Morgunblaðið - 10.11.1971, Síða 15

MORGUNÐL.AÐ1Ð, MIÐVIKUDAGUR 10. NÓVmiBER 1971
15
Hann bauðst til að halda smámálverkasýning-ii á stöðinni, áð-
ur en hann og listin fengju húsaskjól.
borgarstiórinn
reglumaðurinn að stöðva dreng
inn og þrisvar sinnum sleppur
hann naumlega undan bílnum.
Fleiri lögreglumenn koma
til og að siiðustu verður ungi
maðurinin að stöðva bil
sinn fyrir strætisvagni. Þeir
hlaupa þá til og tekst að hafa
hendur á kveikjulyklinum. Þar
með er það búið.
Kvenlögregian kemur til sög
unnar. Ungar stúlkur eru tekn
ar drukknar og móðir annarr-
dóttur sinni af heimilis-
ástæðum. „Hvl skyldí ég efcki
vera íull?“ spyr hin stúlkan.
„Pabbi og mamma eru á fylli-
rii úti i bæ.“ Öll fjölskyldan
er að skemmta sér.
Leigubiilstjóri kemur inn á
stöð og kvartar undan tveimur
strákum, sem hann er búinn
að aka um borgina. Nú vilja
þeir ekki borga. í»að tekur
tíma að tala þá til. Þotta eru
16 ára piltur og 18 ára vinur
hans. Sá yngri segist bara hafa
„labbað inn i Áíengi“ og keypt
vín; ekká eina, ekki tvær —
heldur þrjár flöskur. Og þeim
hefur báðum orðið illt af þess-
Mætt fyrir varðstjórann.
talstöðina og skömmu seinna
eru þeir komnir niður á stöð.
Billinn reynist stolinn og góss-
ið sennilega líka; hespulopi i
kassa, ferðaútvarp og gervijóla
tré. Mennirnir verjast alira
frétta. Tveir þeirra eru undir
áhrifum áfengis. ökumaðurinn
reynist réttindalaus og segir, að
hann hafi hitt mann, sem lán-
aði þeim bílinn. Um góssið veit
hann ekkert. Hann er spurður
í þaula, en gefur ekkert upp.
„Hvar fóruð þið inn?“ Ekkert
svar. Og hann er spurður,
hvort hann hugsi aldrei um það
fólk, sem á fyrirtæki —- fólk,
sem viil byggja iif sitt á því
að vinna úr hespulopa og týn-
ir honum svo í hendur óráð-
vandra manna. „Innbrot eiga
ekki að eiga sér stað,“ segir
hann þá og kveðst fordæma
slíka frekju í garð náungans.
En hann gefur ekkert upp.
Lögreglan finnur innbrots-
staðinn. Flísarnar falla hver
við aðra: staðurinn, billinn —
þýfið. Morguninn eftir viður-
kenna þeir innbrotið fyrir
rannsóknarlögreglunni. Þeir
eiga allir dóma inni fyrir önn-
ur innbrot. Og kannski
eiga þeir eftir að fremja flefri.
En eftir helgina verður unnið
úr lopanum, sem þeir stáhi í
nótt.
Og það gránar af nýjum degi
Það var kergja í stráknum, þegar til kom, og hann vildi láta
lögregluna hafa fyrir sér.
týnt veskinu sinu og er vega-
laus í borginni, verður þeim
samferða.
Það er tilkynnt um grun um
leynivínsölu. Það er leigubíl-
stjóri, sem í hiut á, en þegar
hann verður iögreglunnar var,
eyfcur hann ferðina og heldur
niður á höfn. Þar skipar hann
farþeganum út að henda flösk-
unni í sjóinn. Það er gert og
engin flaska í bílnum, þegar
lögreglan kemur. En stundum
dugar sjórinn ekki tii. Þegar
fjarar, fellur flaskan óbrot
in í hendur lögreglunni og far-
þeginn viðurkennir.
Misjafnt er, hvernig fólk
tekur afskiptum lögreglunnar.
Sumir sýna fylistu kurteisi, aðr
ir eru hortugur. Eftirfarandi
saga frá deginum áður mun þó
næsta einsdæmi:
Ungur maður úr Kópavogi
hafði misst ökuréttindin fyrir
nokkru, þegar hann ók á 100
km hraða yfir Elliðaárbrýrnar.
Nú sér lögregluþjónninn, sem
tók hann þá, hvar piitur er aft
ur á ferðinni. En nú er dreng-
urinn etoki á þeim buxunum að
láta stöðva sig. Hann ekur aft-
an á bifhjól lögreglumannsins
— þrisvar sinnum reymir lög-
Það kostaði átök að róa ungliugana fyrir utan Tónabæ.
um viðskiptum við rikisvaldið.
Svo borga þeir bilinn og Æá far
með lögreglunni heim.
„Getið þið ekki útvegað mér
bíl, strákar?" Spyrjandirm er
ung kona og henni er kalt. „Ég
er búin að veifa öllum öng-
um,“ segir hún, „og lytfta pils-
faldinum lffca. En ég næ efcki í
nokkurn bH." Þvi miður. Við
erum uppteknir við annað. Þvi
miður.
Og nóttin sniglast áfram. Það
dregur úr mannlífinu. Gluggar
húsanna verða dimmir og göt-
urnar hljóðna. Sunnudagssteik
in hefur verið tekin út úr ís-
skápnum.
Þá hringir konan, sem vill fá
lögregluna til að taka eigin-
mann sinn. Hann kom drukk-
inn heim og lagði á hana hend-
ur. Nú er hann eitthvað að
sniglast í kjallaranum. Hún
hleypur í simann. „1 guðs bæn-
um, farið þið vel að honum,“
segir hún. Og hún vill taka það
fram, að svona hendi ©fcki oft.
En núna er hún hrasdd.
Og þeir fara vel að honum i
kjallaranum.
—O—
Umíerðin er að fjara út og
þeir nota tækifærið til að
flytja stóru malbikunarvélina
úr Kópavogi upp að Korpu.
Hún sniglast gegn um borgina,
eins og risavaxið skrímsli. Á
morgun hugsar enginn út
í þennan flutning. Hann er lið-
inn með nóttinni.
„Þrír menn handteknir með
góss í bílnum,“ er tilkynnt í
í fjörunni; berfætt, á frotté-
síopp og vill deyja. Núna er
h«mni bjargað. Kannski reynir
hún aftur eða einhver annar.
Það skdptir ekki máli, hver það
er. Lögreglan spyr ekki
að nafni — fyrr en eftir á.
Ungur piltur tekinn á Ijós-
lausum bíl. Það reynist fleira
athugavert en ljósin. Bremsurn
ar eru ekki upp á það bezta —
og það er hálka á götunum.
Inni í Skúlatúni brýtur utan-
bæjarmaður sautján rúður í
húsinu, sem hýsir fráhlaupna
eiginkonu hans. Hann er
drukfcinn.
Og nóttin heldur áfram. „Ég
vil húsaskjól fyrir mig og
mína list,“ segir maðurinn, sem
kemur rambandi imi á stöðina
með fjögur málverk í farangr-
inum. En fyrst vi'll hann sýna
öllum lögregl'uþjónunum mál
verkin sin. Hann er stoltur af
Kstinni og viH deila með henni
Scjörnm í Hverfisteini. Það
viuður svo. Og umgi maðurinn
amstan úr Hreppum, sem hefur