Morgunblaðið - 09.09.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. SEPT. 1967
MAYSIE GREIG:
Læknirinn
og
dansmærin
minntist á það. Og henni
hnykkti við. Hún hafði verið al-
in upp hjá föðursystur sinni, sem
var prestkona. Fjárhættuspil var
syndsamlegt, en hvernig gat hún
ásakað Tim, sem var svo hros-
andi og skemmtileguir og töfir-
andi. Hvernig gat hún kallað
hann syndara?
Hún hafði reynt að telja sér
trú um, að ef hann elskaði hana
nægilega, myndi hann hætta við
fjárhættuspilið, og taka til við
eitthvert almennilefft starf. En sú
von hafði farið minnkandi eft-
ir þvi sem mánuðurnir liðu. Og
nú vissi hún, að þetta mundi
aldrei lagast. En það var tilhugs
un, sem hún þorði ekki að horf-
ast í augu við. Hún hafði lifað
áhyggjulaus, dag frá degi, og
notið ástar hans, og allfaf von-
að, að hann mundi hætta við
spilamennskuna.
En það leit ekki út fyrir, að
hann hefði læknast af ástríðunni
— og nú hafði hann tapað sín-
um síðasta eyri. — Vesalings
Timmy, hugsaði hún, en um leið
var hún honum reið.
Næstu dagar voru lengi að
iíða. Hún áttti enga kunningja
í Nice til að koma í heimsókn.
En Sellier læknir kom á hverj-
um morgni, og hún taldi heim-
sókn hans hátíðastund hvers
dags. Hann varð henni æ meiri
ráðgáta og hún fann, að hún
var farin að hugsa um hann í
dagdraumum sínum, enda þótt
hann talaði aðeins við hana sem
læknir, án þess að gefa til kynna
að hann hefði neinn persónu-
iegan áhuga á henni. Að hann
var tuttugu og átta ára gamall
og ókvæntur jók enn á aðdrátt-
arafl það, er hann hafði á hana.
Einn daginn sagði hann við
hana: — Hér kemur frú Aron
Hennesy í dag að tala við yður.
Hún á son, sem þarfnast eftir-
lits. Hann heiitir Dickie, og er
dálítið umsvifamikíll. En þetta
ætti samt ekki að verða neitt
erfitt verk. Þér getið komizt
þarna að þegar þér farið héðan.
Móðirin, frú Hennesy, segir yður
nánar frá þessu. Hún er allra
almennilegasa kona. Faðirinn,
hr. Aron Hennesy, er dálitið
eldri, en — hann glotti — veður
í peningum. Þau ættu að geta
greitt almennilegt kaup. Haldið
þér, að þér vilduð t.aka að yður
að líta eftir stráknum?
Hún brosti til hans. — Ég
vil taka að mér, hvað sem getur
haldið mig með fæði og hús-
næði. Og svo er ég hrifin af
litlum strákum.
— Ég held, að yður muni
koma vel saman við Hennesy-
fjölskylduna. Og auk þess getið
þér þá haft samband við mig.
Frú Hennesy er eitthvað veil fyr
ir hjartanu, og ég kem þangað
oft. Húsið þeirra er í Cap
d'Antibes.
Hún svaraði með þakklátum
huga: — Þér hafið verið mér
afskaplega góður, læknir. Ég
veit ekki, hvernig ég get þakk-
að yður.
Verið þér ekki að hugsa um
það, sagði hann hressilega. —
Ég vona, að við verðum vinir
eftir að þér eruð farin héðan.
Hún dró andann djúpt. — Það
vona ég líka, læknir.
— Það er engin ástæða til
þess, að fyrrverandi sjúklingur
i geti ekki orðið vinur, sagði
hann. Hver veit nema þér getið
komið eitthvað út og borðað
með mér, þegar þér eruð ekki
önnum kafin við hann Dickie.
Það eru margir skemmtilegir
staðir hérna á ströndinni. Það
eru góð veitingahús víðar en í
borgunum. Við gætum til dæm-
is ekið upp í fjöllin, og þar eru
margir góðir staðir. Hvað segið
þér við því?
Hún brosti hlýlega og var
þakklát. — Mér finnst þetta
ágætis hugmynd, læknir.
3. kafli.
Frú Aron Hennesy kom í heim
sókn til hennar sama dag. Hún
var falleg kona, innan við þrí-
tugt. Hún hafði dökkt hár,
fallega andlitsdrætti, blá augu
og hlýlegt bros.
— Ég er Grace Hennesy, sagði
hún. — Sellier læknir sagði mér
sð hitta yður. Við höfum starf
handa yður, þegar þér losnið
héðan. Sonur minn er orðinn of
baldinn, til þess að ég geti ráðið
við hann hjálparlaust. Hann tek
ur það mikinn tíma, að ég get
ekki staðið við öll boðin, sem
ég þarf að fara í. Þessvegna þarf
ég einhvern, utan starfsfólksins,
til þess að sjá um hann. Sellier
læknir benti mér á yður. Hann
sagði, að þér munduð vera ágæt
til þessa starfs. Við erum í góðu
húsi og höfum fullt af þjónustu-
fólki, svo að þér þurfið ekki að
hafa of mikið fyrir.
— Það er fallega gert af yður
að bjóða mér þetta starfi, sagði
Vvonne. — Ég vildi gjai^a
reyna það.
Frú Hennesy brosti til henn-
ar. Brosið var glettnislegt. —
— Það er þá ákveðið. Sellier
læknir — dásamlegur maður —
sagði, að þér munduð sleppa héð
an eftir fáeina daga. Hvers
vegna þá ekki koma bara beint
:il okkar?
— Jú, það væri ágætt. Ef þér
ekki haldið mig vera of lasburða
til að hlaupa á eftir ungum
dreng.
— En Sellier læknir gaf í
skyn, að þér yrðuð orðin alveg
góð um það leyti.
— Ekki nægilega góð til að
taka upp aftur mína fyrri at-
vinnu.
Grace brositi, með samúð. —
Nei, það tekur víst lengri tíma.
Ég viidi, að ég hefði séð yður
dansa. Ég er svo spennt fyrir
ölíu sem fram fer í leikhúsinu.
Þegar ég var ung stúlka, vildi
ég verða leikkona, en fjölskyld-
an var því eindnegið andvíg. í
stað þess giftist ég Aron. Brosið
á henni var ofurlítið skakkt. —
Það hefur sjálfsagt verið skyn-
samlegt. Maðurinn minn er for-
ríkur. Það er víst nokkurn veg-
inn sama, hvaða kaup þér setjið
upp.
— Ég kann víst ekki að setja
upp á það, sagði Yvonne. —
Ekki sízt vegna þess, að ég verð
víst hálfgert farlama til að
byrja með. Viljið þér spyrja
Sellier lækni, hvað mundi verða
mátulegt.
Frú Hennessy hló. Það var lík
ast kvaki í fugli. — Svo að lækn
irinn á ekki einasta að skrifa
handa okkur lyfseðla, heldur
líka ákveða kaupið yðar. En
hann er alveg dásamlegur mað-
ur — og svo laglegur. Það var
hlýja í röddinni og bláu augun
ljómuðu.
Yvonne varð hissa. Var frú
Hennessy skotin í lækninum?
Nei, það gat ekki verið. Hún
vissi ekki, hversvegna sér hefði
dottið þetta í hug. Hitt vissi hún
líka, að það var hægt að verða
skotin í Sellier lækni. Hann var
ekki einungis læknir, heldur
hafði hann samúð og skilning til
að bera, gagnvart sjúklingum
sínum. Hún brosti með sjálfri
sér, og hugsaði, að væri hún
sjálf ekki ástfangin af Tim, hefði
hún hæglega getað orðið ást-
fangin af honum. Frakki, sem
er útfarinn um alla Evrópu, get-
ur verið aðlaðandi maður.
Fimm dögum síðar sendu
Hennessy-hjónin bíl og bílstjóra
sinn til þess að sækja hana. Þeg
ar hann hafði komið henni fyrir
í bílnum og svo farangri henn-
ar, sagði hann henni, að hann
héti Jean Garcin. Þetta var snot-
ur maður um hálfþrítugt, dökk-
hærður og með stór, brún augu.
Hann var hár, grannur, og
íþróttamannlega vaxinn. Hann
lét hana setjast í framsætið hjá
sér.
— Þér eruð dansmær og það
fyrsta flokks, segir húsmóðir
mín mér, sagði hann. — Mig
hefur alltaf langað til að kynn-
ast einhverri dansmey — raun-
verulegri dansmey, en ekki þess-
um stelpum, sem trítla nokkur
spor í einhverjum klúbbnum og
sýna sig næstum allsnaktar. Er
þetta ekki afskaplega skemmti-
legit? Það hlýtur það að vera. En
auk þess að vera dansmær, eruð
þér svo falleg stúlka, ef ég má
vera svo djarfur að segja það.
Hún brosti. — Því ekki það?
Mér þykir afskaplega gaman á
sviðinu, þegar ég er að dansa.
Það er dásamlegt! En annars
verður dansari að æfa sig mikið.
Mér finnst mestallur tíminn
fara í æfingar.
— En þurfið þér ekki að
•eyða miklum tíma í æfingar.
Þér getið átt frí þegar þér þurf-
ið ekki að líta eftir þessum litla
óþekktarormi. Þá skal ég líka
yður eitthvað út til að skoða
yður um, þegar hjónin þurfa
ekki að nota bílinn. Þau lofa
mér oft að nota hann.
— Hvar lærðuð þér svona vel
ensku? spurði hún.
Hann hló. — Ég fór til Eng-
lands á unglingsaldri og vann
þar hjá aðalsfjölskyldu. Ég hélt
það úit í ein tvö áir, til þess að
læra málið almennilega. En þeg
ar mér fannst ég búinn að læra
það nógu vel, fór ég aftur til
Frakklands, til þess að fá mér at
vinnu eitthvað svipað því, sem
ég hef núna. Og það er gotit starf
að vera bílstjóri hjá Hennessy
milljónara.
— Er hann raunverulega
milljónari? Yvonne fyll'tist lotn-
ingu. — Ég hef heyrt, að amerísk
ir og enskir milljónarar væru
hér víðsvegar um Miðjarðarhafs
ströndina, en ég hef aldrei séð
neinn þeirra sjálf. Hvernig er
hann?
. — Hann Aron Hennessy?
Hann er góður húsbóndi — það
má hann eiga. Maður um hálf
fertuglt, frekar þéttvaxinn, en
laglegur, þótt hann sé dálítið
grófgerður í útliti. En hún Grace
konan hans.... Hann yppi öxl-
um og kyssti á fingur út í loft-
ið, eins og ekta Fransari. — Það
er nú kvenmaður, sem vert er
um að tala. Þér hafið hitt hana,
er það ekki? Bráðfallegur kven-
maður, enda virðast kunningjar
hennar itaka eftir því.
— Á hún marga kunningja?
Hann yppti aftur öxlum. —
Við hverju væri að búast? Hún
er allmörgum árum yngri en
maðurinn hennar. Jú, hún á svei
mér nóg af kunningjum.
— Og manninum hennar er
sama um það?
— Því ætti honum ekki að
vera sama? Honum er heiður að
því, að karlmenn dragi sig eftir
konunni hans. Falleg kona verð-
ur að eiga hóp af aðdáendum —
jafnvel elskhugum — annars er
hún ekki neitt neitt.
— Það er vist skoðun flestra
Frakka, sagði Yvonne.
— Ef Englendingar og Ame-
ríkumenn vilja koma hingað og
setjast hér að, verða þeir að
laga sig eftir frönskum siðvenj-
um, sagði Jean. — Og auðvitað
gera þeir það, annars hefðu þeir
verið kyrrir heima hjá sér.
— Haldið þér ekki, að þeir
komi hingað mest vegna lofts-
-lagsins?
Hann yppti aftur öxlum og
hló. — Vitanlega höfum við
indælis lof.tslag hérna, en fæstir
þeirra, sem hér eru, koma vegna
þess. Þeir koma sér til skemmt-
unar, af því að þeim leiðist
heima hjá sér. Frúnni leiðist
sýnilega maðurinn sinn, enda
þótt þetta væri ágætis ráðahag-
ur, þegar hún var að giftast hon
um — ég á við hagsmunalega.
— En maðurinn.........er hon-
um alveg sama um þetita?
— Hann kann að hafa sér eitt
hvað til afþreyingar sjálfur —
hver veit? sagði Jean og glcxtti.
Vi.lla Bella var stórt og skraut
legt hús, og kringum það falleg-
ur garður. Þarna lá braut upp
að húsinu, margir bílskúrar og
stór forskáli. Marglitir garðstól-
ar voru þar á víð og dneif. Fram
dyrnar voru opnar.
Þegar bíllinn stanzaði, kom
drengur þjótandi út um fram-
dyrnar, klæddur í kúrekaföt, og
ógnaði þeim með platbyssu. —
Upp með hendurnar! sagði han-n.
— Þið eruð fangar mínir!
Yvonne hló. Þetta var geðslegt
barn með rauðleitt hár og frefcn
óttur í framan. — Við vitum
ekki fyrir hvað við erum kærð.
Þú getur ekfci tekið okkur til
fanga nema hafa einhverja kæru
á okkur.
— Innbrot og þjófnaðuT, sagði
hann, en bætti svo við: — Eírt
þú nýja kennslukonan mín?
— Það er ég, sagði hún. —
Ætlarðu að hata mig mjög mik-
ið?
— Ekki nema' þú bannir mér
að gera það, sem mig langar til
að gera, svaraði hann snöggt. —
Mamma hefur sagt mér frá þér.
Þú ert dansari, er það ekki?
- Ég var það, þangað til ég
meiddi mig á fætinum.
— Hvernig ertu núna? Get-
urðu gengið?
— Ég væri héma ekki ef ég
gæti ekki gengið, sagðd hún. —
Og bráðum get ég líka hlaupið.
Svo bætti hún við: — Ég er viss
um, að þá get ég líka náð í þig.
Hann skríkti. — Mamma reyn
ir stundum að ná í mig. Stund-
um getur hún það. En pabbi hef-
ur ekki roð við mér. Hann seg-
ist skulu ná í mig, og ég segi: —
Náðu þá í mig. En hann getrur
það aldrei. Pabbi vesalingurinn
er farinn að eldast. Ég er íeginn,
að þú skulir ekki vera mjög göm
ul, ungfrú Jason.
— Kallaðu mig Yvonne og við
skulum vera vinir — virkilegir
vinir.
Hann hikaði en rétti síðan
fram höndina. — Gott og vel,
þá skulum við vera kunningjar.
Þau tókust svo innilega 1
hendur og bæði hlógu. Hún
Snyrtisérfræðingurinn
Madame Colette Petitjean
frá
LANCÓME
%W®
verður stödd í verzlun-
inni í dag frá kl. 9 — 12
og mánudag og þriðju-
dag allan daginn.
'k

Vesturgötu 2 — Sími 13455.