Morgunblaðið - 01.11.1966, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐID
Þriðjudagur 1. nóv. 1966
Eric Ambler:
Kvíðvænlegt ferðalag
fram í fyrir honum. — Ha!
Þarna sjáum við Grikkland!
Þau fóru að horfa. Og það
leyndi sér ekki, að þarna sást
Grikkland. Það ieit út eins og
lágur þokubakki á sjónhringn-
um.
— Indælt veður! sagði Kuwetli
í hrifningu. Stórkostlegt. Hann
dró andann djúpt að sér og blés
svo _frá sér með mikJum hávaða.
— Ég hlakka mikið til að sjá
Aþenu. Við komum til Pireus
klukkan tvö.
— iðCtlið þér og frúin að fara
í land? spurði Graham Mathis.
— Nei, ég held ekki. Þetta er
alltof stuttur tími. Hann bretti
upp frakkakragann og skalf. —
Ég skal viðurkenna, að veðrið er
gott, en það er nú samt ka!t.
— Ef þú stæðir ekki kyrr og
jkjaftaðir svona mikið, þyrfti
þér ekki að vera kalt, sagði kona
hans. — Og svo ertu með engan
trefil.'
— Gott og vel, sagði nann ön-
uglega. — Það er bezt að fara
niður. Afsakið, herrar mínir.
—-~Ég held ég verði líka að fara
niður, sagði Kuwetli. — Eruð þér
samferða, hr. Graham?
— Ég ætla að bíða hér svolítið
við. Hann mundi fá nóg af Ku-
wetli seinna.
— Klukkan tvö þá!
drakk það í rúminu.
Hún hleypti brúnum. — En
þér spyrjið mig ekki, hvers-
vegna ég vildi tala við yður und-
ir eins og ég væri komin á fæt-
ur.
— Þessi uppgerðar-strang-
leiki fór í taugarnar á honum.
Graham svaraði: — Ég er hrædd
ur um, að ég hafi ekki tekið yður
17
alvarlega. Til hvers ættuð þér
að vilja finna mig?
— Jæja, þetta var skárra. Ekki
gott, en illskárra. Farið þér til
Aþenu í dag?
— Já.
— Ég ætla að spyrja yður,
hvort ég mætti koma með yður.
— Ég skil. Það væri mér ....
— En nú er það orðið um sein-
an.
— Það þykir mér ieltt, sagði
Graham og var sárfeginn. Mér
hefði verið það ánægja að taka
yður með mér.
Hún yppti öxlum. — Það er
ofseint. Hr. Kuwetli hefur boðið
mér með sér, og af því að ég
átti ekki betri kosta völ, þá þá
ég boðið. Ég er nú ekkert hrif-
in af honum, en hann er kunn-
ugur í Aþenu. Það getur orðið
gaman.
— Já, það skyldi maður halda.
— Ham* er mjög eftirtektar-
verður maður.
— Sýnilega.
— Vitanlega gæti ég fengið
hann til að ....
— Það er því miður hængur
á því. í gærkvöldi spurði hr.
Kuwetli mig, hvort hann mætti
koma með mér, þar eð hann
hefði aldrei áður komið til
Aþenu.
Hann h?tfði gaman af að geta
sagt þetta, en hún fór ekki út
af laginu nema rétt sem snöggv-
ast. Hún rak upp hlátur.
— Þér eruð alls ekkert kurt-
eis. Alls ekki! Þér látið mig
segja það sem þér vitið. að er
ósatt. Þér þaggið ekki niður í
mér. Þér eruð vondur. Hún hló
aftur. En það getur verið gam-
an að þessu.
— Ég er viss um, að hr. Ku-
wetli mundi verða feginn, ef
þér kæmuð með okkur. Og ég
auðvitað líka. Þér þekkið senni-
lega Aþenu miklu betur en ég
geri.
Hún kipraði snögglega saman
augun. — Og hvað eigið þér við
með því, með leyfi að spyrja.
VíngSös
— Já.
Þegar þau voru farin, leit hann
á úrið sitt og sá, að klukkan var
hálftólf, og ákvað að ganga tíu
hringi um bátaþilfarið, áður en
hann færi niður og fengi sér
glas. Meðan hann var að ganga
þetta, fannst honum, að hann
hefði haft talsvert gott af nætur
hvíldinni. Þó ekki væri annað,
var æðaslátturinn í hendinni
hættur, og hann gat beygt fing-
urna ofurlítið, án sársauka. En
mikilvægara var þó hitt, að þessi
martraðar-tilfinning, sem hafði
hrjáð hann daginn áður, var nú
horfin. Hann var nú hress og kát
ur. Gærdagurinn var kominn
mörg ár aftur í tímann. Vitan-
lega var höndin með umbúðun-
um enn til þess að minna hann
á það, en sárið hafði ekki leng-
ur neina teljandi þýtSingu. í
gær var það ekki annað en rispa
á hendinni á honum, sem mundi
gróa á fáum dögum. En nú var
hann á leið heim og til vinnu
sinnar. Hvað snerti Josette, þá
hafði hann ekki haft svigrúm til
að heimska sig neitt að ráði. Að
hann skyldi hafa langað, þó ekki
væri nema snöggvast, að kys3a
hana, var nógu slæmt. En hann
hafði verið þreyttur og ringlað-
ur, og enda þótt hún væri þann-
ig kvenmaður, sem ekkert leyndi
tilgangi sínum, /arð hinu ekki
neitað, að hún var bráðsnotur.
Hann hafði lokið fjórða hringn
um, þegar sú, sem hann hafði
verið að hugsa um, birtist á þil-
farinu. Hún var nú í kápu úr
úlfaldahári, í stað loðkápunnar.
og með stóran bómullartrefil um
höfuðið í stað ullartreflisins áð-
ur, og í sportskóm með flötum
korkskólum. Hún beið þess, að
hann kæmi til hennar.
Hanh brosti og bauð góðan
daginn.
"Hún lyfti brúnum. — Hafið
þér ékkert að segja nema góðan
daginn?
Honum varð hverft við. —
Hvað ætti ég að segja?
— Þér hafið valdið mér von-
brigðum. Ég hélt, að allir Eng-
lendingar færu eldsnemma á
fætur og ætu heljarmikinn morg
unverð. Ég kem á fætur klukk-
an tíu og þá eruð þér hvergi að
finna. Þjónarnir segja að þér 3é-
uð enn í káetunni yðar.
— Því miður fær maður ekki
enskan morgunverð hér um
borð. Ég lét mér nægja kaffi og
Allar stærðir.
Ný sending komin.
Jön íiiqnumílGtHin
Sknrípripoverzlun
Vinsœlustu sokkarnir
Venjulega fáanlegir í litunum Bronz,
Champagne, Solera, Caresse og Bali.
Austurstræti 17
Silla og Valda húsinu.
— Er ég iðjuleysingi? Ég sem útfylli knaUspyrnugelraunina
í hverri viku.
Hann hafði ekki átt við neitt
annað eða meira en það, sem í
orðunum lá. Hann svaraði með
brosi, sem hann ætlaði að vera
uppörvandi: — Ég á við, að
kannski hefðuð þér einhvern-
tíma dansað þar.
Hún starði snöggvast á hann
með ólundarsvip, og hann fann,
að girndarbrosið, sem verið
hafði á hans eigin vörum, máð-
ist smámsaman út. Hún sagði
dræmt: — Ég held ekki, að ég
sé eins hrifin af yður og ég hélt
áður. Ég held bara, að þér skiljið
mig alls ekki.
— Það er hugsanlegt. Ég hef
ekki þekkt yður nema svo stutt
Hún svaraði reiðilega: — Af
því að kona er listamaður, finnst
yður hún vera einhver iægri
vera.
— Alls ekki. Það hafði mér
alls ekki dottið í hug. Eígum
við að ganga kring um þilfarið’
Hún hreyfði sig ekki. — Ég
er hrædd um, að ég sá bara
ekkert hrifin af yður.
— Það þykir mér leitt. Ég var
farinn að hlakka svo mikið til
að fá yður með í ferðina.
— Nú, en þér hafið hann Ku-
wetli, svaraði hún meinfýsni-
lega.
—- Satt er það. En hann er
bara ekki eins laglegur og þér.
Hún hló háðslega. — Svo að
þér hafið komið auga á, að ég sé
lagleg? Það var gott. Mikið er
ég hrifin. Að ekki sé talað um
heiðurinn.
— Ég virðist hafa móðgað yð-
ur og þá bið ég fyrirgefningar.
Hún veifaði hendi. — Ekki
skuluð þér vera að því. Þér
viljið ganga. Gott og vel, þá
skulum við ganga.
— Ágætt.
Þau höfðu ekki gengið nema
þrjú skref, er hún stanzaði og
sneri sér að honum. — Til hvers
þurfið þér að vera að taka þenn
an Tyrkja með yður til Aþenu?
Segið þér honum, að þér getið
ekki farið. Væruð þér kurteis
munduð þér gera það.
— Og taka yður með mér í
staðinn? Var það það, sem þér
áttuð við?
— Ef þér byðuð mér, mundi
ég fara rheð yður. Ég er orðin
hundleið á þessu skipi og svo
langar mig til að tala ensku.
— Ég er hræddur um, að hr.
Kuwetli mundi ekki þykja það
nein kurteisi .
— Ef þér kunnið vel við mig,
munduð þér ekki vera neitt að
súta hr. Kuwetli. Hún yppti öxl-
um. — En ég skil. Þáð gerir ekk-
ert til. Mér leiðist enn. Við skul-
um ganga. Og þegar þau voru
komin af stað, bætti hún við: —
Honum José finnst þéa- vera
nokkuð nærgöngull.
— Einmitt það? Og hvers-
vegna?
— Það er þessi gamli Þýzkari,
sem þér voruð að tala við. Hvern
ig vitið þér, að hann sé ekki
njósnari?
Hann skellihló. — Njósnari?
Það var skrítin hugdetta!
Hún horfði á hann kuldalega.
Og hversvegna svo skrítin?
— Ef þér hefðuð talað við
hann. munduð þér sannfærast
um, að hann er ekkert 1 þá átt,
— Kannski ekki. En hann
José er nú alltaf svo tortrygg-
inn gagnvart svona fólki. Hann
heldur alltaf, að það sé að villa
á sér heimildir.
— Hreinskilnislega sagt,
mundi ég taka baktal af Jósés
hálfu sem beztu meðmæli.
— Hann hefur ekkert á móti
honum. Hann er bara forvitinn
um hann. Hann vill alltaf fá að
vita allt um fólk. Honum finnst
við öll vera skepnur. Hann
hneykslast aldrei á því, sem íóik
gerir.
— Hann virðist vera býsna
heimskur.
— Þér skiljið hann bara ekki.
Hann hugsar ekki um gott og
illt á sama hátt og gert er í
klausturskólunum, en bara um
hlutina eins og þeir koma fyrir.
Hann segir, að hlutur, sem getur
verið góður fyrir einn, geti verið
slæmur fyrir annan, en að það
sé heimskulegt að vera að tala
um gott og illt.
— En stundum gerir fólk nú
það, • sem það gerir, beinlínis
vegna þess að það telur sig vera
að gera gott.
— Nei, bara vegna þess, að
því finnst sjálfu það vera gott
ef það gerir hlujtina, eða það seg
ir José!
— En hvað þá um fólkið. sem
stillir sig um að gera hlutinn,
af því að hann sé slæmur?
— José segir, að ef einhver
þurfi virkilega að gera eitthvað,
þá stilli hann sig ekki um það
vegna þess, sem fólk kunni að
segja. Ef hann er veruiega hug-
aður, þá stelur hann. Ef hann er
í verulegri hættu, drepur nann.
Ef hann er verulega hræddur. er
hann grimmur. Hann segir. að
það hafi verið sadda fólkið. sem
fann upp gott og illt til þess að
hafa áhyggjur af hinum, sem eru
hungraðir og öryggislausir.
Hvað maðurinn gerir, er undir
því komið, hvers hann þarfnast.
Ósköp einfalt mál. Þér eruð ekki
morðingi. Þér segið, að það sé
ljótt að myrða. José mundi
segja, að þér séuð eins mikill
morðingi og Landru eða Weid-
mann, en hamingjan hafi bara
ekki gert yður nauðsynlegt að
myrða neinn. Einhver sagði hon
um einhverntíma, að til væri
þýzkt máltæki, þar sem segir,
að maðurinn sé ekki annað en
flauelsklæddur api. Hann hefur
gaman af að hafa það eftir.
— Og þér eruð á sama máli
og José? Ég á nú ekki við, að ég
gæti verið morðingi, heldur hitt,
hversvegna fólk er eins og það
«»r?