Morgunblaðið - 21.09.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. SEPT. 1967
<rJ-£R.
2ja, 3ja, 4ra 5—6 og 7 mm gler fyrirliggjandi.
Einnig gróðurhúsagler, hamrað gler og
öryggisgler.
Eggert Kristjánsson & Co hf.
Hafnarstræti 5. — Sími 11400.
Sýill Vilh’fálmsscn L
SfMI 2-32-40
9ÖSTHÓLF SO — BEYKJAVÖt
MAYSIE GREIC:
13
Læknirinn
og
dansmærin
Hún var nægilega hugTÖkk til
að segja: — Ég er líka bundin
..... manni að nafni Timothy
Atwater.
— Já, ég held ég hafi séð
hann sem snöggvast í leikhúsinu,
kvöldið sem þú dattst.
Hún kinkaði kolli. — Já, við
Tim höfuim verið ástfangin
hvort af öðru um nokkurt skeið.
En það virðast litiar horfur á
því, að við getum gift okkur
fyrst um sinn.
— í>ú átt við að þú sért ekki
nægilega efnuð til að giftast
lávarðssyni?
Hún yppti öxlum. — Það gæti
virzt svo, en ég held nú samt,
að Tim sé ekki eins í vasanum á
fjölskyldunni sinni og þú ert.
Það kenndi beiskju í rómnum.
— Hvað get ég sagt, elskan
mín? Hann setti upp vonleysis-
svip. — Þetta hjónaband mitt
hefur verið ákveðið. Ég brygðist
Alise illilega ef ég færi að hætta
við alltsaman héðan af. Það
væri bein móðgun. Og auk þess
er hún búin að bíða mín í svo
mörg ár.
— En þú hefur samt ekki séð
hana nema þrisvar?
— Það hefur enga þýðingu í
Frakklandi. Við höfum átt bréfa
viðskipti og við virðumst hafa
sameiginleg áhugamál. Innan
skamms vona ég, að hún verði
konan mín.
— Hversvegna ertu þá að sýna
mér ástaratlot?
— Hann brosti vandræðalega
og afsakandi. — Þú ert svo ung
og svo falleg, og ég er svo ást-
fanginn af þér. Ég er þó a'ldrei
nema maður. En auk þess vildi
ég mega vera bezti vinur þinn,
elskan mín.
— Þú hefur verið góður vin-
ur, sagði hún lágt, og bætti svo
við kjökrandi: — Ég held ég
AVA
BIFREIÐAVÖRUR
TÓG
ÞVOTTAKÚSTAFt
UMBOÐ
STYRMIR HF
HEILDVERZLUN
Laugavegí 178 -Sími 81800 Pósthólf 335
ALLT A SAMA STAÐ
MICHEUN
HJÓLBARÐARIMIR ERIJ
ÓVIÐJAFIMAIMLG GÆÐAVARA
Stærðir fyrirliggjandi:
133/380 X 145/14 X
145/380 X 750x14 X
165/400 X SETJIÐ MICHELIN-X
145/330 X undir bílinn og þér
135/380 X munuð sannprófa ótrú-
125/380 X lega breytingu í akstri.
skilji alveg, hvernig ástatt er fyr i
ir þér. Farðu með mig heim. j
Ég held ég sé búin að verða fyr- ,
ir öllu sem ég get þolað í kvöld
— Hvað á'ttu við? Hef ég ekki
gent þig hamingjusama? i
— Jú, en jafnframt örvænting-
arfulla. Ég vil öðruvísi ham- j
ingju en ástarævinlýri, sem þarf i
að fara í felur með.
— Fyrirgefðu mér. Hann var i
raunverulega fullur iðrunar. — |
Mér þykir fyrir því, ef ég hef
valdið þér vonbrigðum.
Hún snerti arm hans. — En
ég skal aldrei hætta að verða
þér þakklát, Marcel. Ég held
það væri betra, að við sæjumsf
ekki aftur, að minnsta kosti
ekki fyrst um sinn. Hversvegna
ferðu ekki til Parísar að hitta
unnustuna þína.
Hann hleypti brúnum og leit
til jarðar. — Það gæti ég gert.
Það gæti orðið ef til vill til þess
að róa mig — og eyða efa mín-
urn um, að ég geti nokkurntíma
orðið hamingjusam-ur með henni,
eftir að hafa kynnzt þér.
— Þú ert þá í vafa?
Hann breiddi aftur út faðm-
inn móti henni. — Vi'tanlega er
ég í vafa, elskan mín litla. En
ég verð bara að vera viss, áður
en ég tek ákvörðum Það mundi
valda uppisitandi í fjölskyldunni
og foreldrum mínum mikilli
sorg. Foreldrar unnustu minnar
eru bezta vinafólk þeirra. Þú
verður að reyna að skilja þetfa.
— Ég skal reyna.
En það var hreint ekki auðvelt
að skilja siðareglur framandi
landa. Hún hugsaði, að ef Tim
væri ekki og ást hennar á hon-
um, yrði hún alveg á valdi ör-
vænfingarinnar.
— Ég skil, sagði hún. — Við
skulum ekki tala meira um
þetta.
— Já, en ég verð að tala um
það við þig, elskan mín. Ég er
alveg í vandræðum. Ég elska þig,
en veit ekki, hvað ég á til bragðs
að taka.
— Þú getur ekkert tekið til
bragðs. Hún píndi sig til að brosa
til hans. — Þú verður að hitta
Alise heldur fyrr en seinna Þú
verður að ákveða þig. Hér er
ekki um að ræða mig og þig,
heldur alla framtíðarhamingju
þína.

©
jjOPENHIGEII^

Goða nott, elskan min.
— Þetta er rétt, elskan mín,
sagði hann og kyssti hana létt á
ennið. — Þessi ást mín á þér kom
svo snögglega og óvænt. Kom
mér alveg að óvörum. Ég veit
ekkert, hvað ég á að hugsa eða
segja.
— Segðu þá ekkert og hafstu
ekkert að rétt í bili, sagði hún
lágt. — Framtíðin kann að geta
ráðið fram úr þessu fyrir okk-
ur.
Hann yppti öxlum, óþolinmóð-
ur. — Já, en ég get ekki látið
þetta kyrrt liggja eins og það er
— vera ástfanginn af þér en
bundinn henni. Kannski er það
bezt, sem þú segif, að ég ætti að
fara að hitta hana. Þá gæti ég
kannski komizt að niðurstöðu
um, hvort samband okkur getur
nokkurntíma orðið hamingju-
sam't.
— Farðu nú með mig heim,
bað hún hann aftur. — Ég er orð
in afskaplega þreytt.
— Vitanlega, sagði hann. —
Ég hef gert þér svo mikla sorg í
kvöld, er það ekki, elskan? En
svo hef ég líka hryggt sjálfan
mig. Ég bið þig að vera þolin-
móð við mig. Hann rétti henni
höndina, biðjandi.
Hún greip hana snöggt, og
sagði: — Láttu þetla ekki á þig
írlandsfarar
úr ferð Karlakórs Keflavíkur á síðastliðnu vori.
Mynda- og skemmtikvöld í Stapa föstudaginn 22.
þessa mánaðar kl. 9.
Ferðafélagar takið með ykkur gesti.
Þátttaka tilkynnist í síma 1486, 2245, 1958 og
2253 Keflavík.
KARLAKÓR KEFLAVÍKUR.
Skrifstofuhúsnæði til leigu
Tvö skrifstofuherbergi ásamt teppum og glugga-
tjöldum. Skrifstofuhúsgögn geta fylgt.
Upplýsingar í síma 33889 frá kl. 9 — 17.
fá. Ég veit alveg, hvernig þér
líður. Ég .er enginn krakki leng-
ur. Hvað sem úr þessu verður,
skal ég alltaf vera þér þakklát.
Við skuluim fara héðan. Þessi
staður virðist vera undir ein-
hverjum töfrum.
Þau óku þögul niður úr fjöll-
unum eftir stöndinni og til glæsi
lega hússins í Cap d’Antibes.
— Þú kemur út með mér á
föstudaginn kemur? spurði hann,
áður en þau skildu. — Þú
manst, að við lofuðum vinafólki
mínu að koma til þeirra.
— Ég skal koma, sagði hún.
— En varstu ekki að tala um að
fara til Parísar, Mareel?
Hann svaraði: — Það var nú
ekki annað en augnabliks hug-
detta. Ég efast líka um, að starf
mitt leyfi mér nokkrar fjarver-
ur, fyrst um sinn.
Hún brosti dauflega. — Ertu
kannski að draga það á langinn?
— Þér finnst ég vera hugleys-
ingi, sem þori ekki að horfast í
augu við staðreyndirnar?
— Kannski, sagði hún. — Þú
vilt ekki horfast í augu við þá
staðreynd, að þú munir aldrei
geta elskað þessi Alise?
— Já, víst er ég lydda, svar-
aði han,n dræmt. En mér finnst
þetta hafa staðið of lengi til þess
að ég megi nú fara að draga mig
í hlé. Eins og ég sagði, verð ég
að taka tillit til foreldra minna.
— Vitanlega, sagði hún. Og ég
hef Tim til að taka tillit til.
— Er það Englendingurinn,
sem þú ert trúlofuð?
Hún hristi höfuðið. — Við er-
um nú ékki trúlofuð. Hvorugt
okkar á nóg til, til þess að geta
hugsað um slíkt.
— Þá get ég fengið að hitta
þig?
— Kannski.
Hann lagði hendurnar á axlir
henni og sagði, mjög alvarlegur
í bragði: — Mig langar svo til
að hitta þig, elskan.
— Og mig langar líka að hitta
þig, sagði hún og lagði höfuðið
að brjósti hans.
Hún vissi nú, að hún elskaði
hann. En að hvaða gagni kæani
það henni? Hann var bundinn
þessari stúlku í París og hún
hafði Tim að taka tillit til. Þetta
hafði verið töfrakvöld. Allt, sem
brærðist í brjósti hennar nú, var
töfrar — það kynni að verða
liðið hjá í fyrramálið. Hún h-efði