Morgunblaðið - 07.09.1968, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. SEPTEMBER 1968
Friðrik Þorsteinsson
Keflavík — Minning
andá að Keffliaviíkurjöirðinni.
F. 1. september 1900
D. 31. ág-úst 1968
FRIÐRIK Þorsteimssoin, foonstjóri
í Keflavík, var fædiduir aldaimótei-
áríð 1900 og lézt að heiimiíli sinu
hér í Keflaví'k að morgni laiugar-
daigs 31. ágúst síðasffláðkun. Hainin
vamtaði því aðeims eiinin dag upp
ó 68. aidu'Psár þegar harun dó.
FoneMrar Friðriks heiitiins voru
Þorstekun Þorvarðarson, Helga-
soraar, beykis í Keflavík, og
Bjöng Arknbjarraardóttir, Ólatfs-
soraar, útvegsbónda í Tjamair-
koti, I nrar i- N j arð vík. Voru þaiu
bæði af alkiuimn/uim mierkisættum
hér syðra.
Hugur Friðriíkis hneiigðist
snemia að verzliumarstörfiuim og
byrjiaði han-rr sem sendill í verzl-
uin í Reykjavík, Síðan varan haran
við verzlanir hér í Ketflavík m.a.
hjá Matthíasi Þórðarsyná, sean þá
átrti Keflavíkina en hiiutafélagið
Ketf.lavíik á nú. Friðrik villicli atfla
sér iraeraratuinar á verzliuiraarsvið-
knu og fór 22 ára gamali til Kaiup-
mamnahafnar og gekk þar á
verziuinarskóla. Að námi lokniu
stuindaði hairan ver zluinarsitörf er
hekn kom m.a. hjá OLgeir Frið-
geirssyni, sem þá var örðinin eig-
t
Maðurinn minn og fósturfaðir
okkar,
Hjörtur Einarsson
Hafnarstræti 33, ísafirði,
lézt 5. þ.m. Jarðarförin aug-
lýst síðar.
Sigríður Pálmadóttir,
Kjartan Brynjólfsson,
Kristján Jónsson.
t ■
Maðurinn minn og faðir
okkar
Jón G. Pálsson
andaðist að heimili sínu
Garðavegi 4, Keflavík 5. þ.m.
Agústa Guðmundsdóttir
Páli Jónsson
Reynir Jónsson.
t
Maður minn og faðir okkar
Charles W. Kavanagh
Bay Shou, L.I., N. Y.
lézt hinn 3. sept. sl.
Dallý Þórðaidóttir Kavanagh
og börn.
t
Okkar innilegustu hjartans
þakkir til allra þeirra, sem
veittu okkur ómetanlega
hjálp og vinsemd við fráfall
og jarðarför
Jóns M. Bjamasonar,
Álfhólsvegi 95.
Einnig flytjum við alúðar-
þakkir læknum, hjúkrunar-
Ifði og öðrum, sem veittu
honum hjálp í hans erfiðu
veikindum. Guð blessi ykkur
ölL
Fjölskyidan.
Þegar Olgeiir seldi eigraiina stotfn-
setiti Friðrik eiigim verzkun, fyrst
í leiigiuhúsnæð en síðara í eigin
húsá, sem baran keypti og nú er
Uragmemnaféliagshúsið. Á þessuim
áraum riak harara eimraig útgierð
mieð mágum síraum Gurðmiundi og
Guinraari Sigiuir ðssioinium. Á kireppiu
áTiunium hættii hamm reksfcri bæði
verziunair og úfcgerðair. Eftir það
geirðÍHt hanin stairfsaraaðiuir hjá Jó-
hanrai Guðnasymi, útveigsbónda og
kaiupmiarans á Vafcnsmiesi en Jó-
hann stofraseitfci og rak þá fyrsfcu
timibur- og byggiiragarvöinuverzl-
urairaa í Kefl’avík. Vatrasraesið var
stór jörð og Ketfiavík í orium
vexti. Jóhamm seldi því töluveirt
byggimigiarilóðium úr laradi sánu.
Alilur þessi miikli verzluraarirekst-
uir vax í umsjá Friðriks, sem
jiatfrafriamit araraaðist bótahaiM fyrir-
tækisiras. Etftiir lát Jóhamms laigð-
ist þessi reksitiur miðuir, en allt
til daiuðadags hafði Fráðrik mieð
öll mál að gera fyriir börad ekkju
Jóhanns. Siðain startfaði haran siern
bókhaildari hjá Fiskiðjunmd s.f. táll
daiuðadags. Jafntframut þessium
sfcörfum var Friðrik forstjóri
Bræðslutfélaigs Kefiavílkiuir h.f. og
I sá um bókhaM þess og f járxeiður
frá 1925 til 1965 eða um 40 ára
skeið.
Friðrik heitinn varara sér trausit
og virðiragar allraa sem til haras
þekku, fjöLhæfur og startfssamiur,
enda hlóðust á hann margvísleg
trúnaðarstörf. Hanra var hrepps-
raefndarmiaður hiras gamila Ketfla-
víkuaihrepps um skeið, í yfir-
skattaraefmd, sókraiainneÆnd, ratf-
veitunefnd og orgamiisti Keflavík-
urkinkju um 50 ára skeið. Endiur-
skoðaradi Sparisjóðsiins í Ketfla-
vík var haran til daiuðadags.
Kyrmi okfcar Friðriks hótfust
fyrir rúmium 30 ánum, er ég réð-
ist til KefLavíkiur sem logneglu-
stjóri og oddviiti, en hann var
þá endurskoðaradi hneppsreikn-
ingararaa, en þvi sfcairtfi gegndi
hairan í meir en aldartfjórðunig
því haran varð áfram emdurskoð-
andi *reiikn!iniga Keflavíkiuirkaup-
staðair þar tiil 1966. Vináitta mikiO
tófcsit mieð okkiur Friðrik hieitnuim
þegar frá fyrstu kynmium. Það
var ekki hægt annað era þykja
vænt um þenraara manra. Hann var
yfirlætislaus miaður og rólyndiur
með atfbrigðum, firéður og
ákemmtilegur í viðræðum. Frið-
rik var eirara atofraenda Sjálfstæð-
isfélaigs Ketflavíkiur, formaður
þess um sfcei® og stjórnanmaður
um árabil.
Árið 1925 kvæntist hann Sig-
urveigu Sigurðardóttur, hinrai
ágæfcustu konu. Þau hjónin voru
mjög saimíhent enda var hjóna-
barad þeinra hairraimgjusiamit. Þau
eignuðust 6 böm, Ragmar, for-
stjóra S érleyf isb itfreiða Kefla-
vikur, Þorstein, háseta á GuH-
fossi, Bjöngu Érnu, hjúknunar-
konu, Friðrilk, startfsmaran hjá
Loftleiðum h.f., Sigurð, vakt-
stjóra hjá Loftleiðum, og Birgi,
skrifstotfumamm. Auik þess hatfa
þau aiið upp dóttur Þonsrbeins,
Siguirveiigu. Öll hafa böm þeiirra
hjóna komið sér vel átfram og
enu, hvert fyrir silg, mætdr borg-
arar i Kefliavík.
Öllum vimium Friðriks heitins
er mik.il etffcirsjá að hooum og
bæjarbúar þakka þessium mœta
manmi og góða dneng mikil og
margvísleg störtf hams í þágu
bæj arf élagsims.
t
Innilegar þakkir fyrir auð-
sýnda samúð við andlát og
jarðarför mannsins míns og
fósturfSður
Björns Sigurðssonar
Kirkjubæjarhjáleigu, Ölfusi.
Valgerður Sigurbergsdóttir
Sigurður Guðjónsson.
Kona mín og ég fænum frú
Sigurveigu, börraum þeiima hjóraa,
barnabörraum og öðru skyldfólki
fy.llstu samúðarkveðju. Ég þakkia
hinum látna hÖfðingsmainrad órofa
vjmóttu um 30 ára Skieið, sem
aidriei féll skiuggi á.
„Far þú í friði,
forn ástvim/ur,
sæll til sælii heima.
Vakir þín miranirag
mér í hjairta,
eraginm tiímá sem tæmir.
Lifir yfir laradi
látiras viraar
orðstír fagur,
sam aldrei deyr.“
Alfreð Gíslason.
ÞAÐ var óvænt harmafregn,
sem barst um Keflavíkurbæ að
morgni hins 31. ágúst síðstl., að
Friðrik Þorsteinsson hefði orðið
bráðkvaddur þá um nóttina.
Okkur hafði að vísu verið kunn-
ugt um, áð hann hafði um all-
langt skeið ekki geragið heill til
skógar hvað heilsu snerti, en svo
skammt undan hafði víst áreið-
anlega enginn látið sér til hugar
koma að lokadagurinn væri.
Að kvöldi sat hann að því er
virtist heill og glaður meðal ást-
vina sinna. Næsta moTgun var
hann liðinn í hvílu sinni.
En nafn Friðriks Þorsteins-
sonar mun lifa, þótt maðurinn
hverfi af sjónarsviðinu. Svo
mjög kom hann víða vfð sögu
Keflavíkur-byggðarlagsins, sem
fæddi hann og fóstraði alla tíð.
Og víst er um það, að Kefla-
vík mun jafnan minnast hans
sem eins af sínum beztu og
mætustu sonum.
Foreldrar Friðriks voru hjón-
in Þorsteinn Þorvarðarson og
Björg Arinbjamardóttir, valin-
kunn sæmdarhjón, er bjuggu all-
an sinn búskap í Keflavík.
Friðrik var elztur þriggja
bræðra, sem upp komust, en elzti
bróðirinn, er Ragnar hét, lézt í
frumbernsku. Næstur Friðrik
var Ari, skrifstofumaður hjá
Olíusamlagi Keflavíkur. Hanra
lézt hinn 25. apríl síðastl. Yngsti
bróðirinn er Ólafur, forstjóri
Olíusamlags Keflavíkur, og er
hann nú einn bræðra sinna á
lífi. Frænka þeirra bræðra,
Ögmundína Ögmundsdóttir, ólst
upp hjá foreldrum þeirra og er
hún nú búsett í Reykjavík.
Friðrik ólst upp hjá foreldrum
sínum. Það kom soemma í ljós,
að hann var góðum gáfum gædd
ur. Sérstaklega átti tónlistin
sterk ítök í honum þegar á
barnsaldri. Tíu ára að aldri hóf
hann orgelnám, og um fermingu
var hann orðinn mjög vel fær
á því sviði.
Skömmu eftir fermingu fór
Friðrik að vinna við verzlunar-
störf. Fyrst starfaði hann um
tíma sem sendisveinn við verzl-
unina Nýhöfn í Reykjavík. En
brátt lá leiðin atfur til Kefla-
víkur, og þar var hann við af-
greiðslu innanbúðar og önnur
verzlunarstörf næstu árin.
Veturinn 1922—1923 var hann
við verzlunamám í Kaupmanna-
höfn. Eftir heimkomuna starfaði
hann hjá Olgeiri Friðgeirssyni,
sem um þær mundir rak verzl-
un í Keflavík. Þá verzlun kéypti
Friðrik sjálfur nokkru síðar og
rak eftir það eigin verzlun um
árabil. Jafnhliða verzlunarstörf-
unum rak Friðrik um nokkurt
skeið útgerð með mágum sín-
um. Ennfremur gegndi hann í
vaxandi mæli skrifstofustörfum
og bókhaldi fjrrir ýmis fyrir-
tæki. Hann var frábærlega
glöggur á tölur alla tíð og bók-
hald hans var til sérstakrar fyr-
irmyndar.
Hjá því gat ekki farið, að svo
mikill hæfileikamEiður, sem
Friðrik Þorsteinsson var, væri
kallaður til margvíslegra trúnáð
arstarfa á vettvangi hiras opin-
bera. Sú varð líka raunin á. Um
tíma átti hann sæti í hrepps-
nefnd Keflavíkur, í yfirskatta-
nefnd um langt skeið, í stjóm
rafveitu Keflavíkur frá upphafi
og lengst af formaður, í bygg-
ihgarnefnd átti hann lengi sæti
og var því sérstaklega við
brugðið, hve vel hann hefði
notið sín á þeim vettvangL
Haran var gæddur miklum skipu-
lagshæfileikum, og næmleiki
hans fyrir því, sem vel fór og
fegurðarauki var að, gaf tillög-
um hans margfalt gildi. Enda
var hans atkvæði jafnan þungt
á vogarskálinni, þegar skoðenir
skiptust. Og oftast kom það fyrr
eða síðar í Ijós, að Friðrik hafði
einmitt bent á farsælustu lausn-
ina.
Um margra ára skeið var
Friðrik endurskoðandi hrepps-
sjóðs og bæjarsjóðs Keflavíkur
og stofnana hans. Og einnig var
hann endurskoðandi Sparisjóðs-
ins í Keflavík. í fjölmörg ár
var Friðrik í sóknarnefnd Kefla-
víkursóknar og gjaMkeri nefnd-
arinnar frá 1946 til dauðadags.
Auk allra annarra starfa var
Friðrik framkvæmdastjóri
Bræðslufélags Keflavíkur frá
því um 1930 og a/inaðist bók-
hald þess. Síðustu árin gegndi
hann skrifstofustörfum hjá
Fiskiðjunni h.f.
Af því, sem nú hefir verfð á
minnzt, má augljóst vera, að
starfsvettvangur Friðriks Þor-
steinssonar hefir verið óvenju
víðfeðmur og yfirgripsmikill.
Og því má hiklaust hér við
bæta, að hvar sem hann lagði
hönd á plóginn, var allt svo vel
af hendi leyst, að þar varð
naumast á betra kosið.
Margt er ennþá ótalið af þvi,
sem Friðrik fékkst við á liðinrai
ævileið, og ver’ður það ekki
dregið fram í dagsljósið þessu
sinni, — utan eitt, sem e.t.v. stóð
hjarta hans allra næ?t. Tónlist-
arhneigð hans var áður getið.
Hann var innan við tvítugt,
þegar hann gekkst fyrir stofnun
fyrsta karlakórsins í Keflavík.
Sá kór starfaði með talsverðum
blóma um nokkurra missira
skeið, þrátt fyrir örðug skilyrði,
og vakti söngur hans mikla
hrifningu þeirra, er á hann
hlýddu.
Árið 1918 gerðist Frfðrijk org-
anisti og Söngstjóri við Kefla-
víkurkirkju, og því starfi gegndi
hann af frábærri alúð í 46 ár.
Á þeim vettvangi lágu leiðir
okkar fyrst saman. Það duldist
held ég engum, þegar Friðrik
settist við orgelið, og fór að
leika, að þar var á ferðinni mik-
ill listamaður. Músikin var hoo-
um í blóð borin. Hann var frá-
bærlega smekkvis í starfi súm
og öll túlkun hains á orgelið ein-
kenndist af einstakri fegurðar-
næmi og hárfínni nákvæmni. En
þáð sem mér fannst þó ætíð
gefa kirkjuorgelleik Friðriks
mest gildL var hinn hlýi, trúar-
legi undirstraumúr. sem oft
gæddi tónana nýju lífi og lyfti
þeim í æðra veldi.
Fáum mönnum á ég meira að
þakka en Friðrik Þorsteinssyni
frá okkar samstarfi við helgi-
athafnir, kirkjulegt starf og þau
málefni, sem kirkjuna varða.
Það var mér meiri styrkur og
blessun, en ég fæ með orðum
lýst, að eiga þess kost, ungur og
óreyndur í starfi, að leita ráða
og hollra bendinga til slíks
manns, sem Friðrik var, og njóta
vegsagnar hans og föðurlegrar
handleiðslu, sem hann ávallt
veitti af svo miklum fúsleika og
gleði.
Hinn 15. ágúst áríð 1925 gekk
Friðrik að eiga eftirlifandi konu
sína, Sigurveigu Sigurðardóttur,
sem einnig er fædd Keflvíking-
ur. Hún var alla tíð hans góða
heilladís. Þau eignuðust 7 böm,
og eru 6 þeirra á lífi. Ein stúlka
dó í frumbemsku. Á lífi em:
Ragnar, forstjóri, Þorsteinn, sjó-
maður, Björg Ema, sjúkraliðL
Friðrik og Sigurður, báðix starfs
menn hjá Loftleiðum, og yngst-
ur er Birgir, skrifstofumaður.
Synirnir eru allir búsettir í
Keflavík, en Björg býr í Reykja
vík. Einnig ólu þau hjónin upp
sonardóttur sína, Sigurveigu
Þorsteinsdóttir, og dvelst hún
enn í heimahúsum.
Sigurveig bjó manni sínum og
börnum fagurt heimili. Til
þeirra hjóna var gaman að
koma og margur minnist nú ó-
gleymanlegra stunda á heimili
þeirra.
I raun og vem var Friðrik
mjög hlédrægur, en að e'ðlisfari
var hann þó eigi að síður fé-
lagslyndur. Og í góðra vina hópi
var hann allra manna glaðast-
ur. Hann hafði ósvikna kýmni-
gáfu til að bera og frásögn hans
var oft bæði litrík og lifandi.
En allra minnisstæðastur verð
ur Friðrik mér þó, þegar hann
opnaði huf sinn í samræðum
um andleg mál, eða þá þegar
hann settist við orgelið og lét
tónana tjá þáð fegursta, helg-
asta og hæsta, sem í hjartanu
bjó.
Friðrik verður jarðsunginn
frá Keflavíkurkirkju í dag.
Eiginkonu hans, bömum og
öðrum ástvinum votta ég mína
dýpstu og innilegustu samúð og
bið þeim öllum heilags styrks
frá hæðum og blessunar Guðs í
bráð og lengd.
Bj. J.
Minning:
Margrét Júlíana
Sigmundsdóttir
f. 12.7. 1876 — d. 29.8. 1968.
ÞAÐ er ekfci talið tiiletfni trega
eða tána, er aldurhnigin kona
hefur kvatt hinztu kveðju, en þó
mum hér eftirstanda samferða-
fólk, sem minnist þeirrar gætfu,
sem samfylgd hieranar var og
vilja fá tækifæri til að þakka.
Margrét Júlíana Sigmiurads-
dóttir var dóttir hjónanna Sig-
miundar Guðbrandssoraar, Akur-
eyjum, Helgafellssveit og konu
hans Salbjargar Einardóttur,
Kýrunnarstöðum, Dalasýshi. Sal-
hjörg náði þeim fátíða aidri, að
eiga aldarafmæli og varð það
hlutverk Júlíörau að aranast hana
síðustu æviárin. Það hlutverk
var ynnt af hendi með nærfæmi
og uimhyggju, s«m frekast mátti.
Ung að árum fflutti Júlíaraa að
Skógum í Daiasýslu, er hún gitft-
ist manni sínum, Jóharani Jónas-
syni, sem þar var fæddur og upp-
aliran. Bjuggu þau þar óslitið,
unz Jóhann andaðist 1951. Eftir
það dvaldi Júlíana i skjóli sona
simna, sem þá tóku við jörðinni
og naut þar kyrrláts ævikvölds,
frjáls til starfia meðan kraftair
leyfðu, þar ti’l fyrir einu ári síð-
an, að hún flutti til barna sinnia
búsettra í Reykjavík, en dvaldi
á sjúkrahúsi síðustu mánuðina.
Á þeim árum, sem Júlíaraa og
Ég þakka af alhug öllum
þeim er glöddu mig á 70. ára
afmæli mínu þann 27. ágúst,
með skeytum, gjöfum og
blómum. Hamingja fylgi
ykkur öllum.
Kær kveðja.
Kristín Alexandersdóttir
Austurbrún 6.