Morgunblaðið - 03.12.1966, Blaðsíða 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
J_,augarrdagur 3. des. 1966
Vön skrifstofustulka
óskar eftir atvinnu strax við erlendar bréfaskriftir.
Meðmæli fyrir hendi. — Ýmislegt fleira kemur til
greina. — Tilboð sendist afgr. Mbl., merkt: „Ný-
komin heim — 8267“.
Skrifstofa okkar
er flutt
a8 Smiðjustíg 4.
Andvari hf.
Umboðs- og heildverzlun.
Sími 20433.
Stór fyrirtæki hér í borg vil'l ráða mann til að
stjórna verzlunarhúð
með 14 manna starfsliði.
Æakilegur aldur 30—40 ára.
Tilboð sendist blaðinu merkt: „Verzlunarstjóri
058“ fyrir 6. des. n.k.
— Minning
Framhald af bls. 19.
tók virkan þátt í störfum á því
tímabili, sem orðið hafa mestar
breytingar á efnalegum og and-
legum högum fólksins í landinu.
— Sem 8 ára drengur mundi
Finnbogi eftir þjóðhátíðarárinu
1874. Með þverrandi líkams-
kröftum, en óbilaða sál, fylgd-
ist hann með hátíðahöldum 17.
júní 1946.
Milli þessara ára liggur hin
langa og athafnaríka ævi hans,
þrungin afköstum hins sístarf-
andi manns. Á farsælan hátt,
sótti Finnbogi, um margra ára
skeið, út á fengsæl og áhættu-
söm fiskimið, meðan segl og ár-
ar og siggaðar hendur sjómanns-
ins voru hreyfifal bátsins. Þótti
stjórn hans örugg og góð svo orð
var á gert. Og er árar og segl
vikiu um set fyrir vélaaflinu,
þá stjórnaði Finnbogi hinu nýja
afli með auknum þrótti og karl-
mennsku, enda gjörðust þá störf
in, hvorttveggja í senn, afla-
stærri og áhættuminni
Það duldist engum, sem kynnt
ist Finnboga, að þar fór góður
drengur í fyllstu merkingu þess
orðs. Hann var vel gefinn, en
Kaupið jólaskóna hjá skósmið
Jólaskór á alla fjölskylduna
Skóverzlun og skóvinnusfofa
Sigurhjöms Þorgeirssonar
Miðbæ við Háaleitisbraut. —
Góð bílastæði.
na/ut lítillar fræðslu I æsku. En
sjálfsmenntun hans var ágæt.
Mitt í önnum dagsins gat
hann hugsað sem heimspekingur
og rætt um hin fjarlægustu og
torskildustu viðfangsefni. Þótti
þeim þá stundum biðin löng fyr
ir framan búðarborðið, sem ask-
lokið áttu að himni.
Ég held, að Finnbogi hafi ekki
getað aumt séð, án þess að rétta
því hjálparhönd, enda eru til
margar sögur af brjóstgæðum
hans og nærgætni við þá, sem
bágt áttu.
Mörgum opinberum störfum
gegndi Finbogi. Hann var hrepp
stjóri og oddviti Staðarsveitar
lengst af meðan hann dvaldi
þar. í Ólafsvík gegndi hann
hreppstjórastörfum um 12 ára
skeið. Formaður skólanefndar
var hann og lengi.
Öll þessi störf rækti Finnbogi
aif kostgæfni og stakri trú-
mennsku.
Finnbogi G. Lárusson var á
ýmsan faátt mikill gæfumaður.
Honum voru gefnar tvær ágætar
eiginkonur, sem á tvennan hátt
urðu honum ómetanlegir föru-
nautar í lífinu. Hin fyrri meðan
ólgandi fjör æsku- og athafna-
mannsins svall í brjósti — þeg-
ar vonir og yndisleiki lífsins
blasti við í þróttmiklu og atorku
sömu starfi. — Hin síðari, er
græða þurfti hjartasár hins hel-
særða tilfiningamanns, sem
skalf og nötraði mitt í styrkleika
sínum og þrótti. Það varð henn
ar hlutskipti, að veita líkn og
hjálp hinu örþreytta gamal-
menni þegar það hafði lokið
miklu lífsstarfi og þarfnaðist
hvíldar og hjúkrunar. Slíkar
gjafir eru þeim einum gefnar,
sem hafa hlotið náð fyrir aug-
liti guðanna.
Á Búðum lét Finnbogi reisa
sólbyrgi við suðurhlið íbúðar-
hússins, í því skyni, að létta
þjáningar ungrar dóttur sinnar,
og frelsa hana, ef unnt væri,
úr greipum hvíta dauðans. Ekk
ert var þar til sparað og hörð
var sú barátta, sem þar var háð.
En hér var við ofureflið að tefla
og hin unga stúlka hné í blóma
æsku sinnar fyrir sigð dauðans.
Hér er það, sem við sjáum skýr-
asta mynd af Finnboga sem föð-
ur, þar sem viljakrafturinn er
spenntur til hins ýtrasta, barni
sínu tii hjálpar.
Nú er athafnasömu ævistarfi
þessa manns lokið. Langur vinnu
dagur að kveldi kominn. Hið
mjúka hvílurúm er sveipað sól-
geislum miðsumars. Við báru-
vota ströndina hvíslar lognsær-
inn angurvær minningarljóð,
sem veita hinum framliðna frið
og ró.
En við samferðamennirnir,
bæði vinir og vandamenn, stönd
um hljóðir við flóðborð hins
mikia sævar, og geymum í hjört
um okkar mininguna um trygg-
an vin og förunaut, sem nú hefir
siglt fleyi sínu yfir að hinni
ókunnu strönd.“
Jónas Þorvaldsson.
IJppboð
verður haldið að Sjónarhóli, Vatnsleysuströnd,
laugardaginn 10. des. 1966, kl. 2 e.h. Seldur verð-
ur hestur ca 10 vetra.
Hreppstjóri.
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
kveikja upp og balca
pönnukökurnar.
„Borðaðu þær meðan
þær eru heitar", sagði
hún við manninn. Fyrir
hverja eina pönnuköku,
lem hann borðaði, laum-
aði tveimur eða þremur
í malpoka sinn. Þetta lék
hann aftur og aftur án
þess að kona hans tæki
eftir því.
„Þú virðist hafa verið
ákaflega svangur", sagði
hún. „Ég hefi varla und-
an að baka ofan í þig“.
„Ég á langa leið fyrir
höndum og fjársjóðurino
er þungur, svo að ég
verð að eta fylli mína.“
Þegar hann hafði fyllt
pokann af pönnukökum
eagði hann: „Nú er ég
orðinn saddur. Fáðu þér
nú nokkrar sjálf, en
vertu fljót, því að við
þurfum að hraða okkur."
Hún borðaði síðan af
pönnukokunum eins og
hún hafði lyst á og síð-
an lögðu þau af stað.
Nóttin var niðdimm.
Maðurinn gekk dálítið á
undan konunni og hengdi
pönnukökurnar, sem
hann hafði laumað í pok
ann sinn, á greinar
trjánna.
Konan sá pönnukök-
urnar á trjánum.
„Sjáðu, sjáðu", kallaði
hún, „það hanga pönnu-
kökur á trjánum.“
„Já, hvers vegna ætti
það ekki að vera? Ég sé
ekkert undarlegt við það.
Tókstu ekki eftir pönnu-
kökúskýinu, sem fór
hérna yfir áðan?“
„Nei, það sá ég ekki.
Ég átti nóg með að horfa
niður fyrir fæturna á
mér og þræða stíginn."
„Haltu áfram", kallaði
maðurinn. „Ég á héra-
gildru hérna og við skul
um líta í hana.“
Þau komu nú að gildr
unni og maðurinn tók
urriðann úr snörunni. *
„Ó, gæzkan, hvernig
getur fiskur veiðst í dýra
gildru?" spurði konan.
„Vissir þú ekki, að
sumir urriðar geta geng-
ið,“ svaraði maðurinn.
„Það hafði ég ekki hug
mynd um,“ hrópaði
Tatina. „Hefði ég ekki
séð það með mínum eig-
in augum, þá mundi ég
ekki hafa trúað því.“
Þegar þau komu að
ánni, sagði Tatina: „Net
ið þitt er einmitt hérna.
Mér þætti gaman að vita
hvort nokkuð er í því?“
„Við skulum vitja um
það,“ sagði maðurinn.
Þau drógu nú netið á
land og fundu hérann í
þvL Tatína fórnaði upp
höndunum.
„Þvílíkt og annað
eins“, hrópaði hún,
„hvers konar undur og
býsn eru þetta!“ Héri í
fiskineti!“
„Vesalings fáráðlingur
inn þinn, hvað ætti svo
sem að vera skrítið við
það? Hefur þú aldrei áð-
ur séð vatnahéra?"
„Það er nú einmitt
það sem er,“ sagði kon-
an, „ég hefi aldrei á ævi
minni heyrt talað um
vatnahéra fyrr en nú.“
Þau voru nú komin á
staðinn, þar sem maður-
inn hafði fólgið fjársjoð-
inn. Hann gróf gullið
upp og fyllti poka sinn
og konu sinnar af þvL
Síðan sneru þau heim-
leiðis. Leið þeirra lá
skammt frá húsi landeig
andans. Þegar þau gengu
þar fram hjá, heyrðist
kind jarma.
„Guð sé oss næstur,"
hvíslaði Tatina, sem nú
var orðin hrædd við sinn
eigin skugga, „hvað var
þetta?“
Bóndi hennar svaraði:
„Hlauptu, hlauptu eíns
og þú eigir lífið að leysa.
Þetta eru árar úr Víti að
kvelja landeigandann.
Láttu þá ekki sjá okk-
ur.“
Þau hlupu heim, más-
andi og blásandi. Maður-
inn faldi gullið og þau
lögðust til svefns.
„Mundu það nú, Tat-
ina, að minnast ekki á
það einu orði að við höf
um fundið fjársjóð. Ann-
ars mun fara illa fyrir
okkur.“
„Auðvitað, gæzkan
mín,“ svaraði hún, „þú
getur verið viss um, að
ég segi engum frá
þessu.“
Þau fóru seint á fæt-
ur morguninn eftir. Kon
an kveikti upp eldinn og
þegar blár reykurinn fór
að liðast upp í gegnum
reykháfinn, tók hún föt-
urnar og fór að sækja
vatn. Hinar konurnar
voru þá líka komnar
niður að brunninum.
„Af hversju kveikir þú
•vona seint upp eldinn í
dag, Tatína,“ spurðu
þær.
„Ó, elskurnar mínar,“
sagði hún, „ég hefi verið
á ferðinni alla nóttina,
þess vegna fór ég svona
seint á fætur.“
„Hvað í ósköpunum
hefir þú verið að gera í
nótt?“
„Bóndi minn fann fjár
sjóð og við fórum að
sækja hann eftir að
dimmt var orðið.“
Ekki var um annað tal
að í þorpinu þann dag-
Tatína og maður henn-
inn en fjársjóðinn, sem
ar höfðu fundið og bor-
ið heim í tveimur sekkj-
um fullum af gulli.
Síðdegis barst orðróm-
urinn landeigandanum
til eyrna. Hann skipaði
Tatínu og bónda hennar
að koma á sinn fund.
„Hvernig dirfist þið að
draga ykkur fjársjóð,
sem þið hafið fundið á
minni landareign?"
spurði hann.
„Ég veit ekki um
hvaða fjársjóð þú ert að
tala“, svaraði maðurinn.
„Reyndu ekki að
skrökva að mér,“ æpti
landeigandinn. „Ég veit
allt um þetta. Kona þín
hefir sjálf sagt frá öllu
saman.“
„En hæstvirti herra,
hún er ekki alveg með
sjálfri sér,“ svaraði mað
urinn. „Hún spinnur upp
heilu sögurnar og trúir
svo sjálf, að þær séu
sannar.“
„Við skulum nú fljót-
lega ganga úr skugga um
það.“
Og landeigandinn tók
að yfirheyra Tatínu og
spyrja hana um öll máls
atvik.
„Fann maðurinn yðar
fjársjóð?“
„Já, herra, vissulega
fann hann fjársjóð."
„Og fóruð þið bæði í
nótt og sóttuð gullið?"
„Já, herra, það gerðum
við.“
„Segðu mér nákvæm-
lega allt sem skeði."
„Fyrst gengum við
gegn um skóginn þar
sem pönnukökurnar
héngu á trjánum-------“
„Pönnukökur á trján-
um?“
„Já, þær féllu niður úr
pönnukökuskýinu! Þar
næst komum við að héra
gildrunni og fundum urr
iðann í henni. Við tók-
um urriðann og fórum
niður að ánni að vitja
um netið, og þótt undar-
legt megi virðast, þá
hafði fiskast héri í það.
Við slepptum honum.
Skammt frá ánni var svo
fjársjóðurinn. Þar fyllt-
um við pokana okkar at
gulli og snerum svo
heim. En einmitt þegar
við vorum á heimleið-
inni og gengum fram hjá
húsi yðar hávelborin-
heita, heyrðum við 1
drýsildjöflunum, sem
voru að pína yðar há-
tign."
Þegar hér var komið
sögunni, gat landeigand-
inn ekki lengur á sér set
ið. Hann stappaði fótun
um í gólfið, og kreppti
hnefana:
„Snáfaðu I burtu,
heimska kona, og láttu
mig aldrei sjá þig fram-
ar.“
„Þarna sjáið þér,
herra," sagði maður
Tatínu, „það er ekki einu
orði að trúa af því, sem
hún segir.“
„Já, það er augljóst.
Þú mátt fara.“
Tatína og maður henn
ar fóru siðan heim ti
sín og enginn lagði trún
að á söguna um gullfund
inn.