Morgunblaðið - 11.03.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 11. marz 1965
Victoria Holt
Höfðingjasetrið
bara byrjunin hjá honum. Hann
aetlaði fyrst að kaupa Klaustrið
en síðan biðja mig að verða hús-
móðir þar. Ég hafði alltaf verið
en að fara að biðja mín. Það var
óþolinmóð. Auðvitað var offljótt
það, sem Kim var að reyna að
gera mér Ijóst.
Ég sagði hóglega: — Ég er
viss um, að þetta er allt rétt hjá
þér Kim. Haltu bara áfram með
þessar fyrirætlanir þínar. Ég er
viss um, að þetta er það bezta,
sem Klaustrinu getur hlotnazt —
og okkur öllum.
Hann varð glaður. Rétt sem
snöggvast, á einu sælu-andartaki,
hélt ég, að hann ætlaði að faðma
mig að sér. En hann stillti sig nú
samt um það, en fór þess í stað
að útskýra mér fyrirætlanir sín-
ar í sambandi við eignina.
Þegar svo komið var með te
handa okkur, skömmu seinna, sat
ég við borðið með öllum silfur-
borðbúnaðinum, eins og ég hafði
svo oft áður gert, og þetta var
alveg eins og ég væri komin
heim. Allt var þá nákvæmlega
eins og ég hafði ímyndað mér
það um morguninn. Eini munur-
inn var sá, að ég ég yrði bara
ekki trúlofuð Kim fyrr en hæfi-
legur tími væri liðinn.
En ég þóttist þess alveg viss,
að hér væri aðeins um frest að
ræða. Mér fannst hann hafa látið
fyrirætlanir sínar í ljós og ég
þyrfti ekki annað að gera en hafa
ofurlitia þolinmæði þangað til
draumarnir mínir rættust.
Það tók auðvitað langa og
flókna samninga að Kim gæti
orðið eigandi Klaustursins, en
meðan beðið var eftir, að þeir
kæmust í kring, hélt hann áfram
með ýmsar viðgerðir þarna.
Það brást aldrei, að hann
spurði mig til ráða um þessar
viðgerðir, og einn daginn þegar
hann var að sýna mér, hvernig
gengi, varð ég þess vör, að
Reuben Pengaster var að vinna
þarna.
Ég vorkenndi Reuben og raun-
ar allri fjölskyidunni, því að ég
vissi, hvílíkt áfall það hafði orð-
ið henni, þegar vitnaðist fyrir
víst um dauða Hetty. Ég vissi,
að Reuben hafði þótt mjög vænt
um systur sína, en þegar ég sá
hann þarna í Klaustrinu, fannst
mér hann talsvert glaðlegri en
hann hafði verið undanfarið.
Hann var að hefla fjöl og hann
hristist til, rétt eins og hann væri
að' hlæja að einhverju skírtnu,
sem honum hafði dottið í hug.
— Jæja, hvernig gengur þetta,
Reuben sagði Kim.
— Sæmilega, held ég. Svo
sneri hann að mér og brosið á
honum ljómaði næstum.
— Sæll, Reuben, sagði ég.
— Sælar . . . frú.
Þegar við fórum þaðan, minnt-
ist ég á það við Kim, að ég
þyrfti að fá framkvæmdar ein-
hverjar viðgerðir á kofanum, og
stakk upp á að láta Reuben fram-
kvæma þær fyrir mig. Ég gekk
svo aftur til hans og nefndi þetta
við hann, og hann virtist verða
feginn.
— Ég verð fyrst að líta vand-
lega á húsið, sagði hann.
— Já, viltu koma þangað ein-
hverntíma? sagði ég.
Hann hætti að vinna og klóraði
mmmmmmmmmmm
37
sér í höfðinu. — Hvenær ætti ég
að koma, frú? Eftir að ég hætti
að vinna á morgun?
Við komum okkur saman um
að hittast klukkan fimm daginn
eftir og svo fór ég aftur til Kims.
— Jæja, ertu búin að koma
þessu í kring?
— Já, og hann virtist hafa
ánægju af því.
— Reuben er ánægðastur
þegar hann er að vinna. Kim leit
á úrið sitt. Við skulum fara aftur
inn í bókastofuna. Mellyora og
Carlyon koma þangað eftir nokkr
ar mínútur.
Á leiðinni til kofans næsta
kvöld, varð mér hugsað til síð-
asta skiptisins, sem ég hafði
komið þangað, þegar einhver
hafði hrætt mig með því að taka
í hurðina og nú greip mig aftur
sami óhugurinn.
Þegar ég kom inn í trjálund-
inn, leit ég hvað eftir annað um
öxl, af því að mér fannst eins
og einhver væri að elta mig. Ég
var snemma á ferðinni. Ég yrði
kominn þangað á slaginu fimm.
Og ég vonaði, að Reuben yrði
líka stundvís.
Ég opnaði dyrnar og leit kring
um mig hálfhrædd. Kofinn hafði
alltaf verið dimmur, af því að
glugginn var svo lítiH. Ég fór
að óska þess, að ég hefði heldur
beðið eftir björtum morgni með
að biðja Reuben að koma. Nú, en
ég mundi nú samt geta sýnt hon-
um, hvað þarna þyrfti að gera,
bjóst ég við, og annað þurfti
ekki.
Ég leit snöggt kring um mig
í kofanum og gekk síðan inn í
geymsluna, til þess að vera viss
um, að enginn væri þar í felum.
Ég hló að sjálfri mér fyrir þetta,
en engu að síður læsti ég dyr-
unum.
Ég hafði heyrt nóg. Þetta var
Ég var búin að sannfæra sjálfa
mig um, að þetta hefði bara verið
hver tatari eða flækingur, sem
hefði tekið í hurðina og komið á
gluggann í fyrra skiptið, ef til
vill til þess að leita sér að nætur-
stað síðar meir. En svo hafði
hann séð, að dyrnar voru lokað-
ar og einhver þarna, svo að hann
hafði haft sig á brott.
Ég athugaði loftið í geymsl-
unni. Það þarfnaðist sannarlega
viðgerðar. Ef ég léti enn byggja
við kofann, gæti hann orðið
allra bezti dvalarstaður.
En þá fékk ég fyrir hjartað
af hræðslu. Þetta var sama sag-
an aftur. Einhver var að koma
við klinkuna. Ég hljóp til, en
þegar ég hallaði mér að hurð-
inni, sá ég sama skuggann og
áður á glugganum. Ég horfði- á
hann, en svo fór ég að hlæja.
— Reuben- kallaði ég. — Það
ert þá þú. . Bíddu andartak, svo
skal ég hleypa þér inn.
Ég varð fegin þegar Reuben
Pengaster, vingjarnlegur og hros
andi, gekk inn, en ekki einhver
óhugnanlegur framandi maður.
— Jæja, sagði ég, þetta er
heppilegasti tími dagsins fyrir
það, sem við þurfum að gera.
— O, það er sama hvenær dags
ins er, frú, sagði hann.
— En þú verður nú samt að
koma einhverntíma að morgni
dags, sagði ég. Það er mikið, sem
þarf að gera við, og svo er ég að
hugsa um að byggja kofann.
Hann hlustaði þegjandi á út-
skýringar mínar á því, sem ég
vildi láta gera. . — Já, við þurf-
um að byggja bæði við og ofan
á. Ég sé ekki, hversvegna við
ættum ekki að geta gert þetta
að allra vistlegasta húsi. En þá
þarf að fella fáein tré. Það er nú
að vísu leiðinlegt, en við þurfum
meira landrými hérna í kring.
— Já, rétt, frú. Hann stóð og
horfði á mig, hreyfingarlaus.
— Já, sagði ég. — Eigum við
að svipast um, meðan enn er dags
birta. Ég er hrædd um, að það
sé ekki orðið mikið eftir af henni.
— Það er engin eftir handa
Hetty okkar, sagði hann.
Ég sneri mér við og leit fast
á hann. Það voru viprur í and-
litinu og hann leit út eins og að
gráti kominn.
— Ég vorkenni þér, sagði ég.
— Þetta var mjög sorglegt. Mér
þykir þetta mjög leitt.
— Ég ætla að sýna yður,
hversu leitt mér þykir það, sagði
hann.
Það var eitthvað í rödd hans
og framkomu, meðan hann var
að horfa á_ mig, sem ég varð
hrædd við. Ég mundi, að Reuben
var ruglaður. Ég mundi þegar
hann var að horfast á við Hetty
í eldhúsinu hjá Pengaster, eftir
að hafa drepið köttinn.
Ég minntist þess, hve af-
skekktur kofinn var, og þegar ég
var þar í hitt skiptið, alein, og
datt í hug, hvort Reuben hefði
þá elt mig þangað.
— Sjáðu til Reuben, sagði ég
hressilega. — Það var misskiln-
ingur hjá okkur að vera koma á
þessum tíma dags. Ég skal fá
þér lykilinn að kofanum og þú
verður að koma að morgni dags
og skoða hann vandlega. Það er
orðið ofdimmt til að gera neitt
núna.
— Nei, sagði Reuben. Bezt
núna. Stundin er komin. Þetta er
rétta stundin.
Ég reyndi að leiða þetta hjá
mér og mjakaði mér fram að
dyrum, en hann varð fyrri til
og varnaði mér útgöngu.
— Mig langar til að segja þér
um hana Hetty okkar, hóf hann
mál sitt. — Hún er köld og dauð.
Andlitið á honum kipraðist sam
an. — Hún var falleg . . . eins og
lítill fugl. . það var Hetty. Þetta
var ekki rétt. Hann hefði átt að
giftast henni, og þú lézt hann
giftast þér í staðinn. En það er
ekkert við því að gera. Hann
Saul sá fyrir honum.
— Þetta er allt umliðið, Reu-
ben, hvíslaði ég, og reyndi að
komast framhjá honum, en'hann
hleypti mér ekki framhjá sér.
— Ég man þegar múrinn
hrundi. Ég sá hana. Eina mínú.tu
. . og svo ekki meira. Hún minnti
mig á einhverja. . .
— Líklega hefurðu ekkert séð,
Reuben, sagði ég og var fegin að
hann virtist hafa gleymt Hetty
en væri í staðinn að tala um
Sjöundu Meyna.
— Ef ég hefði ekki tekið stein
ana burt, tautaði hann, — væri
hún þar líklega enn í dag. Inn-
múruð og allt fyrir þessa hræði-
legu synd. Hún væri þar enn . .
bara éf ég hefði ekki verið.
— Það var ekkert þér að
kenna, Reuben. Og nunnan var
dauð. Það gerði ekkert til þó
hreyft væri við henni, fyrst hún
var dauð.
— Allt mér að kenna. Og hún
leit út eins og einhver. . .
— Hver? spurði ég veiklulega.
Brjáluðu augun horfðu beint
á mig. — Hún var alveg eins og
þú. . . .
— Nei, Reuben, þetta hefur
bara verið hugarburður.
Hann hristi höfuðið. — Nei,
hún Hetty okkar syndgaði og
varð að gjalda fyrir það . . . en
þú ekki.
— Hafðu engar áhyggjur,
Reuben, sagði ég og reyndi að
tala rólega. Þú verður að reyna
að gleyma þessu öllu. Það er
hvort sem er umliðið. Nú verð
ég að fara.
— Nei, það er ekki umliðið
enn. En það verður það bráðum,
það tekur ekki langan tíma.
_ — Jæja, þetta er allt í iagL
Ég ætla að segja góða nótt. Þú
hefur lykilinn. Hann. liggur
þarna á borðinu.
Ég reyndi að brosa. Ég varð
að skjótast fram _hjá honum og
taka til fótEHina. Ég varð að fara
til Kims og segja honum, að það
sem við höfðum óttazt í sam-
bandi við Reuben væri að koma
fram. Þessi sorgaratburður, þeg-
ar systir hans hvarf og fannst
síðan dauð, hafði alveg firrt hann
því, sem eftir var af viti. Reuben
var ekki lengur ruglaður, held-
ur orðinn band-brjálaður.
— Ég skal taka lykilinn, sagði
hann og þegar hann leit til borðs
ins steig ég skref út að dyrun-
um. En hann var óðar kominn
til mín og ég fann til fingranna
á honum á handleggnum á mér
og um leið hve jötunsterkur
hann var.
—. Farðu ekki! skipaði hann.
— Ég verð að fara, Reuben.
Það er beðið eftir mér og farið
að undrast um mig.
— Það bíða aðrir, sagði hann.
— Hverjir?
— Þær . . hún Hetty og sú í
veggnum.
— Þú veizt ekki, hvað þú ert
að segja, Reuben.
Garðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, sími
51247.
AKUREYRI
Blaðburðarfólk
öskast til blaðburðar 1 eftirtalin hverfi
JMtogttitMitfrft
Lfhlíð
Skúlagata
Sími 22-4-80
KALLI KÚREKI —X— — Teiknari: J. MORA
„Farðu frá strákur." „Ég er tilbú- bak við dúkinn, reiðubúinn að brjóta
inn, lögregluforingi.“ Kalli bíður flöskuna, þegar Skröggur hleypir aí.
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess i bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til f jölda ein-
staklinga um allaii Eyjaf jörð
og víðar.
„Skjóttu.14