Morgunblaðið - 26.04.1967, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. APRIL 1967.
eftir Maysie
Greig:
UNDIR
VERND
hún verða ekki ástfangnar af
mönnum á þínum aldri. Þær
vilja bara hafa gott af þeim —
peninga og öryggi. Og sennilega
hefur hún einhvern ungan
mann í bakhendinni — unga
manninn, sem við sáum með
henni þarna um kvöldið. Sástu
ekki, hvernig þau horíðu hvort
á annað? Hvernig hún gaf 'hon-
um auga og þau hlógu hvort
framan í annað? Hvernig hún
gaf honum auga og þau hlógu
hvort framan í annað. Ó, Davíð,
vegna hennar Louise og barn-
anna, get ég ekki látið þig hlauipa
svona á þig og gera þig að fífli.
— Mavis! Það var sorgartónn
í röddinni. — Þér er ekki alvara
með þetta, sem þú ert að segja.
Þú veizt ekkert um Paulu. Ég
sver, að hún er alls ekki eins og
þú heldur hana vera. Og ég sver,
að hún elskar mig.
— Æ, Davíð, elsku Davíð. Ég
skal alveg sverja, að hún elskar
þig ekkert Kona hefur vit á slík
um 'hlutum, og ég er alveg viss
um, að þú elskar hana heldur
ekki. Þetta er bara augnabliks
skot. Ég hef alltaf vitað, að það
mundi koma. Að þú yrðir skot-
inn í einhverri stúlku með snot-
urt andlit og að ég yrði þá að
verja þig, vegna hennar Louise.
Ef þú æclar að setja einhverja
1 sætið hennar verður það að
verða einhver falleg og verðug
kona, sem getur verið móður fyr
ir börnin þín, og þegar þú hefur
fengið hana, skai ég með ánægju
leggja niður völdin. Ég fer eitt-
hvað út í sveit og verð par.
Ég er viss um, að þú munir sjá
mér farborða — ég á við, að þú
ert svo örlátur. Svo að þú sérð,
að það er ekki það, sem vakir
fyrir mér, að mér verði fleygt
út til að sjá fyrir mér sjálf, sem
kemur mér til «ð biðja þig, held-
ur er það sj'álfs þín vegna og
barnanna ...... Þannig hafði
þetta haldið áfram, fram eftir
allri nóttu, en þegar Davíð hafði
þrjózkazt við, hafði hún reynt
aðra aðferð.
Hann hafði gefið henni bendi-
orðið með því að segja: — Ég
er búinn að segja svo mi'kið, að
ég get ekki yfirgefið Paulu, héð-
an af.
Og hún hafði svarað lágt og
fast: — Er, hvað segirðu um að
yfirgefa mig? Ertu mér ekkert
skyldugur fyrir öll þessi ár, sem
ég hef sýnt þér og börnunum
hollustu’ Skilurðu það ekki, að
ef þú ferð að taka þessa stúlku
að þér. sem elskar þig ekki, ertu
að gera mig óhamingjusama, svo
að ég hef ekker* lengur að lifa
fyrir?
— Þú hlýtur að vera brjáluð,
Mavis, sagði har.n hás. — Við
höfum aldrei vikið einu orði að
ást Kannski vináttu, en heldur
ekki meira.
— Og er hún kannski ekki eins
mikilvæg og ást? Hún öskraði
þetta upp yfir sig, rétt eins og
hún væri að springa. — Hvernig
veiztu, að ég elski þig ekki,
Davíð? Ó, ég krefst einskis —
ekki einu sinni þess, að þú gift-
ist mér. Ég bið ekki um annað
en að fá að vera hérna, og gegna
skyldunni, sem mér hefur alltaf
fundizt hún Louise eiga skilið af
mér, og svo sjá um þín þægindi
.... það er allt, sem ég fer fram
á. Það ei mitt líf. Ef þú tekur
þetta frá mér, og það gerir þú
ef þú ferð að giftast þessari
stúlku, þá dey ég og þá börnin
af skorti á ást og skilningi. Sérðu
ekki hvað 'hún er þegar afbrýðis-
söm gagr.vart þeim? Og það
verður helmingi verra þegar
stundir líða fram. Og hún kem-
ur beinlínis til að hata þau, þeg-
ar hún eignast börn sjálf, og
þau hata þau og þá verður pú
innan um sundurþykkja fjöl-
skyldu, þar sem togað er í þig
frá báðum hliðum, og á meðan
hlær hún að pér ásamt yngri
elskhuga.
— Hvernig dirfiztu .......?
Hún sneri sér að honum og
augun voru æðisgengin.
— Ég mun dirfast hvað sem er
til að bjarga þér frá þessu, Dav-
íð Eða geti ég ekki bjargað þér,
mun ég taka eina ráðið, sem dug
ar. Þú skalt ekki halda, að ég sé
hrædd við það. Ég hef það oft
hugsað um það. Ég hed vitað,
að ef þú giftist einhverri ótíndri
stúlku, mundi ég gera það. Því
að þegar ég hef misst börnin, er
ekkert eftir har.da mér að lifa
fyrir.
En þá hafði hún breytzt aftur,
röddin bilaði og tárin runnu nið-
ur kinnarnar. Hún var aumk-
unarverð. þar sem hún fékk ut-
an í honum.
— Ó, Davíð, þú mátt ekki gera
mér þetta Ég á engan að í heim
inum nema þið, engan að leita
til, engan til að hjálpa mér og
vernda mig. Ég er ekki gáfuð
eða hugrökk, og ég get ekki stað
ið á eigin fótum. Ég get ekki
annað en það litla, sem í mínu
valdi stendur til að gera þig ham
ingjusama. Og hef ég ekki gert
það árum saman, Davíð? Þú
hrekur mig ekki frá þér héðan
af? Hún á aðra karlmenn að
vinum, hún er ein þessara, sem
eiga það alltaf. Hún fleygði sér
á legubekkinn og brast í æðis-
genginn grát.
Hann reyndi að róa hana og
leiða henni fyrir sjónir, að ekk
ert mund: breytast þó að hann
giftist Paulu. En jafnvel hann
vissi, að þetta var ósatt. Hann
vissi nú, að Mavis og Paula
mundu aldrei geta verið undir
sama þaki, og vegna þeirra
kvala. sem Mavis leið og vegna
þess. hve dauðþreyttur hann var
orðinn á sálinni, gat hann ekki
neitað konunni, sem bað um
vernd hans.
Meðan hann var að hugsa
þetta, hafði Mavis stokkið á
fætur. Hún hafði hlaupið upp á
ioft. Hann hikaði andartak, en
hljóp svo á eftir henni. Hann
fann hana í baðherberginu með
’ýsólglas í hendinni.
— Þú ætlar þc ekki ....?
— Jú, ég ætlaði það. Ég
mundi einskis svífast, ef þú sner
ir við mér baki. Þetta er heim-
ilið mitt. Þú getur ekki rekið
mig burt Ef ég héidi, að það
gerði þig hamingjusaman, skyldi
ég deyja. en ég get bara ekki
trúað, að það geti gert þig ham-
ingjusaman. Eg s'ver, að hún
elskar þig alls ekki, Davíð!
Nei, hann mundi aldrei þola
aðra álíka sennu — hann hafði
engar taugar til þess. Hann var
svo þreyttur, og þessi andlega
þreyta hafði í bili sljóvgað ást
hans á Paulu. Hann gat um lít-
ið annað hugsað, en Mavis, af-
myndað andlitið á henni og sam
hengislaus snöktandi orð henn-
ar: — Ég gæti ekki lifað, ef þú
rækir mig burt — ég mundi gera
enda á því öllu saman!
Ef hún nú stæði við þessa
'hótun sína — og hafði hann
kannski ekki komið að henni
með lýsólglas í hendinni? Hún
hafði starfað mikið fyrir hann
— það hafði honum ekki verið
ljóst fyrr en i gærkvöldi. En all-
an tímann síðan Louise dó, hafði
hún verið börnunum hans móð-
ir. Hann hafði hvað eftir annað
stritt henni með því, að hún
færi aldrei út með ungum mönn
um, en hún hafði alltaf gefið í
skyn, að fyrsta og fremsta
skylda hennar væri við börnin,
húshaldið og hann sjálfan. Ást-
in gat verið fullgóð, en var rétt
af honum að meta ástina meira
en allt það, sem Mavis hafði gert
fyrir börnin hans? En samt hefði
hann ekki getað komið heim 1
kvöld, án þess að geta sagt Mav-
is, að allt væri búið að vera
mdlli þeirra Paulu. Allar þessar
hugsanir þutu gegnum hana hans
1 þögninni, sem hafði orðið, eftir
að Paula hafði talað.
-g n
«?4 *J« •*. | f ♦*•♦*♦♦*♦•*•♦*♦♦*♦♦*•♦*•♦*•♦*
— Þú verður að láta mig
skiija þetta, Davíð, hafði hún
sagt.
— Því miður, sagði hann, —
er ég ekki viss um, að ég geti
gert þér það skiljanlegt, sagði
hann eftir langa þögn. — Hér er
skyldan annarsvegar. Mér finnst
ég hafa mestar skyldurnar við
börnin mín. Ég held, að þau
yrðu aldrei hamingjusöm með
stjúpmóður og verði þau það
ekki, verð ég bað ekki heldur.
Mér þykii fyrir því að hafa gert
þér vonbrigði. Ég veit, að það
var rangc af mér að segja það.
sem ég sagði hérna um kvöldið,
en ef út í það er farið, þá ertu
nú skynsöm nútímastúlka ....
— Er nokkurntíma nokkur
skynsemi í sambandi við ást-
ina? tók hún fram í, gremju-
lega.
Hann ’.ét sem hann 'heyrði það
ekki og hélt áfram: —- Þú ert
óháð ung stúlka, sem getur séð
fyrir þér sjálf. Og 'hvað um það
þó að við höfuim farið út sam-
an? Og jafnvel gefið hvort öðru
hýrt auga gerir það okkur nokk
uð til? Eða hefur það gert þér
nokkuð til? Þú hefur atvinnuna
þína eftir sem áður.
Hún svaraði engu. En fannst
'henni eins og hún væri að berja
hnefunuir í múrvegg, og nú
vissi hún auk þess, að það var
ekki Davíð, sem 'hún var að
berjast við, heldur Mavis — allt-
af Mavis — og Mavis hafði veitt
betur
— Já, sagði hún þreytulega.
— Líklega er engin ástæða til,
að þú sért að taka ást mína al-
varlega.
— Paula! Röddin var hás og
eymdarleg — Þú heldur vænt-
anlega ekki, að mér sé sama um
ást þína
— Ég lifi þetta sjálfsagt af,
sagði hún. — Maður lifir flest
af í þessum heimi, og hlær jafn-
SPILAKVÖLD
sjálfstæðisfélaganna í Hafnarfirði verður í kvöld, raiðvikudag-
inn 26. apríl kl. 8.30 í Sjálfstæðishúsinu.
Kaffiveitingar, góð verðlaun.
ATH. Að þetta er síðasta spilakvöld vetrarins.
NEFNDIN.
vel að því síðar meir — eða það
'hefur mér að minnsta kosti ver-
ið sagt. En ef þéi finnst ég ekki
nógu mikilvæg til þess að fórna
íyrir mig neinu, eða ef þú ert
hræddur við ást okkar, eins og
þú 'hlýtúr að vera, þá býst ég
við, að það sé rétt hjá þér, að
við látum þessu lokið. Viltu
ekki fara sem fljótast burt héð-
an?
— Ó, Paula! Hann greip báð-
um höndum um höfuðið. — En
'hvað getur maður gert, ef mað-
ur þarf að sýna tveimur konum
trúmennsku? Tveim konum, sem
báðar eru manni háðar? Hann
þagnaði og horfði á hana, næst-
um með hryllingi.
Hún var farin að hlæja. Hún
hallaði sér aftur, greip báðum
'höndum um stólbríkurnar og
’hló og hló. Það voru þessi orð
hans um konu, sem væru mann-
inum háð. Þarna var sagan að
endurtaka sig. Fyrst móðirin og
síðan dóttirin urðu að láta í
litla pokann, vegna þess að önn-
ur kona þarfnaðist verndar
mannsins
— Hvað gengur að þér? spurði
hann 'hvasst.
—Ó, þetta er svo hlægilegt,
Davíð. — Svo fráununalega
hlægilegt En ég get ekki sagt
þér brandarann, því að þú mund
ir aldrei skilja hann.
Hann virtist særður og móðg-
aður.
— Ef þú ætlar að taka þessu
svona, Paula. Ég vissi ekki ....
að ég væri að gera mig hlægi-
legan.
Eín hún greip aðeins andann
á lofti milli hláturhviðanna:
— Æ, góði, farðu, og það sem
allra fyrst!
Henni fannst hún ek-ki þola
að horfa á hann lengur. Og á
þessari stundu fannst henni hún
ekki mundi þola að líta hann
augum, það sem eftir vséri æv-
innar. Hún vildi bara, að hann
færi, frá augum hennar og fyrir
fullt og allt. Hann gekk til dyr-
anna, en sneri þá við aftur.
— En kvöldverðurinn? sagði
hann vesældarlega, — ætluðum
við ekk’ að fara út að borða
kvöldverð? Ég er búinn að panla
hann, eins og þú veizt.
Hún hætti snögglega að
'hlæja. — Það stendur sjálfsagt
á miklu, Davíð, en einhvernveg-
inn finnst mér ekki mig langa
neitt í þennan kvöldverð i
kvöld. En þú skalt fá þér hann
eftir sem áður. Þú villt hvort
sem er halda þig að öllum sett-
um reglum. Og þar undir heyrir
að borða kvöldverð, sem búið er
að panta. Hún rak upp gleði-
vana hlátur.
Hann ieit á hana, eins og
virðuleik- hans hefði verið móðg
aður.
— Ef þú vilt endilega halda
þér fast að þessu, Paula, skal ég
fara. En ég var að vona, að við
gætum verið vinir.
— Hún hristi nöfuðið. — Nei,
þakka þéi' fyrir Davíð.
— Gott og vel. Hann var með
'höndina á hurðarhúninum. —
Mér þykir fyrir þessu, Paula. Ef
þú kærir þig um að hringja til
mín eiríhverntíma, skal það allt-
af verða mér ánægja að bjóða
þér út í hádegisverð.
Hann gekk út og hataði sjálf-
an sig, og leið næstum eins illa
og henni Hann vonaði, að hann
yrði skárri í fyrramálið. Og
'kannski var það eins gott, að
þessi sætbeizka senna var af-
staðin. Hann gat ekki trúað þvi
að hann 'hefði sært hana neitt
verulega. Hún hefði ekki farið
að hlæja, hefði svo verið. Ekki
hafði Mavis hlegið, heldur hafði
hún grátið og grátbeðið hann.
Kannski var Paula þessi létt-
iynda, skapharða nútímastúlka,
sem Mavis hafði gefið í skyn.
Allt þetta var hann að segja
sjálfum sér á heimleiðinni. Hann
virtist meira að segja hafa
gleymt kvöldverðinum, sem
hann hafði pantað. En hann gat
ekki almennilega trúað því, að
hún væri eins harðbrjósta og
hún hafði gefið til kynna. Hann
hafði faðmað hana að sér á gang
stéttinni og hún hafði sagt: —.
Ég vissi ekki, að þú elskaðir
mig Davíð, en ég var að vona,
að......
— Æ, fjandinn hafi það allt-
saman! sagði hann upphátt og
var hann þó ekki vanur að blóta.
Og það var rétt svo, að hann gat
stillt sig um að snúa bílnum við
og fara aftur í íbúðina við Sloane
torgið og taka hana í fang sér
og segja: — Elsku Paula, hjart-
að mitt, ég meinti ekki eitt orð
af því sem ég var að segja. En í
sama bili og hann ætlaði að
snúa við, varð honum hugsað til
Mavis, með leiftrið í gráiu aug-
unum, náfölvann á andlitinu og
spennuna í grönnum líkaman-
um.
14. kafli.
Eftir að Davíð var farinn út,
sat Paula lengi og horfði á lo>k-
aða hurðina. Kæmi hann aftuT?
Ég þyldi alls ekki, að hann kæmi
aftur, hugsaði hún. Og samt
vissi hún að hver hennar taug
titraði af nýrri von — að hann
kæmi aftur og sagði henni, að
þetta hefði ekki verið annað en
martröð. Hún fór að skjálfa, eins
og henni væri kalt, enda þótt
þetta væri á hlýju vorkvöldi.
Hún lagði höfuðið fram á borð
ið og grét ákaft. Hana langaði
ekkert til að lifa, því að kvölin
af þessum vonbrigðum var
þyngri en þolað yrði. Hún mátti
ekki hugsa til tómlega morgun-
dagsins, og marga tómlega daga
eftir það sem hefðu ekkert að
færa henni.
Hún gekk út úr setustofunni
og inn í eld'húsið, til þess að búa
sér til te, en langa stund gerði
hún ekki annað en horfa á gas-
vélina. Marjorie kæmi aldrei
heim fyrr en klukkan eitt til tvö
og þá yrði því öllu lokið. Það
var afskaplega auðvelt og hafði
engan sársauka I för með sér.
Rétt að leggja kodda inn í ofn-
inn og leggja höfuðið á hann.
Skrítið að vera að hugsa um
þægindi, þegar þannig stóð &.
Og hún gat meira að segja kom-
ið með dúnsængina sína og legið
á henni. Hún vissi vel, að hún
ætlaði alls ekki að gera þetta,
en ímyndunarafl hennar hafði
búið til myndina, eins og það
var á sig komið.