Morgunblaðið - 22.06.1965, Blaðsíða 24

24
MORCUNBLAÐIÐ
Þriðjudag-ur 22. júní 1965
CEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
— Guð minn góður, sagði lá-
varðurinn, er Soffía stóð upp til
að heilsa honum. En svo rak
hann upp skellihlátur- og faðm-
aði hana að sér, og sagði: —
Hvaða, hvaða hvaða . . . J>ú ert
næstum eins stór og hann pabbi
J>inn. Og skrattans lík' honum í
þokkabót, þegar maður atlhugar
þig betur.
— Ungfrú Wraxton, Ombers-
iey lávarður, sagði frúin í ávít-
unartón.
— O, já . . . æ, komið þér sæl-
ar, sagði Jávarðurinn og kinkaði
vingjarnlega kolli til ungfrúarinn
ar. — Ég tel þig nú til fjölskyld-
unnar og er þessvegna ekki með
neinar serimóníur við þig.
Komdu og sittu hjá mér, Soffía
og segðu mér, hvernig karli föð
ur þínum líður.
Hann dró Soffíu I legubekk og
tók hana'tali af miklu fjöri, rifj
aði upp þrjátíu ára gömul atvik,
og hló hjartanlega að þeim, og
lét yfirleitt eins og hann hefði
steingleymt, að hann átti að
borða í klúbbnum. Hann var allt
af grallaralegur við ungar og lag
legar stúlkur, og þegar þær voru
auk þess fjöingar og hittu á
hvernig hann vildi dufla við þær
þá skemmti hann sér vel í ná-
vist þeirra og flýtti sér ekkert að
yfirgefa þær. Dassett, sem kom
inn andartaki síðar til að segja
til matarins, áttaði sig strax á
því, hvernig á stóð, og eftir að
hafa skipzt á augnatilliti við hús
móður sína, fór hann fram til að
láta bæta einum diski við á borð
ið. Þegar hann svo kom inn aft
ur til þess að segja til matar,
kallaði lávarðurinn: — Ég held
bara að ég verði að borða heima,
eftir allt saman-
Því næst tók hann Soffíu und
ir arminn, og lét sem hann vissi
ekki af forgangsrétti ungfrú
Wraxton að þeim heiðri, og þeg
ar þau voru setzt við borðið,
skipaði hann henni að segja sér,
hvaða flugu faðir hennar hefði
fengið í kollinn að vera að fara
til Perú.
— Brasilíu, ekki Perú, svaraði
Soffía.
— O, ætli það sé ekki sama út-
landið, góða mín. Aldrei hef ég
vitað annan eins heimshorna-
sirkil og hann föður þinn. Næst
fer hann Jíklega til Kína.
— Nei, það var Amherst, sem
fór til Kína. í febrúar að mig
minnir. Sir Horace var látinn
fara til Brasilíu, af því að hann
er útsmoginn í öllu, sem portú-
galskt er, og það er talið, að hon
um muni takast að fá ríkisstjór-
ann til að hverfa aftur til Lissa
bon. Beresford marskálkur er
orðinn svo afskaplega óvinsæll,
eins og þér vitið. Og engin furða.
Hann kann ekki að sætta menn
á ekki neina lagni til.
— Beresford marskálkur er
vinur föður míns, sagði ungfrú
Wraxton við Charles, lágum
rómi.
— Þá verðið þér að fyrirgefa
mér, aðvég skyldi segja, að hann
setti ekki neina lagni til, sagði
Soffía og var fljót að brosa til
hennar. — Það er ekki nema
satt, en ég býst við, að hann hafi
marga aðra góða kosti fyrir því.
Það ,er bara leiðinlegt, að hann
skuli vera að klúðra því, sem
hann á að gera;
Ombersiey lávarður og Hubert
hlógu að þessu en ungfrú Wrax
ton stirðnaði öll upp, og Charles
sendi frænku sinni vanþóknun
araugnaráð yfir borðið, rétt eins
og hann væri farinn að endur-
skoða fyrsta álit sitt á henni.
Unnusta hans, sem kom jafnan
fram eftir ströngum reglum, varð
að stilla sig um að svara yfir
borðið, jafnvel þótt hún væri að
sumu leyti ein af fjölskyldunni,
og sýndi höfðingjauppeldi sitt
með því að svara Soffíu engu,
en fór þess í stað að tala við
Charles um Dante, einkum þó
með tilliti til þýðingarinnar eft
ir hr. Cary. Hann hlustaði á hana
með þolinmæði, en þegar Cecilía
gerðist svo frökk að segja, að
10
hún væri hrifnarí af Byron, gerði
hann enga tilraun til að þagga
niður í henni, en virtist þvert
á móti vera hálffegin þátttöku
hennar í viðræðunum. Soffía
snerist eindregið á sveif með
frænku sinni, og lét þess getið,
að eintakið sitt af ljóðabókinni
væri orðið svo slitið, að það væri
alveg að fara í hengla. Ungfrú
Wraxton kvaðst ekki geta neitt
sagt um verðleika skáldsins, af
því að móðir sín vildi ekki hafa
neitt verka hans í húsinu. Lávarð
urinn tók lítt þátt í þessu bók-
menntatali, en lét þess þó getið,
að Skeiðvallartíðindi væri nægi
legar bókinenntir fyrir sig, og
svo dró hann Soffíu ú.t úr við-
ræðunum með því að fara að
spyrja hana um ýmsa gamla
kunningja sína, sem nú prýddu
hin ýmsu sendiráð, og hún hlyti
að vita um.
Eftir kvcJdverðinn tóku spilin
að kalla á lávarðinn, svo að hann
varð að fara, og ungfrú Wrax-
ton fór þess hóglega á leit, að
yngri systkinin mættu koma nið
ur, og að hún hefði ekki séð
blessunina hann Theodór síðan
hann kom heím í fríinu sínu. En
nefndur unglingur kom þá sjálf-
krafa og með Jacko á öxlinni,
og þá hneig hún aftur á bak í
stólinn og æpti eitthvað upp yfir
sig í mótmæla skyni.
Frú Ombersley varð alveg mið-
ur sín og þótti ungfrú Adder-
bury hafa staðið illa í stöðu sinni
að hleypa apanum út, og svipur
inn á ungfrú Wraxton bar það
með sér, að hún var hneyksluð.
Charles hafði í fyrstu haft hálf
gaman af þessu, en þegar hann
sá svipinn á unnustu sinni, lét
hann þess getið, að enda þótt ap
inn gæti verið æskilegur i
kennslustofunni, þá væri hann
það ekld í setustofu húsmóður-
innar, og skipaði síðan Theodór
með rödd, sem bauð ekki upp á
nein andmæli, að fara með hann
úf tafarlaust. Theodór setti upp
ólundarsvip og sem snöggvast
var móðir þeirra á glóðum, að nú
færi allt í uppnám. En Soffía
bjargaði þessu við og sagði: —
Já, farí5u með hann upp, Theo-
dór- Ég hefði átt að vara ykkur
við því, að honum er ekki annað
verra gert en fara með hann í
samkvæmi. Og flýttu þér nú,
því að ég ætla að kenna ykkur
þetta fræga spil, sem ég lærði í
Vín.
Hún ýtti honum út um leið og
hún talaði, og lokaði á eftir hon
um. Þegar hún sneri sér við, sá
hún að Charles leit hana köldu
augnaráði, og hún sagði: — Er
ég fallin í ónáð hjá þér fyrir að
koma með leikfang handa_ börn
unum, sem þér er illa við? Ég full
vissa þig um, að hann er alveg
meinlaus og þú þarft ekkert að
vera hræddur við hann.
— Ég er ekki minnstu vitund
hræddur við hann, hvæsti Char-
les. — Og það er afskaplega fal-
legt af þér að gefa börnunum
hann.
— Charles, Charies- sagði Ama
bel og tognði í ermina hans. —
Hún færði okkur líka páfagauk,
sem talar svo afskaplega vel!
Það var bara hún Addy, sem
breiddi alltaf teppi yfir búrið, af
því að hún hélt, að einhverjir
ruddalegir sjómenn hefðu kennt
honum að tala. Segðu henni að
gera það ekki!
— Ó, guð minn, ég er alveg
búin að gera mig ómögulega,
æpti Soffía í uppgerðar örvænt-
ingu. — Og mannskrattinn lof-
aði, að páfagaukurinn skyldi ekk
ert segja, sem gæti fengið neinn
til að roðna. Hvað á nú til bragðs
að taka?
En Chárles var farinn að
hlæja og sagði: — Þú verður að
lesa bænirnar þínar yfir honum
á hverjum degi, Amabel, til þess
að koma lionum í betra skap.
Heyrðu frænka. Hann Horace
frændi sagði okkur, að þú værir
svo góð siúlka og mundir ekki
valda okkur neinum vandræð-
um. Nú ertu búin að 'vera hjá
okkur tæplega hálfan dag. Mig
hryllir að hugsa til þeirrar eyði
leggingar, sem þú verður búin
að valda að viku liðinni!
4. KAFLI
Það hefði varla orðið sagt, að
kvöldverðarboð frú Ombersley
hefði verið aJlskostar velheppn
að, en það vakti hinar og þessar
umþenkingar hjá flestum þátt-
takendunum. Ungfrú Wraxton
hafði neytc friðarins, sem varð
þegar börnin settust við spilin og
fært sig nær tengdamóður sinni
tilvonandi, og tekið upp hljóð-
skraf við hana, en loks sneri
hún heim til sín, sannfærð um,
að hversu meinlaus sem Soffía
kynni að vera, þá væri hún að
minnsta kosti illa uppalin, og
hefði þörf á ýmsum leiðbeining
um um hegðun. Hún hafði sagt
frú Ombersley, að henni þætti
leitt, að dauðsfallið í fjölskyld-
unni hefði dregið brúðkaupið á
langinn, bar sem hún fyndi að
hún hefði getað orðið tengda-
— Það eru 7 drengir og 8 stúlkur.
móður sinni mikil hjálp í þessu
núverandi mótlæti hennar. Þeg
ar frúin svaraði því til, og dá-
litið snöggt, að sér fyndist ekki
heimsókn frænku sinnar neitt
mótlæti, brosti ungfrú Wraxton
þannig, að það sást, hve hraust
lega hún ætlaði að taka öllu, og
loks lét hun þess getið, að hún
hlakkaði til þegar hún færi að
geta létt einhverjum áhyggjum
af tengdamóður sinni. Þetta gat
nú ekki þýtt annað en það, að
ungu hjónin ætluðu sér að búa
á einni hæðinni í húsinu, og frú
in varð lítt hrifin við þá tilhugs
un. Þetta fyrirkomulag var reynd
ar alls ekki óhentugt, en frúin
mundi mörg dæmi þess, að það
bafði gefizt illa.
Ekki sízt hjá Melbourne-fjöl-
skyldunni. Að vísu mundi ungfrú
Wraxton a’.drei setja húsið á ann
an endann með óhemjulegum
móðusýkisliöstum, en það var lít
il huggun. Hitt yrði engu þolan
legra, þegar hún færi að hafa
heillarík áhrif á systkini Char-
less og taka á sig skyldur, sem
frúin kærði sig ekkert um að
losna við.
Charles, sem hafði átt alvarleg
ar viðræður við unnustu sína
um leið og hann hjálpaði henni
upp í vagninn, fór í háttinn í
óróu skapi. Hann gat ekki annað
en viðurkennt réttmæti að-
finnslna Sugeníu, en þar eð hann
var sjálfur hreinn og beinn að
innræti, kunni hann vel við hisp
urslausa framkomu Soffíu, og
neitaði alveg að fallast á, að hún
tranaði sér fram á óviðeigandi
hátt. Honum fannst hún yfirleitt
alls ekki neitt hafa tranað sér
fram,’ og þessvegna þótti honum
það einkennilegt, hversu hún
hafði breytí öllu andrúmsloftinu
í húsinu. Það hafði hún gert, en
hann var ekki viss um, hvort
hann væri neitt hrifinn af því!
Hvað Soffíu sjálfa snerti, þá
hafði hún ennþá meira umhugs
unarefni, þar sem frændfólk
hennar var, þegar hún gekk til
náða. Henni fannst hún vera kom
in á ógæfusamt heimili. Cecilía
kenndi Charles um þetta, og lík
lega með réttu. En Soffía var
enginn heimalningur og það
hafði ekki kostað ,hana meira
en tíu mínútur að taka mál af
JAMES BOND
Eftir IAN FLEMING
f Til allrar ógæfu fyrir Le Chiffre
lokaði franska lögreglan klúibbum
lians.
— Og hvað gerðist þá?
Hann varð skelfingu lostinn við þá
tilhugsun, að Rússar mundu komast
að raun um það, að hann hefði glatað
fé þeirra. Þess vegna reyndi hann að
vinna þá aftur í spilavítinu.
Ombersley lávarði. Vafalaust
var hann mikill kross á Charles,
og þar sem fjölskyldan að öðru
leyti var hrædd við hann, var
það engin furða þótt hann væri
orðinn harðstjóri á heimilinu.
Samt gat Soffía ekki trúað því,
að hann væri óbetranlegur, því
að Tina hafði hænzt að honum,
en þegar liann hló var eins og
hann brey ttist allur. Hún fann
honum helzt til foráttu, að hann
skyldi hafa valið sér svona þraut
leiðinlega unnustu. Hún tók sér
það nærri, að svona góður mað-
ur ætti konu, sem mundi gera
sitt bezta til að eyðileggja allt,
sem var gott til í honum, en
ýta undir hitt, sem verra var.
Bezt að auglýsa
í Morgunblaðinu
Borgarnes
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er í lausasölu á
þcssum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
SIIELL við Brákarbraut og
Benzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Búðardalur
Utsölumaður MBL. í Búð-
ardal er Kristjana Ágústsdótt-
ir. Blaðið er líka selt í Benz-
ínafgreiðslu B.P. við Vestur-
landsveg.
Stykkishólmur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skai á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
AKUREYRI
Afgreiðsia Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess i bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjafjórð
Á Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar í kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.