Morgunblaðið - 09.02.1968, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. FEBRUAR 1968
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
sjúkrahúsinu á næturþeli og
komið honum í kofa, sem. hann
átti, handan við ána, Hann tók
peninga út úr bankanuim — þrjú
þúsund dali í reiðufé — og skor
aði á'Evans að hafa sig á burt.
En hann hreyfði sig hvergi.
Stöku sinnum hringdi hann til
hennar, en hann var ekkert sjálf
uim sér líkur. Hann sagði við
hana, að ef hún frétti einhvern
tíma um vitlausan mann, sem
gengi laus, þá skiyldi hún engar
áhyggjur hafa af því.
— Svo var þetta í kirkjugarð-
inum, sagði hún. — Hann gerði
það til þess að leiða gruninn frá
Julian.
J>au gerðu fyrir hann það, sem
þau gátu. Hann vildi ekki fá
neinn bíl, heldur reiðhjól, af því
að minna bæri á því, og Julian
fór með hjól til hans. Þegar hér
var komið, voru þau Julian bæði
viss um, að hann hefði myrt Don,
en þau gátu ekki afhent hann
lögreglunni. En svo kom dauði
Maud og ruglaði fyrir þeim. —
Honuim þótti vænt um hana á
sinn hátt, sagði hún, — og hann
hefði aldrei gert henni mein. Og
nú hún Bessie!
í fyrstunni hafði þeim tekizt
að hafa hann í felum. Atburður-
inn í kirkjugarðinum hafði sann-
fært þau um, að hann væri ekki
andlega heilbrigður. — Og hvaða
gagn hefði líka verið í því að
fara að taka hann fastan? Hann
hefði dáið — og hann hafði ver-
ið mér góður.
En smámsaman tóku að ber-
ast að honum böndin. Einn dag-
inn sá hann, að kaupmaðurinn,
sem hann keypti matvörur hjá,
horfði fast á hann. Það kvöld
strauk hann burt. Hann var
ekki lengur ungur, og þetta hlýt
ur að hafa verið hræðilegt fyrir
hann. Hann kom hingað og fékk
lánaðan bílinn hans Andy Mc
Donald, og lögreglumaður elti
hann. Hann ók á hann og tók
fötin hans, til þess að vinna tíma
til undankomu.
— Hann kom hingað með föt-
in, sömu nótt. Þau eru grafin ein
hvers staðar bak við hundahúsin.
En að minnsta kosti væri hon-
um óhætt nú, hélt hún. Vitan-
lega hafði hann aldrei viður-
kennt að hafa myrt, Don en hann
kynni að gera það, ef málinu
ætlaði að halla á Julian. En
hann hélt því fast fram, að það
hefði verið Don ,sem sló hann
niður í leikihúsinu og tók af hon-
um lyklana.
— Er hann einhvers staðar
þar sem hægt er að ná í hann,
ef þörf krefur? spurði ég.
— Já. Ég náði í hana Connor
gömlu og sagði henni alla sög-
una, og nú hefur hann herbergi
þar sem hún býr. Það er látið í
veðri vaka, að hann sé bróðir
hennar.
Ég var varla búin að jafna
mig eftir þetta, þegar hún sagði
mér frá því er ráðizt var á mig
kvöldið sem ég sat hjá henni við
tóma laugina. Evans hafði verið
á ferli þetta krvöld, og hann hafði
heyrt það, sem ég sagði henni.
— Það var þá sem ég hélt, að
hann væri orðinn eitthvað bilað-
ur, sagði hún. — Ég hafði ekki
vitað, að hann var þarna, en
hann játaði það seinna. Þú skil-
ur, að ef þú segðir nokkurn
tíma frá því, seim þú veizt um
mig, mundi annað hvort hann
eða Julian fara í rafmagnsstól-
inn. Ég held raunverulega, að
hann hafi ætlað að drepa þig.
En það var annars dauði
Bessie, sem 'hafði neytt hana til
að kalla á mig.
Hann var vanur að korna hing
að að næturlagi hún. Hann kom
hjólandi, reri svo yfir ána og
gekk upp að Bænum. Hann
þekkti allar krókaleiðimar þang
að. Það, sem hún hræddist mest
var það, að eitt kvöldið hafði
hún sagt honum frá fjárkúgun-
inni, sem hún varð fyrir af
Bessie.
— Ég hélt, að hann ætlaði að
fá slag, sagði hún. — Æðamar á
enninu á honum bólgnuðu upp,
og andlitið varð blárautt. —
Bölvuð tíkin sú arna, sagði hann.
— Ef hún áreitir þig, skal hún
ekki verða langlíf.
— Hann hefði ekki getað gert
það, Margery. Ekki nema hann
hefði getað komizt inn í húsið.
Ég sagði henni frá Búdda-
myndinni, en hún lét ekki sann-
færast. Hann þekkti hvern krók
og kima í húsinu og hefði getað
haft sínar aðferðir til að kom-
ast inn.
Við höfðum setið í myrkrinu.
En einu sinni kveikti hún samt
í vindlingi og þá sá ég fram-
an í hana. Andlitið var horað og
örvæntingarfuUt og mér fannst
eins og hún hefði gefið upp alla
von.
— Maðurinn minn eða pabbi
minn, sagði hún. — Hvað á ég
að gera?
— Julian hefur aldrei gert
það. Það geturðu verið viss um.
— Ég get ekki sannað. Ef
pabbi er brjálaður — og það
hlýtur hann að vera — yrði játn-
ing frá honum ekki að neinu
gagni, eða hvað finnst þér?
Það eina, sem mér gat dott-
ið í hug, var að fara og segja
Jim Conway alla söguna. Hann
hafði aldrei talið Julian sekan,
og hann gæti fundið einhverja
leið út úr þessum ógöngum. Hún
lofaði að ihuga málið.
Á leiðinni heim þetta kvöld,
var ég með skammibyssuna í
hendinni og hafði losað öryggið.
Mig langaði ekkert til að hitta
hálfbrjálaðan Evans á leiðinni
heim. Þetta var hræilegt ferða-
lag. Himinninn vaT orðinn alskýj
aður og ég varð að nota vasa-
ljósið. Þetta var eins og að ganga
eftir dimmum jarðgöngum þar
sem gulleitur geisli boraði ofur-
lítið gat á myrkrið. Þessi hálfa
míla var hreinasta kvalræði, því
að ég var ekki komin nemia þriðj
ung leiðarinnar, þegar ég fann
að ég var elt. Það var einhver
þarna á eftir mér.
80
Það gat enginn vafi á því ver-
ið. Einhver — og kannski á tog-
leðursólum — var að elta mig.
Það heyrðist ekkert þungt fóta-
tak á frosinni jörðinni, en þó
varð ég vör við þungt, reglulegt
hljóð. Eins og hundelt rotta,
sneri ég mér við og lét Ijósgeisl-
ann falla aftur fyrir mig, eftir
stígnum. Hver sem þetta kynni
að vera, þá dokaði hann við bak
við runnana, en ég þurfti held-
ur ekki meira. Ég hljóp það sem
eftir var leiðarinnar, hraðar en
ég hafði nokkurn tíma hlaupið,
og hafði ég verið í nokkrum
vafa, var ég það að minnsta
kosti ekki lengur þegar ég steig
út af stígnum og upp á grasblett
inn við Klaustrið. En hver sem
þetta hefur verið, þá hljóp hann
enn og hljóp hratt.
En ég held nú samt, að hann
hafi stanzað þarna. Ég komst að
austurdyrunum, þar sem ég
hafði tekið keðjuna af. Einhvern
veginn gat ég opnað og komizt
inn. Ég setti keðjuna á, og þá var
ég lafmóð og slegin, er ég sett-
ist á stól í ganginum og reyndi
að ná andanum. Þarna var dauða
þögn. Aðeins hávær andardrátt-
ur minn rauf þögnina. Það var
þetta venjulega daufa Ijós í að-
alforstofunni, og loks brauzt ég
Hrúturinn 2. marz — 20. apríl.
Áætlun þín fyrir daginn stenzt ekki
vegna óvæntra atvika. Gættu varúðar,
farðu eftir öryggisreglum.
Nautið 21. apríl — 21. maí.
Láttu ekki glepja þér sýn vegna neinna
breytinga, bíddu átekta. Nauðsynlegt að
vaka yfir börnum. Spákaupmennska verður
ekki til góðs í dag.
Tvíburarnir 22. mai — 21. júní.
Þú getur búizt við mikilli spennu um-
hverfis þig í dag. Þú færð óvænta aðstoð
frá tryggum vini.
Krabbinn 22. júní — 23. júlí
Misstu ekki taumhald á þér, þó að þú
lendir í klípu í dag. Forðastu að aðhafast
nokkuð í fljótræði.
Ljónið 24. júlí — 23. ágúst.
Óvæntar framfarir í dag. Láttu aðra um
innantómt orðagjálfur og bollaleggingar.
Þú skalt vinna að settu marki af varkárni
og athygli.
Jómfrúin 24. ágúst — 23. sept.
Frestaðu ferðalögum þar t il nánari upp-
lýsingar berast. Mannfundir leiða gott af
sér.
Vogin 24. sept. — 23. okt.
Vertu viðbúinn alvarlegum árekstrum við
vini. Það er ekki til neins að stökkva upp
á nef sér, jafnvel þó að ástæða kunni að
vera til.
Drekinn 24. okt. — 22. nóv.
Þú fær’ð æmar ástæður til deilna, eink-
um við ókunnuga. Vertu á varðbergi heima
fyrir. Láttu ekki reka á reiðanum.
Bogmaðurinn 23. nóv. — 21. des.
Gættu að heilsufari þínu og mataræði.
Rasaðu ekki um ráð fram.
Steingeitin 22. des. — 20. jan.
Þú skalt vinna vel, en hafa hugfast að
kapp er bezt með forsjá. Farðu til læknis.
Vatnsberinn 21. jan. — 19. febr.
Óvænt fjárvon. Farðu að með gát og
freistastu ekki til spákaupmennsku.
Fiskarnir 20. febr. — 20. marz.
Varastu illt umtal um náungann. Það sem
þú segir í dag verður ef til vill lagt út á
versta veg. Varastu deilur vi'ð ættingja.
á fætur aftur. Ég var enn skjálf-
andi. Mér var kalt og ég hafði
fengið taugaáfall.
Það hlýtur að hafa verið þá,
sem ég mundi eftir hitabrús-
anum, sem var skilinn eftir
handa O'Brian, fullur af kaffi,
og nú notaði ég vasaljósið til að
komast fram í eld’hús. Þar var
allt í sinni venjulegu röð og
reglu, eldavélin, sem hefði get-
að dugað heilu hóteli, var fín
og fáguð og eirpottarnir hans
Pierre voru gljáfægðir fram með
öllum veggjum. Matarbakkinn
hans ó‘Brians var þarna og ég
hellti mér í bolla úr hitabrús-
anum. Ég var enn með bollann
í hendinni þegar ég sá, að dyrn-
ar in í matsal þjónustufólksins
voru opnar, og þar inni logaði
ljós. Ég gekk þangað og leit inn.
Mér til mestu furðu lá O'Brian
þar sofandi á legubekik.
Ég gekk þangað og ætlaði að
hella heitu kaffi ofan á hann,
vekja hann ,og senda hann að
svipazt um eftir manninum sem
hafði verið að elta mig. En þetta
var bara ekki 0‘Brian, heldur
tuskubrúða úr teppum og með
teppi yfir, en höfuðið grafið í
koddunum og skór á hinum end-
anum. Fyrstu viðbrögð mín voru
ofsareiði. Ég var ekki í efa um,
að hann hefði farið eitthvað út
í eigin erindum, og svo mundi
hann birtast morguninn eftir,
snefsinn að vanda.
— Já, kannski hef ég fengið
mér ofurlítinn lúr, ungfrú. Reyn
ið þér það sjálf einhverja nótt-
ina. Þetta hús er í taugarnar með
tímanum.
— Þú varst hér alls ekki,
0‘Brian.
— Ég fór bara út til að svip-
ast um. Þetta er gamalt bragð
með tuskudúkkuna. Fantarnir
líta inn, sjá mág og hafa sig
burt.
Engu að síður gæti hann verið
þarna einhvers staðar nærri. Ég
tók vasaljósið og gekk um neðri
hæðina, hvert hefbergið eftir
annað. Ég fann hann ekki, en
þarna heyrðust einhver hljóð
sem gerðu mig hrædda. Ég
reyndi að telja mér trú um, að
þetta væri bara brak í húsinu
sjálfu í kuldanum, en loksins
færðust þau í aukana. Ég þaut
upp stigann og komst uipp í her-
bergið mitt og var í vafa um,
hvort ég ætti að standa þar og
öskra upp yfir mig, vekja Tony
eða kalla á lögregluna, eða þá
þjóta niður brekkuna og kornast
heim og skríða í rúmið hjá ung-
frú Mattie. Gera hvað annað sem
væri en að standa þarna kyrr
í herberginu með þessi hljóð allt
í kring um mig, og 0‘Brian ekki
annað en teppi og einir skór.
Ég man, að ég tók skamm-
byssuna hans Jims úr vasa mín-
um, og settist á rúmstokkinn
með hana í hendinni. Mér fannst
ég vera eins og krakki, sem veit
ekki, hvað á seyði er, en er
hræddur samt. En þá heyrði ég
raunveruleg hljóð. Þau voru
dauf og eins og varfærin, en ég
heyrði þau samt greinilega, beint
uppi yfir mér — uppi í g^rmsl-
unni.
Þetta veit meira en ég gæti þol-
að. Ég fór niður í forstofuna
eins hljóðlega og ég gat og opn-
aði dyrnar að setustofu Tonys.
Þar var koldimmt. Eins svefn-
herbergið hans. Ég gekk beint
að rúminu til að vekja hann og
í fyrstunni fannst mér hann vera
þarna. En það, sem sýndist vera
mannslíkami, var ekki anmað en
koddar, sem hafði verið komið
fyrir undir ábreiðunni. Þetta er
þá eins og O'Brian, hugsaði ég í
heimsu minni.
Líklega hef ég staðið þarna
nokkra stund, lin í hnjánum og
mieð ákafan hjartslátt. En svo
kom ég ofurlítið vitinu fyrir
mig. Þetta var auðvitað Tony
uppi í geymslunni — kannski
0‘Brian með honum. Ég fór aft-
ur fram í forstofu og hlustaði.
Uppi var allt þögult. Ég tók of-
urlítið að róast. En þá heyrði ég
það. Lyftan var að koma upp.
Ég varð strax dauðhrædd.
Væri Tony uppi í geymslunmi,
varð ég að vara hann við. Ein-
hver var í dimmri lyftunni,
kannski í morðþönkum.
Þetta man ég. Ég man, 'að ég
þaut upp á þriðju hæð og að
geymislunni. Ég man eftir, að ein
hver greip hendi fyrir munninn
á mér. Og ég man eftir háum
hvelli og að maðurinn sleppti á
mér takinu. Ég datt á gólfið, en
þó ekki ein, og svo var eins og
LITAVER
Barrystaines
linoleum parket gólfflísar.
Stærðir 10 cm x 90 cm.
23 cm x 23 cm.
Gott verð
Andlitsþurrkur
Serviettur
Eldhúsrúllur
Dömubindi
Salernispappír
BIRGÐASTÖÐ