Morgunblaðið - 14.05.1971, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. MAl 1971
„Hann er ósköp sætur topp-
urinn, en það þarf mikið að
hafa fyrir honum “
— rætt við skipstjórana á aflahæstu bátunum í
Grindavík, en í fyrrakvöld var aflamunurinn
aðeins 3 tonn og tveir róðrar eftir
ÞAÐ var enginn 'asi í Grinda-
víkurhöfn þegar við komutn
þang-að í fyrrakvöld til þess að
hitta að máii skipstjórana á
Albert og Arnfirðingi, en þeir
keppa nú um titilinn aflakóng-
ur og í fyrrakvöld, eftir mið-
nætti, þegar búið var að Ianda
úr báðttm bátunum, var Albert
með 1287 tonn og Amfirðingur
með 1281 tonn. Ólafur á Arn-
firðingi hafði verið hærri það
sem af var vertíðinni, en Þórar
Þórarinn Ólafsson
skipstjóri á Albert
inn á Albert fór þrjú tonn upp
fyrir í fyrrakvöld, en vertíðar-
aflinn er reiknaður út 15. maí.
Það var heldur ekki von á
neinum asa, komið fram í miðj-
an maí, en bátarnir komu jafnt
og þétt til lands, yfirleitt með
ágætan afla. Grindavíkurhöfn
tekur nú á hverri vetrarvertíð
við ótrúlega miklum afla og
auk þess að heimabátarnir 40
landa daglega á vertíðinni,
landar þar einnig oft annar
eins fjöldi af aðkomubátum og
stundum meira. Sýnir þetta m.
a. mikilvægi Grindavtkurhafn-
ar, þar sem bátar frá verstöðv-
um vestan Reykjanesskagans
geta landað afla sínum í Grinda
vík ef þeir stunda veiðar fyrir
austan nesið og það hafa þeir
gert undanfarin ár mikinn
hluta af vertíðinni. Þannig
spara þeir sér langa siglingu á
miðin og aflinn er fluttur land
leiðis í heimaverstöðvar þeirra.
Annað kvöld kemur í Ijós
hvor verður hærri á vertíðinni
í Grindavík að aflamagni,
Albert eða Amfirðingur, en
hér fer á eftir rabb við skip-
stjórana, Þórarinn Ólafsson á
Albert og Ólaf Finnbogason á
Amfirðingi:
Þónarinn. var kominin heim
til sán, þegar okkur bar að, en
haran var þá búinn að landa 32
tonnum og fór þar með upp
fyrir Annfirðing, að mimnsta
kositi í bili. Báðir bátamir eru
um 220 toran að stærð.
„Þetta er óvenjulegt,“ sagðli
haran, „komið fram á þeranan
tíma. Það er víða fiskur, grurant
og djúpt. Og það merkilega er
að fiskuriran er ekki búirnn að
hrygna erunþá og á meðan get-
um við haldið áfram með von
í afla. Einu sirani man ég þó að
við noikkrir bátar tólkum netin
um 27. maí, eftir að hafa afl-
að ágætlega í maí. Þá vorum
við með netin úti á Faxadýpi,
úti í kamtinum.“
„Þú hefur aflað vel í maí?“
„Það má segja það, við erum
búnir að fá yfir 200 tonm í maí
af þeim tæplega 1300, sem við
höfum landað. Netabátunum
hefur fækkað allverulega og
flestir aðkomubátamár eru farn
ir. Þesisir bátar, sem eru hætt-
ir, hafa mikið orðið að hætta
vegna manmsikapsimis. Hér hafa
ráðizt í skipsrúm margir sveita
menn og nú er sauðburður haf-
imin og vonstörf og ekki þýðir
að láta þau darakast. Eins er
með viranuaflið í frystihúsunum
og það má segja að það séu
komin hálfgerð lok í þetta þó
að reytingur sé af afla.“
„Hvað er langt stím í tross-
urnar?“
„O, blessaður, við erum hér
rétt við bæjardyrmar, á trillu-
miðunum, eins og þeir segja.
Við erum 10 miínútna sigldngu
frá höfndnni, rétt fyrir austan
Hópsnesið í Þórkötlustaðasund-
irau. Við erum búnir að fiska
þar vel í marga daga.“
„Eru fleiri bátar þarma?“
„Nei, það er þarna smábleð-
ill, ágætur fyrir nokkrar trosa-
ur og svo er ekkert í kring.“
„Hvernig fiakur hefur þetta
verið í vetur?“
„Það hefur verið langmest
þorskur. Ætli við séum ekki
með um 1000 tonn af þorsfci,
250 tonin af ufsa og svo ýsu.
Upp á síðkastið hefur engin
ýsa veiðzt, en í apríl var hún
óvenjumibil austur með land-
inu, allt graðýsa.
Aranans er þorskuiriinn smár,
venjulega um 190 í tonnið og
það er mikið.“
„Hvað eruð þið með margar
trossur?"

iðasta vertíð, sem ég hef lengi
verið á, lítið filskirí yfirleitt og
leiðindaveður á sjónum og að
vera á netum alveg frá áramót-
um er það ömurlegasta, sem
hægt er að gera. Það geri ég
aldrei aftur. Framan af er ekk-
ert raema helvítis ufsarusl, sem
ekkert fæst fyrir á þessum árs-
tíma.“
Á meðan við vorum að rabba
saman hringdi síminn. Það var
þá Guðbjöm á Þorsteini að
spyrja um aflaran hjá Albert og
Arnfirðingi. Það er alltaf spenin
ingur á milli hæstu báta og
þegar litlu muraax fylgist fólk
í sjávarplássum með eins og for
fallnir kraattspymuuraneindur
fylgjast með únslitum kapp-
leikja. Ég spurði Þórarin um
kappið í lokin, þegar litlu mun-
aði.
„Ekki er hægt að neita því,“
sagði haran, „að alltaf er kapp-
ið undir niiðri. Hann er ósköp
sætur toppurinm, en það þarf
og
ef
Ólafur Finnbogason
skipstjóri á Arnfirðingi
manna úit úr vimrau sirani
eru 20 tonra þá ágæitiur aifli,
Sleppt er öllum þeim raeta-
fjölda, sem bátamir eru með.
Þetita er raú dýrðin hjá sjó-
mönrauraum og er þó um að
ræða aflahæstu bátaraa.
leytið í fyrrakvöld voru
bátarnir enn að
Ljósmynd Mbl.
koma til hafna
á. johnsen
myndinni.
„Við arum með 14 trossur og
drögum 10—11 trossur daglega,
en hitt araraan hvem dag. Matið
hjá okkur er mjög gott emda
fiskurinra góður. Ég reikna til
dæmis með því að við séum
með betxi hlut núna úr 1300
toranum, en 1500 toraraum í
fyrra, sem gáfu um 250 þúsund
krónur í hásetahlut.
Aranars hefur þetta verið erf-
Ljós bátanna spegluðust í haffletinum í Grindavíkurhöfn og langt fram á nótt eru gluggar
frystihúsanna upplýstir.
mikið lyrir horaum að hafa. Það
er mikil virana á bak við þenm-
an afla og ekki hægt að raá
þessu nema með hörkudugleg-
um möranum. Það hefur mikið
reyrat á karlana."
„Heldurðu að það verði edm-
hver reytingur áfram?"
„Það er allt útlit fyirir það
eirais og er, að það fiskist áfram,
en þonskurimm gerir heldur emg
in boð á undan sér þegar hann
hverfuir og þá hvérfur hamm
rækilega. Aranars er ómögulegt
að segja nema hann skelli sér
vestur yfir röstima og eitthvað
dýpra norður. f’að er töluverð-
ur f’skur og það mdgur skratti
mikið úr honum eranþá svo
hann er að hrygraa. Þetta hefur
verið furðulegt í vetur og þá
sérstakiega á Eyjamdðunum.
Fiskuriran gekk aldrei suður og
austur fyrir Selvogsvitann og
rnaður getur alis ekki gert sér
grein fyrir ástæðurani. En að
það sé mmraa af fiski í sjónum
en áður, hef ég ekki trú á.
Fjandiran hafi það.“
Arrafirðingur lagðist að
bryggju lausit fyrir miðnætti
með rúm 20 toran. Þeir höfðu
farið út kl. 4 um nóttina áður
og túrinn hafði því tekið 20
tíma og aMara tírnann voru
mennirrair að vinraa um borð,
því á keyrsl uraum milli trossa
er uranið við að leysa af, sbeina
niður og svo er ekkert simá-
verk að draga daiglega 10—11
trossur. Ef reibnað er með 180
til 190 kr. á manra úr tonninu,
eiras og ætla má, og svo vinrau-
tímaran hins veigar, hafa þessir
mienn ekki bíimavinnu verka-
Ólafur skipstjóri á Arrafirð-
inigi sagði að þeir ættu sdnar
14 trostsur á mörgum stöðum
5—12 mílur út. Sagði hann
að framan af vetri hefðu þeir
verið með 8 trossur, en eftir
þvd sem dagiran fór að lengja
bættust fleiri trossur við. Þedlr
hafa verið með 12—13 eina og
á Albert.
Ég spurði ólaf hvort hanmi
teddi að það ætti að taikmarka
neta'fjöldaran?
„Ég tel að það ætti að tak-
marka netafjöldanra, en hins
vegar held ég að það verði
erfitt að framfyligja slílkum
reglum. Það er misjafn mann-
skapur á bátunum og því mis-
jafrat hvað hver bátur getur
dregið og svo hitt að það eru
allt frá 8—13 menm á neta-
bátunum og því einndg mis-
jafht hvað þeir geta dreg-
ið á dag. Ég held að það væri
ágætt að takmarka trossumar
við 10, að minnsita kositi eftir
að iiðið er á vertíðina, því þá
er hægt að draga 10 trossur
daglega."
„Hverraig hefur þér fundizt
gamgurinn í vertíðinni?“
„Hún hetfur geraigið sæmilega,
en verdð erfið og tíðin mjög uin
hleypiragaisöm framan af. Leið-
inda sjósókn. En látum það
vera, það alvartegasta er hins
vegar að ég ted öruiggt að fisk-
urinin mimnkar ár frá ári og ef
við færum ekki út landhelgiraa
eiras flljótt og unmit er, verður
ekki mikill fisikur hér á næstu
árum. Það sem sleppur afl fiskl
frá togurunum inn fyrir Idra-
Framhald á bls. 19