Morgunblaðið - 19.02.1972, Síða 28

258 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. FEBRÚAR 1972
SAGAN
TVITUG
. STIÍLRA
OSKAST..:
í þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
talað við mig, og hún vildi ekki
sitja ein með glas, eða kunni
ekki við það. Ég nefndi bjór og
hún fór fram.
Mér fannst ánægjulegt að
heyra að afkoma Roys var orð-
in svona góð. Hann átti það skil-
ið. 1 svokölluðum músíkheimi
áttu fáir skilið að vinna sér inn
meira en fyrir daglegu brauði.
Reyndar var það vafamál að
hann hefði nokkurn tíma notið
viðurkenningar í þessum umtal-
aða heimi, en hann var álitinn
vel fær og samvizkusamur.
Hann gat náð betri árangri með
ósköp venjulegri hljómsveit, en
margir færustu tónsni'llingar,
með aðlaðandi framkomiu sinni
eða með því að bölva og ragna
mátulega á æfingum eða gefa
bjórglas yfir línuna og þess hátt
ar herkænsku. Hann hafði lagt
fiðluleikinn fljótiega á hilluna,
enda ekki sérlega snjall á því
sviði. Þó hafði hann leikið lög
eftir Vivaldi og Mozart á hljóm
leikum fyrir einhverjar góð-
gerðarstofnanir og komizt alveg
sæmilega frá því. Hann hafði
líka fengizt við tónsmíðar og
gerði kannski enn. Einhver
hafði sagt að hann stældi Rahc-
maninov en að mínu áliti var
engin skömm að því. Tónve.rk
hans voru ekki oft leikin að
undanskildu einu, sem hann
hafði samið á yngri árum. >að
var nokturna fyrir fiðlu
og strengjahljómsveit ásamt zyio
fóni og nokkrum öðrum hljóð-
færum, sem töldust nýjung þá.
Um 1950 hafði þvi verki verið
snúið i dægurlag og hafði reynd
ar nýlega gengið í endiurnýjun
lifdaga. Sennilega var mik-
iH hluti teknanna þaðan runn-
inn. Roy dreymdi um að verða
TTS SIGRÚN
merkt tónskáld, þegar ég þekkti
hann bezt. Þó var auðséð að
jafnvel þá var það orðið um
seinan. Hann hafði ekki lengur
til að bera það skapandi atfl, sem
til þurfti. Sú var tíðin að brezk
tónskáld hétu helzt einhverjum
erlendum nöfnum: Delius, Holst,
van Dieren, Moeram og Rubbra
og mér hafði alltaf fundizt að
Roy hefði átt að vera samtíma-
maður þeirra. En hann kom of
seint til sögunnar og hefði lrka
varla átt heima í þeirn hópi,
vegna þess að afi hans, sem kom
frá Rotterdam fyrir öld, breytti
nafninu van der Veen í Vand-
ervane til þess að gera það
brezkara.
Ég ætiaði að fara að velta því
fyrir mér, á hvaða listræna stigi
Roy stæði núna, þegar Kitty
kom með bjónglas handa mér og
ginblöndu handa sjálfri sér. Mér
sýndist hún hafa elzt, síðan ég
sá hana síðast. Enda þótt hún
hefði aldrei verið beinlínis fyrir
minn smekfk, var hún enm aðlað-
andi kona á sinn hátt. Nú var
hún að vísu venju fremur eins
og hengd upp á þráð. Blússan,
sem hún var í, var upplituð og
rifin og blettóttar siðbuxurnar
báru vott um það, ekki sízt þar
sem Kitty átti í hlut. Hún sem
var vön að dubba sig jafnvel til
morgunverðar, svo að hún
minnti einna helzt á Maríu
Skotadrottningu. En aldurinn
sagði lí'ka til sin með fímgerðum
hirukkum við augnakrókana.
Við settumst á bekkinn, þar
sem Kristófer og máliausa dam-
an höfðu setið. Kitty sneri sér
að mér með glasið í annarri
hendi og sígarettu í hinni.
„Ég athugaði nærbuxnastafi-
ann eftir að ég talaði við þig í
símann. Þær eru að minnsta
kosti þrem færri nú en um síð-
ustu hefgi. Mér finnst verst, að
hann skuli ekki fara í launkofa
með þetta. Hann veit, að ég sé
um þvotta á heimilinu. Hon-
um hlýtur að vera ljóst . . . það
er ekki svo, að honum sé bara
sama um, að ég viti þetta, hann
vill að ég viti það. Hann nudd-
ar því framan í mig. Til þess að
sýna hvað hann hatar mig.“ Síð-
ustu setningamar sagði hún grát
klökkum skrækum rómi o,g sann
aði þar með huigmynd mína um
sálarástandið.
„Ég efast urn það. Hann er
bara kærulaus."
„Því getur hann ekki keypt
sér nýjar og haft skipti einhvers
staðar? Svaraðu mér því . . . ef
þú getur?“ sagði hún ögrandi.
„Því getur hann ekki keypt sér
nýjar í búð og skipt í klúbbn-
um sínum til dæmis? Já, því get-
ur hann það ekki?“
„Ég veit það ekki, Kitty. Hon
um dettur það ekki í hug.“
„Ég vildi óska að ég vissi,
hver hún er. Og vil það þó ekki.
Ekki eftir að ég firétti aí þeirri,
sem teiknaði skartgripina."
„Nú, var einhver sem gerði
það?“
„Belti og armbönd og þess hátt
ar. Þú hlýtur að hafa heyrt um
hana. Hann fór með hana til
Clydebourne og í Covent Gard-
en og Aldeburgh og hreint um
allt. Það var mér til happs. Þau
ætiuðu að fara líka til Bayreuth,
en hún komst að því á síðustu
stundu hvað í því fólst.
„Hvað fólst í þvx?“
„Bayreuth, Wagner, óperur!
Vikum saman! Þú hlýtur að
skilja það, Douglas."
„Já. Hvar er hann núna?“
„Jú, það skai ég segja þér,“
og svo kom runan með tilheyr-
andi þögnum, undirstriikunum og
áherzlum. „1 hádegisveirðarboði
með náunga, sem vissi ekki,
hvaða veitingastaður yrði fyrir
valinu vegna þess að sá hafði
ekki ráðfært sig við þann þriðja,
sem hét einhiverjiu furðulegu
nafni, sem ómögulegt var að
muna, en sá síðamefndi hafði á
prjómunum hljómleikaferð til
Brazilíu, sem tæpast var nokk-
urt vit í en þó réttara að kynna
sér, enda fengi hann ókeypis mál
tíð út á þetta og hann hafði ekki-
hugmynd um, hvað þetta tæki
langan tíma.“
„Einmitt. Þetta hljómar óneit-
anlega dálítið ...“
„Mér gæti verið sama, þótt
hann færi stundum á stjá. Hann
þarf það eða heldur að hann
þurfi það. Og mér er sama þótt
hann sofi hjá þeim.“
„Er það,“ spurði ég.
„Nei, auðvitað er mér ekki
sama. Mér finnst tilhugsunin
óbærileg, en ég gæti þó sætt mig
við hana. Það er óttinn við að
hann yfirgefi ökkur fyrir fullt
og allt, sem er að gera út af við
mig.“
„En eru nokkrar likur til þess
núna. Þetta Brazilíutal er greini
lega yfirskin. Hann segir ekki
beint út að hann sé að fara til
Bayreuth."
„Þetta er byrjunin. Láttu mig
þekkja það, Douglas minn kæri.
Ég tala af reynslu. Kann það ut-
anbókar."
„Fór hann með þér tii Bay-
reuth?“
„Eitthvað álika. Og ég fór. Þar
hitti ég í mark. Ég kunni
svo vel að hiusta á allt sem sagt
var um músik. Gekk næst á
eftir fyrri eiginkonunni í þvi.
Ég man svo vel, þegar hann var
að spila fyrir mig kafla á píanó-
ið, til þess að ég gæti fylgzt
með stefinu og endurtekningun-
um á hljómleikunum. Og því
skyldi ég ekki muna það. Það
eru ekki nema tíu ár síðan.“
Augu hennar voru tárvot, en
það voru þau svo oft. Hafði
Roy kvænzt henni, vegna þess
hve hún var þægilegur áheyr-
andi?
„En þér þykir gaman að mús-
i'k, Kitty.“
„Jú, jú,“ sagði Kitty stilli-
lega, „mér hefur alltaf þótt
það.“
„Hvað veiztu um þessa
stúlku? Hvað er hún gömul?“
„Ég veit ekkert um hána, en
þær hafa verið þetta tvítugar
eða tuttugu og tveggja ára síð-
ustu þrjú árin. Verða þó alltaf
heldur yngri. Aldur þeirra lækk-
ar svona um það bil um hálft ár
við hvert heilt ár, sem hann eld-
ist. Þegar hann verður sjötíu og
þriggja, verða þær orðnar tíu
ára.“
Ég fór yfir þetta reiknings-
velvakandi
0 Sjónvarpsþátturinn:
Vitið þér enn?
Þetta bréf höfum við fengið
um ofannefndan þátt:
„Ég hefi orðdð þess vör að
margir sjónvarpsáhorfendur
eru sáróánægðir með stjórn
tveggja síðustu spurningaþátt-
anna. Keppendur í bæði skiptin
voru húsmóðir og prestur, en
margar spurninganna voru
þess eðlis að einmitt prestur
hefði átt að vita svarið. í þátt-
um sem þessum verður að sjálf-
sögðu að forðast að velja spurn
ingar, sem að einhverju leyti
snerta mál, sem er sérþekking
annars þátttakandans. Ég hefði
verið því jafn mótfallin ef
spurningamar hefðu á ein-
hvern hátt komið inn á matar-
eða kökuuppskriftir, því að
varla er hægt að ætiast til þess
að karlmaður hafi lagt sig mik-
ið fram um að kynnast slíku, en
hins vegar hefðu slíkar spurn-
ingar eflaust verið meira á
sviðd húsmóðurinnar. Ég vona
að þessi ábending verði birt
nægilega fljótt áður en gengið
verður frá efnd í næsta þátt,
svo að maður þurfi ekki að
horfa fram tl hans með kvíða.
•lóna Guðlaugsdóttir,
Háaleitisbraut 157-“
0 Enn xim dreifingu
íþróttablaðsins
„Kæri Velvakandi!
Ég þakka Sigurði Magnús-
syni og Í.S.l. fyrir að svara mér
í Velvakanda 12. þ.m. Það er
ekki nóg að kvarta, maður verð
ur að benda á að minnsta kosti
eina leið til úrbóta. Mér finnst
dredfingu íþróttaiblaðsins mjög
ábótavant. Kem ég með tidlögu
sem virðist tiikostnaðarMtil fyr
ir I.S.I. Um allt land eru iþrótta
félög og þið i stjórn l.S.f. eruð
yfir þessum félögum. Hvemig
væri að gera formenn félag-
anna að umboðsmönnum við
útbreiðsiu IþróttablaðSins í
lausasölu? Það er fullt af
áhugasömu fólki og unglingum,
sem teldu það ekki eftir sér
að selja íþróttablaðið. Við höf-
um gott dæmd um sMka sjálf-
boðavinnu. Þar á ég við get-
raunir K.S.Í. Mér er sönn
ánægja að gerast áskrifandi
Iþróttablaðsins. Um leið og þið
sendið biaðið megið þið senda
20 blöð, sem ég skal selja fyrir
ykkur i lausasölu hér í Hafn-
arfirði, ef það mætti stuðla að
útbreiðslu Iþróttablaðeins.
Með þökk fyrir birtinguna.
Haraldur Magnússon.“
0 Áhættuþóknun
vínneytenda
Og svo fáum við hér bréf
frá einum, sem vili hjálpa
drykkjusjúkum.
„Stundum er bezta ráðið ein-
faldara en maður hyggur.
Ég sá í blaði nýlega, að stung
ið var upp á þvi, að lagt yrði
nokkurt gjald á áfengi, sem
nota mætti til hjálpar þeim,
sem fallið hefðu fyrir víninu,
og þurfa lækningar með.
Vart mun finnast jafn ósjálf
bjarga mannvera og ofdrykkju
maðurinn. Hann er því mikill-
ar hjálpar þurfi. Það getur því
efcki verið ósanngjarnt, að sá,
sem leggur leið sina í áfengis-
verzlunina, greiði nokkra
áhættuþóknun, sem hann sjálf-
ur nýtur, efi illa fer.
Bæjarbúi."
0 Skozkir stúdentar
í atvinnuleit
Tveir skozkir stúdentar hafa
skrifað Velvakanda og beðið
hann liðsinnis við að útvega
þeim atvinnu þedm til lifsviður-
væris hér á landi á sumri kom
anda. Annar þeirra er lækna-
stúdent en hinn nemur félags-
vísindi og báðir nema þeir við
háskólann í Dundee. Þeir eru
báðir nítján ára og segjast
laniga mjög til að kynnast Is-
landi. Báðir hafa þeir ökurétt-
indi og segjast vilja vinna nán
ast hvað sem er hvort sem er
til sjávar eða sveita að fram-
leiðslustörfum og þjónustustörf
um hvort sem vera skal á hótel
um eða spitölum.
Ef einhverjir kynnu að hafa
áhuga á að fá þessa ungu menn
til starfa hér þá ber að rita
öðrum þeirra, en nafn og heim-
ilisfang hans er:
Heather Gibson,
Belmont Hall, Mountpleasant,
Dundee, Scotland.
Suðurnesjamenn
Góðir eiginmenn og unnustar geia blóm á konudaginn.
Blómadeildin opin á sunnudaginn frá ki. 9 f.h. til kl. 4 e.h.
Kyndill, blómadeild