Morgunblaðið - 08.09.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. SEPT. 1967
MAYSIE GREIG:
Læknirinn
og
dansmærin
og aðrir, elskan mín. Ég gæti
ekki hugsað mér að fara í neina
fasta vinnu. Ég hefði aldrei þol
inmæði til að halda áfram við
hana. Þú verður að taka mig eins
og ég er, elskan, með alla slæma
ávana mína.
Og það hafði hún gert, af
því að hún var ástfangin af hon-
um. En þessi ást var kvalafu’l.
Hún vissi, að þetta gat ekki hald
ið svona áfram til frambúðar.
Það var að verða eitthvert alvar-
legra samband hjá þeim og að
lokum hjónaband. Annars var
hún að segja skilið við hann
fyrir fullt og allt. Jafnvel nú
vissi hún mætavel að það mundi
skynsamlegast, en hún var ekki
nægilega sterk til þess að taka
ákvörðunina.
Það var barið að dyrum.
Sjúkravagninn var kominn til
þess að flytja hana í sjúkrahús-
ið. Morfínið var tekið að gera
hana syfjaða. Hún kyssti Tim
aftur og sá þá Marcel Sellier,
sem stóð úti í dyrunum.
Hún reyndi að þakka honum
fyrir sig, en hann þaggaði niður
í henni. — Ég er ekki að gera
annað en læknisskyldu mína,
sagði hann. — Ég sé yður í fyrra
málið, ungfrú.
2. kafli.
Það var bjartur morgun á Mið
jarðarhafsströndinni, þegar hún
opnaði augun. Enda þótt þetta
væri árla morguns, streymdu sól
argeislarnir inn um gluggann,
sem var ekki byrgður nema til
hálfs. Hún hafði rétt verið með
meðvitund þegar hún var flutt
í sjúkrastofuna kvöldinu áður.
Hún hafði fengið svefntöflu og
sofið. En nú var hún glaðvak-
andi og verkurinn í fætinum vsir
mjög sár. Hún sá, að þarna voru
þrír aðrir sjúklingar í stofunni,
en rúmið hennar var úti við
svalirnar með útsýni yfir hafið.
Hún sá á úrinu sínu, að klukk
an var sjö. Hana langaði í bolla
af te og eitthvað, sem gæti lin-
að verkinn í fætinum.
Hún þrýsti á bjölluhnapp og
samstundis kom hjúkrunarkona
inn. Hún kynnti sig og kvaðst
heita Anne Winters. Hún var
smávaxin, en geðsleg og í hvít-
um einkennisbúningi. Hún var
amerísk en var nú að vinna sig
áfram erlendis.
— Jæja, hvernig líður yður?
sagði hún, vingjarnlega.
— Ég hef slæman verk í fæt-
inum, sagði Yvonne.
— Sellier læknir hefur fyrir-
skipað töflur, sem geta dregið
úr sársaukanum. Hann kemur
rétt strax. Hann kemur hingað
venjulega um klukkan níu. Hald
ið þér, að þér komizt í baðher-
bergið, eða á ég að þvo yður.
Ég var búin að þvo hinum sjúkl
ingunum, en þér sváfuð svo
vært, að ég tímdi ekki að vekja
yður.
— Það var fallega hugsað,
sagði Yvonne. — Ég ætla að
reyna að brölta á fætur, ef þér
viljið hjálpa mér.
En það tókst henni ekki, því
að sársaukinn var svo mikill.
Winters hjúkrunarkona færði
hana því úr og þvoði henni. Töfl
urnar höfðu dregið nokkuð úr
verkjunum, en hún gat ekki
gleymt því, sem gerzt hafði
kvöldinu áður og þeirri auðmýk
ingu, sem hún hafði orðið fyrir.
Systirin rétti henni púður og
varalit. Taskan hennar hafði
verið flutt með henni í sjúkra-
húsið í gærkvöldi. Einhver dans
arinn hafði látið niður í töskuna
fyrir hana.
Nú kom inn morgunverður —
sjóðheitt kaffi, sem smakkaði
ágætlega, með hálfmánum og
brauði, sultu og smjöri.
Systirin kynnti hana hinum
sjúklingunum. Þeir virtust allir
sæmilega hressir, þrátt fyrir
veikindin, og buðu hana vel-
komna, vingjarnlega. Þeir vildu
vita, hvað að henni gengi og svo
öll helztu deili á henni. Þeir létu
í ljós samúð sína með henni,
og það hressti hana ofurlítið.
Hana verkjaði mjög í fótinn,
þegar Sellier læknir kom til
hennar. Hann laut yfir hana. —
Er þetta mjög sárt, ungfrú?
Hún reyndi að brosa. — Já,
það er hálfslæmt.
— Ég skal þá gefa yður aðra
sprautu, sagði hann. — En ég er
hræddur um, að þetta verði tals
vert sárt næstu dagana. Hann
brosti til hennar og brosið var
full samúðar, svo að hún hresst-
ist talsvert við. Hún fann sig hríf
ast af manninum, sem var bæði
glæsilegur og karlmannlegur.
— Hve fljótt get ég losnað
héðan, læknir? spurði hún.
— Eftir svo sem hálfan mán-
uð, kannski.
— Þér töluðuð eitthvað um að
finna mér eitthvað að gera,
þangað til fóturinn er orðinn
svo góður, að ég get dansað aft-
ur?
— Jú, ekki hafði ég gleymt
því, sagði hann hughreystandi.
— Mér hefutr dottið nokkuð í
hug. Ég skal segja yður nánar
frá því á morgun.
— Þér eruð mjög góður rið
mig.
— Ég vona, að ég sé góður við
alla sjúklingana mína. Hann
brosti aftur og snerti öxlina á
henni aðeins með hendinni.
Hann fann þegar, að þessa stúlku
leizt honum vel á, og hún var í
augum hans ekki aðeins venju-
legur sjúklingur.
Þegar hún hóf fimleikadans-
inn sinn hafði hún verið töfr-
andi glæsileg, svo fótviss og ör-
ugg í hreyfingum — allt þangað
til slysið vildi til.
— Þér hljótið að hafa þrælað
mikið áður en þér náðuð þess-
ari fullkomnun, sem þér sýnduð
í upphafinu á dansinum.
Hún brosti til hans. — Já, ég
hef unnið mikið að þessum fim-
leikadönsum, allt síðan ég var
krakki. Þetta kostar mikla æf-
ingu.
— Og er þetta í fyrsta sinn,
sem þér hafið orðið fyrir slysi"
— Já, það er í fyrsta sinn og
það hefði ekki getað gerzt á ó-
heppilegri stundu.
— Þór áttuð samúð allra
áhorfendanna, sagði hann. — En
nú verð ég að fara. Ég sé yður
aflur í fyrramálið.
— Þakka yður fyrir, læknir,
sagði hún í hálfum hljóðum.
Henni fannst einhvern veginn
að ef hann yfirgæfi hana, væri
hún alveg ósjálfbjarga. Vitan-
lega var Tim þarna til staðar og
henni þótti vænt um hann, en
hún hafði alltaf vitað, að hún
sjálf var honum sterkari. Það
var Tim, sem þarfnaðist verndar
hennar.
Lyfið tók að verka og hún
sofnaði aftur.
í heimsóknartímanum síðdeg-
is kom Tim.
Hann kyssti hana innilega. —
Hæ, elskan! Ertu nokkuð skárri
í dag?
— Svolítið, en ekki mikið er
ég hrædd um.
— Vesalingurinn. Hann klapp
aði henni á bera öxlina.
Hún kynnti hann hinum kon-
unum í stofunni, og þær brostu
allar til hans. Hann hafði mikla
persónutöfra.
Hann lækkaði röddina og tai-
aði rétt við eyrað á henni. — Ég
var fjandans óheppinn í spila-
bankanum í gærkvöldi. Alveg
staurblankur. Á ekki grænan
eyri eftir. Ég verð að flýta mér
til Englands og reyna að stappa
upp einhverja peninga. Sem bet
ur fer á ég farseðilinn rninn.
— Ó, Tim! Tárin komu fram
í augu hennar. Áttu við, að þú
verðir að fara strax?
— Það er ég hræddur um,
elskan, en ég kem aftur. Undir
eins og ég er búinn að útvega
mér næga aura. Ekki er það
hægt hérna, svo að ég verð að
fara til Englands til þess.
Hún andvarpaði. — Ég vildi
óska, að þú hættir við þessa
spilamennsku, Timmy.
— Já, en fjárhættuspil er mér
lífið sjálft, sagði hann alvar-
lega. — Það verðuxðu að venja
þig við og gera þér að góðu.
Brostu nú til mín og segðu, að
þú ætlir að gera það.
Hún sendi honum máttleysis-
legt toros. — Ég skal reyna það,
Timmy, en það verður enginn
hægðarleikur. Hversvegna viltu
endilega spila.
Hann hugsaði sig um.
— Líklega er það spenningur-
inn. Ekkert gefur annan eins
spenning. Og, ef út í það er far-
ið, hvað annað get ég gert til
þess að drepa tímann?
— Þú gætir unnið, sagði hún.
Hann hló. — Við hvað? Ég
hef enga kunnáttu til neins
verks. Og atvinna er nú ekki
beinlínis að elta mann, nú á
tímum. En það útskýrði ég allt
fyrir þér, hérna um kvöldið.
— Það veit ég, Timmy. En ég
hef nú samt alltaf verið að
vona......Hvenær ferðu?
— Ég ætla að ná í flugvél
klukkan fimm. Þá kem ég til
London í kvöld. Ég held ég viti
nokkurn veginn, hvern ég get
slegið um aura. Veitu kát, elsk-
an. Ég verð kominn að vörmu
spori aftur. Ég vona, að geta náð
í nógu mikið til að leigja mér
smábíl, og þá get ég farið með
þig út að aka, meðan þú ferð að
hressast.
— Ef ég verð hér áfram, verð
ég að fá mér eitthvað að gera,
sagði hún. — Ég held, að Sellier
læknir hafi augastað á einhverju
fyrir mig. Að minnsta kosti gaf
hann það í skyn.
Það var eins og honum væri
skemmt. — Kvenfólkið fellur nú
all-taf fyrir læknunum sínum. En
þessi læknir, sem vitjaði þín í
gærkvöldi.......hvað sagðirðu
nú, að hann héti? Sellier.......
Hann er bráðmyndalegur maður.
En farðu ekki að falla fyrir hon-
um meðan ég er í burtu. Mundu,
að hann kann að eiga konu og
börn.
— Mér skilst hann vera ein-
hleypur.
Hann setti upp uppgerðar ör-
væntingarsvip. — Ætti ég þá að
fara burt og skilja þig eftir hjá
honum? Þú verður að muna, að
ég elska þig. En ég verð kominn
aftur eins fljótt og ég get.
Hún sendi honum fallega, hlý-
lega brosið sitt. — Ég bíð eftir
þér. Hafðu engar áhyggjur af
mér. Mér er alveg óhætt hérna.
Og Sellier læknir sagði, að sjúkl
ingarnir hérna borgi bara eftir
efnum og ástæðum.
— Þetta virðist vera ágætis
sjúkrahús, sagði hann. — En nú
verð ég að komast af stað. Ég
þarf dálítið að útrétta áður en
ég fer á flugvöllinn.
Hún tók í handlegginn á hon-
um. Vertu nú ekki lengi í burtu,
Timmy.
— Nei, það verð ég ekki. Hann
laut yfir hana og kyssti hana.
Hresstu upp hugann, elskan. Allt
fer vel, skaltu fá að sjá.
Hún átti bágt með að sleppa
honum, og hún átti erfitt með að
sætta sig við það, að hann hafði
apað hverjum eyri sem hann
átti kvöldinu áður. Hvaða fram-
tíð yrði þet'ta hjá þeim, hugsaði
hún með sér, þegar hann var
farinn. En hún gat ekki annað
en vonað og beðið.
Hún vissi vel, að sjálfrar sín
vegna ætti hún að skilja við Tim
fyrir full’t og allt, en hún hafði
ekki áræði til þess. Hún leit um
öxl til umliðinna mánaða, og
minntist þess er hún hitti hann
fyrst. Það 'hafði verið í síð-
degisdrykkju hjá einhverjum
leikhússtjóra í Chelsea, og
Timothy Atwater hafði þá verið
glæsilegur maður. Það var ekki
einasta, að hann væri laglegur,
heldur hafði hann mikla per-
sónutöfra. Þau höfðu strax dreg-
izt hvort að öðru og þá um
kvöldið höfðu þau toorðað sam-
an í Soho. Og þetta hafði verið
fyrsta kvöldið af mörgum, sem
þau voru saman. Hann var van-
ur að sækja hana á æfingarnar,
og í litla, skemmtilega bílnum,
sem hann sagði, að einn kunn-
ingi sinn hefði léð sér, voru þau
vön að aka eitthvað út í sveit,
stanza þar í einhverri kránni
við veginn, driekka bjór og
skjóta gaflokum og aka svo eitt-
hvað annað og toorða kvöldverð.
Þessa fyrstu mánuði þeirra hafði
hann aldrei nefnt peninga á
nafn.
Henni hafði skilizt þá, að hann
hefði sæmilegar tekjur. Heldur
ekki minntist hann nokkurn
tíma á fjárhættuspil. Það var
ekki fyxr en þau höföu játað
hvort öðru ást sína, að hann
H & R Johnson Ltd.
NEFNIÐ
HAKMONY
OG ÞÉR FÁIÐ ÞAÐ FALLEGASTA
Harmony, einlitu og æðóttu postulínsflísarnar frá
H&R Johnson, þykja sérstaklega smekklegar.
Sannfærizt sjálf með því að skoða f byggingar-
vöruverzlunum litprentaða bæklinga, þar sem sýnd-
ir eru allir helztu möguleikar í litasamsetningum.
Biðjið verziunarmanninn að sýna yður HARMONY
flfsarnar og HARMONY bæklinginn — og hann er
með á nótunum.
HARMONY flísarnar fáið þér hjá eftirtöldum bygg-
ingavöruverzlunum:
■| Byggingavöruverzlun Kópavogs
™ Kársnesbraut 2, Kópavogi, slmi 41010.
| H. Benediktsson hf.
™ Suðurlandsbraut 4, sfmi 38300.
H Járnvörubúð KRON
™ Hverfisgötu 52, sími 15345.
Isleifur Jónsson hf., byggingavöruverzlun,
™ Bolholti 4. sfmi 36920.
“ KEA byggingavörudeild,
™ Akureyri, slmi 21400.
Byggingavöruverzlun Akureyrar
™ Glerárgötu 20, slmi 11538.
Svelnn R. Eiðsson
Sunnuhvoli, Fáskrúðsfirði.
Einkaumboð:
John Lindsay hf.
AÐALSTRÆTI 8, SÍMAR 15789 OG 10960