Morgunblaðið - 31.03.1965, Síða 24

24
MORCU N BLAÐIÐ
Miðvikudagur 31. marz 1965
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
átt erindi að íara með henni alla
leið upp, og ganga á eftir henni.
En hún sagði: — Þér farið á und-
an, og svo beið hún þangað til
hann var lagður af stað á undan
henni.
Þegar í íbúðina kom, leit hún
á herbergin, en sagði samt ekki
neitt fyrr en hún hafði líka séð
baðið, en þá sagði hún: — Hvaða
óskaplegir litir eru þetta! Hann
gat ekki að sér gert að setja upp
vonbrigðasvip, en þá bætti þún
við og með undrun í röddinni: —
Og gluggarnir hafa verið þvegn
ir- Það var ágætt! Og samstund
is fór honum að líða betur.
í kvöld var hún ekki heima og
krakkinn var þarna aleinn. Hvert
gat hún hafa farið Út með ein-
hverjum karlmanni, bjóst hann
við. Einhverjum herðabreiðum
karlmanni, eins og faðir drengs
ins var. Líklega voru þau ein-
hversstaðar ein saman á þessari
stundu. Svitinn spratt út á enn-
inu á honum og nú fyrst kenndi
hann hitans út um dyrnar á mið-
stöðinni. Hann lagði frá sér skófl
una, lokaði dyrunum og gekk
burt frá miðstöðinni. Hann fékk
snögglega löngun til að sjá,
hvernig íbúðin líti út núna,
eftir að hún var sezt að
í henni. Hún væri vistleg,
þóttist hann viss um. Meira
að segja kynni hún að koma
heim, meðan hann væri þarna
uppi og yrði fegin að hann
skyldi hafa verið, hjá Bub. Já,
þarna kom það. Hann skyldi fara
upp og vera Bub til afþreyingar
meðan hún væri úti. Og hann
ætlaði að sjá, hvernig íbúðin liti
úti. Hann skyldi sjá svefnherberg
ið hennar.
Hann gekk upp stigann, hægt
og settlega, og neyddi sjálfan sig
til að fara hægt, þótt hann lang
aði mest til að hlaupa. Hann
stanzaði við dyrnar. Það kom
ofurlítil ljósrák undan hurðinni,
og útvarpið var í gangi. Kannski
hafði hún komið heim meðan
hann var Jiiðri í kjallaranum.
Væri svo, ætlaði hann bara að
segja henni, að hann hefði komið
upp til að vita, hvort allt væri í
lagi með Bub, því að hann hefði
aldið að hann væri þarna einn.
Bub opnaði dyrnar ofurlítið og
varlega, þegar hringt var. Þegar
hann sá Jones, opnaði hann alveg
upp á gátt. — Hæ, Vörður, sagði
hann og brosti út undir eyru.
— Mér datt í hug að koma upp
og vita, hvort allt væri í lagi hjá
þér.
— Komdu inn.
Hann gekk inn í stofuna og
leit kring um sig. Hér var góður
ilmur, se mkom aðallega út úr
svefnherberginu. Hann leit þang
að 'með áfjáðu augnaráði. Það
herbergi langaði hann mest af
öllu að sjá.
— Er mamma þín ekki komin
heim enn?
Bub hristi höfuðið. — Ég var
í bíó, sagði hann. — Þú hefðir
átt að sjá myndina. Það var kall,
sem kom til Vesturlandsins og
ætlaði sér að fara að verða mál-
flutningsmaður. Og hann settist
þar að og rikur maður, sem
hafði eignazt land með svikum
wmmmmmmm
11
Drengurinn lét dæluna ganga
og Jones gleymdi sér næstum
þarna. Hann var að ímynda sér,
að Lutie sæti í hnipri þarna sem
drengurinn sat. Og sjálfur mundi
hann sitja hjá henni, hann ætl-
aði að verða þarna kyrr og tala
við hana. Hann skyldi ekki
hræða hana. Þess mundi hann
vandlega gæta — ekki vera of
fljótur á sér og veiðibráður.
— Er allt í lagi? skyldi hann
segja.
— Allt í þessu fína.
— Ég kom hérna með ofur-
lítið handa þér, og svo skyldi
hann seilast í vasa sinn og taka
upp eyrnalokka — gyllta hringi.
— Langar þig til að setja þá
á þig?_
— Ég er hræddur um, að ég
sé svo klaufalegur, mundi hann
segja í gamni. Og svo væri hann
kominn til hennar á legubekk
inn. Alveg við hliðina á henni.
Og hann gæti dregið hana til sín
. . . fast að sér. Svo fast, að
hún hallaðist upp að honum.
Hann leit á samfestinginn sinn.
Hann hafði einu sinni verið blár,
en var nú orðinn hvítgrár af of-
mörgum þvottum. En hann er þó
að minnsta kosti hreinn, hugsaði
hann sér til afsökunar. En næst
þegar hann kæmi hingað upp,
ætlaði hann að vera í svörtu
fötunum sínum og hvítu skyrt-
unni. Hann gæti látið Min stífa
flibbann á henni.
Um leið mundi hann, að hann
ætlaði að losa sig við Min. Hon-
um yrði nú ekki mikið fyrir því.
Hann skyldi ganga svo frá henni,
að hún flýtti sér að taka til fót-
anna og það fyrir fullt og allt.
Hún með groddaskóna og hvísl-
ingarnar. Hann yppfi öxlum með
viðbjóði. Til hvers þurfti honum
að detta hún í hug, hérna inn í
íbúðinni hennar Lutie? Hann
hleypti brúnum.
— Ertu vondur út af ein-
hverju? spurði drengurinn.
Jones mjakaði sér til í stóln-
inn og gleymdi að slétta úr grett
una. Nú, hver fjandinn var það,
sem krakkinn var að tala um . . .
jú, það var bíómyndin, sem hann
hafði verið að sjá. — Nei, ég er
ekkert vondur, ég var bara að
hugsa, og svo hugsaði hann: Ég
verð að láta hann halda áfram
að skrafa. Skrafa þindarlaust.
Hann tók upp vindling, og
kveikti í. — Sástu ekki nema
eina mynd? spurði hann.
— Jú, tvær.
— Um hvað var hin? Mér
leizt vel á þá fyrri.
— Glæpamenn, sagði drengur
inn með ákafa. Og mann, sem
tók þá fasta. Hann lézt vera
glæpamaður og svo var hann
reyndar lögga. Þeir voru með
stýfðar haglabyssur.
Þetta getur haldið honum gang
andi, hugsaði hann. Einhverja
átyllu get ég fundið mér til að
skoða íbúðina. Hann stóð snöggt
upp. — Ég þarf að fá mér glas
af vatni, sagði hann og stikaði út
í áttina til eldhússins áður*en
drengurinn gat staðið upp af legu
bekknum.
En drengurinn var svo fljótur
að ná í vatn handa honum, að
hann fékk ekki svigrúm til að
skoða sig um. Hann sá, að þarna
voru þrjár tómar ölflöskur og ein
ar tvær flöskur undan Pepsi-
Cola, undir vaskinum í eldhús-
inu. Jafnvel meðan hann var að
drekka vatnið, hélt hann áfram
að gægjast inn í svefnherbergið í
huganum. Hvernig rúmi svaf hún
í? Kannski gæti hann opnað skáp
inn og sneri fötin, sem þar
héngu. Þau væru sjálfsagt mjúk
og ilmandi.
Þegar drengurinn kom aftur
inn í stofuna, tók hann enn til
við þessa óendanlegu frásögn
sína af kvikmyndunum, og Jones
var að hugsa út ráð til að geta
gægzt inn í svefnherbergið.
— Þarf ekki hún mamma þín
fleiri hillur í skápinn sinn?
spurði hann snögglega.
Bub þagnaði og horfði á hús-
vörðinn. Hversvegna var hann
alltaf að taka fram í fyrir mér,
hugsaði hann. Hann hristi höfuð
ið. — Nei, svaraði hann kæruleys
islega. En svo tók hann upp sögu
þráðinn aftur. — Þessi kall var
alvörulögga . . .
Jones kveikti í einum vindlingi
í viðbót. Öskubakkinn var að
smáfyllast af stubbum. Hann
sveið í munn og kverkar af reyk
ingunum. Honum fannst hann
vera orðinn skinnlaus í munnin
um. og þetta skinnleysi smáfærð
ist niður í hann.
— Við skulum koma að spila,
sagði hann allt í einu. Þú getur
fundið okkur eldspýtur til að
spila upp á.
Hann horfði á eftir drengnum
út í eldhúsið, og notaði þá tæki
færið og læddist á tánum til
svefnherbergisins. Hann var næst
um kominn inn um dyrnar, þegar
hann heyrði Bub koma inn í stof
una aftur. Hann bölvaði drengn-
um í huganum, þar sem hann
stóð kyrr í miðri stofunni og lét
eins og hann yæri að teygja úr
sér.
— Komdú með stólinn hingað,
sagði drengurinn. — Við getum
spilað við þetta borð. Hann tók
glás með gerviblómum, sem stóð
á bláa kaffiborðinu með glerinu
á, fyrir framan legubekkinn.
— Komdu með stólinn þinn!
endurtók hann þegar maðurinn
hreyfði sig ekki.
Jones var að glápa á varalit,
sem lá á borðinu. Hann hafði leg
ið rétt hjá blómaglasinu, svo að
hann hafði ekki tekið eftir hon
um. Hylkið var fílabeinsgult, en
svo var rauð rönd kringum það
neðst. Hann hélt áfram að glápa
á varalitinn en svo, seildist hann
til og greip hann, næstum ósjálf
rátt og án þess að hreyfa stól-
inn. Hann tók lokið af og leit á
rauða litinn, sem inni í hylkinu
var. Hann var orðinn eyddur af
notkun og var ofurlítið ósléttur í
sárið, þar sem varirnar á henni
höfðu snert hann.
Hann langaði til að bera hann
að vörunum. Svona mundi var
irnar á henni ilma, en svo væri
þær líka heitar. Þegar hann hélt
á litnum í hendinni, fann hann
greinilega ilminn af honum —
það var sá sami og af sápunni,
sem holduga stúlkan hafði notað.
Sú, sem hafði tollað hjá honum
í þrjá daga en þotið síðan. Hann
bar varalitinn upp að munninum
en í sama bili hrifsaði dreng
urinn hann af honum og stakk
honum í buxnavasann. Þetta var
snögg og ósjálfráð varnarhreyf-
ing.
— Mamma hélt, að hún væri
búin að týna honum, sagði hann,
næstum eins og afsakandi.
Jones glápti á drenginn. Hann
hafði verið svo niðursokkinn í
hugsanir sínar, að hann hafði al-
veg gleymt, að hann væri þarna.
Og hann hafði haldið svo laust
á varalitnum, að drengurinn gat
náð honum alveg fyrirhafnar-
laust. Hann hafði ekki einu sinni
séð þegar hann seildist eftir hon
um. Og aftur datt honum í hug
faðir Bubs og að drengurinn
hefði vitað, að það var eitthvað
athugavert við það, að hann bæri
varalitinn upp að vörunum. Hann
gat skynjað hávært tif í klukk
unni, sem stóð á borði hjá legu-
bekknum. Hann gat heyrt tikk-
takk í henni gegn um útvarpið.
Hann hallaði sér fram og vissi
að hann var búinn að vera of
lengi þögull.
— Við skulum spila, sagði hann
hranalega.
Hann kenndi drengnum kas-
ínu. Bub var fljótur að læra spil
ið og spilað í fyrstunni djarft en
varkárlega um leið, svo að eld
spýtnahrúgan fyrir framan hann
fór sívaxandi. Jones horfði á
spegilmyndina af honum í bláa
glerinu í borðinu. Eitthvert ráð
mætti finna til að ná í þennan
varalit frá honum. Það gæti ver
ið gott að halda á honum áður en
farið væri að sofa og láta þennan
sæta ilm fylla nasirnar. Svo gæti
hann borið hann í vasanum og
snert ha.nn á daginn og gælt við
hann niðri í miðstöðvarklefaum.
Höfn
i Hornafirði
BRÆÐURNIR Ólafur og
Bragi Ársælssynir á Höfn í
Hornafirði eru umboðsmenn
Morgunblaðsins þar. Þeir
hafa einnig með höndum
blaðadreifinguna til nær-
liggjandi sveita og ættu
bændur, t.d. í Nesjahreppi
að athuga þetta.
Sandur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Sandi er Herluf
Clausen. Gestum og gang-
andi skal á það bent, að í
Verzl. Bjarg er Morgun-
blaðið selt í lausasölu.
Grundarfjörður
VERZLUN Emils Magnús-
sonar í Grundarfirði hefur
umboð Morgunblaðsins með
höndum, og þar er blaðið
einnig selt í Iausasölu, um
söluop eftir lokunartíma.
Blaðburðarfólk
öskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi

Meðalholt
Lindargata
Sími 22-4-80
KALLI KUREKI
— Xr-
— -K

Teiknari: J. MORA
„Ég vona að nautgripirnir séu ekki
komnir aftur á kreik.“
„Þetta eru ekki naiutgripaþjófar,
þetta eru Apaceindíánar.“
„Hvernig veiztu það?“
„Conanclie og Kiova-indíánarnir
klæðast mokkasínum með þvertá. —
Þessi skófor er gerð af mokkasínum
með upplyftri tá. Það eru mokkasín-
tn- Apache-indíánannja.“
„Hvað heldurðu að þeir hafi verið
margir?“
„Ég held ekkert um það, því óg
sé á förunum að þeir hafa verið
tveir. Hinn stærri þeirra gerði djúpu
förin en hinn minni þau grynri.“