Morgunblaðið - 07.06.1970, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. JÚNÍ 1970
21
— Minning
Framhald af bls. 5
herrni, og aldrei var vinnudagur
svo langur né strangur, að hún
gæfi sér ekki tóm til að njóta
samvista góðra vinkvenna fram
eftir kvöldi, þegar svo bar við.
Hún hafði næman mannskilning,
og ótaldir eru þeir, sem trúðu
henni fyrir áhyggjum sínuim og
leituðu hjá henni ráða og styrks.
Hún og fjölskyldan öll var söng-
vin í bezta lagi og einkar el-sik
að tónlist, sem var mikið iðkuð á
heimilinu. Með öllu þessu er
furðia, yfir hve mikið Þóra komst
að lesa, en þar var smekkur
hennar næmur og kreddulaus.
Meðan margir hneyksluðust sem
mest á upprenmandi rithöfund-
um okkar á þriðja áratugi ald-
arinnar, las hún þá þegar sér til
dillandi yndis. Slík var eðlisávís-
uin hennar.
Henni var vel gefið flest það,
sem til heilla horfði. Það var sem
í henni sameinuðust hjartahlýr
skapstyrkur móður hennar og
víðfeðmur mannkærleiki föður
hennar og atorka þeirra beggja.
Hún var mannkostakona og
hetja.
Þegar ég þakka tengdamóður
minni af heilum huga allt það,
sem ég á henni upp að inna, veit
ég, hve fjölm-argir aðrir eiga
henni þakkir að gjalda og munu
með mér, dætrum hennar,
barnabörnum og bróður, biðja
henni guðs blessunar.
Stsingrímur 3. Þorsteinsson.
FÁIR muniu þeir, sem geta með
ölilu gleymt Þóru Matthíasdótt-
utr, sem femgu að kymnast henni
nok'kuð að ráði.
Mér er hún eimna minnistæð-
ust samferðarrmanmaninia á mimni
llfsGieið. Kymni okkar byrjuðu
er ég var enn barn að aldri, og
þá strax var ég hreykin af, að
við skyldum vera frænkur —
feður okkar bræður. Fóstiri minin
séra Jón Arason prestur í Húsa-
vík og ég vorum l'íka bræðra-
börn, og fóstra mín Guðríður
Ólafsdóttir var systuirdóttir frú
Guðrúnar Runólfsdóttur móður
Þóru. Á milli þessara heimila
voru því mikil tenigsl, enda Mka
stundum heimsóknir. Mér er
það minnisstætt, eirnkum á vor-
in, þegar frú Guðrún var komin
með tvær tíætur símar með sér.
Mig miranir að oftast væri það
Þóra, sem rraeð herani var og þá
Blín eða Herdís sem mér fumdust
líka óumræðilega fímar dömur.
Mæðgurmar dvölduist stumdum
hjá okkur tvær til þrjár vikur
(þá voru nú skipaferðir ekki
tíðar) og ekki var setið auðum
höndum þaran tíma, því að lok-
uim, var búið að du.bba svo upp
á okkur stelpurnar, að við þótt-
umst kón'gaibörn, og stxukum
okkur allar í nýju kjólunum og
hvitu stífuðu „skjörtuimum“ ok'k-
ar, sem dýrðlegust voru alls.
Og ailltaf var það Þóra, sem mest
dreif saiumaskapimn en Elín
sömg og spilaði á gítarinm simin.
Ó, þú ógleymanlega barnæska,
• þegar ég í gleði minmi yfir nýju
fötuiraum, sofnaði við svamasörag
og gítarspil. Þá var gamam að
vera til! Siíkar endurmimniragar
óma í sál minni, enda oft
ýljað á hjarnimu, sem við öl'l
þekkjum meira eður minina. Það
eru forrét.tiradi að gieta gefið
öðrum siíkar stundir, þaninig
gleðigjafi var Þóra oft. Hún vakti
traust og stráði ylgeislum, enda
miálrómur heraraan- fagur og helzt
ebki líkur raeinum öðrum. Þessti
tók ég strax eftir þegair ég vair
lítil telpa. Eraglendiiragar segja,
að níuitíu prósent af skapgerð
matnirasims felist í rómi hams —
eigi þetta við rök að styðjast
er ekki furða þó að Þóra væri
kona miki'lhæf og farsæl í lífi
sírau, þótt oft væri braut hemnar
þyrmum stráð.
Eiginmanm sinn Þorstein
Skaftason ritstjóra missir hún
frá þrem kornuragum börnum
þeirra, eftir mikil og þurag veik-
iradi hams. En með miklum dugn-
aði og hjálp góðra foreldra, tókst
herani að gefa dætrumum þrem-
ur gott uppeldi og vera á meðan
kraftar leyfðu, þeirra stoð og
stytta á ýmsa lund.
Þegar Þóra var flutt til Akur-
eyrar með börn sín, átti ég
heima á Seyðisfirði um hríð. Ég
minnist þess enn, hvað ég
gladdist þegar fólkið þar sagði,
að auðséð væri að við værum
frærakur. Ég gleymi ekki hlýj-
umni í rödd þess, er það minmt-
ist hennar, hve góð hún hefði
verið teragdafólki sínu og öllum
sem hún náði til. Ég hygg, að
þar muni flestir eí ekki allir
hafa sakmað henmar. Mér vekur
það eraga furðu, hún sem var
svo gjafmikld, svo hjartahlý. —
Alltaf mun ég miranast heramar,
þessarar athafnasömu komu, er
hún varð sakir sjóndepru og
aldurs að sitja með hemdur _ í
skaut.i, sem aldrei höfðu verki
sleppt á meðan tími vannst til.
Hversu svipur henn,ar lýsti sætt-
inni við lífið, svo rólegur, svo
bjartur. Mundi hún ebki hatfa
hlotið í vöggugjöf, mikið þeirra
mararakosta er foreldra henmar
prýddi mest. Ég ósikaði, að ég
mætti líkjast henni.
Nú er sætið autt, en eftir lifir
miranimgin um svo mæta rnóður,
sem lifði með þeim svo langan
dag. Hér firaraast mér orð
skáldsins eig-a við, er haraz
kvað „En hve þeir hafa mikils
misst er huggun stærst.“ Minin-
iragin um slíka konu og móður
sem hana, hlýtur að vera „huigg-
un stærst“
Ástríður Eggertsdóttir.
Velduð þér yður bíl
ef tir hemlakerfinu,
kœmi tcepast nemu
einn til greina
VOLVO
Tvöfalt hemlakerfi -Tvöfalt öryggi
Suðurlandsbraut 16 • Reykjavík • Símnefni: Volver • Simi 35200
PrinceAlbert
Mest selda píputóbak íAmeríku.

— Vettvangur
Framhald af bls. 8
geta líka minnzt þess, að byrjunin var
ekki burðug hjá hinum gamla Kommún-
istaflokki íslands. Þess vegna er óvar-
legt að afskrifa Sósíalistafélagið þegar
í stað.
Hvað segja þessar kosningar okkur?
Fyrst og fremst það, að kjósendur eru
ekki jafn fávísir og illa upplýstir og
stjórnmálamenn og áróðursmeistarar
flokkanna halda stundum. Þessar kosn-
ingar voru traustsyfirlýsing til þeirra,
sem temja sér ábyrga stefnu og heiðar-
leg vinnubrögð. Niðurstaða kosning-
anna er viðurkenningarvottur til þeirra
manna, sem hafa tamið sér það, að segja
kjósendum sannleikann, hvort sem
hann kemur sér vel eða illa og reyna
ekki að blekkja þá. Kosningaúrslitin
gefa mönnum aukna trú á heilbrigða
skynsemi fólksins í landinu og munu
því vafalaust stuðla að heilbrigðari
vinnubrögðum flokka og frambjóðenda
í framtíðinni.
Styrmir Gunnarsson.