Morgunblaðið - 08.11.1969, Qupperneq 18

18
MORG-UNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 8. NÖVEMRER 1960
Einar Jónsson frá
Moldnúpi — Minning
Hvað vannstu drottins veröld
til þarfar? Þess verður þú spurð
ur um sólarlag.
Þessi orð koma mér í hug, er
ég minnist hér látins vinar, Ein-
ars Jónssonar frá Moldnúpi, en
hann lézt af slysförum í síðast-
liðinni viku, — í fullu f;öri og
starfi. Er þar fallinn frá fjöihæi
ur og góður drengur, sem öllum
vildi vel. Endir jarðvistar gerir
sjaldan boð á undian sér, enda
býst ég við, að kirkjugestir við
útför heiðursmannsins Sigurjóns
Magnússonar frá Hvammi, sem
sáu Einar frá Moldnúpi leiða
kirkjugesti til sætis að vanda,
hafi sízt grunað, að hann ætti
sjálfur svo skammt eftiir ólifað
Æviferill Einars verður ekki rak
inn hér sem neinu nemur, enda
ekki á mínu færi að gera það
svo að vel sé. Aftur á móti væn
æviferill Eiinians mákiiU efniviðiux
fyrir fræðaþuli vora, svo stór-
brotirm og fjölhæfur maður vai
hann í atvinnumálum lands og
þjóðar.
Einar var fæddur að Mold-
núpi 26. apríl 1902 og ól þar allan
aldur sinn. Mun hann hafa talið
það lán sitt og eitt af því kær
asta í lífi sínu að fá að dveljast
á bernskuslóðunum alla tíð. Ein-
ar var kvæntur Eyjólflínu Guð-
rúnu Sveinsdóttur, sem ættuð
var úr Meðallandi. Hann missti
konu sína sumarið 1967, og vr
konumissirinn honum mikiil harm
ur, svo og öllum er til hennai
þekktu. Eyjólflína var stórbro,-
in húsfreyja og göfug og góð mó'
ir. Sex böm eignuðust þau, sem
öll eru uppkomin.
Eins og títt var í uppvexti
Einars, sóttu margir Eyfellingar
á vertíð til Vestmannaeyja. Einai
var í þeirra hópi, en hann gerði
þó meira, er hann brá sér að
haustlagi til Vestmannaeyja og
innritaðist í Stýrimannaskólann
þar, sem endaði með skipstjóra-
réttindum honum til handa og
gerðist um leið skipstjóri á fiski
skipi í Vestmannaeyjum. Man ég,
að þetta þótti mikið afrek hja
Einari, því að það mun hafa ver-
t
Eiginmaiður minn,
Einar Kárason,
amdaðist að Borgairsjúkraihús-
imu 7. þ.m.
Vera Kárason.

ið homum víðisfjairiri a)ð Jlemdiaist
siem skipsitjóri, svo mjög sem
hann unni moldinni.
Smám saman fóru vertíðir Ein
ars að styttast, er heimastörfin
kölluðu á hann til aðstoðar öldr
uðum föður og heimili. Ekki
laigði Eiruar þó ánar í bát, þeigair
heim kom, heldur gerðist hann
formaður á árabát, er róið var
frá Eyjafjallasandi að vetrin-
um. Einar var bæði fengsæll og
heppinn formaður. Mér er minn
isstætt, hve hugulsamur Einat
var heimili sínu og sveit sinm,
er hann var á vertíð í Vestmanna
eyjum. Hann lagði mikið kapp á
að komast upp í Eyjafjallasand
um páskana og færa sveit sinni
björg í bú. Við unglingarnir
heima, sem í fásinninu bjuggum,
biðum og voniuðum, að sjór yrði
dauður við sandana, svo að Einar
gæti komizt heim heilu og höldnu.
í 'þá daigla þótti ailtur maitur góð-
ur og fólk kunni að þakka fyrir
sig. Seinna meir átti ég kost á
að fara með Einari slíka ferð á
vélbátnum Garðari, sem var á að
gizka 10 smáiestir að stærð, með
fulla lest af fiski og nokkra Ey-
fellinga á dekki.
Það þætti ekki beysinn farkost
ur nú til dags, enda tók ferðin
um þrjá klukkutíma, og man ég
að vél bátsins stöðvaðist þrisvar
sinnum. Sumum þótti þá nóg um,
en Einar stóð alltaf við stýrið
og kaillaði bnosaindi út um giiuigg
ann:
„Við tökum þessu bara rólega
drengir. Þetta bjargast allt.“
Bn í þetta sinin ieyfði Ægir
ekki landgöngu, og urðum við
því að halda aftur til Vesmanna
eyja.
Mörgum trúnaðarstörfum hef
ur Einar gegnt fyrir sveit sín *.
til dæmis hefur hann verið fjall-
kóngur Eyfellinga mörg undan-
farin ár við smalamennsku á Þórs
t
Bróðir oldíar,
Jóhann G. Gíslason,
Urðarstíg 5,
andað'iist 6. nóvemiber.
Katrín Gísladóttir,
Þorgerður Gísladóttir,
Þorleifur Gíslason.
t
Bróðdr minn,
Ingólfur ísólfsson,
Leifsgötu 24,
verður jarðsuiniginin frá Frí-
kirkjuruni í Reykjaivik mánu-
daginin 10. nóvember kl. 3 e.h.
Fyrir hönd vamidamainnia,
Margrét ísólfsdóttir.
t
Hjartanlieg’ar þalklkir færum
við ölluim þeáim, sem sýnidu
okkur samúð og vináttu við
andlát og jairðarför rnóður
minnar og ömrniu,
Sveinbjargar Sveinsdóttur
frá Akri, Akranesi.
Guðbjörg Sveins,
Sveinn Oddur Gunnarsson.
t
Þökfcum inniilega auðsýnda
samúð vilð amdlát ag jarðar-
far eltakiu somar okkar,
Inga Gunnars
Samúelssonar.
Þórunn Ólafsdóttir,
Samúel Sigurðsson
og systkini hins látna.
Sigurveig Vigfús-
dóttir — Minning
mörk og víðar. Einar var traust
ur maður og mjög glöggur á öll
kennileiti. Hann var jafnan
hrókur alls fagnaðar 1 félagsskap
og sannkallaður forystumaður
hvívetna.
Ég man glöggt eftir Einari,
þegar Skálaheiði var smöluð, en
heimili mitt var síðasti viðkomu-
staður, áður en lagt var á heið
ina. Ekki þurfti neina vekjara-
'kiliuíklkiu, því að Eiiniar sá um þá
hlið málsins. Honum var kunnugt
um, að móðir mín fór alltaf
snemma á fætur og hafði það
fyrir reglu að opna bæinn. Einar
var því ekkert að guða á glugg-
ann, heldur óð beint að rúmum
bræðra minna og gerði heyrin-
kunnugt, að dagur væri risinn
við ský. Ef ekki var brugðia
skjótt við og farið snarlega í föt
in, lét Eimar hendur standa írarn
úr enmum. Áttu sér oft stað
hressileg átök, siem venjulega
enduðu við kaffiborð móður minn
ar.
Einar var með afbrigðum góð-
ur granni og alltaf fremstur í
flokki, þair sem hjálpar þurfti
við. Það hefur jafnan verið ein-
kennandi í Skálakrók, frá því
að ég man eftir mér, að þegar
rneyðin var stærst, þá var hjálp-
in niæst.
Einar kunni vel að gera skil á
hinum smáu og stóru í veröld-
inni. Hann var mikill dýravinur
og umgekkst þau af nærgætni
og miammiúð. Veit ég því mieö víbsiu
að Einars verður ákaft saknað,
bæði af möninum og málleysingj
um.
Kirkju sinni unni Einar svo og
söfnuði hennair, og verður n i
stórt skarð fyrir skildi, þegar
hans nýtuir ekki lengur við .
hinni fögru Ásólfsskálakirkju.
Nú er Einar kvaddur með þök'c
og virðingu firá öllum þeim, sem
kynintust honum og nutu hjálpar
hans og mannúðar. Hann er nú
kominn á fund sinnar ástríku
konu. Allir sem þekktu þau hjón
in vita með vissu, að hjá þeim
hefur orðið ástvinafundur öðru
sinni, sem vara mun um alla ei-
lífð.
Hvað vannstu drottins veröld
til þarfar? Þess verður þú spurð
ur um sólarlag.
Svarið er fyrir hendi: Einar
getur nú með góðri samvizku beð
ið um landvistarleyfi handan vib
gröf og dauða, svo vel hefur
hann lokið sinni jarðvistarveru,
— með sínum forystuhæfileikum,
atorku og mannúð.
Fjölskyldu Einars og Eyfell-
ingum öllum sendi ég samúðar-
kveðjur.
Ólafur Jónsson frá Skála.
HÚN fæddist í Danimöirku 22.
sept. 1888, ólst þar upp og stund
aði verzluiniarstörf í Kaiupmanna-
höfin áður en hún giftist til ís-
lands. Árið 1915 fluttist hún til
Hafnarfjarðar og gekk að eiga
Ferdinand Hansen er var kaupm.
þar á staðnum og stundaði hann
það starf til æviloka, svo sem
kunnugt er.
F. 26.4. 1881
D. 3. nóv 1969
Merk kona og minnisstæð er
til moldar borin nú í dag, firú
Siigurveig Vigfúsdóttir, Óðins-
göbu 17 A Reykjavik, á 89. ald-
ursári.
Sigiurveig fæddist að Völlum í
Svarfaðardal 26. apríl 1881, dótt
ir hjónanina Vigfúss Hjörleifs-
sonar og konu hans Sigríðar
Halldórsdóttur. Faðir Vigfúsar
vair séra Hjörleifur Guttorms-
son, er prestur var á sínum tíma
að Skinnasbað í Axafirði, Tjörn
í Svarfaðardal og síðast að Völl-
um, maður vel látinn og er mik-
ill ættbálkur frá honum kominn.
Sigurveig ólst upp með foreldr
um sínum í stórum barnahópi,
fynst í Svarfaðardal, síðar í Ói-
aísifirði ©n lerngst af að Ferju-
bakka í Axarfirði. En faðir
henniar, Vigfús, var bóndi þar og
ferjumaður yfir Jökulsá, og
gegndi því starfi af karl-
mennsku og mikilli prýði.
Árið 1901 giftist Sigurveig
Guðna Þorsteinssyni, kennar i
og múrarameistara, ættuðum úr
Ámessýslu, hinum mætasta
manni. Þau bjuggu fyrst að
Perjubákka en síðar á Húsa-
vík, en árið 1908 fluttu þau til
Reykjavíkur og áttu þar heima
til æviloka, lengst af á Óðins
Hansen var mjög smeklkvís og
háttprúð, gestrisin og aðlaðandi,
enda bar heimili þeirra hjóna
þess ljósan vott.
Hún andaðist í Hafnarfjarðar-
spítala 4. þ.m. eftir margra mán-
aða sjúkdómstegu og hafði þá
átt heimili hér í 54 ár. Noikfcr-
um árum eftir að Ferdinand dó,
hætti hún verzlunarrebstri og
fluttist þá til Slkúla sonar sánis og
konu hanis, Elsu, þar tii hún
lagðist á spítala, eins og að fram-
an er greint.
Vandamenn og viinir minnast
þessarar heiðurákonu með sökn-
uði og virðingu.
Ingólfur Flygenring.
Alúðarþakkiir filyt ég vimiuim
mníium og vamdiaimiöninium, sem
gliöd'du miig á aifimæiliiisdiaiginin.
Guð blessi ykikiur öll.
götiu 17 A. Guðni andaðist 1935,
en hafði þá verið rúmfastiur
sjúklingux um 5 ára skeið.
Þau Guðni og Sigurveig áttu
tvö böm: Björgu, gift Eiríkx
Pálssyni, Hafnarfirði, og Gutt-
orm, sem kvæntur er Emilíu
Sigurðardóttur.
Sig>urveig var af merkum og
traustum ættum komin og sór sig
í ættina. Hún var prýðilega
greind, mjög lesin, stálminnug
og margfróð um ólíkustu efni.
Hún var lásfihneigð og hafði
ágæta sópranrödd og var söngv
in og söngelsk svo sem ætt
hennar er alkunn fyrir.
Þá eir maður hennar varð
sjúklingur, féll í hennar hlut að
sjá heimilinu farborða og það
gerði hún svo sæmd var að.
Hlífði hún sér hvergi í vinnu,
þótt heilsa hennar sjálfrar væri
allt annað en steirk. En skap-
festa hennar var mikii oig traust
og var Mrtt hvik.að frá settu
marki, þótt sitthvað blési á móti.
Sigurveig vax kona félags-
lynd og studdi góð málefni af
beztu getu. Einkum lét hún
kvenréttindamál til sín taka og
þótti hvarvetna fengur af stuðn
ingi henniar.
Mjög lá í eðli Sigurveigar að
greiða götu þeirra, sem miður
máttu sín. Voru það ekki fáir,
sem fengu hjá henni góð ráð,
margan matarbitann og kaffisop
ann og jafnvel fyrirgreiðslu um
húsrými, enda var heimili henn-
ar þekkt fyrir gestrisrá. Skóla-
fólk átti einkum þar sem Sigur-
veig var, góðan hauk í horni,
og litið fór fyrir kröfum um
endurgjald fyrir veittan beina
eða aðra fyrirgreiðslu. En ekki
er ósennilegt að nú við leiðar-
lok færi henni einn og annar
duldar þakkir fyrir gjöfula hönd
góðar stundir og gagnmerk.i
fræðslu á ýmsum tímum á liðn-
um dögum, og mun það vega-
nesti haldgott á huldum leiðum
fnamtíðarinnar.
Hin síðustu 10 árin var Sigur
veig nánast rúmliggjandi ogbjó
þá í góðu skjóli sonar og tengda
dóttuir að Óðinsgötiu 17 A. En þar
og hvergi annars staðar vildi
hún ljúka ævinnar dögum og fór
það eftir. Að morgni 3. nóv.
s.l. sofnaði hún inn í eilifðina.
Gömul, þreytt og slitin kona
kvaddi þennan heim í fullu
trausti þess, að vinrr biðu i
varpa við komu hennar inn í
sólskinslöndin að tjaldabaki. En
þangað hafði hún skyggnairi sýn
en margir aðrir.
Börn, tengdabörn, bamaböm
og barnabarnabörn blessa minn
inigu hennar, og allir þeir, senc.
henni kynntust.
S. P. A.
Öiifurn þeiim vimium míinium,
vairudiamiönmium og sikyldmieinin-
um, er færðu mér g'óðair gj;af-
Lr, blóm og siendiu mér skieyti
á sjiötuigsaifimiæfli m/ímu, 'Siendi
ég héirmieð mdniar beztu kveðj-
ur og þakklæti, og óska þeim.
góðrair og gæfiuirííkinar firaim-
tíðair.
Amdis Baldurs.
Beztiu þalkkir tátl allra, er
minmitust min á sextugsafmœtli
míimu
Óshar Illugason.
Matthilde Hansen
— Minning
Þau hjón eignuðust tvo sonu,
þá Hanis J. Hanisen bryta og
Skúla rennismið, en hann er lát-
inn fyrir nokkrum árum. — Frú
Jón Heiðberg.