Morgunblaðið - 03.03.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 3. MARZ 1972
TVITUG
.STULKA
OSKAST.:
í þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
legra. Er það ekki? Þvi þá er
mér ekki alvara. Þó ætti það lík
lega að vera rangt. Það er að
minnsta kosti venjulega álitið
rangt. Ég veit ekki, hvers vegna
mér finnst það ekki, en ég hugs-
aði málið vandlega áður, og ég
gat ekki komið auga á neitt sem
mælti gegn því, svo lengi sem
ég fer eftir reglunum: segi satt
og útiloka kvænta menn.“
„Hvers vegna útiloka þá?“
„Það mundi valda óhamingju
annarrar manneskju. Lika manns
ins sem vildi kvænast stúlk-
unni, ef konan vill ekki gefa eft
ir skilnað. Er þér ekki sama?
Að mér sé sama um, að þið eruð
tveir?“
„Jú.“
„Vegna þess að það er svo un
aðslegt," sagði hún og færði sig
nær mér. Andardráttur hennar
varð hraður. Mér var hæg-
ur vandinn þar sem við lágum
einmitt í rúminu mínu. Okkur
dvaldist þar lengi eins og venju
lega. Vivienne var ánægjulegur
rekkjunautur. Sennilega hentaði
henni það vel, að við vorum
tveir.
Á eftir sagði hún: „Drottinn
minn dýri, er klukkan orðin
svona margt,“ stökk fram úr og
inn í baðherbergið. Ég lá á bak-
inu og setti upp gleraugun til
að skerpa hugsunina. Með hægð
komst ég að því að ólundarvott-
urinn mundi hafa átt rót sina að
rekja til þess, að ég hafði ekki
gefið þacsum þriðja aðila nægi-
iegan gaum. Réttsust væri lík
lega, að ég spyrði frétta af hon-
um við og við, án þess þó að
láta í það skina, hvað mér heyrð
ist hann leiðinlegur.
Þegar Vivienne kom út úr bað
herberginu, fór ég þar inn og
þegar ég kom fram aftur, var
hún að klæða sig. Hún sneri í
mig baki. Hún var vön þvi.
Reyndar hafði ég nýlega feng-
ið hana ofan af þvi að fara inn
i baðherbergið til að klæða sig.
Nærfötin hennar voru eins og
venjulega, undarlegt sambland
af nýju og gömlu, rétt eins og
hún hefði rekizt á ónotað-
ar birgðir af móður sinni fald-
ar í leynihólfi inni í vegg. Utan
yfir klæddi hún sig í marglita
silkiblússu, — fjólubláa, rauða,
gula og bláa, — og þykkt frem-
ur sítt pils með svörtu og
bleibu mynstri. Beltið var úr
málmkeðju og hálsfestin úr raf-
perlum. Þá er enn óupptalið við
hengisarmbandið með hámarks-
hringli og eyrnalokkarnir. Þeir
voru gyllt fuglabúr með mislit-
um páfagaukum. Þá festi hún í
sig meðan ég fór í fötin. Þessi
búningur faldi gersamlega þrýst
in brjóstin, mjótt mittið og ával
ar mjaðmimar, auk þess sem
hann gaf ekki rétta mynd af
innri verðleikum hennar. Hárið,
sem var mikið og svart, setti
hún í háan rétthyrndan fleyg
upp á höfuðið og smurði síðan
rauðbrúnum lit á varirnar, sem
var þó aðeins til að lýta þær.
En henni tókst ekki að spilla
brúna augnalitnum eða gera sig
bólugrafna í framan, skekkja á
sér nefið eða skemma hvítu tenn
urnar og þess vegna varð mér
starsýnt á hana þegar ég
sá hana fyrst á skrifstofu íé-
lagsins. Enda var hún þá í ein-
litum einkennisbúningi félags-
ins. (Einhvern tímann hafði
hún sagt mér, að karlmenn
sýndu henni aldrei áhuga, nema
þegar hún væri á skrifstofunni,
en virtist ekki draga af því netn
ar ályktanir).
„Má bjóða þér drykk?“ spurði
ég-
Hún leit á úrið sitt, sem var
með stórri skífu og mynd af
geimfara í pop-stíl. „Við megum
ekki tefja lengi. Ég vil ekki
koma of seint. Bara lítið hvít-
vínsglas með sódavatni."
Ég útbjó tvö glös og við sát-
um með þau inni í stofunni, þeg
ar siminn hringdi. Fyrst heyrð-
ist smellur eins og þegar hringt
er úr almenningssíma og siðan
rödd Roys.
„Gæti ég fengið að tala við
Douglas Yandeil ?“ (Hann hafði
ekki lært þann nýja sið
að nefna aðeins nafn þess, sem
hann vildi tala við).
„Já, Roy, það er hann.“
„Duggers! Ágætt! Heyrðu, ég
er í voðalegri klípu. Er nokk-
ur hjá þér?“
„Já.“
„O, hver fjárinn. Jæja, þá
það." Hann var í öngum sinum.
„En við erum að fara út að
borða."
„Jæja. Heyrðu, ég er heldur
ekki einn. Við erum alveg
í hönk. Mér datt í hug, hvort
það væri nökkur leið að . . ."
„Hvar ertu ?“
Nú heyrðist fliss og skrækir
i kvenmanni úr tólinu, síð-
an Roy muldrandi í umvöndun-
.artón. Svo sagði hann: „Ha? Við
erum hér á næstu grösum. í Car
son Hill.“
„Þá stouluð þið koma strax.
Ég hleypi ykkur inn og svo för-
um við.“
„Ertu viss um að það sé i
Iagi?“
Ég sannfærði hann um það,
lagði tólið niður og útskýrði mál
ið lauslega fyrir Vivienne. Eins
og við var að búast skildi hún
strax alla málavöxtu og sam-
þykkti, ef nauðsyn bæri til, að
ég fengi að gista hjá herini.
Hún kaus hvort eð var að eyða
mánudagsnóttinni í sínu rúmi til
þess að hefja vinnuvikuna úr
eigin húsi, eins og hún orðaði
það. Svo sagði ég henni, hvaða
Roy um væri að ræða.
„Áttu við Roy Vandervane,
þann, sem er stundum í sjón-
varpinu?
„Já. Og stjórnar hljómsveit-
um. Við erum gamlir vinir. Þú
segir engum þetta, Viv.“
„Nei. Er hann ekki kvæntur?"
„Jú, en það er bara ..."
„Hvað segir konan hans um
þetta?" er henni sama?"
„Ætn það ekki. Það er ekki
gott að vita. Henni hlýtur að
vera sama. Eða hún veit serrni-
lega ekkert um það. Áreiðan-
lega ekki.“
„Fólk veit alltaf, þegar þann-
ig er.“
Hún horfði ásakandi á mig.
Ég vissi ekki, hverju ég átti að
svara, en þá var dyrabjöllunni
hringt, og ég flýtti mér niður.
Ég sá móta fyrir þeim i gegn
um glerið í útihurðinni. 1 fljótu
bragði sýndist mér hún svo lítil
í samanburði við hann, að mér
datt í hug, hvort hann væri þeg
ar kominn á barnaræningjastig
ið, sem Kitty hafði spáð fyrir
honum. En þegar þau voru kom-
in inn í anddyrið, sá ég, að svo
var þó ekki. Ég ákvað að fara
mér hægt, eins og bókasafnari,
sem pússar gleraugun sín vand-
lega, áður en hann fer að skoða
sjaldgæft eintak, — fresta frek-
ari áthugun, þangað til við vær-
um komin öll inn í stofuna.
„Þetta er Sylvia," sagði Roy
og lét á sér skiljast, að helzt
hefði hann viljað kynna hana
sem ungfrú x.
Ég vildi ekki vera eftirbátur
hans og tilkynnti, að Vivienne
héti Vivienne. Mér datt í hug
nærbuxnamálið og fannst það
gefa gleggri mynd af lei'kn
um öllum, en þótt föðurnafni
væri haldið leyndú. Mig lang-
aði til að segja við Roy, að væri
hann njósnari mundi hann áreið
anlega snúa sér að næsta lög-
regluþjóni og spyrja hann, hvar
bakteríu-eldflaugnastöðin væri
staðsett. En hann hefði senni-
lega ekki skilið brandarann. Ég
var líka upptekinn við að virða
Sylviu fyrir mér, svo að ég
þagði, á meðan Vivienne skiptist
á kurteislegum orðum við hann,
enda þótt forvitni og andúð
lýstu úr augum hennar.
Var þetta þá sú mikla ást í
augum Roys eða var þetta eitt-
hvert fyrirbrigði, sem hann
hafði hitt í veizlu fyrir nokkr-
um klukkutímum? Ég vonaði
af heilum hug, að hið siðar-
nefnda væri rétt, og skoðaði
andlitið (fölt, kringluleitt,
þunnar varir), hárið (slétt
og náði í mittisstað), klæðnað-
inn (gallabuxur, peysa í dverga
stærð, sítt ermalaust leður-
vesti), vöxtinn (óútreiknan-
Nudd- og snyrtistofa
\síu Baldvinsdóttur Kópavogi
HRAUNTUMGU 85 — SlMI 40609.
Tyrknesk böð
Megrunarnudd
Partanudd
Húðhreinsun
Handsnyrting
Fótsnyrting
Augnabrúnalitanir
Kvöldsnyrting
Viljum sérstaklega vekja athygli á 10
tíma megrunartímum með mæling-
um.
Opið til klukkan 10 á kvöldin.
Bílastæði. — Sími 40609.
velvakandi
0 Ólík viðbrögð
Steingríimir Daviðsson skrif-
ar:
„Kæri Velvakandi!
Ég bið þig vinsamlegast að
birta hið fyrsta meðfylgjandi
grein heila og óskerta.
Kærar kveðjur,
16.2.1972.
Stgr- Davíðsson.
Biskup Islands, hr. Sigur-
bjöm Einarsson, mæltist til
þess við presta landsins, að
fyrsta sunnudag i sjö vikna
föstu yrði sérstaklega beðið fyr
ir írsku þjóðinni, — ölium þeim
er þar sitja í sorgum og eiga
um sárt að binda. Biðja skyldi
fyrir særðum og sjúkum, fyr-
ir ástvinum þeirra, er faliið
höfðu fyrir helsprengjum upp
hlaupsmanna eða vopnum her-
manna. Sár þeirra allra sviða.
Alfaðir einn getur læknað þau
hjartasár, og kærieikur hans
megnar að iægja öldur heiftar
og beizkju, ef mennirnir loka
ekki dyrum sínum og gluggum
fyrir lífgeislum sannleika og
réttlætis.
1 Ulster gerast daglega harm
sögur, svo sem fréttir herma:
sprengjum er varpað inn á sam
komustaði, inn í banka, veit-
ingahús og verzlanir, skotið er
úr launsátri á lögreglumenn og
aðra þá, er standa vörð miili
ofbeldisseggjanna. Illur gerist
oft eftirleikurinn, eins og dæm
in sanna, og skal ekki bót
mælt. Brezkir hermenn voru
sendir til Ulster til að stilla til
friðar milli mótmælenda og ka-
þólskra, er þá bárust á bana
spjót; kaþólski minnihlutinn
taldi sig kúgaðan, og mun það
sannast sagna. Kaþólskir fögn-
uðu hernum og töldu sig eygja
von um stjórnarbót, svo hefði
og átt að verða, en svifasein
og þröngsýn stjórnarvöld hlust
uðu ekki á réttlátar kröfur
minnihlutans nægilega fljótt.
Æsingapostulamir iágu þarna í
launsátri, svo sem jafnan ger-
ist, þegar deilur rísa. Þeir sáu
leik sinn á borði, til að hleypa
öllu í bál og brand. Slíkir
menn þreyta sjaldan heiðarlega
baráttu með orðsins list og rök
um í ræðu og riti. Þeirra að-
ferðir eru æsingafundir og
göngur með fölskum forsendum
og seinna: sprengjur, íkveikjur
og mannvíg. Þessir menn fagna,
þegar hermennirnir missa vald
á skapi sínu og láta vopnin
tala. Þá er ný ástæða til hóp-
göngu og hrópað hátt um písl-
arvotta, er satt getur verið,
en þó ekki sannað, hins vegar
er rétt, að allir þeir, er fallið
hafa og særzt í þessum átök-
um á Norður-lrlandi, eru píslar
vottar. Óvægnir æsingamenn
eiga þar stærsta sök, þó að
fleira komi til.
Islendingar endurheimtu
stjórnfrelsi sitt með pennann
einan að vopni, beitt með rök-
hyggju og staðfestu. Sú barátta
stóð lengi. Þolinmæði þrautir
vinnur ailar.
Þegar „þjóðhetjan", Berna-
dette Devlín, birtist fyrst á
sjónarsviðinu virtist hún hafa
einlægan baráttuvilja og öfga-
laust vilja vinna fyrir réttlætis
kröfur kaþólska minnihiutans,
en nú um skeið hefur „þjóð-
hetjan" hneigzt æ meir að bar
áttuaðferðum kommúnista, sem
fyrr er áminnzt. Bernadette er
nú jafnan fremst í fiokki öfga-
seggja og á æsingafundum höf-
uðpersónan i ræðustóli. Nú er
þessum kvenskörungi boðið að
skipa heiðurssess á „pressu-
balli", er halda skal hér í
Reykjavík innan tíðar. Lítt
mun þetta boð fallið til að bæta
sambúð Breta og Islendinga,
sem þó er mesta nauðsyn, eins
og högum okkar er háttað nú.
Ef „hetjan" kemur skal blaða
mönnum bent á atburðinn i
brezka þinginu, nú nýverið, svo
að þeir verði við öllu búnir.
Viðbrögð þeirra, er boðuðu
fundinn á Lækjartorgi nú fyr
ir skömmu, voru nokkuð á ann-
an veg en kirkjunnar manna.
Fundur sá var ekki haldinn
vegna samúðar með öllum písl-
arvottunum i Uister eða þeirra,
er þar eiga um sárt að binda.
Fremstir fóru þessir alkunnu
æsingamenn, og samtök þeirra
stóðu að fundinum. Þar gat að
líta: „Fylkinguna" í farar-
broddi, rauðsokka, „Friðarsam-
tök“ kvenna o.fl. slíkar „fylk-
ingar". Þarna birtust og nyt-
sömustu sakleysingjarnir: Ung
ir framsóknarmenn, ungir jafn
aðarmenn, og fleiri leiðitamir
„unglingar". Þarna slæddist að
stór hópur forvitinna ung-
menna, sem töldu að þarna
mætti skemmta sér á ódýran
hátt. Hvað gerðist þarna? Var
samþykkt að senda spakvitra
menn til brezku stjórnarinnar
til að leggja henni holl ráð, er
dygðu til að koma á réttlátu
stjórnskipulagi í Ulster? Var
samþykkt að senda nefnd til
Norður-írlands til að telja æs
ingalýðum hughvarf, bera
klæði á vopnin? Var eitthvert
slíkt. hjálpræði samþykkt?
Hverju vildu þessir heiðurs-
menn sjálfir fórna? Jú, farið
var, í þágu friðarins, með dýr-
Em krans að brezka sendiráð-
inu! Ég held, að þeir geti tek-
ið aftur gleði sina, er bægt var
frá að vera með á þessari sam-
komu.
Það er hryggilegt tákn tim-
anna, að margir kjósa æsinga-
fundi og kröfugöngur í stað
þess að beita rökum til sigurs
góðra málefna.
Hið langþráða takmark: Frið
ur á jörðu, færist því fjær sem
æsingum og ofbeldi er meira
og viðar beitt. Þeir láta jafn-
an hæst, er minnstu vilja fórna
fyrir náunga sína. Fyrir þeim
þarf líka að biðja."
3ja herb. íbúð
Tll söíu 3ja herb. íbúð í Vesturborginni. Getur verið laus
nú þegar. Verður til sýnis á laugardag og sunnudag.
SKIP OG FASTEIGNIR,
Skúlagötu 63 — Sími 21735.
Eftir lokun 36329.