Morgunblaðið - 08.03.1966, Blaðsíða 17

í’riðjudagur 8. marz 1966
MORCUNBLAÐIÐ
17
l
Kristinn Sveinsson
bólstrarameistari
KRISTINN var einn af maetustu
handverksmönnum þessa lands,
vandvirkur, heiðarlegur og
mikill kunnáttumaður í iðn
sinni. Kristinn var útlærður
söðlasmiður þegar hann fór að
læra bólstrun árið 1904 hjá
dönskum manni bólstrameistara
Axel Meinholt, sem fluttist
hingað til lands skömmu áður
og er iðngreinin talin sjálfstæð
frá þeim tíma.
Sem sveinn vann Kristinn í
iðn sinni til ársins 1912 en það
ár gerðist hann sjálfstæður meist
ari, hafði umfangsmikinn at-
vinnurekstur um langt árabil,
kenndi iðnina og útskrifaði
marga sveina og telst því einn af
forfeðrum iðngreinarinnar eins
og hún er í dag.
Árið 1928 var Kristinn einn af
aðalhvatamönnum til að stofna
félag fyrir iðnina og varð for-
maður Meistarafélags bólstrara
frá þeim tíma og til ársins 1938
í full 10 ár.
Á 25 ára afmæli félagsins var
Kristinn kosinn heiðursfélagi.
Þegar félagar Kristins úr iðn-
greininni minnast hans kemur
fyrst í hugann hinn prúði og
glaði maður, sem gat haft um
hönd spaug og glettni án
græsku, sportmaðurinn, sem
hafði svo mikið yndi af laxveið-
um, að þess verður lengi minnzt
og sýndi hann þar sem annars
staðar hver maður hann var.
Kristinn Sveinsson fæddist
árið 1884 20. sept og andaðist
1. marz 1966.
Með Kristni er horfin góður
drengur og afburða handverks-
maður.
Ásgr. P. Lúðvíksson,
bólstrarameistari.
Björg Elísa-
bet Hall-
dórsdóttir
BJÖRG Elísabet Halldórsdótt-
ír fædd í Hnífsdal 16. nóv. 1922
andaðist í Landakotsspítala 27.
febrúar 1966 eftir þunga og erf-
iða sjúkdómslegu. Foreldrar
hennar voru hjónin Halldór
Guðmundsson og Guðrún Óla-
dóttir sem bjuggu í Hnífsdal.
Hún var elzt af þrem systkinum
og ólst hún upp hjá foreldrum
sínum. Fyrir allmörgum árum
fluttizt hún meS þeirn til
Reykjavíkur og þar kynntist
hún eftirlifandi eiginmanni sín-
um Snorra Sturlusyni, giftust
þau 10. febrúar 1946 í Reykja-
vík.
Eignuðust þau fimm börn
eem öll eru á lífi og tvö þeirra
fyrir innan fermingu. Beta eins
og hún var kölluð, af vinum og
skyldfólki, var mikil húsmóðir,
heimilið gekk fyrir öllu og ekki
$ízt umhyggjan fyrir 1/jrnum og
eiginmanni, einnig bar hún
ínikla umhyggju fyrir aldraðri
móður sinni og voru þær mjög
6amrýmdar. Hafa þau öll misst
mikið við fráfall þessarar ágætu
Ikonu. Beta var einstaklega hjálp-
fús og vildi ætíð láta gott af sér
leiða, hún var frændrækin og
traustur vinur vina sinna, hún
var mikil dugnaðarkona énda
(heilsuhraust þar til hún tók
þann sjúkdóm sem varð hennar
Ibanamein. Aldrei heyrðust æðru
orð, þó að hún liði miklar þján-
ingar unz yfir lauk. Eiginmað-
ur hennar og börn og öldruð
móðir og systkin eiga r(j um
sárt að binda, vegna fráfalls
Ihennar en það er huggun harmi
gegn að minningin um góða
konu og móðir lifir. Elsfculega
frænka, ég kveð þig með þessum
fátæklegu orðum, hinztu kveðju
Og haf þú þökk fyrir allt og ailt.
Þín frænka
Margrét Jónsdóttir.
Jóhanna Arn
finnsdóttir
Minning
ÞANN 10. febrúar síðastliðinn
andaðist í Landsspítalanum Jó-
hanna Arnfinnsdóttir Laugarnes-
veg 106 hér í borg, eftir langvar-
andi baráttu við þungbæran og
óyfirstíganlegan sjúkdóm. Með
henni er fallin í val sú kona, sem
vegna margra fágætra eiginleika
hlýtur að verða minnisstæð, öll-
um þeim sem af henni höfðu
nokkur kynni.
Á ytra borði virðist lífssaga
Jóhönnu Arnfinnsdóttur hvorki
stórbrotin eða viðburðarík fram
yfir það sem almennt gerist um
lífsskeið íslenzkrar alþýðukonu.
Hún var fædd að Ytri-Lambadal
í Dýrafirði 5. júlí 1901. Voru for-
eldrar hennar Arnfinnur Jónsson
bóndi þar og kona hans Ingibjörg
Sigurlínadóttir. Urðu börn þeirra
hjóna alls sextán og komust flest
til aldurs og þroska. Er Ingibjörg
móðir Jóhönnu enn á lífi háöldr-
uð. Mun það í fágætara lagi, að
móðir lifi nær hálfsjötuga dóttur
sína. Má vissulega hafa það
nokkuð til marks um það, að hún
hafi verið búin góðu veganesti til
sálar og líkama.
Allur þessi stóri systkina'hópur
ólst upp í foreldrahúsum til full-
Orðinsára. Má fara nærri um, að
vinnusemi og hagsýni hafi þurft
til að sjá svo stóru heimili far-
borða, en að söign Jóhönnu var
þar aldrei skortur í búi. Að sjálf-
sögðu urðu börnin að vinna fyrir
iþörfum heimilisins, 'ásamt for-
eldrum sínum, strax og aldur og
þrek leyfði, enda öll þekkt fyrir
dugnað og ríka sjálfsbjargareig-
inleika.
Eftir að Jóhanna hleypti heim-
draganum lærði hún garðyrkju í
Gróðrarstöð Reykjavíkur, en að
því námi loknu, stundaði hún
kennslu og leiðbeiningar um
garðrækt á vegum búnaðar- og
kvenfélaga. Var starfsvettvangur
'hennar Vestur-Skaftafellssýsla
og allt vestur til Markarfljóts, og
auk þess Vestmannaeyjar og Suð
urnes. Þeirra ára minntist hún
ætíð með ánægju, því hún var
ræktunarkona mikil í orðsins
beztu merkingu og unni öllum
gróðri heils hugar.
Einn ríkasti ávöxturinn af
þessu starfi Jóhönnu var sá, að
hún kynnist eftirlifandi manni
sínum, Eggert Loftssyini frá
Strönd í Meðallandi, greindum
manni og fjölfróðum. Gengu þau
í hjónaband haustið 1935 og hófu
búskap í Hafnarfirði. Ráku þau
þar blómaverzlun um skeið, en
fluttu síðan til Reykjavíkur 1938
og voru þar búsett æ síðan og
síðustu árin að Laugarnesvegi
106. Eignuðust þau tvö börn:
Matthías nú tilraunastjóra að
Skriðuklaustri, giftur Margréti
Guðmundsdóttur frá Sámsstöðum
í Borgarfirði og Guðbjörgu hús-
freyju, gift Kristjáni Aðalbjörns-
syni viðskiptafræðingi og eru
Iþau búsett í Reykjavík.
Hjúskapartíð sína var heimilið
lengst af starfsvettvangur Jó-
hönnu. Var þar aldrei kastað til
höndum. Báðum var þeim hjón-
um lagið að gera mikið úr litlu
og komust vel af, þótt aldrei
væri það metnaður þeirra að ber-
ast mikið á að veraldarvísu.
Auk garðyrkjunnar lagði Jó-
hanna stund á vefnað framan af
hjúskaparárum sínum, og þar
sem hún var hög kona og listfeng
með afbrigðum, var allt sem hún
vann fágætlega vandað að öllum
frágangi. Eftir að heilsan tók að
bila, varð listsaumur tómstunda-
vinna hennar. Lék henni þar allt
í höndum eins og allt annað, er
hún snerti á. í eigu okkar hjóna
eru nokkrir gripir af því tagi og
verða þeir ætíð meðal þess feg-
ursta og dýrmætasta í eigu okk-
ar.
Enn er þó ótalið það sem skip-
aði henni sérstæðan sess að mín-
um dómi, og á ég þar við rit-
störf hennar. Um þrjátíu og
fimm ára skeið, ritaði Jóhanna
dagbækur, þar sem hún skráði
veðurfar og viðburði dagsins af
óbrigðulli elju og nákvæmni. Ég
hef ekki haft tækifæri til að
kynna mér dagbækur hennar
nema að litlu leyti, enda orðnar
mikiar að vöxtum, en ég leyfi
mér þó að fullyrða, að hér sé
um gagnmerkar heimildir að
ræða, ekki einungis um veðurfar
og árferði, heldur engu síður um
daglegt líf íslenzkrar alþýðukonu
á þessum áratugum tuttugustu
aldarinnar. Allt er skráð á lát-
lausu og ljósu máli, og þó hún
fjölyrði þar ekki um sjálfa sig,
kemur hún þar Ijóslifandi til
dyranna eins og hún var klædd
hverju sinni.
Auk dagbókanna skráði hún
alla tíð nákvæma búreikninga
yfir heimilishald þeirra hjóna.
Bera þeir glöggt vitni um glögg-
skyggni hennar og skipulagshæfi
leika, en hvort tvegja átti hún
í ríkum mæli.
Hér er þó ekki allt upp talið
af ritverkum Jóhönnu. í handrit-
um lét hún eftir sig allstórt safn
af spakmælum og orðskviðum, er
hún safnaði víðs vegar að og
þýddi, þar sem þess þurfti við.
í leit að þeim efnivið reri hún
ekki til fanga á grunnmið. Ég
•hefi gengið úr skugga um, að
tala þeirra skipti þúsundum, og
við að blaða í þessu safni henn-
ar, finnst mér ég standa frammi
fyrir því lífsundri, sem eitt ber
sjálfu sér þann vitnisburð, að
ekki verður bætt um af öðrum.
Fyrir um það bil þrettán árum,
kenndi Jóhanna þess sjúkdóms,
sem dró hana til dauða. Á því
tímabili voru gerðar á henni
meir en tuttuðu skurðaðgerðir.
Öll þessi ár voru sleitulaus hild-
arleikur hernnar við sláttumann-
inn mikla. 1 þeirri viðureign birt
ist skapstyrkur hennar í fullri
reisn. Með ögun viljans tókst
henni ekki aðeins að halda þvi
jafnvægi og sálarstyrk, sem að-
eins fáum er eiginlegt, þó heil-
brigðir séu, henni tókst einnig
að lifa í fyllstu merkingu þess
Orðs unz yfir lauk.
í mínum augum var Jóhanna
Arnfinnsdóttir engin meðalmann
eskja að hæfileikum eða skap-
gerð. Hún rasaði ekki um ráð
fram að mynda sér skoðanir, en
þeim varð ekki hnikað, er hún
taldi sig vita það, er hún vissi
sannast og réttast. Stóryrði tók
hún sér ekki í munn, en nokkur
þungi gat fylgt orðum henrtar,
er henni þótti mælt af léttúð eða
lítilli þekkimgu um alvarleg
málefni.
Jóhanna var glæsileg kona að
vallarsýn, og hún átti það bros,
sem ekki fyrnist. Mér fannst það
ævinlega eiga upptök sín í heið-
ríkju þess morguns, sem lofar
góðum degi og þá uppsprettu
varðveitti hún tæra og ferska að
hinzta degi. Yið hjónin munum
ætíð telja okkur það til ávinn-
ings, að hafa eignast vináttu
hennar, þó of skamman tima
væri.
Eftirlifandi manni hennar,
bönnum og öðrum ástvinum, vott
um við okkar innilegustu samúð.
Sigurður Róbertsson.
Unglingur
piltur eða stúlka, óskast til sendiferða.
Upplýsingar í skrifstofunni.
SVEINN BJÖRNSSON & CO.
Garðastræti 35.
Dútasala
Seljum í da«j
og næstu daga frá kl 1 til 6 allskonar
efnisbút'a á mjög hagstæðu verði.
Klæðagerðin
fP^ÍIUKKJ/t
Bolholti 6, 3. hæð
Inngangur á austurhlið.
Sendisveinn
óskast eftir hádegi á daginn.
Sölumiðstöð Hraðfrystihúsanna
Aðalstræti 6 — Sími 22280.
Hafnarfjörður
Stúlka óskast við bakstur.
Vinnutími frá kl. 5—10 síðdegis.
Sælgætisgerðin IVfóna
Stakkahrauni 1.
Skrifstofuhúsnœði
félagsheimili
150 fermetra hæð í nýju húsi skammt frá Lauga-
vegi er til sölu. Hæðin er á þriðju hæð, múrhúðuð
með sér hitalögn.
Sími 15545 Baldvin Jónsson, hrl, Kirkjutorgi 6.