Morgunblaðið - 02.03.1966, Blaðsíða 4

Morgunblaðið - 02.03.1966, Blaðsíða 4
MORGU NBLAÐIÐ Miðvikudagur 2. marz 1966 Volkswagen 1965 og ’66. BÍLALCICAN ! ffO H RAUÐARÁRSTÍG 31 - SÍMI 22022 BÍ LALEIG AN FERÐ Daggjald kr. 3M — pr. km kr. 3. SÍM/ 34406 SEHDUM LITL A bíloleigon Ingólfsstræti 11. Volkswagen 1200 og 1300. Sími 14970 BIFREIÐALEIGAN VAKUR Sursdlaugav. 12. Daggjald kr. 300,00 og kr. 3,00 pr. km. Sími 35135. Eftir lokun 34936 og 36217. Matsvein og háseta vantar á línu- og netabát frá Keflavík. Upplýsingar í síma 1200 og 2516 í Keflavík. Fiskumbúðir SALTFISKSTRIGI SAUMGARN BINDIGARN fyrirliggjandi. Ólafur Gislason & Co hf. Ingólfsstræti 1A. Sími 18370. ■ Nýkomin sending af rafhlóðum fyrir Transistor útvarpstækin. BRÆÐURNIR ORMSSON h.f. Lágmúla 9. — Sími 38820 11111 :::::::: ★ Gagnlegur útvarpsþáttur Einn er sá þáttur í úc- varpinu, sem notið hefur mik- illa vinsælda frá upphafi. Það sá, sem nefndur er „A blaða- mannafundi", var áður undir stjórn Gunnars G. Schram og er nú í umsjá Eiðs Guðnasonar. Þessi dagskrárliður útvarps- ins hefur ekki aðeins reynzt fróðlegur og skemmtilegur, heldur hefur hann gegnt öðru og veigameira hlutverki. Hann hefur gefið stjórnmálaforingj- unum tækifæri til þess að sýna á sér nýjar hliðar, — hliðar, sem þeir sýna almenningi því miður ekki allt og oft. A þess- um vettvangi hafa þeir rabbað góðlátlega um landsins gagn og nauðsynjar, svarað spurning- um ritstjóra úr herbúðum and- stæðinganna, verið mannlegir og jafnvel gamansamir. ■Jc Útvarpsumræður gefa ranga mynd Hugmyndirnar, sem all- ur almenningur gerir sér um stjórnmálaforingjana mótast að töluverðu leyti af kappræðum þeirra í útvarpi — en þeir, sem eitthvað þekkja til starfa Al- þingis, vita, að þessar útvarps- umræður gefa síður en svo rétta mynd af viðskiptum manna í þingsölum. Útvarpsumræðurnar hafa hins vegar gert stjórnmála- menn leiðinlega og einstreng- ingslega hrokagikki í augum þess mikla fjölda, sem telur, að útvarpsumræðurnar gefi glögga mynd af þessum herrum. ★ Eykur gagn- kvæmanan skilning Þessvegna hafa hinar frjálslegu og óþvinguðu við- ræður stjórnmálaforingjanna við blaðamenn í útvarpinu skapað nýtt samband þeirra fyrrnefndu við fólkið í landinu — og komist sá háttur á í vaxandi mæli, að forystumenn ræði viðfangsefni og vandamál þjóðarinnar góð- látlega og í hreinskilni frammi fyrir alþjóð í stað þess að setja sig í einhverjar ákveðnar stellingar og hleypa af enda- lausum skotum, má vænta þess, að almenningur fái meiri áhuga á að íhuga og skilja hin margvíslegu málefni, sem á góma ber: Þetta dregur úr hleypidómum fólks um menn og málefni, stuðlar að skyn- samlegum hugleiðingum al- mennings um vandamál þjóð- félagsins — og dregur allan kraft úr innihaldslausum heróp um og ástæðulausum illdeilum, sem oft eru byggðar á misskiln- ingi eða röngum hugmyndum um innræti stjórnmálaand- inganna. ÍC Að ganga borgina á enda Hér kemur bréf um Tryggingastofnunina: „Ekki ætla ég að blanda mér í mál konu þeirrar sem nýlega kvartaði í dálkum Vel- vakanda yfir stirfinni af- greiðslu í Tryggingastofnun- inni. Meðan ég kom þangað, sá ég þar aldrei merki neinnar stirfni, en það vitanlega sannar ekkert. Hitt getur hver maður sagt sér sjálfur, að við víðáttu- mikil og mannmörg sem Reykjavík er or-ðin og svo fjarska ólánlegt sem samgöngu kerfi borgarinnar er og líklega hlýtur að vera sökum þess hve götur liggja óskipulega, þá er það hreint neyðarúrræði, að allir þeir hinir mörgu, sem bæt ur eða laun fá undir lögum um almannatryggingar, skuli verða að koma á eina og sömu af- greiðslustofuna til þess að veita fénu viðtöku. Ef þetta er þolandi fyrirkomulag, þá er það þolandi aðeins fyrir þraut- þvælda venju okkar við ís- lenzka kotungshætti. Það sem kemur mér til þess að taka til máls, er sú frásögn sjálfrar Tryggingastofnunar- innar í sömu dálkum 26. febrú- ar, í svari til umræddrar konu, að leitað hafi verið eftir öðrum leiðum til þess að inna greiðsl- urnar af hendi, en þær leiðir enn ekki fundist. Þetta er þakk arvert, því það sýnir að sjálf finnur stofnunin að þarna krepp ir skórinn að. Og það er fyrsta skilyrðið til þess að bót verði á ráðin. En bót verður fyr eða síðar að ráða á þessu. Eða á þetta fyrirkomulag að _hald- ast hversu mjög sem bærinn vex að víðáttu og mannfjölda? Slíkt virðist með öllu óhugs- andi. Elli kemur öllum á hné — jafnvel sjálfum Þór. Við skul- um segja sem fæst um strætis- vagnanna meðan þeirra ferð- um er svo háttað sem nú. En leiðin á Laugaveg 114 er mörgum launþeganum nú þegar of löng til þess að skríða hana á hnjánum. Leiðin þang- að hefir nú um skeið verið of löng fyrir mig sem þessar línur rita, og góðviljaður nágranni hefir vitjað ellilaunanna fyrir mig, sannarlega ekki sér að ómakslausu. Trúað gæti ég að í mínum flokki væru nokkuð margir. Mér þætti sennilegt að fyrr eða síðar yrði að taka upp ávísana sendingu, eins og Tryggingastofnunin minnist á að hafa hugleitt hafi verið. En vitanlega verður að finna leið til að géra hana sem ódýr- asta. Allan rekstur opinberra stofnana á að gera svo ódýran sem unnt er, án þess að skerða gagnsemi þeirra. Ávísanasend- ingar yrðu að sjálfsögðu að fara póstleiðina, en hún má þá ekki vera svo óskaplega dýr sem hún nú er — miklu dýrari en nokkurstaðar þekkist í grannlöndum okkar. Nú eru fyrir löngu niður lögð þjónustufrímerkin. Ekki veit ég hverjar voru ástæðurn- ar til niðurlagningar hennar. En mér hefir komið til hugar — máske er það barnaskapur; tvisvar verður gamall maður barn — að á þröngu sviði mætti taka hana upp aftur, einvörðungu í þjónustu Trygg- ingastofnunarinnar, á bréf sem ekki hefðu annað inni að halda en ávísunina ásamt prentuðum fylgimiða, og að þessi bréf væru flutt fyrir langtum lægra gjald en önnur. Burðargjöld eru nú ekki reiknuð eingöngu eftir þyngd póstsendingarinn- ar, heldur eftir eðli hennar líka. Minna er goldið fyrir miklu meiri þyngd í blaði en bréfi, minna fyrir bréfspjald en bréf. Burðargjald undir ávísanabréfin mætti vera miklu minnst. Ég skrifa þetta skynsömum mönnum til athugunar. Við megum ekki loka augunum fyrir því, að nýir þjóðfélags- hættir krefjast nýrra úrræða. Við verðum að hverfa frá þeim kotungshætti, sem vel mátti una við fyrir hálfri öld, að stefna allri Reykjavík saman á einn lítinn punkt. Gamall maður." it í kærleika Loks er hér bréf um trúaða og vantrúaða: „Góði Velvakandi. Gaman er að lesa pistlana þína. Bréfin eru mörg ágæt, og þú kemur sjálfur með margar rúsínur. Auðjsáanlega hefur færzt í þig fjör við að fá meira olnbogarými í blaðinu. Maðurinn, sem ritar þér bréfið um flísarnar og bjálk- ana, hefur misskilið skrif „sóknarbarnsins fyrrverandi“, sem er tilefni bréfsins. „Sókn- arbarnið“ er nefnilega alls ekki að hæðast að þeim „trúuðu“ né „trúboðsfólkinu", heldur er hann að varpa ljósi yfir um- mæli kennimannsins, sem hann vitnar í, um „trúað“ fólk. Hann hefur í huga þær kröfur, sem nefndur kennimaður og fylgj- endur hans gera um víðsýni og frjálslyndi og sanngirni, undrun þeirra á hörðum brjóstum „trúaðra“ — og bendir á, á sinn gamansama hátt, hvað ummæli kennimannsins gefa til kynna um víðsýni hans sjálfs, frjáls- lyndi, sanngirni og kærleiks- þel. Dæmið um hjúkrunarkon- una, sem er að brölta suður í Afríku, tekur hann til þess að lesendur geti borið saman um- mælin um „trúaða“ fólkið og raunverulegt hjartaþel þess, eins og það birtist í verkum þess. Já, benda verk „trúaða'* fólksins á kærleiksleysi og hroka? Eru „trúuðu“ mennirn- ir í Hjálpræðishernum 't. d, ekki kunnir um allan heim fyrir líknarstörf og mannúðar- mál? Voru það ekki þeir, sem stofnuðu hér heimili fyrir ungra stúlkur, sem þurfu hjálpar við? Var Ólafía Jó- hannsdóttir ekki „trúuð“, ákveð in og einbeitt í trú sinni? Ber líf hennar vitni um kalt hjarta?, Var ekki séra Friðrik „trúaður** og er ekki sömu sögu að segja um þá, sem starfa enn í Vatna- skógi? Mótast andinn þar at hroka og hryssingshætti í dóm- um? Hafa ekki margar „trúað- ar“ stúlkur orðið hjúkrunar- konur, af því að „trúin“ kallaði á hjálpsemi og fórnfýsi? Eru það ekki „trúaðir verzlunar- menn (Gideon), sem verja stór fé á ári hverju til þess að kaupa nýjatestamenti og biblí- ur handa föngum, handa 12 ára börnum o. s. frv., allt að gjöf?, — Auðvitað er „trúaða" fólkið ekki gallalaust. En ég held, að það vilji yfirleitt lifa í sam- ræmi við trú sina. Það er ódrengilegt að væna það um blindu og kulda, þótt það hafi aðrar trúarskoðanir en „frjáls- lyndir“. Það á það ekki skilið. „Trúaða“ fólkið vill halda fast við boðskap ritningarinnar um guðdóm Jesú og friðþæg- ingu hans. Frá því vill það ekki víkja. Það er þetta, sem margir „frjálslyndir“ þola ekki — og tala um hroka og dóm- sýki. Kirkjunni hefur verið fyrirlagt að „halda fast við orð sannleikans“. Það vilja „trúað- ir“ menn gera — í kærleika. Jón Arason.“ BJARN! beinteinsson LÖGFRÆÐINGUR AUSTURSTRÆTI 17 (SILLIa VALDI/ SlMI 13536 Hákon H. Kristjónsson lögfræðingur Þinigholtsstræti 3. Sími 13806 kl. 4,30—6. k bókamarkaðinum Ritsafn Jónasar frá Hrafnagili hefur verið ófáanlegt um langan tíma. Fyrsta bindi verksins, Sakamálasögur, seldust upp og því var ekki hægt að binda nema lítið af heildarsafninu. Nú hafa Sakamálasögurnar verið endur prentaðar og var þá hægt að ná saman í band nokkrum eintökum af Ritsafni Jónasar frá Hrafnagili. — Þau eru nú til sölu á Bókamarkaðinum í Listamanna- skálanum.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.