Morgunblaðið - 02.09.1971, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 2. SEPTEMBER 1971
Geroge Harmon,
Coxe:
Græna
Venus-
myndin
50_
gokk út um dyrnar o-g
flýtti sér eftir ganginum og
fram í eldhús, og það var nógu
bjart að baki honum til þess að
hann gæti séð hurðina.
Svo ákafur var hann við
þessa leit sína, að hann gleymdi
alveg aðstöðumuninum. Hann
gleymdi þessari aðvörun og
þessari ósjálfráðu kennd, sem
varaði hann við hættunni. Hann
vissi það eitt, að þessi maður
hafði gengið honum úr greipum
síðastliðna nótt, og kannski
gæti sér gengið betur í þetta
sinn, ef hann flýtti sér nægi
lega.
Hann gekk yfir gólfið og tók
5 hurðina. Hún var ólæst, eins
og hann reyndar vissi fyrir, og
hann gekk út um dyrnar. Hann
stanzaði ekki nema andartak og
kynni að hafa séð skugga á
hreyfingu i myrkrinu fyrir neð
an sig. En hvað sem hann nú
kann að hafa séð, þá færði
hann sig ósjálfrátt upp að
veggnum og um leið kom spreng
ing í stiganum, fimmtán fetum
fyrir neðan hann.
Blossi kom upp í áttina til
' hahs, og það var rétt eins og
stiginn skyltfi. Skothveliur
heyrðist og hann fann kipp í
öxiinni, er eitthvað lenti i henni.
Hann kippti sér til baka og
inn i eldhúsið, og heyrði þá
fótatak á tröppunum og að ein-
hver hurð fyrir neðan hann var
snögglega opnuð og siðan var
hen.ni skellt i. Svo varð aftur
þögn og hann krossbölvaði.
Hann lokaði og læsti dyrun-
um. Síðan hélt hann áfram að
bölva með sjálfum sér, sárgram-
ur. Sjálfum sér og heimskiu
sinni. Hann hafði orðið fyrir
skoti og það var sjátfum honum
að kenna. Því að hann hafði
gleymt þvi, sem ’mikilvægast
var — hér var við morðingja að
eiga, sem var vopnaður byssu.
Hann kveikti ljós. Leit á öxl-
ina á sér og stráuik jakkann.
Hann fann dálítinn dofa, en
ekkert blóð og ekkert gat. Hann
spennti vöðvana og aðgættd bet
ur, gekk síðan að dyrunum.
Á hurðinni var gat með flis-
um út frá, sem vissi upp á við.
Það var svo sem einn þumlung
þaðan, sem öxlin á honum hafði
verið. Þá áttaði hann sig á því,
að hann hafði alls ekki orðið
fyrir skotinu, heidur hafði það
verið höggið og titringurinn,
sem hafði komið honum til að
halda það.
En þessi vitneskja varð hon-
um ekki til neinnar huggunar.
Það var ekki honum að þakka,
að hann hafði sloppið. Kúla í
öxlina hefði verið væg refsing
fyrir að leggja sig í siíka tví-
sýnu. Hefði þarna verið ofurlít
ið bjartara og maðurinn svolít-
ið handvissari, þá væri hann
ekki hér nú að bölva heimsku
sinni og mistökum.
Og þessi heppni hans varð
honum ekk. tii neinnar huggun
ar eða léttis. Hann hristi af sér
vonzkuna og leitaði svo eftir
veggnum þangað til hann fann
kúlufarið. En meðan hann var
að því, heyrði hann glugga opn
aðan. Svo opnaðist hurð út í
ganginn og loks heyrðist suðan
af æstum mannsröddum.
Hann þaut inn í setustofuna
og slökkti Ijósið. Nú gat hann
betur heyrt mannamálið, lágvær
ar en æstar raddir sambýlis-
fólksins, sem var að ræða þetta
skot, sem það hafði heyrt. Svo
skelltist gluggi aftur. Dyr lokuð
ust og raddirnar dóu út og Mur
doek sat þarna í myrkrinu og
beið.
Hann reykti einn vindling
meðan kyrrð var að komast á
í húsinu. Og svo reykti hann
VINYL - BA5T - PLAST - PAPPÍRS
VEGGFÓÐUR
annan áður en hann kveikti aft
ur. Svo sat hann og horfði á
myndima af bláa dalnum, sem
hékk uppi yfir arnimum. Hann
starði lengi á hana hálflukt-
um augum og mældi á henni
stærðina. En þá sió niður í
hann nýrri hugdettu og hún
var filjót að þróast í huga hans.
Hann fleygði vindlingnum i
arininn og stóð upp. — Það
munar minnstu, sagði hann í
hálfurp hljóðum, — þetta er hér
um bil rétta stærðin.
Hann seiidist eftir myndinni
og tók hana niður af veggnum.
Þegar hann sneri henni við, sá
hann, að fjórir bognir naglar
héldu striganum í rammanum og
hann sneri þeim til, svo að hægt
væri að taka myndina út.
Hann var mjög spenntur
þessa liitlu stund, sem það tók að
losa myndina, og svo athugaði
hann hana að aftan, en um leið
hvarf líka nýja vonin og hann
fann ekkert nema vonbrigði og
þreytu. Hann stakk blindramm-
anum aftur inn í hinn og sneri
nögluinum til þess að festa
hann. Svo hengdd hann myndina
upp aftur, horfði á hana um
stund og reyndi að hugsa.
Louíse hafði verið hér í um
það bil klukkustund. Að þvi
er Jack Fenner sagði, hafði hún
ekki haft neitt burt með sér.
Hvað hafði hún þá verið að
gera þarna í heilan kluikkutima?
Loks komst hann að þeirri n.ið
urstöðu, að ekkert gagn væri í
þessu. Hann reyndi að hugsa, en
þreytan hafði deyft skynsemi
hans og hæfileika til að hugsa
rökrænt. Hann gat ekki ein-
beitt sér né hugsað hugsun til
enda og feng.ið skynsamlega út-
komu. Þegar hann fann, að hug
ur hans fór alltaf sama hring-
inn, án þess að neitt kæmi út
úr því, vissi hann, að hingað
yrði hann að koma aftur.
Hann var engu fróðari nú en
þegar hann kom, nema nú vissi
hann, að einhverjir fleiri en
Louise höfðu áhuga á þessari
íbúð. Hann eíaðist um, að þessi
einhver mundi koma aftur í
nótt. Kannsiki dytti honuim eitt-
hvað betra í hug í fyrramálið.
Hann opnaði dyrnar og gægð-
ist út, slökkti síðan ljósið. Hann
fór fram i ganginn og lokaði
hljóðlega á eftir sér. Nú heyrð-
ist ekkert hljóð nema hans eig-
ið fótatak.
19. kafli.
Þegar Kent Murdoek kom að
vinnustofu Roger Carroll næsta
morgun, fann hann miða á
hurðinni, sem á stóð: „Er í mat."
Hann tók nú samt í hurðarhún-
inn og fann, að hurðin var
ólæst.
Hann gekk inn og settist á
legubekkinn. Kveikti sér í vindl
ingi og leit á úrið sitt. Klukk-
an var 9.30. Honum lá á að kom
ast aftur í ibúð Gail í Blake-
stræti, en þá mundi hann, að
hann hafði líka langað að svip-
Hrúturinn, 21. niarz — 19. april.
Svörin fara að koma af sjálfu sér núna.
Nautið, 20. apríl — 20. maí.
I*ú forö ekki varliluta af rómaiitíkinni þessa dagaua.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
l?ér hættir til að smia út úr fyrir þeim, sem cru aö spyrja þi«t,
ojf það er alrangt.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
l>að er eiuskis uýtt að fara í launkofa með mikiiia'íí málefni.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Heyndu að uá samau þeim, sem eru þér líkastir, og fá sem flest-
ar Iiliðar á þeirra vandamálum.
Mcyjar, 23. ágúst — 22. september.
t»ú grætir vel tekið þér smáhlé, en eins líkiest er, að hetra sé að
lialda áfram að starfa um simi.
Vogin, 23. septcmber — 22. október.
Réttast er núna að bera saman hækuruar í vissum tilnans'i.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Keyndu uð hafa allt sem einfaldast í starfinu.
Bogmaðurinn, 22. nóvembcr — 21. desember.
Reyndu að koma þér að efninu strax, os' reyndu að kveða and-
sta>ðinsana í kútiiin sem fyrst.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Sumir reyna að láta líta svo út, sem þú sért handbendi d.iöfuls-
ins, þótt þú sért aðeins að sera skyldu þína.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
I>ú ert ekki einu sinni sðður við ástvini þína. Hvar endar þessi
skeifius-
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Reyndu að starfa ekkert í das. eu bíða heldiir átekta.
ast um hérna, svo að hann stóð
upp og tók að svipast ura.
Hann hafði enga hugmynd um,
að hverju hann var að .leita,
eða hvort hann var að leita að
nokkru. Honum datt i hug, þeg-
ar hann skildi eftir opið forð-
um og rakst svo á Ertoff og Leo,
að eitthvað gæti verið hérna til
að staðfesta grun hans um, að
Carroll hefði gert stælinguna af
grænu Venusmyndinni. Nú byi'j
aði hann á legubekknum og hélt
svo áfram um herbergið.
Ekkert var í legubekknum
hvorki á bak við hann, né í púð-
unum. Hann hélt framhjá mál-
verkahillunum en gægðist baík
við ísskápinn. Hann leitaði bak
við ofninn og dró giuggatjöld-
in frá, ef eitthvað skyldi vera
falið bak við þau.
Svefnherbergið var litið og
dlmmt, en út úr því var kompa,
sem var snyrtihterbergi og
steypubað með blikikhlif utan
um. Þegar hann fann ekkert
þarna eða í svefnherberginu,
sneri hann aftur inn í vinnustof
una. Aftur leit hann á úrið, og
velti því fyrir sér, hvort hann
ætti að bíða og leggja fyrir Carr
oll eina eða tvær spurningar,
sem hann hafði í huga, en þá
var hann kominn að borðinu,
BFÆÐURNtR ORMSSONK
tásmúla 9. simi 38620_
SVFR
Veiðimenn
Laus laxveiðileyíi í Gljíifurá, Leirvogsá,
Stóru-Laxá, Hagaós og silungsleyfi
í Brúará.
Skrifstofan er opin alla virka daga kl. 2—7
nema laugardaga kl. 10—12, sími 19525.
sem á voru nokkrar bækur og
lítið útvarpstæki. Það stóð fast
upp við vegginn og hanm
hreyfði það, en um leið tó(k
hann eftir því, að það var opið
að aítan. Hann fór að opna ein-
hverja bók um „Ameriska nú-
tímalistamenn", en þá, rétt eins
og ósjálfrátt, sneri hann út-
varpstækinu við og leit inn í
það að aftan.
Það sem hann sá gerði það að
verkum, að íiðringur fór um
hann allan, og hann stóð graf-
kyrr, með stirðan hálsinn og
sveitta lófana. Því að lamparn
ir í þessu tæki tóku ekki allt
rúmið. Það var tveggja þuml-
unga autt rúm frá þeim og upp
í kassann og í þessu rúmi var
blá skammibyssa.
9em snöggvast var Murdock
frá sér numinn. Hann athugaði
byssuna vandlega og fannst
hún vera 32 hiau'pvídd og nú
datt honum ýmislegt í hug, sem
vert gæti verið að muna.
Andrada hafði verið skotinn
með byssu af sömu stærð. En
Lorello? Það vissi hann ekki.
Hann hafði ekki spurt Bacon að
því. Og svo kúlan, sem var næist
um komdn í hann sjálfan í nótt
sem leið? Hvaða stærð var hún?
En svo áttaði hann sig betnr
MANST ÞU
SÍMANÚMERIÐ HJÁ
HREVFL/