Morgunblaðið - 08.04.1970, Page 19

MORjGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 8. APRÍL 1970
19
brauðgerðarinnar, en þau hjón
eru bæði kunnir borgarar hér í
bæ. Hafa þau nú, aldin að árum,
orðið fyrir þeirri þungu sorg að
missa aðra dóttur sína. Hin fyrri,
Lilja, mesta efnisbarn, lézt fyrir
mörgum árum, aðeins níi> Sra að
aldri. Lifir nú eftir eitt barn
þeirra, sonurinn Hörður bakara
meistari, og auk þess fósturson-
ur, Helgi Ágústsson, stud.jur.
Frá barnæsku ólst Helga upp
við mikil umsvif, ekki einungis
í daglegri önn, heldur og ekki
síður við áhuga og þátttöku
sinna nánustu í margháttuðum
félags og þjóðmálum. Ung gekk
hún í Hvítabandið, en þeiim á-
gæta félagsskap hefur móðir
hennar helgað mikið starf um ára
tugi. Tók hún mikilli tryggð við
þann félagsskap, og á stjórn-
málu/n hafði hún jafnan lifandi
áhuga.
Liðlega tuttugu og tveggja ára
að aldri steig Helga mesta gæfu
spor ævi sinnar, er hún gekk að
eiga eftirlifandi mann sinn,
Björn Gíslason verkstjóra, síðar
stofnanda vélsmiðjunnar Þryms
h.f. Var hjónaband þeirra hið far
sælasta alla tíð, enda tókust ekki
einungis með þeim góðar ástir,
heldur og einlæg vinátta með
tengdafólki. Ekki sízt var sam-
vinna tengdaföður og tengdason
ar til fyrirmyndar. — Þau hjón
eignuðust tvo sonu, þá Gísla og
Guðmund, er nú harma ásamt
föður og venzlafólki sviplegt frá
fall móður sinnar.
Það er ekki ofmælt, að þau
hjón, Helga og Björn, hafi verið
samvalin og samtaka um allt, er
verða mátti heimili þeirra og
börnum til biessunar, en ættingj
um beggja og vinum til gleði og
gæfu. Átti húsfreyja þar í sinn
drjúga þátt. Hún var stórbrotin
í lund, en bjó jafnframt yfir mik
illi viðkvæmni og hjálpfýsi og
var jafnan boðin og búin að rétta
hjálparhönd hverjum þeim, er
með þurfti. Brást þá aldrei rausn
arskapur hennar. Sjálfur má sá,
er þetta ritar, minnast ófárra
gleðistunda, bæði á heimili
þeirra hjóna hér i bæ og eins S
sumarbústað fjölskyldunnar við
Iðu í Biskupstungum, en á báð-
um stöðum var hin gestrisna hús
freyja lífið og sálin í góðum fé-
lagsskap vina og kunningja.
Ekki sizt var börnum okkar
hjóna það ætið mikið tilhlökk-
unarefni að fara til ,,Helgu og
Bjössa frænda," enda finnur
næmur barnshugurinn bezt,
hverju atlæti hann á að mæta.
Er ljúft að þakka það allt nú,
er leiðir skilja um sinn.
Fyrir nokkrum árum fluttust
þau hjón suður í Kópavog. Kom
þá enn fram, hver dugnaðar-
kona Helga heitin var, þvi að
nú naut sín í rauninni í fyrsta
sinn til fulls ræktunaráhugi
hennar, er hún hafði ekki áður
átt eins kost að svala í meira
þéttbýli Reykjavíkur. Fór svo á
skömmum tíma, að hin stóra lóð
við hús þeirra tók algerum
stakkaskiptum, og var aðdáan-
legt að sjá, hve gróður allur tók
miklum framförum með góðri að
hlynningu. Var það unun hús-
freyju á fögrum sumardögum að
sýna gestum vermireiti sína og
ungan trjágróður — og hlaða á
þá grænmetinu að skilnaði.
Vannst henni þetta eins vel og
allt annað, og varð þó enginn
þess var, að hún hefði nokkurn
tíma mikið að gera, svo vel verki
farin var hún við hvaðeina, er
hún tók sér fyrir hendur. Má
um það enn nefna, að hún tók
mikinn þátt í að byggja upp fyr-
irtæki eiginmanns síns, annaðist
að nokkru leyti bókhald þess og
fjárreiður, en það hefur reynzt
vera mikið þjóðþrifafyrirtæki,
eigi sízt í þjónustu við íslenzka
útgerð.
Mikil umskipti eru nú á orðin
öllum þeim mörgu, er þekktu
Helgu Guðmundsdóttur. Skyndi
lega er þessi mikilhæfa kona
brott hrifin í blóma lífsins, án
þess að veikur mannanna vilji
fái þar nokkrú um þokað. En
minningin um Helgu mun lifa
með okkur, sem enn erum ofan
moldar, meðan ævin endist.
J.S.G.
Elín Benediktsdótti
Minning
Fædd 4. 2. 1895
Dáin 31. 3. 1970
Kveðja frá börnum, tengdabörn-
um og barnabörnum.
Við kveðjuim þig mamima, og
þökkum allt þér,
það er nú fjölmargt er hugurinn
sér,
hvert bros þitt, og ástúðleg
umhyggja þín
er okkur sem geisli á veginn er
skín.
Þú tókst okfkur brosandi blíð,
þér á arm
þú burt þerraðir tárin er féllu
á hvarm,
þú last okkur bænir, þá lærðum
við fyrst
að lífið fæst aðeins mieð trúnni
á Krist.
Á nokkurra mánaða millibili
varðst þú fyrir þeirri mi'klu
reynslu að missa tvö af þínum
átta börnum, annað í bermsku,
hitt í æsku. En þá, sem oftar,
sýndir þú, að þá er brotsjóar lífs
ins skullu á þér, var kraftur
þinn aldrei meiri.
Þú varst k.ona, sem ekki barst
tilfinningar þínar á torg, og
stundum verkaði það á mann,
sem um herkju væri að ræða,
en ef svo hefur verið, þá varst
þú hörðust við þig sjálfa. Oft
varst þú illa haldin, en aldrei
kvartaðir þú. Þrek þitt var mér
oft óskiljanlegt. Enda varst þú
af sterkum og traustum stofni
komin.
Um aldaraðir hefur land vort
átt þúsundir kvenna, sem algjör-
lega hafa fórnað sér fyrir heim-
ili sitt og börn sín, og þú varst
svo sannarlega ein þeirra, sem
fylltir þann hóp. En sem betur
fer sjá flestar mæður árangur af
sínu erfiði, og þar fórst þú ekki
varhlutá af, því mér er óhætt
að fullyrða það, að þú áttir
barnaláni að fagna. En það kom
að því að þú hafðir ofgjört
kröftum þínuim, og þegar þú
varðst fyrir áfal'li því að missa
heilsuna alveg og lást ósjálf-
bjarga á sjúkrahúsi, þá trúðir þú
því að ef þú kæmist heim til
barna þinna, þá myndir þú end-
urheimta að einhverju leyti
heilsu þína aftur. Og svo varð.
Þar sannaðist það, að trúin flyt-
ur fjöll. Því engu okkar datt í
hug að þú ættir nokkurn tíma-
eftir að stíga á fætur framar. Á
meðan þú dvaldir á mánu heimili
kynntist ég þér æ betur og virð-
ing mín til þín óx að sama skapi.
Þar einkenndi þig hógværð, lítil
læti og þakklátsemi. Og aldrei
blandaðir þú þér í málefni fjöl-
skyldu minnar, sem annars er
sagt svo einkennandi fyrir allar
tengdamæður. Barnabörn þín
urðu mörg. Þau voru þéf öll sem
eitt og eitt sem öll. Þau kveðja
þig nú með söknuði, og þá ekki
sízt elzta dóttir mín, sem naut
þin mest af minum börnum, hún
tregar nú sárt sina góðu öimmu.
Þótt þrek þitt væri óvenju mik-
ið, þá kom að því að þú varðst,
eins og við öll, að lúta lögmáli
dauðans. Enda varst þú svo farin
Framhald á hls. 2«
Nú börn okíkar koma með
kveðjuorð ein.
Ég kveð, segir pabbi,
þig ástvina mín.
— Já, amma, við söknum þín
sérhverja stund
þín saimúð var geisli
í simælingjans lund.
Við nutum þess oft hve þín
ástúð var sterk,
með alúð og kærleik þú gjörðir
þín verk,
þá sagðir þú bróðurnum
blesisaða frá
við brosandi hlustuðum
jafnan þig á.
Nú þe/kkjum við Jesúm,
hann ókkur er allt,
án hans er lífið mjög dapurt
og kalt.
Við kveðjum þig, amma,
nú kvöldsólin skín
á hvíluna hinztu,
og smáblómin þín.
Vinir og kuniningjar kveðja þig
hljótt
hvíj þú í friði, og sof þú nú
rótt.
Engill þig leiðd um ljósheima
stig,
líknsaimur Frelsarinn annist um
þig-
KVEÐJA FRÁ TENGDASYNI
ÞEGAR við missum ástvini okk-
ar vaknar sú spurning hjá okkur
hvort við höfum verið þeim það
sem oklkur bar að vera. í flest-
um tilfellum býst ég við að svar-
ið verði neikvætt. Við einsetjum
okkiur oft að gjöra ýmislegt gott
og láta gott af okkur leiða, og
tælkifærin eru óteljandi, en oft-
ast látum við þau ganga okkur
úr greipum og þau er glötuð.
Ekki vegna þess að okkur hefur
skort vilja, heldur frekar vegna
þess að það er svo margt utan-
aðlkomandi, sem truflar. Við
greinum of sjaldan kjarnann frá
hisminu. Og nú er ég kveð þig,
tengdaimóðir mín, og ég spyr
mig þessarar spurningar, þá
verð ég að játa, að þannig hefur
mér farið.
Er ég nú lít til baka, er margs
að minnast og margt að þakka.
Þegar ég, þá um tvítugt gekik að
eiga þína elztu dóttur, og flutti
inn á þitt heimili, er mér efst í
huga, hve vel þú tókst mér, og
ekki aðeins þú ein heldur einnig
maður þimn og öll ykkar börn.
Ég var látinn finna það að mér
var ekki aðedns tekið sem tengda
syni, heldur lílka sem syni og
bróður. Og þar sem ég hafði þá
mdsst báða mína foreldra, varð
mér þessi tilfinning enn kærari.
Ég minnist þess atburðar er
mitt fyrsta barn, og um leið þitt
fyrsta barnabarn fæddist á þínu
heimili, og þú færðir mér það í
fang, og gleðin skein af þinni
brúnu brá. Það var sameigin-
l'egur fögnuður þann dag í litla
húsinu þíiniu að Þrastargötu 3.
En í því húsi skiptust einnig á
skin og ökúrir.
AÐALSTRÆTI 4 SÍMI 15005