Morgunblaðið - 22.12.1971, Qupperneq 28

maiiiiiiiji loiiy
28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 1971
væri farinn og kaemi ekki aftur I Jæja, þarna fór þá þessi eftir
i dag. | miðdagur minn, sem ég ætlaði
að skemmta mér og láta mér líða
vei. Átti allt að fara út um þúf-
ur hjá mér? Jæja, að minnsta
kosti þurfti ég ekíki að íara
heim til Grace. Ég hafði lofað
því — en til hvers ætti ég að
fara að gera henni greiða? Auk
þess leið mér illa, ég var eitt-
hvað innantóm og með hroll um
mig alla. Nei, ég skyldi vera
kyrr heima hjá mér. 1 hvert
skipti sem ég fór að heiman frá
mér, anaði ég út í einhvern
voða.
En þyrði ég þá að vera heima
og fara hvergi? Ef ég sviki lof-
orð mitt, gat Grace orðið vit-
iaus . . . og . . . Kannsiki hafði
eitthvað gerzt, sem betra væri
að ég vissi um.
Þannig sló ég úr og i þangað
■öil kliukkan háltfþrjú, þegar ég
ætti að ieggja af stað, ef ég
hefði ákveðið mig. Ég var altveg
að verða brjáluð. Jafnvel þegar
ég íór í kápoma mina, var ég
ekki viss um, að ég muni nokk-
urn tíma fara úr henni aftur.
En þannig varð það ekki. Og
það var jafngott.
Þegar ég kom út, voru hvorki
lyftumaðurinn né eltingamaður-
inn sjáanlegir, og mér fanmst
þetta heppni fremur en tortryggi
legt. Eftir að hafa litið vand-
iega kring um mig lagði ég af
stað að neðanjarðarbrautinni og
var að minnsta kosti fegin að
hafa ekki þurft að fremja nein-
ar hundakúnstir til þess að
verða ekki séð.
Þegar ég kom að húsi Grace,
dokaði ég við úti á tröppunum,
treg á að yfirgefa þessa útiveru,
þar sem mér var óhætt.
Ég var næstum snúín við. En
ég verð að vita, hvað hún vill,
hiugsaði ég. Og vera búin að
fara alia þessa liönigu íeið. . .
Ég hringdi bjölillumni, það suð
aði í dyrasímanum og ég gekk
inn en tók eftir því um leið, að
hurðin hafði affl's ekki verið
iæst. Þegar ég brölti upp stig-
ann, sagði ég við sjálfa mig að
það væri heimskulegt að vera
svona lin í fótunum — hér væri
ekkert að hræðast. Ef hún ætl-
aði að ráðast á mig, þá var ég
við því búin. Og auk þess hafði
bún sagt, að þarna yrði fleira
fól'k.
Hurðin hjá henni var ekki al
ve-g aftur og ég barði. Beið.
Barði afltur. ÞeíJta var einkenni-
legt. Hún hiaut að vera þama,
þar sem hún hafði svarað dyra-
símanum fyrir einni mímútu. Ég
gekk varlega inn og sagði: „Ung-
frú Leigh!" Bjóst við, að hún
kæmi innan úr baðherberginu
eða svefnherberginu.
En hún svaraði ekki. Þarná
var engin sála. Stofan var
björt af vetrarsólinni. Við vegg-
inn hinum megin suðaði rólega í
ofni, og á arninym brann eld-
ur. Daufur umferðarhávaði
barst inn um gluggann.
Þarna var þungt loft og of
heitt. Þefjaði aif rykd og inni-
byrgðum vindlingareyk.
En þarna var Mka blóðiykt.
Eins og í draumi gekk ég inn
á mitt gólfið, eins og rekin
áfram. Án þess að hugsa neitt
um það, tók ég eftir, að eirun
stóll lá á hliðinni og teppinu
hafði verið spairkað til. ösku-
bakki lá á hvolfi á gólfinu. Ég
hélt áfram — var rekin áfram
— að legubekknum, sem stóð
hornrétt við arininn og vissi að
dyrunum. Ég komst að honum,
lagðist á hnén á hann og horfði
yfir hann.
Graee lá þar upp í loft, en
kring um höfuðið á henni var
blóðpollur, sem hafði vætt tepp
ið. Kastaníubrúnu augun
horfðu sjónlaus úr helbláu and
litinu. Tungan lafði út úr munn-
inurn. Fast hertur að hálsinum
var hvítur trefild og kögrið á
endunum á honum var blóðugt.
Sá, sem hefur gert þetta,
er einhvers staðar á næstu grös
um, hugsaði ég. Það heyrðist í
hurðinni niðri rétt áðan. Það
SKYRTAN
Andersen & Lauth
Vesturgötu
Laugavegi
Glæsibæ.
Jóla-
innkaup í
IMA
verzlunum
MIKIÐ ÚRVAL
AF REGNHLÍFUM, SEÐLA-
VESKJUM, KVENTÖSKUM
OG MARGS KONAR
ÖDRUM LEÐURVÖRUM
Hljódíœrahús Reyhjauihur
ledutivontuleitd, Laugauegi 96 simit I 36 56