Morgunblaðið - 31.12.1965, Qupperneq 24

24
MORGUNBLADIÐ
Föstudagur 31. des. 1965
Langt yfir skammt
eflir Laurence Payne
— Hann er uppi á þilfari.
>að .... það er líkast því sem
hann sé að losa. Svo flýtti bann
sér að rétta Jim kíkinn og sjálf
ur greip hann í vélarsveifina og
ték að snúa henni af öllu afli-
Brátt heyrðist ógurleg sprenging
og vélin tók að djöflast með
mikium hávaða. Jiafnvel Jim
varð dálítið hverft við, því að
þegar hann rétti mér kíkinn,
leit hann hálfhræddur á þilfar-
ið, rétt eins og það héldi að
vélin væri aú koma upp í gegn
um það. Við skulfum þarna eins
og loftbor. Ég bar kíkinn upp
að augimum og tók að rýna út
yfir dimma ána. Giuseppe var
þegar kominn af stað og á góð-
um vegi að komast út í straum-
inn, og Barker stóð berhöfðað-
ur og olíuklæddur vökull og
uppréttur við stýrið. Ef hann
hafði heyrt sprenginguna, sem
varð hjá okkur, lét hann að
minnsta kosti ekki á því bera.
— Sleppið að framan! öskraði
Barney snögglega.
Við Saunders litum hvor á
annan- eins og bjánar, en Jim
virtist skilja, hvað við væri átt,
því að hann flýtti sér fram eftir
til þess að hlýða skipun Barn-
eys.
— Sleppið að aftan! öskraði
Barney, þegár stefnið tók að
losna frá bakkanum og Jim
þaut framhjá okkur krossbölv-
andi, og óhugnanlegt skvamp
fyrir aftan, gaf okkur helzt í
skyn, að hann hefði farið í sjó-
inn. En þegar við tókum að
mjakast áfram út í myrkrið,
kom hann aftur í ljós, lafmóður
og uppgefinn.
— Vel af sér vikið! sagði ég
þurrlega.
— Hvernig væri að hífa upp
sjóræningjaflaggið? sagði hann
og ætlaði ekki að ná andanum.
— Hvernig væri að fara í
,,Krónuna og Aikkerið“? spurði
ég ög ætlaði alls ekkert að vera
fyndinn. — Hver sem fer til
sjós, rennblautur og í svona
veðri, þyrfti að láta rannsaka í
sér sálina. — Hversvegna gát-
um við ekki notað einn af þess-
um? sagði ég og benti á snyrti-
legu lögreglubátana, um leið og
þeir hurfu að baki okkur.
Við þrýstum okkur saman,
vesældarlegir og kaldir, niðri í
bátnum, og reyndum að skýla
okkur eftir föngum. Þarna var
engin vindhlíf til að verja okk-
ur versta slagveðrinu, en við
depluðum bara augunum og
störðum á Ijósin á Giuseppe,
regnvotum augum.
□---------------------------□
64
□-------------------------—□
Nú hafði vélin komizt yfir
versta fæðingarhríðirnar og
gekk nú jafnt og rólega og við
höfðum það þægilega á tilfirm-
ingunni að okkur miðað vel á-
fram. Barney stóð beint upp í
vindinn, með stýrishjólið í hörð-
um, sterkum höndunum og regn
ið streymdi af gamla hvíta hatt-
inum hans.
— Segðu honum að flýta sér
ekki ofmikið, hvíslaði ég að
Jim. — Við viljum ekki láta
Barker gruna neitt ,eða koma
auga á okkur.
Svo urruðu þeir gamli Skot-
inn eitthvað saman og Jim til-
kynnti, að við værum góða hálfa
kapallengd á eftir Giuseppe, og
myndum halda þeirri fjarlægð
frá honum, ef mér sýndist svo.
— Hvað er hálfur kapall?
spurði ég.
— Það er svo sem hundrað
stikur.
— Hversvegna segirðu það þá
ekki á skiljianlegu máli.
Beggja vegna árinnar, í
glampa þúsunda bogljósa, skrölti
í gömlu skipakvínum í nátt-
myrkrinu. Risastór kaupför,
bundin í skugganum af bygging-
unum og krönum, bar við him-
in. Einhver feit og full rödd
gaf okkur til kynna, að við
skyldum ,,snáfa frá“, og Barn-
ey setti kallarann ■ sinn við
munninn og svaraði henni ó-
þvegnum orðum.
— Nú erum við að fara yfir
Rotherhithe-jarðgöngin, sagði
Jim mér andartaki seinna. Ég
lét fréttina ganga til Saunders,
sem kinkaði kolli eins og hann
skildi hvað ég var að segja —
og starði síðan niður í ána . . .
en ekki eins gáfulega.
Við vorum allir svo önnum
kafnir að hjálpa Barney við
stýrimennskuna, þegar við kom-
um á beina kaflann við Lime
house — og fengum ekki annað
en fyrirlitningu hans í aðra
hönd — að við misstum sjónar á
Giuseppe, og það vtarð til þess,
að við misstum algjörlega af
honum. Barney bölvaði hressi-
lega á skozku og jók ferðina og
við slöguðum sitt á hvað í
nokkrar mínútur og störðum út
í þykkt myrkrið. En loks kom-
um við auga á hann aftur
furðu snögglega, þar sem hann
var ekki meira en tuttugu stik-
ur frá okkur á stjómborða.
,Barney hægði svo snöggt á sér,
að við sjálft lá, að ég dytti aft-
ur á bak og fyrir borð. Bamey
sagði: ,,Rólegur“ og í þeim tón,
sem gaf helzt til kynna, að ég
hefði verið að gera þetta til
þess að vekja athygli á mér.
— Ég er nú að velta þvf fyr-
ir mér, sagði ég við hvem, sem
viljað hefur heyra, — hvort við
komumst nokkurntíma lifandi út
úr þessu. Við gætum eins vel
verið að vísa skipalest til veg-
ar á miðju Atl'antshafinu, án
þess að hafa radar, asdic, og
jafnvel bát undir okkur. Eina
svarið, sem ég fékk var ísköld
augnagota frá Barney, og svo
miuldraði bann eitthvað við Jim,
sem gaf mér illt auga og gerði
mér bendingu með höfðinu.
,— Hvað sagði hann? spurði
ég. Mér var alveg sama.
— O, hann segir ekki annað
en það, að ég skuli segja eitt-
hvað svipað aftur og þá skulum
við fá að ganga heim.
— Jæja, ég er nú ekki neitt
andskoti hrifinn af honum held-
ur, og þá ekki af þessum mann-
drápsbolla, sem hann er svo ó-
svífinn að fcalla bát, sagði ég.
Því miður heyrði sá gamli
hvert orð af þessu samtali og
með miklu handapati, eins og
leikari á sviði, drap hann á vél-
inni og við vorum snögglega
staddir mitt í óhugnanlegri
þögn.
— Já, svona verður það og
ekki öðruvísi urgaði hann milli
samanbitinna tannanna. Augun
í honum sýndust græn í skím-
unni frá kompásnum. — Ég sný
við!
— Æ, guð minn góður tautaðí
Jim. — Viltu sjá, hvað þú hef-
ur gert!
FLUGELDAR
LRVALIÐ ALDREI FJÖLBREYTTARA
Eldflaugar
TUNGLFLAUGAR
ST J ÖRNUR AKETTUR
SKIPARAKETTUR
Handblys
RAUÐ — GRÆN — BLÁ
BENGALBLYS
JOKERBLYS
REGNBOGABLYS |
RÓMÖNSKBLYS
FALLHLÍ FARBL Y S
SÓLIR — STJÖRNUGOS — STJÖRNULJÓS — BENGALELDSPÝTUR
VAX-ÚTIHANDBLYS, loga Vz tíma — VAX-GARÐBLYS, loga í 2 tíma.
^ — HENTUG
VERZLUIM
FYRIR UNGLINGA —
O. ELLIIVGSEIM
Gamli maðurinn sýndi þess
engin merki, að hann ætlaði að
að snúa við en stóð bara í keng
yfir hjólinu, og starði þrákelkn-
islega gegnum rigninguna, á
ljósin á Giuseppe, sem voru nú
óðum að hverfa.
— Biddu hann afsökunar,
frændi ,sagði Jim lágt.
— Ég hreytti úr mér ein-
hverju blótsyrði.
— Hann biður þig að fyrir-
gefa sér, sagði Jim upphátt.
Barney hreyfði sig hvergi. Litla
bátskelin ruggaði þar sem hún
var komin og vatnið rann burt
frá henni, og alltaf dró úr hljóð-
inu í Guiseppe. Ég glápti dauf-
ur í dálkinn á Vestur-Indía-
skipakvíarnar, og var að velta
því fyrir mér, hvor mundi fyrr
láta undan. Ljósin á Giuseppe
út í myrkrið.
— Afsakaðu, Barney, sagði ég
— og það kom ekkert sérlega
mikið frá hjartanu.
Barney urraði eitthvað um
,,sveitamenn“, og tautaði eitt-
hvað við Jim, sem svaraði í
mótmælatón.
— Jæja, hvað verður úr
þessu? spurði ég og var vond-
ur. Annaðhvort höldum við á-
fram eða þá við snúum við,
það er lítið vit í að hanga hér
í ’alla nótt.
— Hann segir, að ef þú farir
frá sér og niður, skuli hann
halda áfram. Jæja, frændi, ,við
skiulum bara fara niður og
drekka okkur fulla, í guðs bæn-
um, Jim greip í handlegginn á
mér og dró mig þangað sem
gamli sjómaðurinn náði ekki til
mín.
— Ég hef nú aldrei heyrt aðra
eins vitleysu, svaraði ég í rellu
tón og hratt -hendinni á honum
frá mér.
— Við verðum nú bara að
velkjast hérna í alla nótt, ef þú
hagar þér ekki almennilega,
sagði Jim.
— Hvorum megin ert þú? I
— Hans megin, eins og er.
Vertu nú almennilegur og
komdu með mér.
Ég staulaðist aftur eftir bátn-
um í áttina móti straumnum
og fann loksins eitthvað, sem
líktist afturrúmi og pverneitaði
þá að ganga feti lengra — og
reyndar hefði ég nú farið beint
í ána hefði ég gert það.
— Er ég kominn nógu langt
frá honum? Ég þverneita að
fara aftur niður í þetta ýldu-
gren þarna niðri. Hann getur
gert hvað hann vill. Svarið við
þessu var hinn ærandi djöful-
gangur, þegar vélin fór aftur í
gang og Jolly Roger tók að
mjakast af stað aftur. Ég hnipr-
aði mig niður í rúmið eftir
föngum, og lá þar eins og dauð
sjófatahrúga. Saunders kom og
hnipraði sig við hliðina á mér,
eins og Indíánakelling.
Ég starði á hann sem snöggv-
ast. Já, því ekki það? sagði ég.
— Við skulum fá okkur einn
gráan! Ég held það geti verið
sama. Niður með Jolly Rogers!
Saunders varð kvíðinn á svip-
inn. Ég lyfti flöskunni. — Guð
blessi Jolly Roger og varðveiti
hvern þann, sem á honum siglir!
Ég saup duglega á og mér leið
snöggt um betur.
Lappirnar á Jim Blackwell
komu í Ijós.
— Það er allt í lagi með hann,
sagði hann hressilega. — Þú
móðgaðir hann bara, það var
allt og sumt. Hann elskar þenn-
an gamla kopp eins og hana
mömmu sína. Þið, þessir déskot-
ans landkrabbar, skiljið r.ldrei
tilfinningar gamals sjómanns
gagnvart skipinu hans.
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Skerjaf. sunnan
flugvallar
Háteigsvegur
Grettisgata 2-35
Grettisgata 36-98
Vesturgata, 44-68
Freyjugata
Lambastaðahverfi
Bræðraborgarstígur
Snorrabraut
Ingólfsstræti
Tjarnargata
Aðalstræti
Túngata
Laufásvegur 58-79
Þingholtsstr.
F ramnesvegur
Laugarásvegur
Kjartansgata
Laugarteigur
Gnoðavogur
Kerrur undir blöðin fylgja hverfunum