Morgunblaðið - 17.03.1971, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 17. MARZ 1971
19
ég taldi hann einn af mínum
beztu vinum, að öllum öðrum
ólöstuðum. Við vorum upprunn-
ir úr sömu sveit, og milli foreldra
hans og okkar hjóna var kær
vin&tta. Þó aldursmunur okkar
væri mikill — ég 15 árum eldri
en hann — hófst þó náin vin-
átta milli okkar strax á
unglingsárum hans. Hispursiaus
og frjálsmannsleg framkoma
hans gerði honum létt að um-
gangast fólk á öllum aldri, og
öðlast vináttu þess og virðingu.
Þá var og hjálpsemi hans og
greiðvikni slík að hann gat
einskis manns bón neitað, og get
ég bezt um það borið er ég fyrr
á árum þurfti oft að leita lið-
sinnis hans.
Jón var mikið glæsimenni í
sjón, með stærri mönnum og
höfðinglegur yfiriitum. Hrókur
alls fagnaðar á gleðistund-
um, en hófsamur og ætið hátt-
vís. Ákveðinn í skoðunum
en forðaðist þrætur og orða-
skak. Jón fór ungur úr heima-
húsium, og haslaði sér ffljótlega
völl í lögregluliði Reykjavikur,
þar sem hann vann sitt ævi-
starf. Það starf mun hann hafa
leyst af hendi með ágætum, svo
að það var honum léttara en
mörgum öðrum. Hlýhugur hans
lempni, og næmur skilningur á
mannlegum brcyskleika munu
hafa valdið því að hann þurfti
sárasjaldan að beita likamsorku
sinni sem þó var iangt
yfir meðallagi, við vand-
ræðamenn.
Áræðanlega hefði Jón kosið
sér annað lifsstarf ef tækifæri
hefði þá verið fyrir hendi. Hann
var sveitamaður að ætt og eðli,
hvergi hefði hann betur sómt
sér en sem bóndi og hér-
aðshöfðingi á stórbýli. Hann lét
þetta þó ekki á sig fá, og þó
að átthagatryggð hans væri
nærri dæmaiaus, þá var hann
samt sannur og góður Reykvik-
ingur, og vildi hvivetna veg og
vegsemd þess staðar þar sem
hans aðal lífsstarf hafði verið
unnið.
Það er ekki ætlun mín að
rekja hér lífsferil Jóns og störf,
það munu aðrir mér færari gera.
Þessi fátæklegu orð min "eiga
aðeins að vera þakkar og skiln-
aðarkveðja til ástkærs vinar.
Mikill er missir aldraðar móður
hans Stefaníu frænku minnar,
og má segja að þar sé skammt
stórra högga á milli. Á liðugum
tveim árum hefur hún orðið að
sjá á bak eiginmanni sínum, og
tveim bræðrum og nú siðast
einkasyni sínum og frumburði
er var henni allt í öllu, sann-
ur sonur í þess orðs fyllstu
merkingu. Eina lánið er að hún
hefur breiðar herðar og sterka
skapgerð, og hefur bæði vit og
þrótt tii að sætta sig við það
sem ekki verður umflúið. Ég
veit að Guð gefur henni djörf-
ung og þrótt til að láta ekki
bugast
En mestur og sárastur hlýtur
þó harmur eiginkonu hans
Jólhönnu Einarsdóttur að vera.
Henni og börnum sínum helgaði
hann alit sitt líf, og skapaði
þeim fagurt heimili og örugga
lífsafkomu. Gagnvart missi
hennar og harmi stend ég orð-
vana.
„Ég rek ekki harm þinn það
hæfir ei mér,
að hreyfa við strengjunum
innstu.
Því beizkastwr sökmuður
orðþrota er,
Og ómálga kveðjurnar hinztu."
Á slikri stundu sem þessari
hæfir bezt að lúta höfði í auð-
mýkt og segja: „Drottinn gaf,
Drottinn tók, lofað veri nafn
Drottins.“
Pétur Björnsson.
Það er erfitt að horfast í
augu við raunveruleikann, þeg-
ar maður á bezta aldri er kall-
aður burt úr þessu lífi. Maður
með svo mikla starfsorku og
lifslöngun.
Á huga minn leita spurningar
eins og hver er tilgangurinn?
Af hverju kom kallið svona
fljótt? Þegar Jón ræddi um það
sem hann ætlaði að gera í sum-
ar, virtist dauðinn svo fjarlæg-
ur.
Mín kynni af Jóni voru stutt,
allt of stutt. Hin mikla vírðing
og ást eiginkonu hans og barna
til hans, var svo einstök, að
það vaknaði hjá manni löngun
til að kynnast honum betur.
Fljótlega eftir að ég var boð-
in velkomin i fjölskyldu Jóns,
fann ég að Jón var bjargið, svo
sterkur og traustur. Alltaf var
hann reiðubúinn að rétta hjálp-
arhönd, þar sem þess var þörf.
Með dugnaði sinum og atorku
tókst honum, með hjálp góðrar
eiginkonu, að skapa fjölskyldu
sinni öryggi og gott og fallegt
heimili, og alltaf hélt hann
áfram að hlúa að fjölskyldu
sinni.
Hans skoðanir voru ákveðnar
eins og hann sjálfur og við vor-
um ekki alltaf sammála, en það
sem ég mat svo mikils var, að
hann var ætíð fús að hlusta á
skoðanir minar og gerði aldrei
lítið úr þeim.
Ég kveð þig kæri tengda-
pabbi með þessum fátaík-
legu orðum og þakka þér fyr-
ir þá hlýju, þolinmæði og skiln-
ing sem þú sýndir mér.
Það er mikill missir, söknuð-
ur og sorg, og ég bið algóðan
Guð að styrkja okkur öll, ást-
vini hans, sérstaklega ykk-
ur Jóhanna mín, Ragnhildur,
Anna Björk og Stefán og
Stefaniu móður Jóns.
Hin góða minning um Jón
verður líka styrkur.
Tengcladóttir.
„Þeir, sem guðirnir elska,
deyja ungir.“
Þó að Jón Jóhan.nsson haifi verið
komirun af léttasta skeiði verð-
ur eigi að síður taiið, að hamn
hafi verið maður á bezta aldri,
er hanin í skyndi og óvænt var
kaWaður bak við tjaldið ósýni-
lega. Tíð gerast nú hin breiðu
spjót og skörðum fjölgar í vima
og kuniningjiahópiinn, em aláttu-
maðurimn spyr ei.gi hvar bera
skuli niðuir hverju si'nmi eða
gerir greinarmun á háum eða
lágum varðandi aðgerðir sínar.
Æs'kusllóðir okkair Jóms eru í
niágraninasveitum, en samgömgur
á uppvaxtarárum okkar voru
ekki aðrar, en þær sem til
naiuðsynja töldust, þar af leiddi
að ég hafði ekki ön.mur kyrnni af
þessuim uppvaxaindi manmi en af
orðspori, sem atorku og dugandi
grein á siterkum meiði, fyrr en
í ársbyrjum 1947 að ég gekk í
lögréglulið Reykjavíkur. Þar
lágu leiðir okkair saman en Jón
haifði þá verið þar í nokkur ár
og áttum við næstu 15 árin góð
kyrnni og máið samstarf.
Haran vair mikill og góður
starfs'kraftur, traustiuir og harð-
skiptimn, ef á reyndi, en hirns veg
air lipur og tiilöguigóður í hinu
vaindasama starfi lögreglumamns-
ins, enda maut hamn óskipts
traiusits og virðimgair hjá sínum
yfirmönn'um og starfsfélögum.
Þegar Jóri var að alast upp
voru aðrar krimgumistæður í
skólamálum en síðar varð og nú
er og nauit harnn því efcki þeirrair
menntumar, sem nútíminm krefst
tiil að heyja kapphlaupið upp
Stigann til valda og metorða, en
að míraum dómi eru það ekki
aliltaf þeir, sem í efstu þrepum
þess stiga standa, sem eiga í
orðsins fýllstu merkinigu sæmd-
arheitið höfðimgi, en það tel ég
að Jón hafi boirið með sæmd
bæði í sjón og rauin.
Hamn gerði sér glögga grein
fyrir gilldi peniiraga og að þeir
voru það afl, er öðru firemur átti
stórain þátt í veraildar gen.gi
hvers og eiims, emda hef ég fáa
menm þekkt, sem hafa laigt ein*
mikið lífcamilegt erfiði á siig og
hairan gerði til að njóta þeirra
gæða sem þeir sköpuðu, og
famimst mér oftlega að hamn hefði
yfiinniáttúrlegt vimrauþrek, en
starfið var honum miautn og
ánægja, sem gaf honium gulil í
murnd og gleði með því að skapa
sér og fjölskyldu siinmi, sem bezt
og 'hilýlegast heimili, en það átti
huig hains allan og hjarta. Marg-
ur gestur og gamgandi kom á
Björg Kristófers-
dóttir — Minning
heimiH þeirra hjóna Jóns og Jó-
hönm.u, en þar var gestrisni í há-
sæti höfð, með hlýju og álúð-
legu viðmóti húsibændanna, og
vima- og kunnimigjaihópurimn því
stór sem þangað kom.
Hamn var viðkvæmur fyrir
ölilu því er í augurn hans vair
óréttur og leið það ekki átöllu-
laust og réðst ein'arðlega gegn
slíkum aðgerðum. Sjálfuir var
harnn hreiniskiLimn og kom til
dyra eins og hanm var klædduir
hverju siimni og sagði meinim.gu
sima umbúðaliaust, manmi var því
ætíð ljóst hvemi'g Jóni Líkaði
hiutirnir og hvar hann stóð gagm
vart þeim, því hamn sýndi aldrei
meiina gervimemnsku í skoðum og
fylgdi máli sinu fast eftir með
því hann var mikiil ákafa- og
áhugamaður og skildist ekki við
neirnn hlut er honium þótti máii
skipta fyrr cn í höf.n var komið.
Hamn var firjáls í fasi, glaðvær og
hispurslaus og þar sem 'hamm fór
fyLgdi Mf og hressamdi blær og
því var hasnrn ætíð aiufúsugestur
í góðra vina hópi og val liðinm
meðal stafsfélaga.
Þó örlögim æxluðust svo að Jón
yrði borgarbúi átti sveitin alltaf
nokkur ítök í homum. Við erfið
skilyrði í þéttbýlinu með sauð-
fjárhald kom haran sér upp alil
myndarlegum stofni, sem veitti
homum margar ánægjustumdiir,
en honum sem öðrum sauðfjár-
eigendum varð það mikið mót-
læti er af yfirvöldum borgariran-
ar var bammað að halda sHkan
fénað imman borgair markamma,
og varð hamn að sjá á eftiir þess-
'um vinum siímum umdir hnífinm.
En það mum hafa verið fjarri
horaum að leggja hendur í skaut,
þótt hanm væri sviptur þessu tóm
stuindagamni, og festi hanm sér
því laindspildu uppi í Kjós, þar
sem hamn hefur nú siðustu árin
verið að reisa gott sum.arhús,
sem hann ætlaði fjölskýldumni
að dvelja í, þega.r Mtirnar gæf-
ust og hvílast þegar alduriran
færðist yfir.
Margur á um sá.rt að blnda við
burtkailL Jóns, og mun þar sárast
ur harrnur kveðinm að dótturimmi
uragu, sem er aðeim.s þriggja ára,
eigimkonu og aldi'aðri móðuir
hans.
Ég lýk þessum Mrauim með því
að senda þér hinztu kveðju mína
með þökk fyrir löng kymni og
snurðulaus. Ástvimum þímum og
vimum færi ég og koma mín imni-
legustu saimúðarkveðjuir.
Guðmundur Jóhannsson.
Samstarf
stofnana
Á FTJNDI borgarstjóniar sl.
fininitudag var til uniræðu til-
laga borgarfiilltrúa Franisókn-
arflokksins nm sanistarf opin-
berra stofnana. Geir Hallgríms-
son, borgarstjóri, sagcM við um-
ræðurnar, að Iiér væri nm eilíft
verkefni borgaryfirvalda að
ræða; ávallt mætti og þyrfti að
gera betur í samræniingu á
störfum borgarstofnana, Við
lok umræðna var tillögunni vis-
að til borgarráðs.
Tillaga borgarfulltrúa Fram-
sóknarflokksims var svohljóð-
andi: „Borgarstjórn feiur borg-
arráði að kanma, hvort unnt sé
að auka tengsl borgarstofnana
og samræma störf þeirra betur,
þcgar um er að ræða vcrkefni,
HINN 9. marz sl. lézt á Hrafn-
istu, Björg Kristófersdóttir, á
86. aldursári. Hún fæddist 22.
desember 1886 á BrekkuveLli i
Barðastrandarsýslu, dóttir Kristó
fers Sturiusonar, bónda þar og
konu hans, Margrétar Hákonar-
dóttur. Sturla faðir Kristófers
var Einarsson og bjó síðast á
Brekkuvelli.
Þau hjón Kristófer og Mar-
grét eignuðust sautj'án böm og
voru þeirra á meðal landskunn-
ir garpar, Hákon bóndi og Þing:
maður i Haga og Eiríkur skip-
herra.
Björg mun þegar á æskualdri
hafa þótt sérlega dugmikil og
vel gerð og gefin & margan ann-
an hátt. Það hefur kunnugur
sagt, að til marks um dug 'henn-
ar og vilja ti'I þess að bjarga sér (
og styðja hið fjölmenna heimili
sitt, hafi hún róið til fiskjarmeð
körlum og einskis eftirbátur þótt
við sjóróðra. Að vísu ólst Björg
upp á þeim árum, er allir heim-
ilismenn, sem vettlingi g&tu vald
ið urðu að leggja sitt af mörk-
um til þess að afla bjargar i bú,
en hætt er við að mörgum þætti
það saga til næsta bæjar nú á
dögum, að ungar stúlkur stund-
uðu sjósókn á opnum bátum.
En traust uppeldi og vinnu-
semi mun hafa orðið grundvöll-
ur að þeirri staðfestu i skap-
höfn Bjargar og ráðdeildarsemi,
sem einkenndi hana æviiangt.
Maður hennar, Þorgeir Jóns-
son er af breiðfirzkum ættum.
Ólst hann upp að Kletti í Kolla-
firði í Gufudalssveit. Bjuggu þau
Björg um alllangt skeið í Svefn-
eyjum á Breiðafirði, en fluttust
þaðan til Flateyjar. Um 1940
gerðist Þorgeir skipverji á varð-
skipi hjá mági sinum, Eiríki. 1
Borgarfjörð fluttust þau Björg
og Þorgeir 1944 og voru þá hjá
Jósef Björnssyni að Svarfhóli í
Stafholtstungum. Árið eftir
fluttust þau að Laugalandi og
hafa átt þar heimili síðan. Þor-
géir gerðist þá starfsmaður
Laugalands h.f., sem eins og
kunnugt er, rekur stóra garð-
yrkjustöð og nokkra verzlun.
Undu þau vel hag sínum þar
og bjuggu sambýli við son þeirra,
Kristófer og konu hans, Ólinu
borgar-
sem snerta fleiri en eina stofn-
un. Jafmframt láti borgarráð
fara fram athugun á þvi, hvort
unmt sé að haifa náraari sam-
vinnu við riikisstofnanir, þegar
um skyld verkefni á vegum borg
ar og ríkis er að ræða.“
Guðmundur Þórarinsison fiutti
svohljóðandi tiltlögur, sem vis-
að var tiL borgarráðs:
„Borgarstjóm felur rafmagns-
stjóra að athuga, hvort ekki sé
hagkvaemt að reka vatnsafls-
stöðina við Eltliðaár þannig, að
hún taki stærri htuta af topp-
orkunotkun Raifmagnsveitunnar
en nú er og i því sambandi,
hvem kostnað það mundi hafa
í för rneð sér að lagfæra stöð-
ina og endurnýja þrýstipípur
þainnig, að roka megi vatnsaflis-
stöðiina með ful'iu afli.“
Gísladóttur. Þótt Björgu hafi lið
ið vel að Laugalandi, mun hug-
ur hennar oft hafa verið bund-
inn við lifið i Bi’eiðafirði og
spurði hún frétta þaðan, síðast
allra hluta.
Björg Kristófersdóttir bar á
margan hátt einstæða persónu.
Hún var í eðli sinu einlæg og
einörð. Skoðanir sinar lét hún
jafnan í ljós afdráttarlaust,
hvort heldur fóiki líkaði betur
eða verr. En hún gerði það stilli
lega og oftast brosandi, þótt glað
lyndi hennar haggaðist ekki, og
átti hún þó síðari árin oft við
heilsubrest að stríða, sem vafa-
laust hefur íþyngt henni meira
en litt kunnugir vissu.
Greiðvikin og hjálpsöm var
hún og lét vanda annarra til
sin taka og reyndi að liðsinna
náunga sínum að megni. Hún
gerði sér aldrei mannamun og
var einkar skemmtilegt að ræða
við hana, enda gat hún verið, á
sinn fallega hátt, snögg upp á
lagið og skorið á mál, sem virt-
ust flókin, en urðu í rauninni'
einföld, er hún hafði fjallað um
þau. Kom þá kimni hennar oft
glöggt fram og hæfileikinn til
þess að sjá hið broslega við
manniifið og umstang það, sem
einatt fylgir því.
Hún var sköruleg á velli, miðl-
ungshá og frið og er ekki of-
sagt að hún bar óvenju hreinan
og göfugmannlegan svip.
Þau Þorgeir og Björg eignuð-
ust þrjú börn, Kristófer, Július
Gunnar og Aðalheiði. Reyndust
þau henni öll, svo og tengdaböm
hennar, frábærlega vel, ekki sízt
í veikindum hennar síðari árin.
Reyndi þá líka á umhyggju Ól-
ínu Gísladóttur, tendadóttur
hennar og sambýliskonu. Er það
allra manna mál, sem til þekkja
að sjálf hafi Björg talið barna-
lán sitt mikið og verið forsjón-
inni þakklát fyrir.
Sjálfur var eiginmaður henn-
ar óþreytandi að hugsa um vel-
farnað og líðan konu sinnar og
var sambúð þeirra öll hin feg-
ursta og öðrum til fyrirmynd-
ar.
Björg verður borin til hinztu
hvíldar i dag kl. 13.30 frá Foss-
vogskirkju. Eftiriifandi manni
hennar, sem nú dveist á Landa-
kotsspitala, börnum og tengda-
börnum eru færðar einlægar
samúðarkveðjur og mumum við
mörg, sem eigum góða og bjarta
minningu um þessa frábæru
konu og munum varðveita hana
í framtiðinni.
Ásgeir Pétursson.
MORGUNBLAÐSHÚSINU
Inniiegar þakkir færi ég öll-
um þeim, sem glöddu mig
með heimsóknum, biómum,
skeytum og gjöfum á átt-
ræðisafmæli m inu 6. mairz
1971. Guð blessi ykkur öll.
Hjartans þakkir til al'lra
þeirra, sem hafa stutt okkur
með rausniarlegum fjárfram-
lögum og á annan háitt,
vegna fráfalls eiginmanna
okkar.
Margrét Gísladóttir,
fyrrv. ljósmóðir,
Mikliibraut 16, Kvik.
Áslaug Kjartansdóttir,
Sólheinmtungu.
Halldóra Signrjónsdóttir,
Vík í Mýrdai.