Morgunblaðið - 22.06.1965, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 22. júní 1965
Þóra S. Þorvaldsdóttir
Minningarorð
„Saelir eru hógværir". Þessi
«rð komu mér í hug þegar ég
Irétti lát frú Þóru Þorvaldsdótt-
ur, Framnesvegi 5. Hún átti þá
persónutöfra sem gott er að
minnast og engum gleymist sem
henni fengu að kynnast.
Hún var fædd að Tungufelli
í Svarfaðardal og ólst þar upp
í stórum systkinahópi.
Hún giftist árið 1927 eftirlif-
andi manni sínum Guðmanni
Þorgrímssyni frá Miklhóli í Við-
víkursveit Skagafirði. Þau voru
allra fyrstu búskapar ár sín á
Kolkós, en fluttu brátt að æsku
heimili Þóru, að Tungufelli og
bjuggu þar lengst af síðan. Þar
komu þau upp níu mannvænleg-
um börnum, en urðu fyrir þeirri
þungu raun að missa einn son
sinn tæplega tvítugan að aldri
af slysförum. Eftir það undu
þau ekki lengur fyrir norðan,
en fluttu fyrir nokkrum árum
hingað suður enda flest börn
þeirra þá hingað komin og sezt
hér að.
Það sem mér fannst einkenna
Þóru heitina mest, var hið ró-
lega og híýja viðmót hennar.
Manni leið sérlega vel í návist
þessarar myndarlegu og gáfuðu
konu, og þeir eru margir sem
fóru betri af hennar fundi. Hún
var einlæg trúkona og það hef-
ur áreiðanlega létt henni þá erf-
iðleika sem mættu henni. Hún
var umhyggjusöm eiginkona
og móðir og betri amma er van-
fundin. Ég sendi eiginmanni
hennar og börnum og öðrum
ættingjum þar á meðal háöldr-
uðum föður, búsettum á Dalvík,
. \
mmlegar .samuðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Kristín Jóhannesdóttir.
„Far þú og ger
hið sama“
GUNNAR Bjarnason fyrrverandi
skólastjóri á Hólum í Hjaltadal
og enn ýmislegt virðulegt að
embættisheiti reynir að þvo hend
ur sínar af hrossakaupskapnum
á Hólum um árið með því að
jórtra upp játaða sök mína, þá
að hafa villzt á hálfgleymdu er-
indi annars manns og haldið það
heimaíengið og bætt svo við það
öðrum erindum tveimur, svo lok-
ið yrði kvæðinu eða, ef öðruvísi
skyldi á misferlinu standa, að
hafa hugsað allt að því sömu
kvæðisbyrjun og annar maður og,
birt það ljóðmæli, án þess að|
þrautleita hvort nokkuð slíkt
hefði borizt á blað annars staðar
og er það skrýtið siðskyn að
halda sinn hlut batna við hrösun
annarra.
En það er rétt hjá G. B. að ef
uppfinningamaður eða skáld dett
ur ofan á sama óg annar, finnur
það upp en síðar eða hreinlega
hnuplar því, þá er ha'nn óheim-
ildarmaður að hugmyndinni eða
smíðisgripnum en sá fyrri á þar
alla frægð af og fjárvonir í. Ég
lét það og verða mitt fyrsta verk,
þegar ég sá hvað hafði hent mig,
að játa verknaðinn og biðjast af-
sökunar.
„Far þú“, Gunnar Bjarnason,
„og ger hið sama.“
Sigurður Jónsson frá Brún.
Hara!dur Loftsson beykir
Minning
Fæddur 3. ágúst 1893.
Dáinn 13. júní 1965.
Lífs þíns hér er lokið för,
lagt á nýjar brautir,
þár sem bíða betri kjör
bakvið liðnar þrautir.
Hér í gegnum skin og skúr
skapaveginn gekkstu.
Leysa vanda ærnum úr
ýmsa tíma fékkstu.
Þér til starfa lag var léð,
— lyftir þungum tökum.
Fannst mér þú í flokki með
frægum Grettis mökum.
Ei var lífs þíns gata greið,
— gleði sjaldan þegin.
Virtist mér þín lægi leið,
löngum skuggamegin.
Gæfan stundum góðan yl
gaf þó sólarmegin,
hún þá gegnum skýjaskil
skreytti geislum veginn.
Heilsan brast og hetjan sjúk
harma veginn þræddi.
Örlaganna frost og fjúk
feist um sálu næddL
Þó var barizt þrautar til,
— þung var lífsins glíma.
Tíðum þá ei skiptu skil
skúrum, langa tíma.
Raunir harðar þoldir þú
þunga sjúkdóms undir.
Heim þó næga björg í bú
barst þú allar stundir.
Ör og viðkvæm var þín önd,
vafin tryggðum beztum.
Áttir vinarhug og hönd,
hlýrri og betri flestum.
Atvinna
Stúlkur vanar saumaskap óskast við
heimasaum. — Upplýsingar kl. 10—12 f.h.
Ekki svarað í síma.
Lækjargötu 4.
Hlýir fylgja héðan þér,
hugir frænda og vina.
Nú þá kljáð til enda er
æviþrautahrina.
Börn og kona þylja þökk
þér, við leiðarenda.
Og með hrærðum hugum, klökk,
hjartans kveðjur senda.
Þó mig elli þjaki fár,
þú ei hverfur minni.
Fjörutíu og átta ár
okkar stóðu kynni.
Öllum þessum árum frá,
— eftirleit þó vöndum,
finnast snurður engar á
okkar vinaböndum.
Hlýja þökk minn hugur tér,
heillavinur kæri.
Ég af hræðru hjarta þér
hinztu kveðju færi.
Daníel Benediktsson.