Morgunblaðið - 23.03.1967, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLABi©, FIMMTUOAGUR 23. MARZ 1967.
Mann tók sí?at'ctiupakk'»nn
upp úr rasa sínutii, sneri sér
að mér og spurði, hvort ég
vildi ekki sígarettu. Þegar ég
játaði því, dró hjnn eina síg-
arettuna að hálfu leyti úr
pakkanum, en rétti síðan pakk
ann að mér, alveg á eðlilegan
hátt þegar maður býður stúlku
jígarettu. Mér láðist að þakka
fyrir mig, en það er eins og
mig minni, að ég hafi brosað
til hans. Ég vöðlaði sígarett-
una um stund milli fingrana,
leit í kringum mig örskamma
stund á meðan ég beið — eftir
því að hann kveikti í fyrir
mig. Ég rankaði svo allt i einu
við mér, þegar ég varð þess
vör, að hann hélt pakkanum
enn að mér. Mér brá, og ég
vissi hverju ég hafði gleymt
— að þakka fyrir mig upphátt.
Þegar ég hafði gert það, íékk
hann sér sígarettu og lét síð-
aii pakkann í vasann.
hans furðu skýr. En hún sneri
sér að honum, þegar þau töl-
uðust við, og hún virtist mjög
hamingjusöm.
Hann sagði mér, að þó svo
hann gæti fengið sjónina á ný,
mundi hann ekki óska eftir
því.. Hann sagðist vera ánægð-
ur eins og allt væri í pottinn
búið. Sem blindur hafði hann
numið þá iðngrein sem hann
ætlaði sér að lifa á, og hann
sagði: Ég er búinn að sætta
mig fyllilega við þetta.“ En
yfir honum var ekki þessi
sælusvipur, hann ljómaði ekki
eins og hún. Mér fannst hann
ekki eins einlæglega hamingju
samur. Hún þurfti ekki að
sakna neins. Hún hafði feng-
ið að læra það, sem hún ósk-
aði sér, og þar sem hún sat
í sófanum við hlið unnusta
síns, brosti hún í sífellu.
En það var vissulega mikið,
sem hann átti að sakna. Full-
frískur og heilbrigður hafði
hann kastað snjóboltum, rennt
sér á skautum og leikið sér í
boltaleik. Mér fannst að hann
hlyti að sakna þessa göfugasta
skilningarvits, og ég sá á
svip hans þann söknuð, sem þó
hlyti með tímanum að hverfa,
en var enn ekki að fullu horf
inn.
Það var á heimili reykvískra
borgara, sem ég sat, og ég
dvaldi góða stund. Þegar ég
hafði staðið upp og hvatt, og
hann hafði opnað dyrnar fyr-
ir mér, kom móðir hans fram
og bauð mér kaffi. Ég hefði
gjarnan viljað drekka með
þeim kaffi, ég hefði þá öðlast
enn dýpri reynslu. En úr þvl
sem komið var, þótti mér ekki
hlýða að þiggja boðið. Mér
datt síðar í hug hvort það hafi
verið af tillitssemi við soa
sinn og tengdadóttir tilvon-
andi, að móðirin bauð mér
ekki veitingarnar meðan á
samræðunum stóð, úr því hún
var einu sinni að bjóða mér
þær að sið gestrisinna íslend-
inga. En þegar að því kom að
ég kvaddi, gat hún ekki leynt
sínu gestrisna hugarfari og
bauð mér samt sem áður kaff-
ið, þó svo að hún vissi ofur
vel, að ég myndi á þeirri
stundu ekki þiggja það.
(Þrjú viðtöl eru mér sérstak
lega minnisstæð á skömmum
blaðamannaferli mínum. Við-
talið við þau er eitt þeirra).
Sumarbúsíaður
Óska að taka á leigu sumarbústað í nágrenni
Reykjavíkur. Verður að vera í sæmilegu standL
Upplýsingar í síma 30926 og 24139.
Þau voru ekki feimin við að
tjá sig og reyndu ekki að kom-
ast undan einni einustu spurn-
ingu. Ég komst upp á lagið og
gerðist æ djarfari i spurning-
um minum, enda varð þessi
skamma stund méi ómetanleg
og óvenjuleg reynsla Þau fóru
þess ekki á leit að fá að heyra
handritið, áður en það fór i
blaðið, eins og svo oft er ein-
mitt, þegar fólk hefur haft frá
einhverju að segja og virki-
lega tjáð sig. Hann hafði misst
sjónina sem barn, en hún
verði blind frá fæðingu.
Mér fannst einnig framkoma
þeirra gagnvart mér vera ólík
og ég setti það i samband við
þá staðreynd, að hann hafði
einu sinni getð séð, en hún
aldrei. Þegar hann til dæmis
taiaði við mig, eða ég við hann
þá sneri hann sér alltaf að
uéc. eins og fólk yfirleitt ger-
ALLAR NÁNARI UPPLÝSINGAR GEFUR.
HAUKUR LEÓSSON, AÐ RÁNARGÖTU 12,
SÍMI 12494 MILLI KL. 5—7, DAGLEGA.
EFTIR
STEINUNNI ÓLAFSDÓTTUR
ÞAÐ átti fyrir mér að liggia
að eiga viðtal við blint fólk.
Þau voru hjónaefni. hann ís-
lenzkur, en hún ensk.
Þar sem ég sat inni i vina-
legri stofu foreldra hans í
húsi einu í Austurbænum og
virti hjónaefnin lauslega fyrir
mér fann ég að þau voru á
einhvern hátt fjær mér en
gengur og gerist um fólk sem
situr andspænis hvort öðru yf-
ir lágu sófaborðí. Það var eig-
inlega ekki fyrr en hann bauð
mét sigarettu, þegar líða tók
á samtalið að eg g’eymdi þvi.
að frammi fynr mér sat fólk
sem ég af eðlilcgum ástæðum
varð að vera gætnari við en
venjulega. Ég gleymdi því
smástund, að hann var blind-
ur.
ir. Hún aftur á móti sneri sér
aldrei að mér, hvorki þegar
ég beindi spurningum mínum
að henni, né þegar hún svar-
aði. Allan tímann meðan á
samræðunum stóð, var hún
mun fjær mér en hann. Augu
hennar voru einnig lokaðri,