Morgunblaðið - 25.10.1970, Blaðsíða 3

27
MORGUTMBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. OKTÓBER 1970
þingið, eí það ekki hefði verið
talið nauðsynlegt vegna þess að
mikilvægt frumvarp var til um
ræðu. Ég tók þátt í atkvæða-
greiðslunni og fór síðan til her
bergis míns í þinginu. Seinna
fór ég aftur í þingsalinn
og tók sæti á ráðherrabekkjun
um. Um ellefuleytið afhenti
einn af riturum forsætisráðherr
ans mér miða, þar sem hann
bað um að hitta mig þvi að
hann væri með skilaboð frá
húsbónda sínum, Wilson. Hann
sagði mér, að forsætisráðherr-
ann vildi, að ég vissi að hann
væri á leið til Buckinghamhall-
ar til þess að undirbúa stjórn-
arfund, sem yrði haldinn dag-
inn eftir til að ákveða, að
bönkum skyldi iokað. Ég
spurði: „Hvað er á seyði?“
Hann sagði: „Þetta er það eina,
sem ég veit. Þetta er það sem
ég hef verið beðinn að segja
yður.“
Ég hringdi til númer 10 og bað
um að fá að tala við forsætis-
ráðherrann og biðin var svo
löng, að ég hélt, hvort sem það
er rétt eða rangt, að forsætis-
ráðherrann væri enn í húsinu.
En eftir langa mæðu var mér
sagt, að forsætisráðherrann
væri farinn áleiðis til hallar-
innar í bifreið sinni.
Um þetta leyti kom bróðir
minn Ronald (sem einnig var
þingmaður) til að segja mér að
hann hefði heyrt orðasveim
um, að eitthvað væri á döfinni.
Önnur umræða hófst um frum-
varpið fyrrgreinda á meðan og
ég fór aftur inn í þingsalinn
til að greiða atkvæði. Þá spurði
ég ýmsa ráðherra: „Hvernig er
það annars, vitið þér, að leynd
arráðið er á fundi á þessari
stundu? Vitið þér að það stend
ur til að gefa út yfirlýsingu á
morgun. Vitið þér að bönkun-
um verður lokað á morgun?
Hafið ÞÉR heyrt eitthvað um
þetta?“
Einn þeirra, sem ég spurði
var Tony Crosland, formaður
verzlunarráðsins og Michael
Stewart, sem fór með efnahags
mál. Hann sagði: „Auðvitað
ekki. Ég myndi vita um það.“
Ég sagði: „Jæja, minn kærivin,
mér þykir það leitt. En það
var verið að segja mér þetta.
Komið með mér til herbergis
míns og við skulum skrafa sam-
an um þetta. Og ef þér komið
auga á einhverja aðra af ráð-
herrunum, biðjið þá að koma
þangað líka.“
Við fórum aftur til vistar-
veru minnar og Wiilie Ross, ut
anríkisráðherra Skotlands
sagði okkur, þegar hann kom,
að hann hefði verið að frétta
af þessu. Smám saman tíndust
svo að flestir ráðherrar stjórn-
arinnar þó óformlega væri til
þessa boðað.
Þetta er einnig mikilvægt —
þeir komu þarna óformlega.
Satt bezt að segja var það allt
svo óformlegt, að ég gæti ekki,
þó ég ætti að vinna mér það
til lífs, sagt til um, hverjir ráð-
herranna voru ekki þarna.
Allt sem ég man, er að við vor-
um þó nokkur hópur, og ég
man ennfremur að sumir þeirra
lögðu orð í belg um málið.
Við söfnuðumst þarna saman
í herberginu og ræddum okk-
ar á milli hvað hafði gerzt —
enginn okkar vissi þó með fullri
vissu hvað var að gerast, né
heldur af hverju eitthvað var
að gerast. Okkur komu í hug
hinir hræðilegustu hlutir, svo
sem skyndileg gengisbreyting
og guð veit hvað.
Um eitt leytið eftir miðnætti
var það að ég ákvað að hringja
aftur til forsætisráðherrabú-
staðarins til að freista þess að
fá að vita, hvað væri að ger-
ast. Ég náði í forsætisráðherr-
ann og spurði: „Hvað í and-
skotanum er á seyði?“ Reiði-
leg orðaskipti fóru okkar í
millurn og að lokum sagði ég:
„Hjá mér eru staddir nokkrir
kollegar okkar, sem vildu
‘gjarnan vita það líka.“
Þegar hér var komið sögu
tók Wilson að bera mig þeim
sökum að ég væri að reyna
að skipuleggja eins konar bylt
ingu gegn honum. Ég sagði: „O,
jæja, þvi talið þér ekki við
Miehael Stewart?" þar sem ég
taldi að þess væri vart að
vænta að hann mynd-i væna
Stewart um slíkt.
Stewart tók því næst sím
ann, og að því er Brown segir
var hann varfærnari í orðavali
en utanríkisráðherrann, en
engu að síður lét hann í ljós
óánægju sína og annarra ráð-
herra sem þarna voru saman-
komnir, um að þeir skyldu
frétta að eitthvað væri í bígerð,
á skotspónum og án þess haft
væri samband við þá. Brown
ræddi síðan á ný við Wilson og
bað um, að stjórnin kæmi þeg
ar i stað til fundar. Til að
vekja ekki óþarfa vangavelt'ur
bað hann Wilson að koma
í þinghúsið, þar sem það myndi
vekja mikla athygli, ef ráð-
herrarnir þyrptust allir til
Downing strætis 10. í fyrstu
segir Brown að Wilson hafi ætl
að að verða við þeirri ósk, en
Roy Jenkins. Hann var í för
með Wilson og Peter Shore,
sem fóru á fund drottningar
þetta sögufræga kvöld.
síðan skipt skyndilega um skoð
un og svo hafi virzt, sem hon-
um hafi þótt sér misboðið og
fundizt í hæsta máta
óviðurkvæmileg vinnubrögð,
að Brown utanríkisráðherra
skyldi kalla sjálfan forsætis-
ráðherrann á fund. Það varð
því úr, að ráðherrarnir héldu
allir til forsætisráðherrabústað-
arins. Lýsir Brown andrúms-
lofti á fundinum og þykir hafa
andað heldur köldu um sali.
Segir Brown að Wilson hafi
naumast talað um annað en
framkomu utanrikisráðherrans
þegar hann krafðist þess að
Wilson yrði við beiðni hans og
kæmi til þinghússins. Að lok-
um sagði Brown: „Gott og vel.
Þér eruð að fara fram á það
— ég skal verða við þvi og þar
með er ég farinn."
Brown víkur að þeim áleitnu
sögusögnum, sem voru á kreiki
þess efnis, að hann hefði ver-
ið látinn hætta v’egna drykkju
og að forsætisráðherrann hafi
sjálfur gefið í skyn að ekki
hafi náðst í hann umrætt kvöld
vegna fylleris. Brown segist
ekki sjá neina ástæðu til að
bera á móti þvi, að hann hafi
svelgt vín ótæpilega um dag-
ana — en svo hafi nú viljað til
að þetta kvöld og alla nótt-
ina bragðaði hann ekki vý*.
Ekki þó sakir þess að harín
hafi ekki viljað það, heldur ein
faldlega vegna þess að hann
gat aldrei gefið sér tima til
þess.
Morguninn eftir fór Bro\(n
siðan að kanna, hvort sú full
yrðing Wilsons væri á rökum
reist um að reynt hefði verið
að hafa samband við hann.
Komst hann að raun um, að
hringt hafði verið frá forsætis-
ráðherranum, meðan hann var
á leið heim til sín í mat. Siðar
var hringt aftur og sagt að
þetta væri ekki áríðandi og
væri engin þörf á að Brown
hefði samband við hann.
Lyktir fundarins í forsætis-
ráðherrabústaðnum þessa nótt
urðu þær, segir Brown, að fjár
málaráðherrann tilkynnti í
þinginu að bönkum skyldi lok
að daginn eftir. Ekki varð þessi
yfirlýsing til að koma Brown
í betra skap, þar sem hann seg-
ir að enginn hafi vitað og eng-
inn viti enn, hver þá ákvörð-
YAMAHA N S SPEAKER
NATURAL SOUND
SYSTEMS
Nú eiga allir kosf á því að fá heims-
fræga tónlisfarmenn heim til sín.
NATURAL SOUND hljómfækin frá
Y A M A H A flytja hljómlistina á þann
hátt, að það er sem þér séuð stödd í
sjálfum hljómleikasalnum.
Áttatíu ára reynsla
YAMAHA verksmiðj-
anna í hljóðfærasmíði,
hefur orðið þeim að ó-
metanlegu gagni við
gerð rafmagnshljóm-
fækja nútímans. Verk-
fræðingar Y A M A H A
hafa ávallt lagt höfuð
áherzlu á hljómgæði
fækjanna, jafnframt
fæknilegri fullkomnun
og fallegu útliti.
Takið eftir hinu sérsfæða formi NS há-
talarans. Formið og efnið er hvort
tveggja bylting í gerð hljómtækja, jafn-
vel meiri bylting en þegar rafmagnshá-
falarinn tók við af gömlu grammófón-
trektinni.
YAMAHA NATURAL
SOUND SYSTEMS
er árangur margra ára
tilraunastarfs.
Loks hefur fekist að
framleiða hljómtæki á
hóflegu verði, sem
sfandasf fyllilega sam-
anburð við fyrirferðar-
meiri og dýrari tæki.
1 HLJÓÐFÆRAVERZLUN
POUL BE :Rt IBU IRI 3II I.F. VI TASTÍG