Morgunblaðið - 15.07.1966, Síða 15

Föstudagur 15. júlí 1966
MORGU N BLAÐIÐ
15
Jón Árnason verka-
maður —
í. 16. 9. 1888, d. 9. 7. 1966.
t»EGAR ég tek mér penna í
hönd til að skrifa nokkur minn-
ingarorð um móðurbróður minn,
Jón Árnason, verður mér það
strax Ijóst, að ýmsir af hans
fornu vinum væru miklu færaii
til þess. Þeir þekktu Jón meðan
Ihann var enn skarpur röskleika-
maður, en ég kynntist ekki þess
um ágæta frænda mínum fyrr
en hann var kominn á efri ár,
og þá bar hann menjar efcir
lífshættuleg höfuðmeiðsli, er
hann hlaut í umferðarslysi fyrir
h.u.b. 10 árum. Því verða ætt-
menn og vinir Jóns að virða mér
það til vorkunnar, þótt þessi
iminningarorð mín séu fátækleg.
Jón Árnason var fæddur að
Hóli á Ufsaströnd. Foreldrar
hans voru þau Sigríður Hallgríms
dóttir og Árni Jónssön, er bjó
lengi að Hæringsstöðum í Svarf
aðardal. Tvíburasystir Jóns var
Ingibjörg móðir mín, þau ólust
ekki upp saman. Jón var ungur
að árum tekinn til fósturs að
Hóli í Svarfaðardal (Hóli
fremra) af ágætishjónunum Ingi
björgu Jónsdóttur, föðursystur
sinni og Jóni bónda þar, Björns
syni. Þar hlaut hann gott atlæti
og minntist bernskuára sinna
með gleði og þakklæti í garð
fósturforeldra sinna og ágætra
fóstursystkina.
Jón var ungur að árum, þeg-
ar hann hélt burt úr sínum
bernskuranni, lagði hann leið
sína til Hríseyjar og stundaði
þaðan sjó árum saman. Hann
sagði mér stundum frá svaðil-
förum sínum, en hér er ekki
rúm til að víkja að þeim. En það
er ekkert vafamál, að Jón hefur
verið harðfylginn og kappsam-
ur sjómaður og hef ég sannfrétt
að Jón var nokkrar vertíðir í
féiagsskap um hlut með öðruvn
dugnaðarmanni. Var engmn
meðalmenskubragur á vinnu-
brögðum þeirra, enda höfðu þeir
oftar en einu sinni hæstan hlut.
Jón reri nokkrar hákarlavertíð-
ir og lýsti oft fyrir mér þeim
kaldsömu veiðiferðum norður í
hafi. Hann talaði oft um mann-
skaðaveðrið, mikla, þegar togar-
inn Leifur heppni fórst. Þá var
hann á hákarlaskipi og skall
veðrið á, þegar það var statt
norður af Vestfjörðum. Var
hleypt undan veðrinu, og mátti
hver sem betur gat verjast stór
sjóunum, en reyna þó jafnframt
að höggva klaka af skipinu.
Reyndi auðvitað mest á skip-
stjórann er stóð við stýrið. Að
endingu heppnaðist að komast í
var inn á Patreksfjörð.
Um tíma var Jón á skipinu
Tahsman, og var nýlega farhm
af því, er Talisman fórst, en sá
atburður er í tölu átakanlegustu
sjóslysa þessarar aldar.
Þegar Jón var um miðjan
aldur fluttist hann suður á Akra
nes og var þar í nokkur ár, og
stundaði ýmsa vinnu, en var oft
ast landmaður við báta. Síðasti
strafsvettvangur Jóns var svo
hér í Reykjavík, vann hann m.a.
í Vélsmiðjuni Héðni og síðast
hjá Reykjavikurborg. Eins og
áður segir lenti Jón í alvarlegu
umferðaslysi fyrir h.u.b. 10 ár-
um og var honum vart hugað
líf í fyrstu. Eftir slysið bar hann
aldrei sitt barr, en stundaði þó
störf sin af ótrúlegri seiglu, allt
fram til síðastliðins árs, er hann
þrotinn af kröftum varð loks að
leggja frá sér verkfæri sín í
hinztá sinn.
Jón var tvíkvaentur, Fyrri
kona hans vaf Guðný 'Kristjáns-
dóttir og slitu þau samvistum.
Þau eignuðust einn son, Sigur-
björn Hilmar, er var uppkominn
mesti myndar- og efnismaður,
en lézt í blóma aldu/u síns.
Hann eignaðist þrjár dætur
með konu sinni.
Síðári kona Jóns, Margrét
- Minning
Hálfdánardóttir, lifir mann sinn
Hún bjó manni sínum fallegt og
vistlegt heimili og var honum
styrk stoð er heilsan bilaði eft-
ir hið mikla áfall.
Ekki get ég lokið þessum orð
um án þess að láta í ljós þakk-
læti mitt til Péturs Hannesson-
ar verkstjóra, er reyndist Jóni
hinn ágætasti vinur eftir að
hann fluttist til Reykjavíkur og
bezti hjálparmaður hans síðustu
æviárin. Þótt margir vikju góðu
að þessum elskulega manni, er
sjúkleiki og elli tóku að mæða
hann, var Pétur Hannesson þó sá
maður er Jón setti sitt mesta
traust á og ekki að ástæðulausu.
Ég vil að lokum þakka kynni
þau, er ég hafði af þessum aldna
frænda mínum. í blóma aldurs
síns var Jón vaskur maður, er
hlifði sér hvergi, en þegar ég
sá hann fyrst var hann merkt-
ur rúnum aldurs og erfiðis.
En hann megnaði þó með
hlýju viðmóti sínu og ástúð-
leika að gera mér samverustund
ir okkar ógleymanlegar. Fyrir
þær þakka ég.
Ég sendi Margréti Hálfdánar-
dóttur innilegar samúðarkveðj-
ur, svo og systkinum hins látna
og afkoméndum.
Kristján Jóhannsson.
Hörðnr Sigurvinsson formuður
H.U.S. í SnæfeCs- og Hnuppu-
dulssýsfu
AÐAJÚFUNHUR Héraðssarrubands
ungra Sjálfstæðismanna í Snae-
fellsnes- og Hnappadaissýslu var
haldinn í samkomuhúsinu í
Grundarfirði sl- laugardag. Hófst
fundurinn kl. 4 sd. Fráfarandi
form. Hinrik Finnsson verzim.
Stykkishólmi setti fundinn og
gerði ha,nn það að tillögu sinni,
að fundarstjóri yrði kosinn Árni
Emilsson, kennari, Grundarfirði,
en fundarritari Ágúst Sveinsson,
verzlunarm., Stykkiahólmi, var
það samþykkt samihljóða. Gerði
formaður siðan grein fyrir störf-
um stjórnarinnar síðastliðið
starfstímabil. Að lokinni skýrslu
formanns fór fram stjórnarkosn-
ing. í stjórn sambandsins fyrir
næsta starfsár voru kosnir: Hörð-
ur Sigurvinssoin, Ólafsví'k, form;
Árni Emilsson, Grundarfirði,
varaform.; Sigurþór Sigurðsson,
Gufuskákim, ritari; Sveinn Fjel-
steð, Ólafsví'k, gjaldkeri og Skú'li
Víkingsson, StykkishóLmi, með-
stjórnandi. Varamenn voru kjörn
ir þeir Ágúst Sigurðsson, Stykk-
ishólmi; Ágúst Sveinsson, Grund-
arfirði; Björn Emilsson, Gufu-
skálum; Hilmar Eggeitsson, ól-
afsvík; og Sturla Böuvai sson,
Ólafsvík. Einnig fór fram kosn-
ing í Fulltrúaráð Sjálfstæðisfé
laganna í Snaefellsnes- og
Hnappadalssýslu og Kjördæmis
ráð Sjálfstæðisfélaganna í Vest-
urlandskjördæmi. í fulltrúaráð
voru kjörnir þeir Hörður Sigur-
vinsson, Ólafsvík; Ágúst Elbergs-
son, Grundarfirði; og Þorvaldur
Dan, Stykkishólmi, en til vara
Skúli Víkingsson. Stykkishólmi
og Sturla Böðvarsson, Ólafsví'k.
í kjördæmisráðið voru kosnir
Ágúst Sigurðsson, Stykkishólmi,
Árni Emilsson, Grundarfirði og
Sigþór Sigurðsson, Gufuskálum,
en til vara þeir Jóihann Vtkings
son, Stykkiahólmi og Tómas Ósk-
arsson, Grundarfirði.
Að aðaLfundarstörfum loknum
tók til rnáls Særvar Björn Kol-
beinsson, framkvœmd'astjóri Sam
bands ungra Sjálfstæðismanna,
flutti hann ávarp og kveðju til
fundarmanna frá S.U.S. Einnig
tóku til máls þeir Halldór Finns-
son, sveitarstjóri og Emil Magn-
ússon, verzlunarstjóri, báðir frá
Grundarfirði og mæltu þeir
nokkur hvatningarorð til fundar
manna. Þessi aðalfundur H.U.S.
í Snæfellsnes- og Hnappadals-
sýslu var vel sóttur og kom fram
Guöfinna Guðmunds-
dóttir —
F. 18. 7. 1903 — D. 8. 7. 1966.
í DAG verður kvödd hinztu
kveðju Guðfinna Guðmunds-
dóttir, hú^freyja að Urðarstíg
7 A, en hun lézt hér í borg hinn
8. júlí s.l. Veikindi þau, er
leiddu hana til dauða, bar mjög
brátt að, og er erfitt að trúa
því, að hún skuli horfin úr hópi
okkar, en hér höfum við enn
verið mirmt á það, hversu oft
er skammt milli lífs og dauða.
Með Guðfinru hverfur sjónum
okkar kona, sem ekki lét mikið
yfir sér, en er þó minnisstæð
öllum, sem hana þekktu sök-
um geðprýði sinnar og yfir-
bragðs, sem bar vott um góð-
vild og hjartagæzku.
Það er ekki á mínu færi að
rekja ítarlega æviferil frú Guð-
finnu Guðmundsdóttur, en stikl-
að skal á hinu helzta. Hún var
fædd að Kambi í Holtum hinn
18. júlí 1902, yngst fjögurra
barna hjónanna Guðmundar
Árnasonar og Guðfinnu Sæ-
mundsdóttur. er þar bjuggu. 18
ára að aldri flutti Guðfinna með
foreldrum sínum til Reykjavík-
ur. Hinn 21. desember 1933 gift-
ist hún Guðritundi Guðlaugssyni,
sem starfaði hjá Nathan & Olsen
hér í borg Byggðu þau sér
heimili að Urðarstíg 7 A og
bjuggu þar alla sína hjóna-
bandstíð, sem var mjög farsæl.
Guðmundur lézt s.l. haust og er
því skammt milli þeirra hjóna.
Var fráfal'l hans Guðfinnu mikið
áfall.
Þau hjón Guðfinna og Guð-
mundur, voru bæði sérstaklega
hógvær í fasi, en frá þeim staf-
aði ætíð traust og hlýja, sem
ekki gleymist þeim, er þau
þekktu. Við, sem komum oft á
heimili þeirra sem vinir barna
þeirra, munum ætíð minnast
þeirra stunda, er við áttum þar.
Við minnumst þeirrar fölskva-
lausu hlýju og vinsemdar, er
mikill áhugi hjá félagsmönnum
um, að starfsemi samlbandsins
mætti vera sem blómlegust á
næsta starfsári.
Fylgi Sjálfstæðisflok'ksins hef-
ur farið vaxandi á Snæfellsnesi
og nú er búizt við vaxandi fé-
lagslífi ungra Sjáifstæðismanna
á Snæfellsnesi.
Minning
þau sýndu, þeirra innilegu og
þakklátu gleði er þau glöddust
með börnum sinum yfir merk-
um áföngum í íifi þeirra. Og
ekki sízt minnumst við þeirrar
ástúðar og umhyggju, er þau
sýndu barnabörnum sínum
þremur, sem vissulega
hafa misst mikið við fráfall afa
og ömmu Þá verður okkur í
dag einnlg hugsað til systtir
Guðfinnu. Ingimundu, sem eftir
lifir, en hun bió ætíð með þeim
hjónum að Urðarstíg 7 A, en
milli þeirra systra ríkti innilegt
samband og samhugur og voru
þær hvor annarri til ómetan-
legrar styrktar og hjálpar.
Börn þeirra Guðfinnu og Guð-
mundar votu þrjú' Guðmundur
Jóhann, skc astjóri í VilUnga-
holti, Guðlaugur Rúnar cand.
mag., kennari og Guðfinna Inga,
kennari. Var'þeim hjónum mjög
annt um, að börn þeirra gætu
aflað sér þeirrar menntunar, er
hugur þeirra stcð til og studdu
þau til þess á ada lund.
Nú7 þegar kveðjustundin er
runnin upp, koma upp í hug
ættingja og vina hinnar látnu
margar minningar frá liðnum
dögum og i þeirri sorg, sem
slíkri kveðjustur.d fylgir, hlýtur
það að vera huggun, hversu
minningarnar eru bjartar. Hér
er kvödd góð kona, ástúðleg og
umhyggj'.isöm móðir og amma,
trú systir. tryggur vinur. Minn-
ingin um slíka konu hlýtur ætíð
að varpa birtu og yl í hug
þeirra, er hana geymir.
H. H.
-/fqt fa coior
(/(/ Umkehr-frlm
Iur Dio poihi f e
fíir ForbQtftoöhíHtírt bet Tocjeslichf
Pötrone
4
BEZTA LAUSNIN