Morgunblaðið - 25.02.1971, Síða 17

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. FEBRÚAR 1971
17
Kennedy hringir dag-
lega til sonar síns -
Eftir Ken W. Clawson
Edward M. Kennedy í ræðustól.
Síðdegis alla virka daga
hringir Edward Kennedy öld
ungadeildarþingmaður frá
Massachusetts heim til fjöl-
skyidu sinnar, sem býr í Mc-
Eean í úthverfi Washington
liorgar.
Hann ræðir við son sinn,
Teddy yngra, um skólann og
önnur þau mál, sem níu ára
1 drengur hefur áhuga á.
Kennedy þingmaður er í ó-
venju nánu sambandi við
þennan elzta son sinn, en
daglegu símtölin hafa sérstak
an tiilgang, Teddy Kennedy
yngri trúir því ekki að faðir
hans — siðasti Kennedy bróð
irinn — komi aftur heim eftir
að hann fer þaðan á morgn-
ana. Þetta daglega símtal er
til þess að sannfæra Teddy
og systkini hans, Kara Anne
(tiu ára) og Patrick Joseph
(þriggja ára), og Joan, eigin
konu þingmannsins. Það er
ekki auðvelt verk fyrir
mann, sem sjálfur trúir þvi
að dauðinn sitji fyrir honum.
Sjö árum eftir að John F.
Kennedy forseti var myrtur
í Dallas, og nærri þremur ár
um eftir að Robert F. Kenne
idy öldungadeildarþingmaður
var myrtur í Los Angeles ber
ast Edward M. Kennedy fjöl
margar aðvaranir eftir ýms-
um leiðum um að ef til vill
sé komið að honum að deyja.
Stöðugur ótti um að „ein-
hver þarna úti“ sitji um líf
hans er ofarlega í hugum
þeirra, sem standa honum
næst, þegar rætt er um sjórn
málaframtíð Edwards Kenne
1 dys, þótt Kennedy sjálfur sé
staðráðinn í því að láta ekki
hugsanlega morðtilraun lama
sig.
Ef frá eru taldir forsetinn
og varaforsetinn, fær enginn
bandarískur stjómmálamað-
ur fleiri hótanir um morð en
Kennedy. Rétt er einnig að
geta þess að hann er undir
strangri gæzlu leyniþjónust-
unnar og ríkislögreglunnar
(FBI) en nokkur annar opin
ber starfsmaður utan Hvíta
hússins.
Edward Kennedy nýtur
ekki beinnar verndar leyni-
þjónustunnar. Það getur
hann ekki lögum samkvæmt.
En leyniþjónustan rannsakar
hótanir, er berast opinberum
aðilum t þeim grundvelli að
þeir, sem þær hótanir senda
geti verið hættulegir forsetan
um og varaforsetanu-m.
Samkvæmt bókum leyni-
þjónustunnar um afskipti
hennar af bandarískum öld-
ungadeildarþingmönnum frá
árinu 1964, hafa Kennedy bor
izt þrisvar sinnum ffleiri hót-
anir en nokkrum öðrum þing
manni.
Hann var kjörinn öldunga
deildarþingmaður fyrir
Massachusetts árið 1962. Frá
1964 þar til nú hefur leyni-
þjónustan haft afskipti af
355 málum, er vörðuðu hótan-
ir í garð Kennedys.
Engin ein hugsjónastefna
hefur einkarétt á hótunum. Á
þessum sama tíma hafði leyni
þjónustan afskipti af 99 mál-
um varðandi Eugene McCart-
hy öldungadeildarþingmann
og „dúfu“ frá Minnesota —
og kemur hann næstur
Kennedy — og 94 málurn
varðandi „haukinn" Barry
Goldwater frá Arizona. Þá
hafði leyniþjónustan afskipti
af 40 málum varðandi J. Will
iam Fulbright, en hann hefur
verið formaður utanríkis-
nefndar Öldungadeildarinnar
og einn harðasti gagnrýnandi
á stefnu bandarísku stjórnar
innar varðandi Indókína.
Birch Bayh þingmaður frá
Okílahoma fékk á þessum
sama tíma 12 hótanir, sem
leyniþjónustan taldi það al-
varlegar að þær bæri að
kanna betur. Flestar hótan-
irnar bárust meðan Öldunga-
deildin var að ræða skipan
Clements Haynsworths og G.
Harrolds Carswelis í dómara
embætti við Hæstarétt, en
Bayh var andvígur báðum.
Tom Steed þingmaður, for-
maður undirnefndar FuMtrúa
deildarinnar, sem fjafflar um
fjárveitingar til leyniþjónust
unnar, segir að hótunum í
garð forseta og varaforseta
fari einnig fjölgandi. Segir
hann að hér sé um að ræða
„sjúkleika, sem ekki vffli
hverfa."
Hótunum í garð forsetans
er haldið leyndum, en í
skýrslu till þingnefndar
Steeds á árinu 1970 sagði Jam
es Rowley yfirmaður leyni-
þjónustunnar að forsetanum
og varaforsetanum bærust
um 15 hótanabréf á mánuði.
Hann bætti þvi við að leyni-
þjónustan skoðaði að jafnaði
um 500 pakka, gjafir og bréf
til Hvíta hússins vikulega.
Kennedy' þingmaður sér
ekki hótanabréfin, sem geymd
eru i sérstakri skjalageymslu
I skrifstofu hans. Starfsmenn
hans segja að fjöldi þeirra
fari eftir þvi á hvern hátt
þingmannsins sé getið i frétt
um.
Flest hótanabréfin bárust
árið 1964 þegar minnstu mun
aði að Kennedy færist í flug-
slysi, árið 1965 þegar hann
reyndi — en tókst ekki -— að
koma Franeis X. Morrissey í
embætti rikisdómara, árið
1968 eftir að Robert bróðir
hans var myrtur í Kaliforníu,
og tvisvar á árinu 1969.
Snemma á þvi ári streymdu
hótanabréfin inn eftir að
hann hafði fellt Russei Long
þingmann frá Louisiana i
keppni þeirra um embætti
varafflokksleiðtoga í Öldunga
deMdinni, en það embætti hef
ur Kennedy nú misst. Svo
var það í júlí 1969 að hann
ók út af brú á Ghappaquid-
dick-eyju í Massachusetts
með þeim afleiðinguni að rit-
ari hans, Mary Jo Kopechne
drukknaði. Þá barst gífurleg
ur fjöldi hótanabréfa.
Að minnsta kosti 100 sinn-
um á ári berast hótanir um
að drepa ræna, eða misþyrma
einhverjum úr fjölskyldu
Kennedys. Þegar Kennedy
ferðast um önnur ríki Banda
ríkjanna eru gerðar víðtæk-
ar varúðarráðstafanir til að
tryggja öryggi hans. Er það
í samráði við leyniþjónustuna
og ríkislögregluna, sem lætur
þessa þjónustu af hendi við
alla opinbera starfsmenn, sem
orðið hafa fyrir alvarlegum
hótunum. Sérstakur fulltrúi
lögreglunnar hefur samband
við lögregluyfirvöld allra
þeirra staða, sem Kennedy
ætlar að heimsækja áður en
hann fer þangað. Nýtur
Kennedý svo oftast verndar
lögreglunnar á staðnum.
Ríkislögreglan FBI aðvar-
ar fulltrúa sina fyrirfram i
þeim borgum, sem Kennedy
ætlar að heimsækja. Á þetta
sérstaklega við frá 2. janúar
síðastliðnum, en þá staðfesti
Nixon forseti ný lög, sem á-
kveða að morð, rán eða árás-
ir á kjörna og skipaða ríkis-
starfsmenn sé alríkisglæpur,
en heyri ekki undir lög þess
rikis eins, þar sem glæpurinn
var framinn.
Þessi nýju lög eiga rætur
að rekja til morðsins á Ro-
bert Kennedy og málaferl-
anna gegn Sirhan Sirhan fyr
ir rétti i Kaliforniu. Edward
Kennedy var andvígur því að
máiið yrði tekið fyrir þar,
vegna þess að samkvæmt lög
um Kaliforníu var dauðadóm
ur óumflýjanlegur.
Einkennandi fyrir öryggis-
ráðstafanir Kennedys er fram
koma hans í apríil í fyrra þeg
ar hann var boðinn til Memp
his tíl að verá viðstaddur
minningarathöfn í tilefni þess
að ár var liðið frá þvi að dr.
Martin Luther King var myrt
ur. Hann þáði ekki boðið op-
inberlega, né heldur féllst
hann á ráðleggingar starfs-
manna sinna um að fara ekki,
þótt hann gæfi í skyn að
hann hefði gert það. Þess í
stað tók hann sér frí frá ,1
störfum og fór til Florida.
Þaðan hélt hann svo án þess
að láta vita fyrirfram til
Memphis og tók þátt i minn-
ingarathöfninni.
Kénnedy neitar að ræða
opinberlega um þá angist,
sem sérstök aðstaða hans leið
ir af sér, en hann viðurkenn-
ir að hún hafi mikil áhrif á
alla tilveru hans.
Övinátta Roosevelts
og de Gaulles
- birtist í gömlum leyniskjölum
„ÉG veit ekkert hvað að gera
við de Gaulle. Ef til viil mætti
gera hann að ríkisstjóra á
Madagascar,“ sagði rranklin
Delano Roosevelt þáverandi
Bandaríkjaforseti í bréfi til
Winstons Churchilis, þáver-
andi forsætisráðlierra Bret-
lands 8. niaí 1943.
Kemur þetta fram í göml-
um skjölum, sem birt voru í
fyrsba skipti í bandaríska ut-
wnríkisráðuneytinu mániudag-
inn 1. febrúar. Er hér um
margvisleg skj öl að ræða, sem
fram að þestsu haifa verið
talin leyniskjöl, og eru þau
flest frá áriniu 1943. Meðal
skjalanna eru sendibréf
þeirra Churchilis og Roose-
vetlts hvors til hins, og punfct-
ar frá viðræðum Ohurcihilils
við Cordel Huli þáverandi
utanrikisráðherra Bandarikj-
anna.
Charles de GauMe, þáver-
andi leiðtogi Frjálsra Frakka
og síðar forseti Frakklands,
var eitt þeirra vandamála sem
oft bom titt umræðu í bréfa-
skiptum Roosevelts og Churc-
hilils á dögurn síðari heims-
styr j aldarmnar. Þeir Roose-
velt og HuiM voru de Gaulle
sárreiðir, og Churchill reyndi
af litlum mætti að verja
framsfca hershöfðingjann.
Entgu að síður viðurkemndi
Churdhill í viðtali við HuM
að sjálfur væri hann hund-
leiður á de GauMe.
„Mér virðist fraimkoma
„brúðarin,nar“ verða æ hrofca-
fyDlri, og er han,n að verða
óþolandi," skrifaði Rooseveit í
eimu bréfa sinna till Churc-
hilllis.
Franklin D. Roosevelt
1 sambandi við tiilraunir til
að sameina öflin innan frels-
ishreyfingar Frafcka hafði
Roosevelt vitnað í de GauMe
sem „brúðina", en Henri
Giraud hershöfðingja, yfir-
mann frönisku hersveitanna í
Norður-Afriiku, sem „brúð-
gumann".
Roosevelt sakaði de GauMe
urn að „senda iiMræmda áróð-
Cliarles de Gaulle
urssveit sína tíl Alsír og
kynda þar undir ósamkomu-
lagi ýmissa aðila, meðal ann-
ars leiðtoga Araba og Gyð-
inga“.
„Bf til vil er de Gaulle
heiðarlegur náungi, en hann
er haldinn mesSiausarkennd,“
sagði Roosevelt í bréfinu,
Hann kveðst vera búinn að fá
nóg aif sífeffildu ráðabruggi de
Gaulles, og leggur til að
Franska þjóðarráðið, með
aðalstöðvar í London, verði
endursfcipulagt, og að úr því
verði vísað ýmsum þeim
mönnum, „sem við vitum að
enu ófærir". Roosevelt ieggur
einnig til að „áhrifamenn
eins og Monnet“ og fleiri úr
stjórn Giraiuds hershöfðingja
tafci sæti í þjóðráðinu. Jeam
Monnet, siðar einn af braut-
ryðjendum á sviði samvinnu
Evrópuríkjia, starfaði á styrj-
aldarárunum í Washington
að birgðaútvegun til Breta.
RooseveQit fé'll sérlega illla
„einvalds-ræða“, sem de
GauMe ffliuitti í London 4. maí
1943. „Monnet fannst ræðan
eins og lesin upp af síðum
Mein Kamp,“ bók Hitlers um
nasisma.
1 fundargerð frá viðræðum
ChurchiiMs og Hulls í Was-
hington 13. mai 1943 segir að
Churchiffl hafi viðurkennt að
Mllmögulegt væri að umgang-
ast de Gaulile. Hinis vegar seg-
ir Churchil'l þar að de Gaul'le
væri taltn tákn frönsbu and-
stöðunnar gegn Þjóðverjum,
og „útilokað er fyrir Breta að
varpa honum fyrir borð“.
(Associated Press)