Morgunblaðið - 04.10.1967, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. OKT. 19<J7
Margrét Theódóra
Jónsdóttir — Minning
fædd 13. mai 1907
dáin 13. ág. 1967.
LJÚFT er mér að minnast þeirr
ar konu, sem mér er minnis-
stæðust þeirra kvenna og sjúkl-
inga, sem ég hef átt samtöl við
þau tæp fjögur ár, sem ég hef
verið prestur við sjúkrahúsin í
Reykjavík.
Þessi kona var Margrét Theó
dóra Jónsdóttir, sem lengi lá
á ■ kvensjúkdómadeild Fæðingar
deildar Landsspítalans, og ar.d-
aðist þar hinn 13. ág. síðastlið-
inn.
Þótt í dag sé mánuður liðinn
frá því að hún var kvödd
t
Eiginmaður minn
Grettir Guðmundsson
andaðist aðfaranótt þriðju-
dagsins 3. þ. m.
Filippa Jónsdóttir.
t
Bedrich Lukes
frá Prag,
andaðist 30. september í
Borgarspítaianum í Reykja-
vík. Jarðarförin fer fram
fimmtuidaginn 5. okt. kfl. 3 £rá
Fossvogskirkj u.
Antonie Lukesova.
Jarmila og Ægir Ólafsson
Börn og barnaböm.
t
Föðiursystir min,
Kristín Sigvaldadóttir,
amdaðisit 28. sept. s.L Útförin
£er £ram föstuidaginn 6. okt.
W. 16 frtá FossvogskapelLu.
F.h. ættingja og vina.
Eiríkur Jónsson.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og
afi
Friðrik Geirmundsson
frá Látrum í Aðalvík,
andaðist í Hafnarfirði 26. sept.
Jarðarförin fer fram frá
Fossvogskirkju föstudaginn
6. október kl. 10,30. Athöfn-
inni verður útva.rpað. Blóm
vinsiamlega afþökkuð en þeim
sem vildu miranast hans er
ben,t á Slysavamafélag ís-
Iands eða minningarsjóð Jóns
Guðjónssooar, Hafnarfirði.
F.h. okfcar systkinanna,
tengdabaima, barnatoarna og
annarra vandamanna.
Friðrik S. Friðriksson.
t
Innileguistu þakkir fyrir
samúð og hluittekningu við
fráfaill og jarðarför eigin-
manns míns og föður okkar,
Jóns Kristmundssonar,
Langaveg 70B.
Rannveig Ásgeirsdóttir,
Skúli Jónsson,
Hallur Jónsson.
hinstri jarðneskri kveðju í Foss
vogskapellu hef ég ekki orðið
þess var, að neitt hafi verið um
hana ritað í blöðum bæjarins.
Minning hennar er þó það mik
ilvæg, að hún er þess verð að
um hana sé skrifað, og það
hefðu átt að gera menn, eem
þekktu hana lengur og betur
en ég.
Mín kynning var aðeins gegn
um viðtöl er ég átti við hana
sjúka. En sú kynning, þau við-
töl veTða mér ógleymanleg.
Það voru viðtöl við toonu, sem
átti öryggi, styrkleika og sælu
trúarinnar, á góðan Guð og
son hans Jesús Krist.
Margrét Theódóra Jónsdóttir
var fædd að Gilsfjarðarhrekku
í Geiradalshreppi í Austur-
Barðastrandarsýsilu hinn 13.
maí 1907.
Foreldrar hennar voru hjón-
in, Elín Guðrún Magnúsdóttir
og Jón Theódórsson, er þar
bjuiggu þá. Um ættir þeirra
hjóna er mér ókunnu'gt. En
mér hefur verið sagt, að hún
hafi verið af góðum ættum, af
sterkum stafnium, sem vaxið
hafa við innamverðan Breiða-
fjörð.
Margrét var næstelzta barn
foreldra sinna en þau hjón eign
uðu'st 8 börn. Margrét var fyrst
kölluð héðan, úr systkinahópn-
um .Hún taldi það drottinlega
velgjörð, að hún þurfti ekki
neitt systkina sinna að kveðja.
Margrét átti trúaða foreldra,
sem kenndu henni og systkin-
um hennar að treysta Drottni.
Henni lærðist ungri að gjöna
allar óskir sínar kunnar Guði,
með bæn og beiðni áisamt þakk
argjörð. Hún sagði mér frá því,
er hún hlaut dýrlega bæn-
heyrslu þegar hún var 6 ára
g’ömu'l. Freenka hennar hafði
t
Fyrir hönd dætna miinna,
tengdasona og barnabarma,
þakka ég þann hlýhug og vin-
áittu sem okfcur var sýnd við
fráfall mamnsins míns,
Jóns Bjarnasonar
blaðamanns.
Jóhanna Bjarnadóttir.
t
InnileigaT þakkir til allra
sem sýndu mér samúð og
vináttu við andlát og útför
konu minnar,
Katrínar K. Söebech.
T. J. Júlínusson.
t
Innilegar þakkir tifl allra
nær og fjær, fyrir auðsýnda
samúð við andHát og jarðar-
för föður míns, tengdaföður,
afa og bróður,
Bjama Jóhannessonar
trúboða, Fálkagötu 10,
SéTstaklega þöktoum við
trúarsystrum hins látna, sem
stóðu fyrir veitingum að lok-
inni jarðarför af mikilli
rausn. Megi drottinn blessa
ykkur starfið.
Guðveig Bjarnadóttir,
Jakob Guðlaugsson og böm,
Þórður M. Jóhannesson.
.......... ...i
boðið foreldrum hennar að taka
hana í fóstur. Þessi frænka átti
heima í Vesturheimi. En hún
bað Guð sinn heitt um það, að
hún mætti vera kyr heima hjá
pabba og mömmu. Guð heyrði
■ o.g uppfyllti bæn bar.nsiinis.
Strax á æskuárum tók hún
persónulega afstöðu til Guðs og
frelsarans. Það er ekki algengt
að aðeins 12 ára garnalt bam
lifi heilaga afturhverfsetund c»g
eignist ' lifandi samfélag við
Drottinn Jesúm Krist. Frá æsku
og til hinstu stundar hér lifði
Margrét í slí'ku samfélagL
Margrét var með foreldrum
sínum á Gilsfjarðarbaktoa þar
til hún var 24 ára gömul. Hún
vann þeim og systkinumum allt
það er ortoa leyfði. Árið 1931
fhrttd fjölskyldam hingað til
Reykjavíkur. Margar fjölskyld-
ur gáfust upp í sveitinni í erf-
iðleikum kreppuáranna miklu.
Gull prófast í eldi, em Guð-
hræddir menn í nauðum“, segir
heilagt orð. Þegar Margrét var
26 ára gömul veiktist hún af
alvarlegum sjúkdóimi. Hún varð
að ganga undir mikla aðgerð á
höfði. Er hún minntist hinna erf
iðu sjúkdómsára var hún vön
að hafa yfir orðin í 23. sálmi
Davíðs: „Drottinn er minn hirð
ir, mig mun skkert bresta. Og
þótt ég gangi um dimiman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú
ert hjá mér, sproti þimn og staf-
ur hugga mig“.
Guð gaf henni bata eftir erfið
veikindi í fjögur ár, en þó var
heilsa hennar aldrei sterk.
Þann 20. nóv, 1942 gekk hún
að eiga Pál Oddsison trésmíða-
meistara hér í Reykjavík. Þau
áttu hér gott heimili síðast að
Háagerði 61. Húsmóðirin setti
svip sinn á heimilið. Guð upp-
fyllti þá bæn hennar, að gjöra
heimilið yndisreit einginmanns
og barna.
Guð gaf þeim hjónum óska-
börnin pilt og stúlku.
Dóttirin heitir Elín Guðrún
og er fóstra hér í Reykjavík.
Sonurinn Jón er verkamaður
hér.
Auk eigin barna ól hún upp
dóttur manns síns, frá fyrra
hjónabandi hans. Reyndist hún
stjúpimóður sinni Oddnýju Þor-
gerði, sem er Ijósmóðir, svo og
syni hennar, eins og bezta móð-
ir og amma.
Fýrir rúmum tvebn árum,
veiktist hún af langvaramdi og
erfiðum sjúkdómi, sem leiddi
hana til dauða.
f sjúkdómsþrautum var hún
hetja í trúnni.
Er hún þurfti að fara á
sjúkrahús orti hún þessi tvö er
indi, sem lýsa vel trúartrausti
hennar.
„Ég sterkasta finn mig við
frelsarans arm.
Hann fúslega tetour mér við.
Sem Jóhamnes halla ég höfði
að hans barm,
og hjarta mitt teygar hans frið.
Ég hef ekki þrek, nema það
sem hann lér.
í þrautum mér duga hans ráð.
Harvs blessaða hjálpræði búið
er mér
á bók hans er nafnið mitt
skráð."
Hún gaf mér þessi erindi á
miða, og undir þeim stendur:
„21. ág. 1966“, og 21. ágtet 1967
var hún hinstri kveðju kvödd.
Samkvæmt beiðmi heninar var
við útför hennar talaið útfrá
þeim orðum ritinmgarinnar, sem
gáfu henni mestan styrk, og helg
ustu gleði: „Náðargjöf Guðs er
eilíft líf, fyrir samfélagið Krist
JeSúm Dnottin vorn“.
Aligóður Guð hefur nú gefið
henni sína dýrmætustu náðar-
gjöf.
Ég vil nú enda þessi minn-
imgarorð með því að biðja Guð
að gefa eiginmanni hennar og
fjölskyldu hennar aUri huggiun
oig gleði trúarinnar.
Ég vil biðja Guð, sem heyrðS
hinar heitu bænir barnsins, og
og hinar öruggu einlægu bænir
deyjandi sjúklings, að blessa
oss öllum minninguna fögru um
hina fögru og góðu trútoonu.
Guð gefi sem flestum mönn-
um þá miklu náð, að gefa sömiu
játhingu ög hún:
„Lausnarinn góði ég legg þér
í hönd
líf mitt og sál og titrandi
önd — — —
f þér ég hvíli í öruggri trú.
Allt, sem ég þarfnast minn
Jesús ert þú“.
Reyfkjavik 21. ágúst 1967.
Magnús GUðmundsson
sjúkrahúisaprestur
Spor náttúrulækn-
ingastefnunnar rakin
ÞANN 19. júlí síð.a.stl. birti ég
grein í Morgunblaðinu í tilefni
36 ára afmælis náttúriulækninga-
stefnuinnar hér á la-ndi. Möirigum
kom greinin vel og létu í ljós
þakk'læti srtt, töldu hána vel til
hlýða við þessi tímaimót, enda
voru þar raktar staðreyndir ein-
■ar. En svo skeður það nær tveim
mánu ðu.m síðair, að velmetin
framáfnú í N.LJT.Í. neyniir með
grein í sama blaði 16. þ. m. er
hún nefnir „Uppbaf náttúr.udækn
ingastefnunnar á ísla'ndi“ að
gera tortryggilegt sumf af því,
er ég sagði þair 'um, jafnfnaimt
því áð bregðá mér um ótounn-
ugleika,. Það fer að verða vand-
lifað í þjóðféLaigi voru, ef ek;ki
má færa fram staðreyndir og
láta menn njóta .sannmæliis, án
þass að það sæti andmælum. En
vagna þess að almennt mun hafa
verið litið á igrein míma sem
óræka heimild, svo langt sem
hún nœr, og að sjálfsagt er að
hafa það, sem .sann.aTa reynáist,
kemst ég ekki hjá því að biðja
yðtur, ’h'erra ritstjóri, að Ijiá mér
rúm í blaði yðar til að kynna
frekari staðreyndir að þessu
lútandi.
Ég vil þegar tafca fram, að ég
var einn þeirra, sem dáðu Jónas
Kristjánsson vegna ma'nnkiOsta
hans, og ég held því átfnam. Tók-
ust á sínium tíma góð kynní með
okkur, og næddi hiainn oft við
mig 'um heilbrigðismál, náttúru-
lækningakenninguna o. ffl. Hann
var að sjálifsögðu íræðarinn, en
ég spunull ábeyrandi. Sízt vildi
ég verða til þass að halla á bann
í eih'U eð-a neinu í málflutningi
mínium.
Svo virðist iS'em frúnni sé ebki
ljóst, hivað hún fær,is.t í fang með
því að ætla sér að hnekkja söigu-
leguim og sannanleguim stað-
reyndum, því auik þass að sann-
leikur.inn er með því fyr’ir borð
borinn, getur það snert illa þá,
sem næst s'tanda viðkomandi at-
burðum. Hún vitnar í þau um-
mæli Jónasar Kristján.ssonar, til
stuðnings máli .sínu, að hann hafi
kynnzt náttúrulækningastetfn-
unni í Ameríku árið 1921. Msð
þessu er ekkert sagt, og ég get
ekki annað en lýst andúð minni
á því, að hún skuili no.ta natfn
og ummæli þes.sa mæta liæknis
til að villa uim fyrir ókunnuigum
lesendum. Það er sitt ihvað að
faria út í álfur og kyn.nast ein-
hverri stefnu, eða flytja hana
beim og ávaxta með þjóð sinni,
gera 'hana að stefnu meðail sinn-
ar eigin þjóðar. Þá fyrst er hægt
að tala u,m stefnumál. Náttúriu-
lækninigatoenningin varð aildrei
stetf'numá/l hér á landi, fyr en með
stotfnun N.L.F.f. á Saiuiðárkróki
árið 1937.
Efti.r vesturförina flutti Jóinas
Kristjánsson nokkra fyrirlestra á
Blönduósi og Sauðárkiróki, t.d.
fyrir 'hönd Framnfarafélags Skag-
firðinga, þár sem hann lýkur
lofeorði á gamla íslenzka mat-
aræðið svo sem hairðfisk, kjöt —
reykt, saltað og nýtt — súrmeti
o.ffl. og teliur það hatfa átt sinn
þátt í heilbrigði fálksins og lang-
Mfi. Þá teitw hann og erfitt fyriir
íslenddnga að lifa sem jurtaæt-
ur. Þetta er nokkuð annað en
flutt var eftir að náttúrulækn-
ingaistefnan haíði 'haldiS innreið
sína í lanidið, einkum eftir Mið-
Evrópuiferð læknisins árdð 1938.
En við skuilum fikra oktour nær
kjiarna málsins. Frúin segir: „Það
sem gerðisit árið 1937, er etokd
annað en það, aið félag er stofn-
að O'g stefnan fær núverandi
nafn sitt til siamræmis við er-
lend heiti.“ Þetta hefði frúin
ekki átt að segja, því það dylst
enguro, .sem þetta les, hve U'tið
hún gerir úr stotfnfundi N.L.F.Í.
Fundinium sem innleiddi náttÚTU
lækningastefnum í landið, varð-
aði hana og vígði. Fundinum
sem fófl Jónasi Kristjánssyni
foruistu í þamstofniuðu N.L.F.Í.,
sem hann ihélt upp frá því. Svo
virðist sem frúnmi verði þetta á,
vagna þe.s.s að hún getur eikki
gefið þeim dýrðina, sem hún
villdi. Margur hefur undrazt að
J. K. skyldi á engan hátt standa
að þessu fundiarhaldi, og gæti
það bent til þess, að stefnan hatfi
þá etoki verið búin að ná föst-
uim tökum á honum, ©n á fund-
tnum fébk hann ótviræðan á-
hiuga á henni. Þá er komið að
kja'r.na m,á'lsin.s. Og nú langar
mig til að bjóða frúnni arminn
og biðja hana að atbuga með
mér, hvernig þessi mál stóðu
fyr,ir ojmræddan stofnfund. Við
skuilum gæta þess v©l, að láta
hvorki dýrðarljóma né aifbrýðd-
ssrni villa fyrir okkur. Það sem
við sjiáum ar þetta:
1. J. K. haifði hafldið nokkra
fyrixlestra um heilbr.igðismái og
meðal annars vikið fræðilega að
sumurn sömu heilbrigðisiháttum
og felast í náttúruiliækningakenn-
ingunni, en það hafðd engan
hljóm'grunn fengið.
Engin freekorn þesisarar kenn-
ingar höfðiU' nokkru sinni sfcotið
rót'U.m í íslenzkium reit.
3. Erngin stefna í þessari kenn-
ingu hafði verið möribuð hér á
landi og varð henni því ekflri
nafn gefdð.
4. Eregin samtök né félagsiskap
ur höfðu nokkurn tima myndazt
til fylgis við þessa kenningu,
hér á landi.
5. J. K. átti efcki fylgismenn í
þessu máli, þó frúin teljii þá hafa
verið mar.ga og góða. Það var
ekki fyrr en N.L.F.Í, var stofn-
aö, að liðismenn komu till sög-
uninar. Hins vegar gekk Jónas
til fliðs við Björn Kristjánsson á
stofnfundinum, þó frúin hatfi á
því höfðiavíxl.
Þetta eru staðreyndir, o.g þeim
til viðbótar mætti svo ieita vitna
hjá saim tíðar'mönnum J. K. á
Sa/uðárkróki, sem bezt þekkja
Framhald á bls. 24
Hjartanlega þökfloum við
ölllum þeim ættingjum og vin-
um, er glöddu okíkur með
gjöfum, beilla'skeytum, bflóm-
um og /sýnd/u okkur vinarhug
með nærvenu sinni á 60 ára
hjúskaparafmæliinu,
Vilborg Soffía Lilliendahl,
Björn Grímsson.