Morgunblaðið - 06.05.1966, Blaðsíða 24

MORCU NBLAÐIÐ
Föstudagur 6. maí 1966
24
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
CBÍMU
1. kafli.
Þegar Stella sagði mér — viku
áður en við ætluðum að leggja
af stað — að hún gæti, þegar til
kæmi, ekki farið í fríið með mér
varð ég svo vonsvikin, að mig
langaði mest til að fara að
skæla, af hvorutveggja í senn,
reiði og vonbrigðum. Ég lét samt
ekki verða af því, þar sem ég er
nú einu sinni ekki þannig gerð,
að móðgunin og vonbrigðin sett-
ust að í mér, eins og hver annar
sjúkdómur. Við vorum búnar að
ráðgera þetta frí, vikum sam-
an. Alveg síðan í janúar-mánuði
— í öllu vetrarrikinu, sem þá
var! Við höfðum okkur þetta
til skemmtunar og þetta átti líka
að verða alveg sérsakt frí og
einstakt í sinni röð, að því leyti
að það átti ekki að kosta okkur
túskilding. Ég hafði vitanlega
áður komið til útlanda, en aldrei
ferðazt á svona frjálslegan hátt.
Og ekki batnaði í mér skapið,
þegar ég heyrði ástæðuna til
þess að Stella hætti við allt sam-
an. Einhverntíma á tímabilinu
frá janúar ti'l júlí, hafði hún
orðið skotin, og sá útvaldi var
því andvígur, að Stella færi með
mér, til að vera burtu heilan
mánuð og vinna hjá ailþjóðlegu
æskulýðssambandi, og auk þess
gat Stella auðvitað ekki séð af
honum allan þann tíma. En
þetta þýddi sama sem að fríið
mitt var farið í hundana. Ekki
gat ég farið eins míns liðs.
— Ég skil nú ekki, hvers
vegna þú getur það ekki, sagði
frænka mín og gerði mig hissa
með þessum orðum sínum. En
svona hringsnúningur var ein-
mitt einkenni á frænku minni.
í fyrstunni hafði hún nú alls
ekki viljað láta mig fara. Hún
var ekkert hrifin af Stellu og
henni fannst þessi ráðagerð okk-
ar hrein vitleysa. — Krakkahóp
ur á flandri um allt meginland-
ið... Þannig lýsti hún þessu
ferðalagi.
En, sem sagt: hún var ekkert
hrifin af Stellu. Og hún var
jafnframt alveg ákveðin í því,
að þessi svik hennar skyldu ekki
spilla fríinu fyrir mér. Kannski
hafði ég líka gert henni svo ná-
kvæma grein fyrir þessu fríi,
að hún hafði losnað við verstu
grunemdirnar sínar.
— Þú verður hvort sem er
ekki ein þíns liðs eftir að þú
ert komin til Calais, sagði hún,
— og ef þú hefur ekki Stellu til
að styðjast við, verðurðu fljót-
ari að eignast kunningja.
Við frænka mín erum helzt
ekki á einu máii um nokkurn
skapaðan hlut — hvort heldur
það eru föt, bækur, eða hvernig
eigi að hella í tebolla. í hennar
augum yrði þetta frí hreinasta
kvalræði, en samt vorkenndi
hún mér þessi vonbrigði, sem
ég hafði orðið fyrir.
Faðir minn var yngsti bróðir
frænku. Hann var flugmaður og
fórst rétt undir stríðslokin. Móð
ir mín dó að mér. Þá var
frænka komin yfir fertugt og
börn hennar farin að nálgast
tvítugt, og þarna fékk hún nýtt
ungbarn á hendurnar. Og þar
sem ég var yngsta barnið og
svona óvænt, og auk þes munað-
arleysingi, var dekrað óþarflega
mikið við mig.
Frændi minn var í fastahern-
um, en eftir styrjöldina sagði
hann af sér og keypti sér bújörð,
og hver sem sæi hann núna, gæti
haldið, að hann hefði aldrei ann-
að gert en stunda sveitabúskap.
Enda er hann duglegur bóndi, og
auk þess sem hann vinnur mikið
kann hann vel við sveitina að
öðru leyti og þær skemmtanir
sem þar er að hafa. Hann stundar
dýraveiðar á sinni eigin landar-
eign, og fiskar auk þess dálítið.
□---------------------------n
1
□---------------------------□
Hann elskar sveitina og það gera
frænkurnar mínar þrjár líka. En
ég líkist þessum frænkum mín-
um alls ekki neitt. Að vísu þykir
mér vænt um þennan blett þar
sem við eigum heima — enda
ekki annað hægt — en ég þráði
emhverja stærri víðáttu, ein-
hvern spenning og athafnasemi.
Ég vildi sem sagt teygja ofur-
lítið úr vængjunum.
Þegar ég slapp úr skólanum,
langaði mig mest til að læra
teikningu í London. Ég hef dá-
litla hæfileika í þá átt, sem ég
vildi gjarnan þroska. Mig lang-
aði mest til að teikna vefnað, hús
gögn og innanhússmuni yfirleitt.
En frændi og frænka vildu ekki
láta mig vera í London og lík-
lega hafa þau ekki tekið frama-
girni mína alvarlega. f staðinn
lærði ég vélritun og hraðritun.
Það var heldur betur leiðinlegt.
Æskan er svo uppreisnargjörn.
Og það var ég líka sjálf, en ég
hafði ekki hug í mér til að
hlaupa að heiman og segja að
nú ætlaði ég að lifa eins og mér
sjálfri hentaði. Eða kannski hef-
ur mig bara skort sjálfstraust til
þess. Ég fékk mér atvinnu í
stærstu borginni þarna í ná-
grenni við okkur, sem var í eitt
hvað fimmtán mílna fjarlægð,
en bjó áfram heima. Ég gekk
í teiknitíma á kvöldin, og þann-
ig var það, að ég komst í kynni
við þessi alþjóða samtök náms-
fólks, sem ráku sumarbúðir, þar
sem námsfólk gat fengið ódýrt
uppihald.
Þetta frí, sem ég hlakkaði svo
mjög til, hefði sennilega ekki
litið sérlega glæsilega út í allra
augum. Hópur af allra þjóða
fólki átti að hittast í Calais og
fara þaðan í sértökum almenn-
ingsvagni suður að Miðjarðar-
hafi. Við Stella áttum að vinna
í sumarbúðunum og fá þannig
ókeypis uppihald. Við áttum að
Erum kaupendur
að húsi nálægt gamla miðbænum. Húsið þarf að
vera íbúð og einnig fyrir . skrifstofur, svo og
geymslur fyrir vörur, inni og á lóðinni. Lýsing og
tilboð sendist Morgunblaðsafgreiðslu, merkt: „9222“.
Bifvélavirkjar
eða menn vanir bílaviðgerðum óskast til
að vinna við stilíingu og viðgerðir á nýjum
bílum.
Bifreiðar og landbúnaðarvélar
Suðurlandsbraut 14. — Sími 38600.
vera í Frakklandi í eina tíu daga
og síðan átti að fara í aðrar búð
ir — í Þýzklandi, á Ránarbökk-
um, og síðan til Ítalíu í búðir,
sem voru í einhverjum greni-
skógi við Adríahafið.
Mér var það ljóst, að við átt-
um bara að vera frammistöðu-
stúlkur af skárra taginu, en hvað
var að fást um það? Við höfðum
séð alla myndabæklingana um
þessar sumarbúðir. Þær voru all
ar á fallegum stöðum, með sól-
skini og vatni til að synda í,
útidansj>öllum til að dansa á í
tunglskininu, og svo ungan fé-
lagsskap af öllum þjóðernum,
sem vann að friði á jörðu, og
hvað það nú allt saman heitir,
en mér fannst þetta allt girni-
legt til fróðleiks. Og við yrðum
frjáls. Gáum skrafað alla nótt-
ina. Gátum legið í bælinu allan
morguninn, eftir því sem verkin
leyfðu.
Ég er feimin, en ég vissi, að
það yrði allt í lagi, ef ég hefði
Stellu til að styðjast við. Við
mundum í sameiningu eignast
kunningja, og aðstoða hvor aðra
eftir megni. Það yrði ekkert í
það varið að fara ein.
— Jú, það gæti verið alveg
eins gott, sagði frænka. — Og
ég er viss um, að þér yrði alveg
óhætt. Ég var tuttugu og tveggja
ára, en frænka fór samt enn
með mig eins og krakka. — Það
virðist vera góð stjórn á öllu í
þessum sumarbúðum, bætti bún
við. Þar af mátti sjá, hversu vel
ég var búin að tala fyrir máli
mínu.
Jæja, þá var ég loksins ferð-
búin, í síðustu viku júlímánað-
ar, með bakpoka á bakinu, að
leggja af stað í fríið mitt. Veðr-
ið var .eiðinlegt með afforigðum
— sólarlaust og golan köld. Ég
var í gallabuxum og skyrtu og
þykkri peysu, sem ég gat hæg-
lega farið úr, ef sólin færi að
skína. I bakpokanum hafði ég
nærföt, aðrar gallabuxur, sokka
og skyrtur — og svo sundfoolinn
minn. Þetta var lágmarksfatnað-
ur samkvæmt fyrirmælum
stjórnenda sumarbúðanna.
Bærinn okkar er hérumbil
eina mílu þaðan sem áætlunar-
bíllinn stanzar. Frændi hafði
farið að heiman með skjöktbíl-
inn, fyrr um morguninn, í ein-
hverjum erindum, svo að
frænka sagðist skyldu flytja
mig í litla bílnum sínum. En
svo vildi hann ekki fara í gang,
og eftir að við höfðum gert
nokkrar árangurslausar tilraun-
ir til að finna, hvað væri að,
sagði ég, að ég ætlaði bara að
ganga. Ég hafði kappnógan tíma
og er ekkert löt að ganga. Þetta
var nú fyrsta vitleysan, sem ég
gerði. Ég hefði vel getað fengið
einhvern vinnumanninn þarna
til að skjóta mér á vörubíl. Ég
hefði meira að segja getað ekið
honum sjálf, og skilið hann svo
eftir handa hinum til að hirða
seinna.
Enn ég gerði hvorugt, heldur
kvaddi ég frænku, glöð í bragði
og lagði af stað, til að ná í á-
ætlunarbílinn.
En líklega hefur úrið mitt
verið á eftir tímanum, því að
þegar ég kom á staðinn, sá ég
rétt aftan á bílinn, sem var að
hverfa í fjarska. Og annar kæmi
ekki fyrr en eftir klukkutíma.
Ég yrði loksins að ganga heim
aftur og biðja einhvern að aka
mér á járnbrautarstöðina. Ég
hafði víst hvort sem væri misst
af lestinni, sem ég ætlaði að fara
með. Ég var fokvond við sjálfa
mig. Þetta var slæm foyrjun.
Það var líkast því, sem einhver
álög væru á þessu fríi mínu. En
sá bölvaður klaufaskapur að
missa af vagninum! Loksins
ákvað ég að ganga bara þessar
fjórar mílur á brautarstöðina.
Af einhverjum ástæðum gat ég
ekki hugsað til þess, að fara
heim aftur en eftir því ,sem síð-
ar kom fram, hefði það þó verið
skynsamlegra. En hvernig er þó
hægt að fullyrða um það, þegar
þetta átti eftir að breyta öllu
lífi mínu eins og það gerði?
Hefði ég bara snúið við heim,
hefði ég þá nokkurntíma fengið
að reyna þessa sælukennd? Þá
hefði ekki verið nein skelfing,
engin þjáning — en kannski
— Skrýtið að andinn kemur alltaf yfir mig á nóttunni.
heldur ekki nein gleði .
Ég var búin að ganga eitt-
hvað stundarfjórðung, þegar
hann fór að rigna. Þetta voru
stórir dropar og ég sá fram á, að
ég yrði fljótlega gegndrepa.
Mikið hafði það nú verið
heimskulegt af mér að snúa ekki
aftur heim! Nú væri ég komin
þangað og einhver gæti ekið mér
á stöðina. Ég leit fram og aftur
fyrir mig til að sjá, hvort ekki
væri þarna einhver á ferðinni,
sem ég þekkti, en vegurinn var
gjörsamlega manntómur. í
nokkrar mínútur skreið ég í
skjól undir limgerði, en storm-
Crinn, sem var snöggur og hvass,
eins og stundum vill verða á
sumrin, hafði nú náð hámarki.
Ég gerði mér það að góðu að
vökna og gekk áfram.
Þá heyrði ég að bíll kom á
eftir mér. Ég leit við og sá lang-
an, hvítan sportbíl. Hann ók
hratt og jós á mig leðjunni um
leið og hann fór framhjá mér.
En svo stanzaði hann nokkrum
skrefum fyrir framan mig.
Ég þekkti engan, sem ætti hvít
an sportbíl. í þessum bíl hlaut
að vera einhver ókunnugur og á
leiðinni að honum velti ég því
fyrir mér, hvort ég ætti að
þiggja far. Það gat verið
heimskulegt að þiggja far af
ókunnugum, og blöðin voru öll
full af ýmsum hryllingi, sem
kom fyrir stúlkur, ef þær þágu
far. Einkum stúlkur, sem voru á
ferð einar síns liðs.
En þegar ég kom móts við foíl-
inn, sá ég að ekillinn var ekki
ískyggilegur karlmaður, eins og
hafði haldið, heldur ung og fall-
eg stúlka.
— Þú ert hræðilega vot, sagði
hún. — Á ég að kippa þér upp?
— Ég þarf að komast á braut-
arstöðina, sagði ég og stóðst
ekki brosið og fallegu augun.
— Stökktu þá upp í, sagði hún
um leið og hún laut fram og opn
aði dyrnar.
Þakklát í huga tók ég af mér
bakpokann, og renndi mér inn
1 sætið við hliðina á henni. Hún
setti bílinn af stað. Vegurinn lá
eins og höggormur fram undan
okkur, svartur og blautur.
— Fleygðu bakpokanum þín-
unv afturí, sagði hún. — Ertu á
skemmtigöngu?
— Ekki beinlínis, sagði ég. —
Ég er að fara í fríið mitt til
Frakklands. Og það byrjar
bærilega! Ég get varla hugsað
mér, að ég verði að sleikja sól-
skinið innan fárra daga.
— Hvert ertu að fara? sagðl
stúlkan. — Og svona ein þíns
liðs? Hún talaði með ofurlitlum
útlendum hreim, en samt datt
mér ekki í hug, að hún væri
frönsk.
Ég sagði henni, hvert ég væri
að fara, og einnig, að ég væri
ein míns liðs. Ég er nú venju-
lega ekkert opinská um eigin
hagi mína, en stúlkan virtist
hafa áhuga á þessu og hver
spurningin rak aðra hjá henni.
Hún virtist hrifin af ferðaáætlun.
minni. Eftir að hafa verið niður-
dregin vegna þess, að ég missti
af vagninum, var ég nú kát yfir
því að hafa fengið far. Innileiki
stúlkunnar og vinsemd eyddi
venjulegri hlédrægni minni, og
áhugi hennar á sumarfríinu
minu fannst mér síður en svo
grunsamlegur.
LOFTUR #»#..
Ingólfsstræti 6.
Fantið tíma 1 sima 1-47-72
PILTAR,=
EFÞIÐ EIGIP UNMÚSTUNA
ÞÁ Á ÉC HRIN&ANA /
tyrrA?/? tísmt//x(sson_i
tff 8 \' \»cr——1

7/7 sölu
Sölutum á góðum stað. Selst
milliliðalaust. Upplýsingar í
sirna 10102 f. h. 15196 e.h.
NYLON NANKIN VINNUFflTIN HENt'A VEL VIO OU.
ALOENS STÖRF TIL LANDS OS SjAVAR. lsi*a»J
OC HGQ TRYGGJA VANDAO EFNI OG QOTT SNIO
NYLON
NANKI M
STÓRAUKIN SALA SANNAR VINSÆLÐIR VÖRUNNAR.
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Hverfisg. 1 frd 4 - 62.
Lambastaðahverfi Þingholtsstræti