Morgunblaðið - 09.05.1972, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. MAl 1972
Þuríður Guðbjarts-
dóttir — Minning
Fædd 28. desember 1936
Dáin 29. apríl 1972
MILDUR vetuir heíur kvatt okk
ur, og sumarið er að hefja göngu
sína, við sijáum merki vorsins.
þar sem lífið er að hefjast. Jurt-
liirnar skjóta út frjóöngum síraum,
grasið tekur á sig grænan lit og
bliessuð blómin skjóta rétt upp
koMin'um, fuglarnir hefja sinn
vorisöng. Þagiar náttúran var að
kteeðast í sumarskrúðann, kvadd
5r þú þetta líf. Það er stuindium
eoifitt að skiilja þá atburði, sem
fyrir okkur ber hér á göngu okk-
ar gegnum þennan heim.
Þagar eitthvað gerist, sem
snertir okkur djúpt, þá hverfa
ftrá okkur orðin, við getum ekki
tj'éð tillflnningar okkar, enda
rúma orðin ekki alliar hugsaimr
og alilt það er við viildum svo
gjairnan segja. Kæra vina, það
er svo mairigt sem við höfum fyr
jr að þaikka og það er þessum fá
tæklegu kveðj'uorðum ætlað, að
þakka allt það sem þú varst okk
ur. Ef þú vissir þörf fyrir hjálip
þínia þá stóð ekki á þér að Leggja
hönd á plóginn, og það isem
meira vac að ekki viistsu allir un
þá aðstoð sem þú lagðir fram svo
víða, því þú áttir þann eigtraHeiika
að bena ekki gerðir þínar fram
fyrir ala.
Við biðjuni aligóðam Guð að
laiuna þér Þuríður mín, aillla hlýju
þína og vináttu sem þú sýndir
okkur gegnum liðnu árin. sem
uttðu alltof fá. Við biðjum einn
iig þess að kærleiksríkur Guð
megi leiða og styrkja manninn
þinn og börnin ykkar þrjú gegn
uan þessa sáru sorig, siem þaiu
hafla orðið fyrir.
Hafðu þökk fyrir allt og a'llt.
Tengdafélk.
Jesú sagðd: „Ég er upprisan og
Jttflið, sá sem trúir á mig mun lifa
þótt hanin deyi.“ — Elsku Día
miín, þegair þú hefur nú verið
kölluð burt frá okkur al'ltof fljótt
og minningamar um þig byrja
að streyma fram, verður mér
tifst í huga myndin þín, er þú á
fermingardagimin stóðst í kirkj-
unni og valdir þér þessi orð. Sé
ég nú sem fullorðin manneskja,
hve það l'ýsir miklum þroska hjá
13 ára barni. — Það er okkur áist
viraurn þínum huggun harmi
gegn að vita að þú svo smemma
huigsaðir þannig og lifðir ætíð
I þeirri trú, þar komist aldrei
neimn efi að. — Þú varist elzt af
okkur systkinunium og hafðir allf
atf forustuna, það fór efeki mikið
flyrir þér, róleg og smávaxin, en
svo andliega sterk, að við vissum
að það var allltaf hægt að treysta
þér. Þú hafðir alltaif þolinmæði
till að bíða effir þeim ynigri, ef
aðrir þurftu að flýta sér. Ekki
var heldur að tala um að gefiast
upp, minnist ég sérstaklega í því
sambandi er við eirau sinni sem
oftar vorum að ileik úti á klettum.
Gáðum við ekki að okkur fyrr
en flætt hafði aiffit i krtrag og við
komumst hvergi í land. Við yragri
fyltumst skeifingu, en þú maing
neyndir aölla möguleika, saigðiir
síðain að við yrðum að sitja ró-
legar og biðja þess að hjáip bær
iist. Þurftuim við heldur ekki að
bíða lengi þar til við sáum bát
koma að ná í okkur. Við höfðum
verið bænheyrðar.
Á bóklega sviðimu lé allt opið
flyrir þér og taldir þú þá ekki
eftir þér að miðlé hinum, sem
minna gátu, jafnvel þó þú hel'zt
kysir að vera í friði og sinna þín
um áhugamálum. En hjarta þitt
var svo fullt af kærleika og fórn
fýsi til þinna nániustu að þú lézt
ekkert tækifæri ónotað til að
hjáílpa ef með þurfti, enginn
þurfti heldiur að efast um að það
vaeri gert aif einlaegni, þú
þekktir ekkert hálft, varst al'ltaf
svo hrein og beira. Atvifein hög-
uðu því þatmig til að þú varðst
að sækja framhaldsskóla fjarri
lieimM okkar, oft var er-fitt að
vetri til að komast að og frá
skóia, en fyrir þér var ekkert of
erfitt ef nægur villji var til að ná
settu marki. Síðar meir í sam-
bandi við atvinnu þina l'ézt þú
ekkert tækilfæri ónotað til þesis
að auka við manmtun þína og
þekkinigu, þó tíminn værl naum
ur. Erfiðleikarniir voru margir,
mieðal annars vegna langvarandi
heilsuleysiis frá barnæsku og þú
varðst fynir þungum áfölluim, en
þinn andlegi styrkur og óbilandi
trú veittu þér þrek. Þú gekkst
svo sannarlaga með guði, því
eins og þú einnig baðst tii hans
é flermingaidaginm þinn þá
„stýrði hamn þér í straumi lifs-
ins, með sterkri hendi sinni.“
Eftir að þú stofnaðir heiimili og
eignaðist eigin fjölskyldu — sem
þú barst fyrst og fremst fyrir
brjósti — vanrast þú yfirleitt ut
an þess, hugur þinn var það stór
og áh/ugamál'iin mörg að heimilið
var þér ekki nóg starfssvið.
En þar áttir þú Mka þinn trygga
Iförumaut, sem ætið var þín
styrka stoð og dró ekki úr því að
þú sinmtir þínum áhuigamálum,
honum var svo ljúft að uppfylla
óskir þímar og barnia ykkar — f
veikindum þínum stóð hann ætið
heill við hlið þér. Þið stofnuðuð
ykkar heimili í höfuðbonginni og
það heimill stóð ávalllt öllum ætt
ingjum og vimium opið, við sem í
fjarlæigð bjuggum gátum komið
hvenær sem var og hvernig sem
á stóð — í mat og til gistingar —
ef þú varist að vinna gátum við
haft olckar hentisemi. Ekki var
það þá sízt áberandi fyrir trygg-
lyndi þitt hvað þú leitaðir eftir
tækifærum fyrir okkur systkinin
að hittast, hátíðir, aiflmæli, var
ekki möguleiki að koma saiman
til að tala og syngja siamum, þótt
við værum sitt í hvorri áttinni,
þú varst þó alltaf miðsvæðis og
húsið þitt var stórt, ein við viss-
um að þó var hjarta þitt enn
stærra. — Okkur mun því ávallt
vera minniisstætt þegar þú siðast
á 35 ára afmælinu kallaðiir sam-
an aflllt skyld- og mágfólkið, sem
þú náðir til. Systkinabörnin þin
mörgu mumu l'íka ávallt muna
kærleika þinn til þeirra. Sérstakt
ástríkii sýndir þú alltaf dóttur
minni siðan við dvöldumst sam-
an um tíma í föðurhúsium, með
dæfnum okkai’ litlum, þá lézt þú
ætíð það samna yfir þær báðar
ganga. Eftlr að heilsa þín bilaði
það mikið að þú gazt ekk: leng
ur unnið úti, fannst þér þú eiga
svo margt eftir að gera heima áð
ur en þú ieitaðir þér lækninga,
aillt þyrfti að vera eins og endra
nær i röð og naglu og bömin
þurftu umfram all't að vera ör-
ugg, seinast var að hugsa um
sjálfain sig, an þá voru kraftarn
íj þrotnir.
Kallið kom, þú varðst að fara
og starfa Guðs um geim. En
skarðið ar svo stórt og sorgin
svo þung, að við getum ekk: ann
að en staðið í þögulli spurn Af
hvarju þú i blóma líflsins? Hver
er tilganigurimn? Var það kanniski
einmitt þú, sem varst til-
búin? Við þurfum ekki ainnað
en líta á börnin þín — sem þrátt
íyrir æsku sína eru svo óvenju
skynisöm og þroskuð — að ekki
hefur þú lifað til einskis þótt þú
hafir llifað stutt. Sérsta'ktega hef
ui elzta dóttir þín sýnt sv-.. mik-
Inn styrk og óbilandi trú á þessu
erfiða og þunga timatoill að hún
hefur verið okkur eldri til fyrir
myndar, þótt svo að henn: hafl
verið fiullljóst að hverju stefndi.
Elsku Lullla min, þú sem átt
svo gott með að taka á móti
drottni þínum, hann hjálpar þér
áreiðaniega til þess að vera stoð
og stytta pabba þíns með litlu
systkinin þín og lieysa úr þeim
spuirningum, sem þau enn eiga
eftir að flá svarað. — Já, Día
mín, þú hefur háð þitt síðasta
stríð meðan vorið hefiur gengið
í garð og við höfum átt svo bágt
með að finna ylinn og birtuna,
en eins og við trúðum því þegar
23
við vorum Mtil og sungum urn
vorið, sem muindi veita okkur
bfessun og bæta úr hverju böli,
þá trúum við þvx nú að Guð einn
ræður hvernig bætt verði úr
hverju böli. Gefi hann okkur öíl
um kraft og styrk, til hess að
„sjá í ljósi sínu, Ijómamin dýrðar
bak við hel.“
Verbu sæl, elsku systir mín og
þakka þér fyrir allt.
Kristín.
ÁSTA MARÍA :3
SIGURÐARDÓTTIR
Fædd 12. febrúar 1967.
Dáinjrx 29. apríl 1972.
Nú er hún Ásta Mariía dáin.
Fyrir rúmu hálfu öðru ári, þegar
enginn uggði að sér og húravar í
fluillu fjöri kom harmafregnin, að
Ásta María litia væri haldin
ólæknandi sjiúlkdiómi. Síðan hef-
ur tiimiinn liðið og allir vissu að
hún yrði brátit köiluð burbu, en
hvenær vissi enginn. Á þessum
tíima hafa allir vonað að hin
hinzta stund væri sem lengst
undan, jaifnvel að kraftaverk
myndi geta átt sér stað, og læikn
ing fyndist við sjúkdómi henn-
ar. Mikið var að sjálfsögðu lagt
á foreldra hennar og nánustu
ættingja á þessu tíimabili. Stund
u:m var hún mifeið veife, en þess
á milli fékk hún að lifla fríisk
og frjáls. Meðan er lif er von
og þvi tóku allir saman hönd-
aim um að berjast áfraim. Ég
heid, ef við huigsum til baka, að
þá hafi þessi biðbimi verið ómet-
anlegur, sénstafelega fyrir for-
eldra og nánusbu ættingja.
Við eigum svo erfitt með að
sikilja hvers vegna börn eru
Minning:
Kristján Jónsson
bakarameistari
Kristján Jónsson bakarameist
ari Iézt 29. april á 86. aldunsári.
Með honum er hnigiran að velli
sá maður, er lengsta samfellda
búsetu hefur haft á Akureyri,
en þangað fluttist hann miss
erisigamall með foreldrum sínum.
Kristján var fseddur að
Kraiunasföðum í Aðaldal hinn 7.
nóv. 1886, sonur hjónanna Guð-
rúnar Jónsdóttur og Jóns Jóna-
tanssonar, er var póstur um
skeið og fór út í Fjörður.
Kristján kvæntist árið 1920
Elísu Ragúelsdóttur, ættaðri frá
Djúpi. Hún lézt fyrir nær tveim
áratugum. Þeirra börri eru:
Matthea, gift Jónasi Þorsteins-
syni skipstjóra, Snorri foristjóri
er var kvæntur Heligu Leósdótt
ur, nú látinni fyrir nokkrum ár-
um, og Þóruntn, gift Eiríki Ey-
lands vélfræðingi.
Kristján bakari, eins og Akur
eyringum var tamast að kalla
hann, var aðeins 17 ára, er hann
fyrst komst í kynni við þá iðn,
er hann síðar átti eftir að helga
krafta sína. Þá réðst hann létta
drengur til Oigeirs Júlíiussonar,
bróður Rúnu í Barði, er um þær
mundir veitti Félagsbakaríinu
forstöðu. Atvikin höguðu því
svo, að rúmum þrem árum síðar
varð Kristján að standa fyrir
fyrirtækinu og fórst það svo vel
úr hendi, að hann hóf sjálfstæð-
an rekstur eftir öniraur þrjú ár.
Á árum fyrri heimsstyrjaldarinn
ar varð hann að hætta rekstrin-
um um sinn vegna kolaskorts, en
hóf hann að nýju 1920 og færði
þá út kvíarnar. Sjálfur hefur
hann sagt. svo frá, að viðskiptin
hafi verið góð við bæjarbúa.
Kristján var sá lánsmaður, að
sonur hans, Snorri, gekk inn í
fyrirtækið og tóik við því, þegar
sá tími var kominn. I höndum
þeirra feðga hefur Kristjánsbak
ari dafnað og notið vaxandi
trausts á viðu viðskiptasvæði.
Þótt Kristján væri að vísu
fæddur Aðaldælingur, var hann
Akureyringur í húð og hár. —
Ég er rakinn Eyraxbúi, hef
aldrei átt heima ofan við Norð-
urgötu, sagði hann í blaðavið-
tali fyrir tveim árum. Þó voru
tengsl hans við moldina sterk.
Lengst af ævi sinnar hafði hann
nokkra kvikfjárrækt og átti góð
hesta, sem hann hafði yndi af,
enda töldu kuranugir hann
manna gleggstan á hestefni.
Með Kristjáni er fallinn í val
inn einn þeirra, er settu svip á
bæinn og Strandgötuna. Hann
var sómi stéttar siranar, naut vin
sælda og trausts bæjarbúa, enda
hjiálþfús og greiðvikinn, svo að
á orði var haft. Munu þeir aðil-
ar vera ótaldir, sem hann á
langri ævi og ekki sízt á kreppu
árunum, veitti vixilábyrgð og
aðra fjármálafyrirgreiðslu, enda
óvenjulega bóngóður í þeim efn
um og lét sjaldnast nauðþurftar
menn synjandi frá sér fara.
Starfsdagur Kristjáns var orð
inn langur og hafði hann farsælt
starf og árangursríkt að baki.
Erfið elli ag sjúkdómur háði
honum síðustu ár ævinnar og
má því segja, að kallið mikla
hafi verið honum likn með þraut.
Megi hinn lábni sæmdarmaður
hvíla í friði.
Vinir.
kvödd í burtw.
Hefði efeki verið betra að þau
væru ofefeur aldrei gefin? Sg
svara þessari spurningu alger-
lega neitandi. Sá tími sem flor-
eldrar, ættimgjar og vinir fengu
að njóta hennar hér á j’örð, þótt
skammur væri, var ógleymanleg
unaðsstund. Látið því bugann
reika aftur í timann og hugsið
um þær yndislegu stundir sem
þið áttuð með Ástu Maríu og
verið þakklárt Guði fyrir það
sem hann gaf, þótt aðeins væri
um sbundarkorn að ræða.
Ásta María var einstaklega
sfeýrt og skynugt barn og hún
var prýdd öllum þeim mannífeost
«m sem hægt er að hugsa sér.
Þeir sem guðimir elska deyja
ungir. Þótt hennar kall hafi
komið allt of snemma lifir minn
imgin um tápmikla, skýra oig fal
lega telpu.
Frá foreldruim og æbtingjum
vil éc senda yfirlækni Barna-
spítala Hringsins, öðrum lækn-
uim þar og hjútorunarliði, þafek-
ir fyrir alla þá hjálp og ósér-
hlífni sem þau veitbu barninu.
Einnig er ómetanlegt að móðir
bamsins fétok tækifæri til að
vera hjá barni s:nu og hjúkra
því, hvenær sem það lá á spátal-
anum. Fjölskylda Ástu Maríu
getur aldrei þaklkað þessu
starfsfólki deildarinnar, að
fluliu.
Foreldrarnir Svala og Signrð-
ur hafa allan tímann siðan barn
ið veiktist staðið sig með svo
mitolum sóma að erfit't er að
finna nökkra samlíkingu. Kjarfe
uir þeirra ag þrautseigja hefiur
verið næsbum takmairkalaus og
mætti vera öilum til eftir-
breytni. Megi góður Guð styrkja
þau, þar sem þau mega nú í ann
að sinn feveðja barn sem þeim
var gefið.
fig votta Svölu, Sigurði ag
Steiminni Unu litlu, foreldrum
þeiri’a, öðrum ættingjium og vin
um dýpstu samúð og virðingu.
Ég trúi þvi að Guð muni
styrkja þau öll og hjálpa eins
og hann befur gert til þessa.
FræncK-
Fiskiskip til sölu
Tíl sölu 3<X). 270. 250. 200, 150 og 75 lesta stálskip,
eiirwig 100. 64 og 39 lesta eikarbátar.
FISKISKIP. Austurstræti 14.
3. hæð. símar 22475 og 13742.
íbúð óskast
Ung reglusöm hjón óska eftir ibúð í Austurbænum.
Upplýsingar i síma 33215.