Morgunblaðið - 15.07.1965, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 15. júlí 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
boðið geti farið vel fram.
Það kumraði eitthvað í hr.
Rivenhall, er hann gekk til her-
bergja sinna. Þegar hann sást
næst, var það nokkrum mínútum
fyrir átt'a til að taka þátt í kvöld
verðinum með fjölskyldu sinni.
Yngstu systur hans tvær, sem
skemmtu sér við að hanga út yfir
handriðið á stiganum upp á hæð-
ina þar sem kennslustofan var,
og þær hvísluðu til hans, að hann
væri svo fínn, að enginn af herr-
unum mundi komast í hálfkvisti
við hann. Hann leit upp, hlæj-
andi, því að enda þótt hann væri
vel vaxinn og viðeigandi klædd-
ur í hvítar silkí-stuttbuxur, hvítt
vesti, röndótta sokka og aðskor-
inn frakka með mjög síðum löf-
um, þá vissi hann, að helming-
urinn af herrunum mundi standa
honum framar í klæðaburði. En
þessi innilega aðdáun litlu systr-
anna hans mýkti verulega skap-
ið í honum ,og er hann hafði lof
að þeim að senda þjón upp til
þeirra með ís, seinna, gekk hann
inn í setustofuna og gat meira
að segja komið sér til að hrósa
systur sinni og frænku fyrir kjól-
ana þeirra.
Soffía hafði valið sér skraut-
legasta kjólinn sinn, og Jane
Storidge hafði gengið vandlega
frá hárinu á henni, sem gljáði og
glitraði. Frú Ombersley gat ekki
annað en dáðst að búningi henn-
ar og gat ekki stillt sig um að
líta um leið á Cecilru með móður
legri hreykni. Og faðir hennar,
var einnig að dást að henni, og
aðeins vantaði ungfrú Wraxton
til að draga úr mestu aðdáuninni.
Og það fór líka svo, að haun
þurfti ekki lengi að bíða.
Eftir langa umhugsun hafði
ungfrú Wraxton ákveðið að koma
á dansleik Soffíu, og hafði feng-
ið samþykki móður sinnar með
því að fullvisa hana um, að hún
ætlaði ekki að taka þátt í dans-
inum. Hún kom fyrst kvöldverð-
argestanna í fylgd með Alfred
bróður sínum, sem gaf Soffíu og
Ceciliu óspart auga gegn um
skaftglerið sitt, og sló þeim svo
svæsna gullhamra, að Cecilia
roðnaði upp í hársrætur og aug-
un í Soffíu ljómuðu. Ungfrú
Wraxton, sem var íklædd lítt á-
berandi kjól og hafði komið með
þeim ásetningi að falla öðrum í
geð, gegn borgun í sama, hrós-
aði einnig Ceciliu og Soffíu fyrir
búning þeirra, og fékk í staðinn
vingjarnlegt augnatillit frá Char
les. Við fyrsta tækifæri, sem
hann fékk til að komast nærri
henni dró hann fram stól handa
henni og sagði: — Ég þorði nú
ekki að vona að þú gætir komið.
Þakka þér fyrir.
Hún brosti og þrýsti hönd hans
ofurlítið: — Henni mömmu lík-
aði það nú ekki, en sannfærðist
samt um, að það gæti verið
viðeigandi fyrir mig að koma,
eins og á stóð. En ég þarf ekki
að taka það fram að ég ætla ekki
að dansa neitt.
— Það þykir meér vænt um að
heyra, því að með því gefur þú
mér átyllu til að sleppa við það
líka.
Hún setti upp ánægjusvip en
sagði samt: — Nei, þú verður að
gera skyldu þína, Charles. Ég
heimta það.
— Greifafrú Vallacanas! til-
kynnti Dassett.
— Guð minn almáttugur, sagði
Charles við sjálfan sig.
Greifafrúin kom inn í salinn
í allri sinn dýrð, íklædd gylltu
silki, og sást varla í hana fyrir
gulli og gimsteinum. Ombersley
lávarður dró snöggt að sér and-
ann, og stóð upp til að heilsa
þessum tigna gesti með viðeig-
andi viðhöfn.
Hr.Rivenhall gleymdi því al-
veg, að hann talaði ekki lengur
við hina andstyggilegu frænku
sína, og hvíslaði í eyra Soffíu:
— Hvernig gaztu fengið hana til
að hreyfa sig þetta mikið?
Hún hló. — Nú, hún ætlaði
hvort sem var að vera nokkra
daga í London, svo að ég þurfti
ekki annað en leigja handa henni
herbergja röð í Putneyhótelinu og
fyrirskipa Pepitu, þernunni henn
ar, að senda hana hingað til okk-
ar í kvöld, hvað sem raulaði og
tautaði.
27
•— Ég furða mig á, að hún
skyldi nenna að hreyfa sig þótt
ekki væri meira en þetta.
— O, hún vissi, að ég mundi
bara koma sjálf og sækja hana,
ef hún ætlaði að skrópa.
Nú komu fleiri gestir og hr.
Rivenhall fór að hjálpa foreldr-
um sínum að taka á móti þeim,
stóri salurinn fór að fyllast og
klukkan var ekki nema fáar mín-
útur yfir átta, þegar Dassett gat
tilkynnt, að kvöldverður væri til
reiðu.
Gestirnir, sem söfnuðust sam-
an við kvöldverðinn hefðu verið
nægilega tignir til að gera hverja
húsmóður hreykna, því að þarna
voru margir framandi sendiherr-
ar og tveir ráðherrar úr ríkis-
stjórninni ásamt konum sínum.
Frú Ombersley hefði getað fyllt
alla sali sína aðalsfólki, en þar
eð maður hennar hafði lítinn
áhuga á stjórnmálum, voru póli-
tíkusarnir fremur utan seiling-
ar hennar. En Soffía, sem þekkti
fyrst og fremst allan aðalinn,
meira og minna, hafði alizt upp
innan um sendiherra, og frá þeim
degi er hún setti fyrst upp hár-
ið og kom í síð pils, höfðu allir
slíkir menn verið kunningjar
hennar. Kunningjar hennar —
eða öllu heldur Sir Horace —
voru þarna áberandi margir, en
jafnvel ungfrú Wraxton, sem var
vel á verði eftir einhverri fram-
hleypni af Soffíu hálfu, gat ekk-
ert fundið aðfinnsluvert við hegð
un hennar. Úr því að allur undir-
búningur veizlunnar hafði hvílt
á hennar herðum, hefði mátt bú-
ast við, að hún hefði haft sig í
frammi og það um of, en því fór
svo fjarri og hún sýndist meira
að segja hlédræg og við borðið
takmarkaði hún viðræður sínar
við herrana, sem sátu henni til
hvorrar handar. Ungfrú Wraxton
sem hafði með sjálfri sér kaliað
hana flennu, varð að játa, að
samkvæmissiðferði hennar, að
minnsta kosti, var hafið yfir alla
gagnrýni.
Dansleikurinn, sem hófst
klukkan tíu, var haldinn í stóra
salnum baka til í húsinu, sem til
þess var ætlaður. Hann var upp-
ljómaður af hundruðum kerta í
mikilli krystals ljósakrónu, sem
hékk úr miðju lofti og hafði ver-
ið tekin úr rykhlífum sínum
þrem dögum áður, svo að þjón-
arnir gætu fægt hana, enda
gljáði hún nú og glitraði, eins og
samsafn af risavöxnum demönt-
um. Miklu af blómum hafði verið
komið fyrir í báðum endum sal-
arins, og ágæt hljómsveit hafði
verið fengin, án tillits til þess,
hvað hún kostaði (hugsaði hr.
Rivenhall með gremju).
Þrátt fyrir alla stærðina, varð
salurinn brátt fullur af skraut-
búnu fólki, og enginn efaðist um,
að þetta yrði velheppnað sam-
kvæmi, og meira gat engin hús-
móðir óskað sér.
Dansinn hófst á sveitadansi og
hann varð hr. Rivenhall, stöðu
sinnar vegna að dansa við
frænku sína. Hann leysti þá
skyldu sína af hendi óaðfinnan-
lega og hún með yndisþokka, og
ungfrú Wraxton, sem sat á stóli
utan til í salnum, brosti náðar-
samlegast til þeirra. Hr. Fawn-
hope, sem var ‘ágætur dansmaður
var um leið að dansa við Ceciliu,
til mikillar gremju fyrir hr. Riv-
enhall. Hann taldi, að systir hans
hefði átt að ætla fyrsta dansinn
einhverjum mikilvægari gesti, og
ekki batnaði skápið við að heyra
utan að sér aðdáunarorð um
þetta fríðleikspar. Hvergi naut
hr. Fawnhope sín betur en í dans
sal, og hamingjusöm var hver
kona, sem hann bauð upp. Öfund
araugu eltu Ceciliu og fleiri en
ein dökkhærð stúlka óskaði þess,
að -úr því að hr. Fawnhope væri
sjálfur eins og ljóshærður eng-
ill, þá ætti hann heldur að sækj-
ast eftir dökkhærðum en ljósum.
Bromford lávarður varð of
seinn að ná í fyrsta dansinn hjá
Soffíu — allt fyrir skyldurækni
Charles, og hafði hann þó komið
með þeim fyrstu, og þar eð vals
kom næst á eftir sveitadansinum,
leið alllangur tími áður en hon-
um tókst að dansa við hana. Með-
an valsinn var dansaður, stóð
hann og horfði á, og einhvernveg
inn barst hann til ungfrú Wrax-
ton, og skemmti henni síðan með
áliti sínu á valsinum. Á því sviði
var hún honum nokkurn veginn
sammála, en komst þó hóflegar
að orði, og sagði, að enda þótt
hún væri sjálf ekkert hrifin af
valsinum, væri samt ekki hægt
að fordæma hann alveg, þar
sem hann hefði verið leyíður í
Almackklúbbnum.
— Ekki sá ég hann dansaðan
í landsstjórahúsinu, sagði Brom-
ford lávarður.
Ungfrú Wraxton, sem hafði un-
un af að lesa ferðabækur, sagði:
— Jamaica. En hvað ég öfunda
yður af dvöl yðar í því eftirtekt-
arverða landi. Ég er viss um, að
það er einhter rómantískasti
staður, sem hægt er að hugsa sér.
Bromford lávarður, sem hafði
COSPéR.
— Er hætt að rigna?
: /
aldrei í æsku hrifizt neitt af
Spænska hafinu, svaraði, að eyj-
an hefði sitthvað til síns ágætis,
og tók svo að lýsa hinum lækn-
andi verkunum ■ heilsubrunna
hennar, og allt þetta hlustaði
ungfrú Wraxton á með áhuga, og
sagði síðar unnusta sínum, að
henni fyndist lávarðurinn vera
fróður og vel menntaður.
Það var liðið fram á mitt
kvöldið, þegar Soffía, lafmóð eft
ir hraðan vals við hr. Wychbold,
stóð úf við vegg og var að svala
sér með blævængnum sínum og
horfa á pörin, sem snerust í hring
á gólfinu, meðan herrann hennar
var að ná í ískælt sítrónuvatn
handa henni. Allt í einu sá hún
þokkalegan herramann, sem kom
til hennar og sagði brosandi:
— Quinton majór, vinur minn,
lofaði mér að hann skyldi kynna
mig hinni ágætu Soffíu, en svo
fer fanturinn í hvern dansinn
eftir annan og gleymir mér al-
farið. Komið þér sælar, ungfrú
Stanton-Lacy. Þér afsakið, hvað
ég fer óformlega að þessu, er það
ekki? Það er ekki nema satt, að
ég á ekkert erindi hérna, því að
ég var ekki boðinn, en Charles
fullvissaði mig um, að hefði ég
ekki verið sagður rúmliggjandi,
hefði ég áreiðanlega fengið boðs-
kort.
Hún horfði á hann með sínu
venjulega, frjálsmannlega augna
ráði og reyndi að átta sig á hon-
um. Og henni leizt vel á mann-
inn. Hann var lítið eitt yfir þrít-
ugt, ekki beinlínis laglegur, en
með viðkunnanlegan svip, sem
varð enn viðkunnanlegri af því
að augnaráðið var glettið. Hann
var meira en meðalhár og hafði
vel lagaðar herðar, og ágætan
fót fyrir reiðstígvél.
— Það var illa gert af Quinton
majór, sagði Söffía brosandi. En
þér vitið sjálfsagt, hvaða flauta-
þyrill hann er. Við hefðum átt
að senda yður kort? Þér verðið
að fyrirgefa okkur. Ég vona, að
veikindi yðar hafi ekki verið
neitt alvarleg.
— Onei, bara leið og auðmýkj
andi, svaraði hann. — Gætuð þér
trúað þvi, að maður á mínum
aldri gæti fengið barnasjúkdóm
eins og hettusótt?
Soffía missti blævænginn. —
Hvað segið þér? Hettusótt?
— Hettusótt! endurtók hann
JAMES BOND
<■ -Þ
Eftir IAN FLEMING
og rétti henni blævænginn. Mig
skal ekki furða þó að þér verðið
hissa.
— Þá eruð þér Charlbury lá-
varður, sagði Soffía.
Hann hneigði sig, — Það er ég
og ég sé að frægð mín hefur orð-
ið á undan mér. Ég hefði nú
ógjarna viljað vera í huga yðar
„maðurinn með hettusóttina“, en
það sé ég nú samt, að ég hef orð-
ið.
— Við skulum setjast, sagði
Soffía.
Honum virtist vera skemmt, en
fylgdi henni að setbekk við vegg
inn. — Æ, má ég ekki ná í glas
af sítrónuvatni handa yður?
— Hr. Wychbold — þér þekkið
hann sjálfsagt — er þegar far-
inn að sækja það. En mig langaði
til að tala við yður stundarkorn,
því að ég hef heyrt yðar talsvert
getið, skiljið þér.
Fyrir 50 árum var Royale-les-eaux staður hinna ríku og þeirra, sem tefla um gull — og lífið.
aðeins lítili strandbær. Nú er hann
Eskifjörður
í BÓKSÖLUNNI á EskifirSi
er umboð Morgunblaðsins á
Eskifirði.
Fáskrúðsfjörður
F R Ú Þórunn Pálsdóttir er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins á Fáskrúðsfirði og hefur
með höndum þjónustu við
kaupendur blaðsins í bæn-
um. í söluturni hjá Marteini
Þorsteinssyni er blaðið selt
í lausasölu.
Vopnafjörður
Á Vopnafírði er Gunnar
Jónsson, umboðsmaður
Morgunblaðsins og í verzlun
hans og söluturni Kaupfé-
lagsins er blaðið einnig selt
í lausasölu.
Raufarhöfn
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Raufarhöfn er
Snæbjörn Einarsson og hef-
ur hann með höndum þjón-
ustu við fasta-kaupendur
Morgunblaðsins í kauptún-
inu. Aðkomumönnum skal á
það bent að blaðið er selt
í lausasölu í tveim helztu
söluturnunum.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunólaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til f jölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð