vopn-
aður þarna um daginm, þá hefði
drengstauhnn ef til villl hleypt af.“
Skröggur kemur tii Pagosa
Springs. „Halló afi ég hef beðið eftir
þér héma.“ „SKOTSPAR".